Σκέψεις για το παλιό έτος που φεύγει και το νέο έτος που έρχεται!

                                       

                                            του π. Αντωνίου Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες, με την βοήθεια και τη χάρη Του Θεού, φτάσαμε λίγα εικοσιτετράωρα πριν εκπνεύσει το 2018 και ανατείλει το 2019 μ.Χ., όπως μας αρέσει προσωπικά να λέμε και υπογραμμίζουμε  «με Χριστό»! Έχουμε βέβαια τονίσει και στο παρελθόν, το επαναλαμβάνουμε και τώρα, ότι για την Εκκλησία Πρωτοχρονιά είναι η 1^η Σεπτεμβρίου στην αρχή της Ινδίκτου. Όμως οι περισσότεροι γιορτάζουν ως Πρωτοχρονιά την 1^η Ιανουαρίου και η Εκκλησία έχει προσαρμοστεί σιωπηλά με αυτό, αφού ο χρόνος αφορά κυρίως τον άνθρωπο και όχι τον Θεό που είναι πέρα και πάνω από αυτόν και με την σάρκωσή Του Θεού Λόγου, χώρισε την ανθρώπινη ιστορία στη μέση, σε προ Χριστού και μετά Χριστό.  

Πέρα από τους απολογισμούς και τις προσδοκίες, πέρα από τις ευχές και τις αναλύσεις, που είναι φυσικά χρήσιμα όλα αυτά και θεμιτά, ιδιαίτερα για τους πιστούς, αποφασίσαμε στο τελευταίο άρθρο μας να το κλείσουμε με μερικές σκέψεις, μια προσωπική μας οπτική γωνία για τα πράγματα που εξελίσσονται πάνω στο χρόνο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα έχουμε απολύτως οργανωμένα και με αυστηρή προτεραιότητα στο μυαλό μας. Θα τα μοιραστούμε μαζί σας όπως μας έλθουν, γι’ αυτό ζητούμε την κατανόησή σας. Ας ξεκινήσουμε…

Υπάρχουν πολλές τάσεις, μέτρα και συστήματα του χρόνου στη ζωή του ανθρώπου. Κάποιοι  αντιλαμβάνονται τον χρόνο ενιαίο και αδυσώπητο, όπου τρέχει χωρίς να έχει πίσω, και κάθε δευτερόλεπτο και λεπτό που περνάει μας οδηγεί πιο κοντά στο τέρμα της προσωπικής μας ζωής. Κάποιοι άλλοι τον αντιλαμβάνονται πιο αποσπασματικά και τμηματικά. Θεωρούν ότι η ανθρώπινη ζωή, περισσότερο έχει να κάνει με το σύνολο των στιγμών και εμπειριών μας. Αυτά δηλαδή που μας μένουν ως βιώματα και εμπειρίες στη συνείδησή μας, στο μυαλό και στη καρδιά μας.  Τέλος κάποιοι άλλοι, αποσυνδέουν τον χρόνο, από την αντικειμενική του μέτρηση με τις δείκτες του ρολογιού, αυτό που ονομάζουμε φυσικός χρόνος, αλλά τον μετρούν «υπαρξιακά»! Αυτό που λέμε ότι πέρασαν τόσες ώρες για εμένα, ως μια στιγμή, ή μια στιγμή που μου φάνηκε ότι πέρασε μια αιωνιότητα. Όλοι λίγο πολύ, έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις, όπου ξεπερνούν και τον γεωγραφικό χώρο μας, εκτός από το χρόνο, αφού π.χ. για τους ερωτευμένους ο χρόνος έχει σημασία όταν περνάνε το χρόνο μαζί και όταν αυτό δεν συμβαίνει, περιμένουν πάλι την ώρα και την στιγμή που θα ξανασμίξουν κτλ.

Με όποιο μέτρο και να μετράμε το χρόνο, με όποια τάση από τις παραπάνω μας εκφράζει περισσότερο, ένα είναι σίγουρο, ότι ο χρόνος επηρεάζει την παρουσία μας πάνω στην επίγεια πορεία μας. Η φυσιολογική μας πορεία αρχίζει όταν  ερχόμαστε βρέφη από την κοιλιά της μητέρας μας ολοκληρώνεται όταν  αναχωρούμε με άσπρα μαλλιά και ρυτίδες (υπό κανονικές συνθήκες) με την κοίμησή μας σε αυτή τη ζωή! Αυτά τα δύο γεγονότα γράφονται ως ημερομηνία-πλαίσιο, πάνω στο μνήμα μας και η ζωή μας, ορίζεται ο ενδιάμεσος χρόνος από τα δύο αυτά χρονικά σημεία.  Είτε είναι μεγάλο το χρονικό διάστημα, είτε μικρότερο, το σίγουρο είναι ότι είναι περιορισμένο. Η ευθύνη μας είναι, η πνευματική μας πρόοδο και ωριμότητα. Βλέπουμε Αγίους Γέροντες, ιδιαίτερα τους συγχρόνους που κάποιοι από εμάς τους έζησαν (π.χ. Άγιος Παΐσιος και Άγιος Πορφύριος) που και αν είχαν γεράσει σωματικά, είχαν μια παιδικότητα και νεανικότητα στον τρόπο βιωτής τους αξιοζήλευτης, που η κοινή λογική δεν μπορεί να εξηγήσει. 

Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο της Αθήνας, που είναι αν το σκεφτούμε στο βάθος του αμείλικτο : «Άραγε, υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;». Στις μέρες μας ο κόσμος συνήθως αναρωτιέται για το αντίθετο. Θεωρεί ότι ζει και αναρωτιέται αν υπάρχει και ζωή μετά τον τάφο. Οι πιο ψαγμένοι όμως, που δεν συμβιβάζονται με τα όρια και τα μεγέθη, μιας ζωής ρουτίνας και βολέματος, να είναι κανείς απλά ένα γρανάζι καλοδουλεμένο, ενός συστήματος,  αναρωτιούνται αν υπάρχει ζωή, πριν τον βιολογικό θάνατο, γιατί πολύ απλά, αυτό που θεωρούμε ζωή, στην ουσία για την Εκκλησία μας, είναι συνεχής πνευματικός θάνατος, ο οποίος είναι και ο πιο επικίνδυνος, αφού τον βιώνουν οι άνθρωποι με τα μάτια ανοιχτά, ενώ τα σημάδια της αποσύνθεσή τους, αντανακλούν στα έργα και τις επιλογές τους.

Φυσικά σε όλα αυτά, δεν είμαστε μόνοι μας και κυρίως αβοήθητοι. Έχουμε τον ίδιο τον Ζωοδότη και Κύριο, που μπορούμε να ενωθούμε μαζί Του και με συνέπεια να μπορούμε να υπερβούμε την φυσική και  πνευματική φθορά που μας φέρνει ο χρόνος και όλα τα επίπονα και τους πειρασμούς που βιώνουμε σε αυτή τη ζωή, από δικές μας αφορμές και αστοχίες. Αυτό που όμως είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό και συνάμα αναγκαίο, είναι η δυνατότητα της υπέρβασης του φυσικού χρόνου, είτε κατά την επίγεια βιωτή μας, όσο και κατά τις συνέπειες της αγιότητος, αφθαρτοποιώντας και αφήνοντας αναλλοίωτα στο χρόνο, τα ιερά σκηνώματα και ιερά λείψανα. Όλα αυτά είναι σημεία της Βασιλείας Του Θεού, η οποία φανερώνει μια νέα πραγματικότητα, η οποία έρχεται αλλά και «εντός ημών εστί»!   

Επομένως αδελφοί μου, δοξολογίες πολλές οφείλουμε στον Τριαδικό μας Θεό, ο οποίος μας αξιώνει να ολοκληρώσουμε μια χρονιά και να εισέλθουμε στις αρχές μιας άλλης. Ας προσπαθήσουμε αυτό το έτος, να υλοποιήσουμε με πιο ζήλο, τις εντολές Του Θεού στη ζωή μας. Να οριοθετήσουμε ξανά, στόχους, όνειρα και προσδοκίες, που κάποιοι πιθανόν να μας στέρησαν ή και εμείς οι ίδιοι στη πορεία μας, να συμβιβαστήκαμε και να ξεχάσαμε. Ας κρατήσουμε ότι καλό έχουμε ως τώρα στη ζωή μας και ότι φαύλο και πάθος, ας προσπαθήσουμε να εκριζώσουμε από την ρίζα, όσο γίνεται νωρίτερα. Τέλος αυτό που ευχόμαστε, να είναι ένα νέο έτος, που θα μας προσφέρει στιγμές και οτιδήποτε άλλο, που θα αποτελεί άλλο ένα εφόδιο στη πορεία μας, προς την όντως ζωή. Το εισιτήριο όμως ή όχι, σφραγίζεται στη παρούσα. Ας το προσπαθήσουμε!

  Καλή καρποφόρα και πνευματική χρόνια σε όλες και όλους ! Αμήν

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου