Αγαπητοί μου
αναγνώστες, με αφορμή στα γεγονότα στο πρόσφατο μεγάλο συλλαλητήριο της Αθήνας
(20/1/2019), για το ζήτημα της Μακεδονίας μας και της επικυρώσεως
της Συμφωνίας των Πρεσπών, από την Ελληνική Βουλή, αλλά και γενικότερα τα
διεθνή εκκλησιαστικά και πολιτικά γεγονότα (π.χ. το θέμα της Αυτοκεφάλου της
Ουκρανίας, το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία κ.α.) μας υποχρεώνουν, να
ασχοληθούμε με το σημερινό μας άρθρο.
Όπως λέει και ο τίτλος
του, είναι επιτακτική η ανάγκη ως Εκκλησία (τόσο ως τοπικό επίπεδο ως Εκκλησία
της Ελλάδος υπάρχει μια αναταραχή σε σχέση με την τελευταία συνεδρίαση της
Ιεραρχίας για το θέμα της συμφωνίας Εκκλησίας και πολιτείας, αλλά και
πανορθόδοξα σε θεσμικό επίπεδο, υπάρχει τελευταία ένα ζήτημα ενότητας και
ομοψυχίας μεταξύ των τοπικών αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών), αλλά και ως
έθνος και κοινωνία, έχουμε σαφέστατα διχαστεί και επίσης υπάρχει μια έντονη αναταραχή,
για θέματα μάλιστα εθνικά και κοινωνικά, που δεν χωρούν παρωπίδες και κομματική
εκμετάλλευση, αλλά να είμαστε όλοι μια γροθιά και ας έχουμε ζητήματα που μας
διχάζουν και μας επιμερίζουν! Ας ξεκινήσουμε λοιπόν …
Στη Θεία Λειτουργία
λέμε και ομολογούμε, διά της προτροπής του Διακόνου ή του Ιερέως τα εξής : «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν».
Δηλαδή πρώτα προϋποθέτει να έχουμε αγάπη μεταξύ μας, ώστε με τον ασπασμό και
την έκφραση της αληθινής αγάπης του ενός για τον άλλον και όλων μαζί μεταξύ
μας, να μπορούμε να ομολογήσουμε το Σύμβολο της Πίστεως, που φυσικά δεν είναι
μια απλή εγκεφαλική ομολογία κάποιων αληθειών, αλλά η έκφραση της αληθινής
πίστης, δια της αληθινής πράξης, που είναι η μεταξύ μας αγάπη και η ομόνοια. Ο
Κύριος μας , μιλώντας για τα γεγονότα που θα γίνουν στους έσχατους καιρούς,
μεταξύ άλλων μας προειδοποιεί : «καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται
ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν». Ματθ. 24,12 ! Δεν λέμε ότι φτάσαμε στις έσχατες
ημέρες, (κανείς δεν μπορεί με ακρίβεια να το διαβεβαιώσει χρονικά αυτό) αλλά
αυτή η φράση του Κυρίου μας, λες και βρίσκει εφαρμογή και ακρίβεια στις
εκκλησιαστικές και εθνικές καταστάσεις που βιώνουμε τώρα και με περίτρανο
τρόπο, δείχνει που είναι και η καρδιά του προβλήματος. Το έλλειμα της αγάπης,
έχει ως συνέπεια, αντί για ζεστασιά να μας καταλαμβάνει ψυχρότητα και μια
αδιάφορη τυπικότητα, όχι όμως ενότητα και η εγκαρδιότητα, που απαιτούν τέτοιες
κρίσιμες και λεπτές καταστάσεις!
Είναι γνωστό ότι σε
κάθε ασθένεια, χρειάζεται έγκυρη σωστή διάγνωση, πρέπει κανείς να γνωρίζει τα
συμπτώματά της και στη συνέχεια να περάσει στην έγκυρη θεραπεία της με τα
φάρμακα ή τις ιατρικές χειρουργικές παρεμβάσεις, για να μπορεί ο ασθενής να
θεραπευτεί και να απαλλαγεί από την νόσο. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στις
εκκλησιαστικές αλλά και εθνικές και κοινωνικές σχέσεις μιας Εκκλησίας,
κοινωνίας και περιοχής. Αξίζει να γνωρίζουμε και να αναγνωρίζουμε το τι είναι
σωστό και τι παθολογικό σε κάποιες συμπεριφορές και εκδηλώσεις μιας Εκκλησίας,
ενός κράτους και μιας κοινωνίας και στη συνέχεια βήμα-βήμα να προχωρούμε στη
θεραπεία αυτών των παθογενειών και μάλιστα έγκαιρα και σε βάθος από την ρίζα
τους.
Ας γίνουμε πιο
συγκεκριμένοι και πιο σαφείς : Ποια είναι η νόσος στο θέμα της Ουκρανίας; Ο
Εθνοφυλετισμός και το θέμα της κανονικής δικαιοδοσίας, ποιος άρχεται που και σε
ποιον. Ποια είναι η νόσος στο θέμα το Εθνικό της Μακεδονίας; Η παραχάραξη της
ιστορίας και η παραχώρηση του ονόματος με πρόφαση την καλή γειτονία, συνεργασία
και ευημερία των λαών! Ποια είναι η νόσος της κοινωνικής
ταραχής και διχόνοιας; Ο ταξικός διαχωρισμός (σε πλούσιους και φτωχούς) και ο
κατακερματισμός της κοινωνίας μας σε σωματεία και συμφέροντα που συγκρουόμαστε
και ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας, ενδιαφερόμενοι για το επιμέρους και
εγκανταλείποντας το όλο. Η θεραπεία υπάρχει και για τα τρία παραπάνω, το θέμα
είναι αν υπάρχει η βούληση, να αναλάβουμε ο κάθε ένας τις ευθύνες του και να
πράξει αυτό που του αντιστοιχεί, ως διακονία και προσφορά και στο πλήρωμα της
Εκκλησίας αλλά και στον ίδιο του τον ευατό.
Μπορεί σε όλα αυτά,
κάποιος να αναρωτηθεί γιατί είναι ανάγκη και μάλιστα επιτακτική, να έχουμε
αγάπη και ομόνοια στη ζωή μας και στα τρία επίπεδα (Εκκλησία-Έθνος-Κοινωνία);
Την απάντηση τι δίνει ο ίδιος ο Κύριος : «Μ᾿ αὐτό
θά μάθουν ὅλοι ὅτι εἶστε μαθητές μου, ἐάν ἔχετε μεταξύ σας ἀγάπη» (Ἰω. 13,
35). Επομένως η αγάπη είναι μονόδρομος για κάθε Χριστιανό, όχι μόνο ως θεραπεία
και φάρμακο της πάθησης , αλλά ως στάση ζωής, απέναντι στη ψυχρότητα του κόσμου
και φυσικά στον ίδιο τον ψυχρό εαυτό.
Αν επικρατήσει η αγάπη,
δεν θα έχουμε πολέμους και εντάσεις, αλλά πληρότητα εξωτερική και εσωτερική γαλήνη.
Δεν θα έχουμε σχίσματα μεταξύ τοπικών Εκκλησιαστικών κοινοτήτων, αλλά μόνο
ενότητα, σεβασμό και αγάπη, προς άρση κάθε σκιάς και παρεξηγήσεως στις
εκκλησιαστικές και όχι μόνο σχέσεις. Αυτό το αν….δεν είναι σκέτο υποθετικό που
φαντάζει ανεφάρμοστο και ουτοπικό αλλά πολύ ρεαλιστικό, υπό κατάλληλες βέβαια ομαλές
συνθήκες.
Κλείνοντας και αυτό το
άρθρο μας αδελφοί μου, αξίζει να καταλάβουμε όλοι, ότι δυστυχώς η ομόνοια, δεν
είναι από τα ατού της φυλή μας ιστορικά-διαχρονικά. Έχουμε κάνει και προσφέρει
πολλά ως κοινωνία, έθνος και ως ελληνορθόδοξη παράδοση. Το θέμα είναι να
δουλέψουμε πάνω στις αδυναμίες μας και τα μειονεκτήματά μας. Φυσικά δεν τα
μπορούμε όλα από μόνοι μας, αν όμως συμμετέχουμε στη κοινή μυστηριακή της
Εκκλησίας μας, δια της συχνής κοινωνίας και την υπόλοιπη ασκητικότητα, τότε οι
αρετές αλλά και ο ίδιος ο Θεός θα σκηνώσει μέσα μας. Όταν συμβεί αυτό, τότε θα
θέλουμε να χωρέσουμε στην καρδιά και αγκαλιά μας όλο τον κόσμο και να αφήσουμε
πίσω κάθε έχθρα, στεναχώρια και θυμό! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου