Κυριακή Δ΄ Νηστειών- Η ανοδική και ανεξάντλητη κλίμακα.

Πρεσβυτέρου Π. Γκέζου

    Η  πορεία προς τη συνάντηση με τον Χριστό

είναι μια ανοδική κλίμακα ανεξάντλητη.

Η δυνατότητα που υπάρχει για να ενωθεί

                                                           ο άνθρωπος με το Θεό

δεν εξαντλήθηκε και δεν θα εξαντληθεί ποτέ

απο κανέναν ούτε στη γη ούτε στον ουρανό.

    Ο Θεός δεν κρίνει τον άνθρωπο απο τα αποτελέσματα

αλλά από το κατά πόσο η προσπάθεια του

είναι εκείνη που είναι δυνατή για το επίπεδο του.

                                    Γι’ αυτό στα μάτια του Θεού μικρότερα

αποτελέσματα, όπως ο οβολός της χήρας,

έχουν μεγαλύτερη αξία από άλλα εντυπωσιακότερα,

                                                             που όμως είναι κατώτερα

εκείνων που μπορούσαν

                      να επιτύχουν αυτοί που τα πραγματοποίησαν.

    Την τετάρτη Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία

τιμά τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος,

γιατί σ’ αυτό το σημείο της πορείας

προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό

πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η συνάντηση

                       δεν εξαρτάται από τη βαθμίδα της τελειότητας

στην οποία βρισκόμαστε, αλλά απο τον πόθο

       της συναντήσεως μας με το Χριστό στην αιωνιότητα.

     Ο λόγος της Αγίας Γραφής και η διδασκαλία

                                                    των πατέρων της Εκκλησίας,

θεωρεί την προσευχή φυσική εκδήλωση της ψυχής,

ζωτική ανάγκη, ἀλλὰ και ύψιστο όσο και μοναδικό προνόμιο

                                                                                  του ανθρώπου.

Και αυτό, γιατί η προσευχὴ έχει τη ρίζα της στην αρχή

                                                                                  της δημιουργίας

(του ἀνθρώπου).

Ο λόγος και η εμπειρία της προσευχής

είναι θέμα βαθύ και ανεξερεύνητο.

Είναι τόσο γνωστό όσο και άγνωστο,

γιατί συνδέεται με αυτό το ίδιο το μυστήριο

                                                                  της ανθρώπινης ψυχής.

Απαραίτητα στοιχεία της προσευχής

                                       είναι η πίστη, η ελπίδα και η επιμονή,

εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού

                                       και αυτοπαράδοση στην αγάπη Του.

Όποιος δεν νιώθει την ανάγκη

αλλά και τη δύναμη της προσευχής επιβεβαιώνει

        τον λόγο της Αποκάλυψης «όνομα ἔχει ὅτι ζει» (Ἀπ. 3,1),

αλλά όμως είναι νεκρός. Είναι καρδιὰ χωρὶς παλμούς,

                                                                      ψυχὴ χωρὶς πνοή.

Η ολιγοπιστία πολλών ανθρώπων έχει και μια δεύτερη αιτία:

το κλίμα της εποχής μας, που είναι κλίμα αμφιβολίας

και κλονισμού της πίστεως στην πρόνοια

και στην αγάπη του Θεού, όπως λέγεται συχνά.

Τούτα τα κηρύγματα και συγχρόνως ο ρυθμός

                                                                                 της εποχής μας,

η ταχύτητα, ο θόρυβος, των ποικίλων απολαύσεων το κυνηγητό ,

σπρώχνουν πολλούς ν΄ αδιαφορούν για κάθε τι το πνευματικό,

                                                                           το υπερυλικό, το θεϊκό.

Η προσευχή,

που ζητάει ενίσχυση της πίστεως σε ώρες σκληρές,

                                      είναι από τις πιο υπέροχες αιτήσεις.

Ο Κύριος, ο σπλαχνικός Πατέρας

                                                       περιμένει αυτή την προσευχή,

και την ακούει και δίνει την χάρη και την συμπαράστασή Του.

Και όσοι αμφιβάλλουμε για την αλήθεια αυτή,

                                      δεν έχουμε παρά στην δύσκολη στιγμή,

που θα νοιώσουμε κάποια αμφιβολία,

                                να πούμε : « Κύριε, βοήθει μου τη απιστία !»

    Ας οδηγούμε λοιπόν τα παιδιά μας στον Σωτήρα Χριστό.

ας προσπαθούμε να τους υποδεικνύουμε το σωστό

με αγάπη και διάκριση και κυρίως

                                                   με το παράδειγμα. μας το καλό

Γονείς και παιδαγωγοί ας προσπαθούμε

να τα θωρακίζουμε από τη μικρή ηλικία,

                               να τα μάθουμε να πηγαίνουν στην εκκλησία.

Παράλληλα ας αναπέμπουμε εμείς αντί γι’ αυτούς

                                                                                 θερμή προσευχή,

για να γλυτώσουν από τα νύχια του διαβόλου

                                                    και να επιστέψουν στον Λυτρωτή,

την πηγή της αληθινής ευτυχίας.

                                                        « Κύριε• βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

    Ο πατέρας του δαιμονισμένου νέου είχε ελλιπή πίστη•

     ωστόσο δεν είχε και που αλλού την ἐλπίδα του να στηρίξει.

Στρέφεται λοιπόν στον Κύριο

                            και με  λόγια που φανερώνουν την απελπισία

και την ολιγοπιστία του,

                      του ζητάει να σώσει το παιδί του απο τη δυστυχία.

Ο Θεάνθρωπος έχει τη δύναμη να βοηθήσει

                                         και τον βασανισμένο νέο να θεραπεύσει.

Αυτό που στέκεται εμπόδιο είναι του πατέρα η ολιγοπιστία.

Γι’ αυτό, πριν θεραπεύσει το παιδί,

         ο θείος Διδάσκαλος βοηθεί τον πατέρα να συναισθανθεί

                                                                       την δική του αδυναμία

και να ομολογήσει μετὰ δακρύων:

                                       «Πιστεύω, κύριε• βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

     Η Τεσσαρακοστή είναι η κατ' εξοχήν περίοδος

                 που καλούμαστε για εντονότερη πνευματική εργασία,

για πιο πολλή προσευχή και για ουσιαστική νηστεία.

Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι νηστεία

                                  είναι μόνο η αποφυγή απο την κρεοφαγία.

Λησμονούμε όμως ότι νηστεία

                                είναι πρωτίστως  η αποφυγή της αμαρτίας .

Λησμονούμε ότι είναι απαραίτητο να νηστέψουμε όλα εκείνα

που μας απομακρύνουν από του Αγίου Πνεύματος

                                                                                      την κοινωνία.

Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός,

                                                    δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά,

                                                                ούτε επίσης αναγκαστικά.

Πρέπει να αγαπήσουμε την άσκηση

  να νηστέψουμε συνειδητοποιημένοι, με ζωντάνια και χαρά,

                                                         όχι μίζερα και καταναγκαστικά.

Πολλοί νηστεύουν γιατί έτσι πρέπει και άλλοι από φόβο.

Ουσιαστικό είναι να κάνω τη νηστεία

                                                από αγάπη και με πλήρη ελευθερία.

     Εκείνα που η Εκκλησία μας και οι Θείοι Πατέρες

                                                                                 όρισαν αιώνες πριν,

έρχονται τώρα να επιβεβαιώσουν και να επικυρώσουν

                                                                                    οι διάφοροι ειδικοί

                         που ασχολούνται με  θέματα υγείας και διατροφής.

                Είναι σημαντικό να νηστεύουμε ουσιαστικά και αληθινά.

Έτσι θα ανακαλύπτουμε στην καθημερινότητά μας

                                                         οφέλη πνευματικά και σωματικά.

    Η  πορεία προς τη συνάντηση με τον Χριστό

είναι μια ανοδική κλίμακα ανεξάντλητη.

Η δυνατότητα που υπάρχει για να ενωθεί

                                                           ο άνθρωπος με το Θεό

δεν εξαντλήθηκε και δεν θα εξαντληθεί ποτέ

απο κανέναν ούτε στη γη ούτε στον ουρανό.

    Ο Θεός δεν κρίνει τον άνθρωπο απο τα αποτελέσματα

αλλά από το κατά πόσο η προσπάθεια του

είναι εκείνη που είναι δυνατή για το επίπεδο του.

                                    Γι’ αυτό στα μάτια του Θεού μικρότερα

αποτελέσματα, όπως ο οβολός της χήρας,

έχουν μεγαλύτερη αξία από άλλα εντυπωσιακότερα,

                                                             που όμως είναι κατώτερα

εκείνων που μπορούσαν

                      να επιτύχουν αυτοί που τα πραγματοποίησαν.

    Την τετάρτη Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία

τιμά τη μνήμη του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος,

γιατί σ’ αυτό το σημείο της πορείας

προς τη συνάντηση με τον αναστημένο Χριστό

πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η συνάντηση

                       δεν εξαρτάται από τη βαθμίδα της τελειότητας

στην οποία βρισκόμαστε, αλλά απο τον πόθο

       της συναντήσεως μας με το Χριστό στην αιωνιότητα.

     Ο λόγος της Αγίας Γραφής και η διδασκαλία

                                                    των πατέρων της Εκκλησίας,

θεωρεί την προσευχή φυσική εκδήλωση της ψυχής,

ζωτική ανάγκη, ἀλλὰ και ύψιστο όσο και μοναδικό προνόμιο

                                                                                  του ανθρώπου.

Και αυτό, γιατί η προσευχὴ έχει τη ρίζα της στην αρχή

                                                                                  της δημιουργίας

(του ἀνθρώπου).

Ο λόγος και η εμπειρία της προσευχής

είναι θέμα βαθύ και ανεξερεύνητο.

Είναι τόσο γνωστό όσο και άγνωστο,

γιατί συνδέεται με αυτό το ίδιο το μυστήριο

                                                                  της ανθρώπινης ψυχής.

Απαραίτητα στοιχεία της προσευχής

                                       είναι η πίστη, η ελπίδα και η επιμονή,

εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Χριστού

                                       και αυτοπαράδοση στην αγάπη Του.

Όποιος δεν νιώθει την ανάγκη

αλλά και τη δύναμη της προσευχής επιβεβαιώνει

        τον λόγο της Αποκάλυψης «όνομα ἔχει ὅτι ζει» (Ἀπ. 3,1),

αλλά όμως είναι νεκρός. Είναι καρδιὰ χωρὶς παλμούς,

                                                                      ψυχὴ χωρὶς πνοή.

Η ολιγοπιστία πολλών ανθρώπων έχει και μια δεύτερη αιτία:

το κλίμα της εποχής μας, που είναι κλίμα αμφιβολίας

και κλονισμού της πίστεως στην πρόνοια

και στην αγάπη του Θεού, όπως λέγεται συχνά.

Τούτα τα κηρύγματα και συγχρόνως ο ρυθμός

                                                                                 της εποχής μας,

η ταχύτητα, ο θόρυβος, των ποικίλων απολαύσεων το κυνηγητό ,

σπρώχνουν πολλούς ν΄ αδιαφορούν για κάθε τι το πνευματικό,

                                                                           το υπερυλικό, το θεϊκό.

Η προσευχή,

που ζητάει ενίσχυση της πίστεως σε ώρες σκληρές,

                                      είναι από τις πιο υπέροχες αιτήσεις.

Ο Κύριος, ο σπλαχνικός Πατέρας

                                                       περιμένει αυτή την προσευχή,

και την ακούει και δίνει την χάρη και την συμπαράστασή Του.

Και όσοι αμφιβάλλουμε για την αλήθεια αυτή,

                                      δεν έχουμε παρά στην δύσκολη στιγμή,

που θα νοιώσουμε κάποια αμφιβολία,

                                να πούμε : « Κύριε, βοήθει μου τη απιστία !»

    Ας οδηγούμε λοιπόν τα παιδιά μας στον Σωτήρα Χριστό.

ας προσπαθούμε να τους υποδεικνύουμε το σωστό

με αγάπη και διάκριση και κυρίως

                                                   με το παράδειγμα. μας το καλό

Γονείς και παιδαγωγοί ας προσπαθούμε

να τα θωρακίζουμε από τη μικρή ηλικία,

                               να τα μάθουμε να πηγαίνουν στην εκκλησία.

Παράλληλα ας αναπέμπουμε εμείς αντί γι’ αυτούς

                                                                                 θερμή προσευχή,

για να γλυτώσουν από τα νύχια του διαβόλου

                                                    και να επιστέψουν στον Λυτρωτή,

την πηγή της αληθινής ευτυχίας.

                                                        « Κύριε• βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

    Ο πατέρας του δαιμονισμένου νέου είχε ελλιπή πίστη•

     ωστόσο δεν είχε και που αλλού την ἐλπίδα του να στηρίξει.

Στρέφεται λοιπόν στον Κύριο

                            και με  λόγια που φανερώνουν την απελπισία

και την ολιγοπιστία του,

                      του ζητάει να σώσει το παιδί του απο τη δυστυχία.

Ο Θεάνθρωπος έχει τη δύναμη να βοηθήσει

                                         και τον βασανισμένο νέο να θεραπεύσει.

Αυτό που στέκεται εμπόδιο είναι του πατέρα η ολιγοπιστία.

Γι’ αυτό, πριν θεραπεύσει το παιδί,

         ο θείος Διδάσκαλος βοηθεί τον πατέρα να συναισθανθεί

                                                                       την δική του αδυναμία

και να ομολογήσει μετὰ δακρύων:

                                       «Πιστεύω, κύριε• βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

     Η Τεσσαρακοστή είναι η κατ' εξοχήν περίοδος

                 που καλούμαστε για εντονότερη πνευματική εργασία,

για πιο πολλή προσευχή και για ουσιαστική νηστεία.

Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι νηστεία

                                  είναι μόνο η αποφυγή απο την κρεοφαγία.

Λησμονούμε όμως ότι νηστεία

                                είναι πρωτίστως  η αποφυγή της αμαρτίας .

Λησμονούμε ότι είναι απαραίτητο να νηστέψουμε όλα εκείνα

που μας απομακρύνουν από του Αγίου Πνεύματος

                                                                                      την κοινωνία.

Η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός,

                                                    δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά,

                                                                ούτε επίσης αναγκαστικά.

Πρέπει να αγαπήσουμε την άσκηση

  να νηστέψουμε συνειδητοποιημένοι, με ζωντάνια και χαρά,

                                                         όχι μίζερα και καταναγκαστικά.

Πολλοί νηστεύουν γιατί έτσι πρέπει και άλλοι από φόβο.

Ουσιαστικό είναι να κάνω τη νηστεία

                                                από αγάπη και με πλήρη ελευθερία.

     Εκείνα που η Εκκλησία μας και οι Θείοι Πατέρες

                                                                                 όρισαν αιώνες πριν,

έρχονται τώρα να επιβεβαιώσουν και να επικυρώσουν

                                                                                    οι διάφοροι ειδικοί

                         που ασχολούνται με  θέματα υγείας και διατροφής.

                Είναι σημαντικό να νηστεύουμε ουσιαστικά και αληθινά.

Έτσι θα ανακαλύπτουμε στην καθημερινότητά μας

                                                         οφέλη πνευματικά και σωματικά.