Μέ
γλυκό χαμόγελο περιμένει την
δική μας επιστροφή
ο Κύριος της αγάπης και ο Λυτρωτής.
του π. Παναγιώτη Γκέζου
Στους Πατέρες
τους ανατολικούς
και μάλιστα στους νηπτικούς
όπως ονομάζονται
εκείνοι
που ασκήθηκαν
στην Ιερή θεωρία του Θεού ,
η εικόνα του Θεού συνδυάσθηκε
με ανείπωτους
γλυκασμούς
και αλάλητους στεναγμούς
ανακουφίσεως της ψυχής.
Και αυτό γιατί
το πλησίασμα
της θείας εικόνας
απ’ τον άνθρωπο
γίνεται μόνο
σαν θελήσεις
να
κατανοήσεις
πως ο Θεός είναι
πνεύμα ζωοποιό
και ανακαινιστικό
του εσωτερικού
σου
και όχι καταλυτικό
και του εαυτού σου εξοντωτικό.
Ο φόβος,
λοιπόν, του Θεού στο χώρο
του Νόμου της
Παλαιάς Διαθήκης,
εξυπηρετούσε
μία αγία σκοπιμότητα
και έγινε αληθινός
παιδαγωγός
«εις Χριστόν» πραγματικότητα.
Αλλά τώρα ζούμε
σε άλλο κλίμα,
γιατί μεσολάβησε μία αλλαγή.
Τώρα ο Θεός αποκαλύφθηκε
σε μας
με την αληθινή του μορφή.
Τώρα την θέση
του νόμου
την πήρε
η χάρις
και αντί της «Δαμοκλείας σπάθης» (1)
της ποινής
είναι ο έλεος
δηλαδή η αγάπη
και η αγαθωσύνη
που ξεκινούν από
τον Θεό
και ξεχύνονται σε όλη την πλάση
την νοερή.
Πόσο
διαφορετικές θα ήταν
οι μέρες μας πάνω στην γη,
αν πιστεύαμε πως μπορούμε
να πλησιάσουμε
τον Θεό μας,
όπως πλησιάζει
τον πατέρα του
ένα μικρό παιδί.
Και πόσο
πληγωμένες θα ήταν
οι καρδιές μας
σαν δεν ξέραμε πως
η χάρις του Θεού πατέρα μας,
έχει την δύναμη να παραβλέψει
κάθε μας αστόχημα,
αρκεί ο κάθε πιστός
να
το καταλάβει και να επιστρέψει.
Ας μην
κυριευόμαστε, λοιπόν,
από αισθήματα απελπισίας,
αν και είμαστε αμαρτωλοί,
και ας μη πελαγώνουμε με
τα δυνατά
πλοκάμια της αποστασίας.
Μέ γλυκό
χαμόγελο περιμένει
την δική μας επιστροφή
ο Κύριος της αγάπης και ο Λυτρωτής.
Είναι
συγκλονιστικό
ότι στις περιστάσεις αυτές
που η αμαρτία
μας απομακρύνει
από την απόλυτη
αγιότητα του Θεού,
ο Ιησούς επιδεικνύει
στον Θεό-
Πατέρα
τις πληγές του δικού Του σταυρού
που σήκωσε για
εμάς
τους αμαρτωλούς.
Ένεκα δε της αγάπης
του Πατρός
και της απολυτρωτικής
και οδυνηράς του θυσίας,
λαμβάνει τὴν
δική μας άφεση
και
σωτηρία!
Ο πόνος μας
γίνεται πόνος Του
και μας συμπαθεί.
Τότε όλος στοργή,
αγάπη και ευσπλαχνία,
ως “αἰώνιος ἀρχιερεύς”
στρέφεται προς τον πατέρα,
παρακαλεί και μεσολαβεί:
“Πάτερ, Ἄφες αὐτοῖς”!
Ναι, ο Θεός μας
ελεεί
και μας
συγχωρεί,
αλλά και μας εξαγιάζει
ακόμα, αρκεί
εμείς οι ίδιοι
ελευθέρως και συνειδητώς
να ζητούμε το
μέγα του έλεος.
Αυτό όχι απλώς
και θεωρητικώς
η συναισθηματικώς
αλλά καταφεύγοντες
στα ιερά
μυστήρια,
που κατέχει και
ενεργεί
η Εκκλησία
μας συνεχώς.
Δεν αρκεί λοιπόν
να υπάρχει μόνο
ο μεσίτης και αρχιερέας
για τη
συγχώρεση.
Χρειάζεται και
να καταφεύγει
σε Αυτόν ο αμαρτωλός.
Διότι επιτέλους
“τὸ σφάλλειν ἀνθρώπινον,
τὸ μὴ μετανοεῖν σατανικόν”
και επιπλέον
το να ισχυρίζονται
κάποιοι
ότι δύναται ο άνθρωπος
να σωθεί και
εκτός του σώματος της Εκκλησίας,
αυτό πια καταντά εωσφορικό.
Λοιπόν, τα
πάντα μπορεί ήδη
να έχουν ανοιχθεί,
η φυλακή της αμαρτίας
μπορεί να έχει γκρεμισθεί,
αλλά πρέπει
και ο άνθρωπος
να ανοίξει τα μάτια του για να δεί
την ελευθερία
που του έχει δοθεί
από τα δεσμά να ελευθερωθεί.
Ο απόστολος
προχωρεί
όμως περαιτέρω καλεί τον πιστό
που εν πίστη έχει
αποδεχθεί
τον Χριστό
και έχει γίνει
μέλος Του εν Εκκλησία
να προσέλθει
μεν
και να απολαύσει τις δωρεές
που απέρρευσαν
από την Σταυρική Του θυσία.
Μακριά λοιπόν απὸ
οιαδήποτε μορφή
απογνώσεως
και ως απὸ προσώπου πυρός
μακριά απὸ
κάθε ίχνος απελπισίας,
αφού για εμάς
τους αμαρτωλούς
ήλθε ο Χριστός
και
λειτούργησε το μυστήριο
της αναδημιουργίας
για την δική μας προσωπική σωτηρία.
Ο Χριστός μας
ο μόνος
Σωτήρας του κόσμου
μας έριξε
σκοινί.
Ας το αρπάξουμε
για να σωθούμε
και να φτάσουμε στον ουρανό. Αμήν.
(1).Η φράση
αυτή χρησιμοποιείται συμβολικά για να δηλώσει είτε μία επικείμενη μεγάλη
καταστροφή, είτε την απειλή τιμωρίας μεγάλου μεγέθους.
Ἑβρ. δ΄ 14-ε΄
6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου