Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα στην Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Αν δεχθήκαμε ευχαρίστως τα αγαθά

από τα χέρια του Κυρίου, δεν θα υποφέρουμε

όταν Αυτός μας στέλνει και τα κακά; (Ιώβ 2, 10).

 του π. Παναγιώτου Γκέζου

Το αποστολικό ανάγνωσμα σήμερα μας καλεί

                                   να γίνουμε μιμητές του προφήτη Μωυσή,

ο οποίος δε λογάριασε τις στερήσεις,

                                                          τις κακουχίες και τις θλίψεις

που θα αντιμετώπιζε τόσο για το όνομα του Χριστού,

                                                           όσο και για το λαό του Θεού.

Πριν την πτώση οι πρωτόπλαστοι ευλογήθηκαν από το Θεό

να κατακυριεύσουν τη γη, όμως μετά την πτώση

                                                 και το αμάρτημα το προπατορικό

εισήλθε στη ζωή του ανθρώπου ο πόνος,

η θλίψη και κάθε κακό.

Από την αμαρτία προέρχονται οι θλίψεις

στη ζωή των ανθρώπων,

                              δηλαδή αιτία των θλίψεων δεν είναι ο Θεός,

αλλά ο άνθρωπος, δεν είναι ο νόμος του Θεού,

αλλά η παρακοή στο θείο θέλημα,

                                       που μας φέρει τη λύπη και το στεναγμό.

Ο απόστολος Παύλος διευκρινίζει ότι «Θλίψις και στενοχωρία

επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του κατεργαζομένου το κακόν» (Ρωμ. 2, 9).

Το βέβαιο είναι πως ο Θεός σώζει τους αγίους Του

                             από τη θλίψη με το να τους χαρίζει υπομονή.

Η υπομονή παράγει σαν καρπό

                                                 τη δοκιμασμένη και τέλεια αρετή.

Οι θλίψεις και οι δοκιμασίες είναι το σχολείο

            μέσα από το οποίο ο Χριστιανός μαθαίνει την υπακοή

και σφυρηλατείται ο χαρακτήρας του.

   Ο σκοπός των θλίψεων στη ζωή μας έχει αξία παιδαγωγική,

όπως αναφέρει ο προφήτης Ησαΐας

                             «Κύριε, εν θλίψει μικρά η παιδεία σου ημίν»,

δηλαδή Κύριε με μικρές θλίψεις μας παιδαγωγείς

                          για να μας οδηγήσεις στη σωτηρία της ψυχής.

Ο Μωυσής υπέστη θλίψεις

             και έγινε ο ελευθερωτής του Ισραήλ από τη δουλεία.

Ο Ιώβ υπέστη θλίψεις και δοκιμασίες

                                                   για να προεικονίσει τον Μεσσία

και τις θλίψεις που θα υφίστατο. Ο Κύριος ημών

Ιησούς Χριστός υπέστη το σταυρικό Θάνατο

                                                για να μας προσφέρει τη σωτηρία.

Το έσχατο σημείο που πρέπει να έχουμε κατά νουν είναι

η Βασιλεία του Θεού

της οποίας θέλει ο Θεός να μας

                                            καταστήσει μετόχους του ουρανού.

Αν δεχθήκαμε ευχαρίστως τα αγαθά

από τα χέρια του Κυρίου, δεν θα υποφέρουμε

                            όταν Αυτός μας στέλνει και τα κακά; (Ιώβ 2, 10).

Η υπομονή είναι ύψιστη αρετή,

                          με την οποία ο πιστός οχυρώνεται πνευματικά,

για να αμυνθεί

                   στις μεθοδεύσεις και τα τεχνάσματα του διαβόλου

που προσπαθεί

να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απελπισία

και στην καταστροφή. Με την υπομονή η ψυχή γίνεται δυνατή

και δέχεται τον πόνο όχι ως τιμωρία

αλλά ως επίσκεψη του Θεού. Είναι αυτή

που δεν αφήνει τη θλίψη να συσκοτίσει το νου με

την απελπισία και την απαισιοδοξία για να εξαγνίζει την ψυχή.

Το δυνατότερο όπλο για να αντιμετωπίσει

                           ο κάθε Χριστιανός τη θλίψη είναι η προσευχή.

Ακόμη και ο ίδιος ο Κύριος λίγο πριν τη θυσία Του τη σταυρική

γονάτισε και προσευχήθηκε

                «Και έπεσεν επί πρόσωπον επί της γης...» (Μαρκ. 14, 35).

Η Θεία Κοινωνία δίνει στο Χριστιανό

                                                   δυνάμεις σωματικές και ψυχικές,

για να αντέξει στη δοκιμασία και

             να βγει τελικά νικητής από αυτή.

                                                 Πίστη είναι εμπιστοσύνη στο Θεό.

Η πίστη είναι δωρεά και χάρισμα.

                                                    Είναι φως ουράνιο και θεϊκό.

Πίστη, σε τελευταία ανάλυση,

για μας τους χριστιανούς είναι ο ίδιος ο Χριστός

Περίτρανη απόδειξη αυτής της αλήθειας

                                                           είναι των ανθρώπων η ζωή

που μνημονεύει ο απόστολος Παύλος

                                                                στην παρούσα περικοπή.

Τα όσα πραγματοποίησαν μένουν ανεξήγητα και ακατανόητα,

αν δεν λάβουμε υπόψη μας τη δύναμη

που τούς παρείχε η πίστη τους η φλογερή

                                                          στο Θεό, αλλά και οι διωγμοί.

Και πιστός άνθρωπος είναι ο αγωνιστής

             στον αγώνα που εμπνέει η πίστη, η πίστη του Χριστού.

Πολλές φορές η πίστη στον αληθινό Θεό

                                         αποτέλεσε αιτία θανάτου και διωγμού.

Προσδοκούμε τη μέλλουσα πόλη, τη Βασιλεία του Θεού

και τη δικαιοσύνη Αυτού.

Αδιαφιλονίκητη απόδειξη αυτής της αλήθειας

                                            αποτελεί η ζωή των Αγίων του Θεού.