Ομιλία την Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως.

"Αυτός γαρ σώσει το λαόν αυτού

απο των αμαρτιών αυτών".(Ματθ.α’, 21)

   

                       του π. Παναγιώτου Γκέζου

  Η ενανθρώπιση του Ιησού,

                                           αγαπητοί μου αδελφοί,

 έρχεται να επιβεβαιώσει την αγάπη του Θεού,

που μια ακόμη ευκαιρία μας παραχωρεί.

Ο Υιός του Θεού και Θεός μας

γίνεται όμοιος με εμάς. Παίρνει σάρκα

     από την αγία σάρκα της Παρθένου Μαρίας

για να αγιάσει και την δική μας σάρκα.

     Γίνεται όμοιος με εμάς, εκτός της αμαρτίας.

Το πνεύμα της Εκκλησίας μάς καλεί

        να διεισδύσουμε στα ενδότερα της εορτής,

να την προσεγγίσουμε με τρόπο πνευματικό
                      και να την βιώσουμε με το Χριστό.

Ας έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι

               «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία".

Μη απατηθούμε ότι αλλού

     και όχι στον Σωτήρα Χριστό θα την βρούμε ,

   όπως φαντάζονται οι άνθρωποι της αμαρτίας.

   Συνεπώς τον Ιησού Χριστό,

            Αυτόν και μόνο οφείλουμε να δεχθούμε.

Ο Χριστός, αδελφοί μου,

                       γεννιέται και πάλι για να κηρύξει
κήρυγμα μετανοίας

                         και δρόμους σωτηρίας ν' ανοίξει.

 Γεννιέται για να ξαναχαρίσει

                              την ελπίδα και την αισιοδοξία

 σ’ ένα κόσμο που αναζητά σανίδα σωτηρίας.

Γεννιέται για να θυμίσει

                       ότι η επιστροφή στη δική Του ζωή,

που ξεχάσαμε, λοιδορήσαμε,

      υποτιμήσαμε, περιφρονήσαμε, είναι ικανή

να μετριάσει τον πόνο,

να ειρηνεύσει τις καρδιές,

                          να κάνει την αγάπη τρόπο ζωής,

να εμπνεύσει για την πνευματική αντίσταση

          που μπορεί να εδραιώσει την ανάκαμψη.

Και αυτή η επάνοδος,

                         η νέα Γέννηση, η Θεία επίσκεψη,
είναι ο πραγματικός λόγος

                   για τον οποίο η Εκκλησία μάς καλεί.

Δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει την εορτή

των Χριστουγέννων αν δεν αλλάξει νου,

αν δεν παύσει  να βλέπει

τα πράγματα από την στενή

                                              και φτωχή προοπτική

του αρρωστημένου

από τον εγωισμό ανθρώπου, για να τα δει

             μέσα στην άπειρη προοπτική του Θεού.

 Ότι, όμως, συντελείται στη Βηθλεέμ

                          δεν είναι μια ρομαντική ιστορία

 συμβολικού περιεχομένου,

                               ικανή να τρέφει τη φαντασία

των μικρών παιδιών, αλλά ένα πραγματικό

                                              και ιστορικό γεγονός,

μυστήριο πατρικής αγάπης που

         προσφέρεται στον άνθρωπο οικειοθελώς.

Μόνο που η σωτηρία της ψυχής

                                  από τον ρύπο της αμαρτίας

και της δήθεν πνευματικής αυτάρκειας,

δεν προσφέρεται με τρόπο μαγικό,

          αλλά κατακτάται με αγώνα πνευματικό.

Να αφήσουμε για λίγο στην άκρη

τα προβλήματα,

                            να παραβλέπουμε τις ελλείψεις,

να ονειρευόμαστε ξανά,

μετέχοντας στο Μέγα Μυστήριο

                             να διασκορπίζουμε τις θλίψεις.

Ας ανακαλύψουμε

                         μέσα στο σκοτάδι του εαυτού μας

το πρόσωπο του συνάνθρωπού μας

και ας το ψηλαφίσουμε

                              με κατανόηση και συμπάθεια

κάνοντας μία ακόμη προσπάθεια.