ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2023

 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ Τῌ ΕΟΡΤῌ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε∙ μετέστης πρός τήν Ζωήν, Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς Ζωῆς»

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Τό ἄμετρο ἔλεος καί ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Παναγάθου Κυρίου, μᾶς ἀξίωσε νά ὁλοκληρώσουμε καί κατά τήν παροῦσα χρονιά τόν ἑορτολογικό κύκλο τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους καί νά φθάσουμε στήν τελευταία μεγάλη ἑορτή, τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. 

Σέ ὅλα τά «μεγάλα καί θαυμαστά, ἔνδοξά τε καί ἐξαίσια» γεγονότα τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως, δηλαδή τῆς ζωντανῆς καί ὑπερφυοῦς παρουσίας τῆς θείας καί ζωοποιοῦ Χάριτος τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἦταν σιωπηλά παροῦσα. Καί τώρα, ὁ Υἱός Της παρευρίσκεται στήν δική Της Κοίμηση, πού ἐπίσης ἀποτελεῖ ἕνα θαυμαστό καί ὑπέρλογο γεγονός. Ὡς ἄνθρωπος αὐθεντικός καί γνήσιος ὑπέκυψε στούς ὅρους τῆς φύσεως, τούς ὁποίους, ὅμως, ἐνίκησε καί ὑπερέβη. Γι᾿ αὐτό ψάλλομε «νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί Παρθένε Ἄχραντε». Γι᾿ αὐτό ἡ Κοίμησή της δέν εἶναι θάνατος. Εἶναι μετάσταση ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό, ἀπό τά πρόσκαιρα πρός τά αἰώνια, ἀπό τά φθαρτά πρός τά ἄφθαρτα καί ἀληθινά, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».

Ἡ Παναγία εἶναι ἐκείνη, ἡ μία καί μοναδική πού ἐγέννησε τόν Ἀρχηγό τῆς ζωῆς. Ὡς ἐκ τούτου ἦταν φυσικό ἑπόμενο τό γεγονός, ὅτι «τάφος καί νέκρωσις Αὐτήν οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γάρ Ζωῆς Μητέρα πρός τήν Ζωήν μετέστησεν ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον». Γι᾿ αὐτό, ἀξίως καί δικαίως πανηγυρίζομε καί δέν πενθοῦμε τήν Μετάστασή Της εἰς τούς οὐρανούς. 

Καί πανηγυρίζομε ἐπίσης, διότι ἀπό τήν Κοίμησή Της μαθαίνομε, ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι τό τέρμα τῆς ζωῆς, ἀλλά τό πέρασμα σέ μιά ἄλλη ζωή, αἰώνια καί ἀληθινή. Ἡ ἀπεικόνιση τῆς ψυχῆς τῆς Θεοτόκου ὡς νεογεννήτου βρέφους στήν ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μᾶς διδάσκει τόν νέο τρόπο ὑπάρξεως, τήν ἀτέρμονη ζωή καί μακαριότητα στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ γήϊνος καί χοϊκος, ἁμαρτωλός καί ἀσθενικός ἄνθρωπος γίνεται αἰώνιος, ὅταν ξεπεράση μέ τόν προσωπικό του πνευματικό ἀγῶνα «τό πέλαγος τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων» καί τήν κάμινο τῶν ποικίλων προβλημάτων τῆς παρούσης ζωῆς, μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν φοβερά προστασία τῆς Παναγίας Θεοτόκου. Ἔτσι φθάνει στόν ἁγιασμό καί τήν θέωση. Ἄθλημα δύσκολο. Ὅμως, «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» εἶπε ὁ Κύριός μας. Καί ὁ λόγος Του αὐτός πρέπει νά γεμίζη τήν ψυχή τοῦ καθενός μας μέ αἰσιοδοξία, ὅταν, ἀποκαμωμένοι ἀπό τήν ἁμαρτία, χάνουμε τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά ἀπελπιζώμεθα ποτέ. Διότι ἔχομε «ἐλπίδα καί στήριγμα καί τῆς σωτηρίας τεῖχος ἀκράδαντον» τήν Παναγία Μητέρα μας. Ἐκείνην πού ἔτεκε τόν ἴδιο τόν Θεό καί δι᾿ αὐτῆς «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ἔτσι ἔγινε ἡ γέφυρα πού ἕνωσε τήν γῆ μέ τόν οὐρανό. Καί ὡς Μητέρα πλέον τοῦ Θεοῦ, ὡς Θεομάνα, ἔχει ἀπόλυτο θάρρος πρός τόν Υἱό Της καί Κύριό μας γιά νά δέεται διηνεκῶς ὑπέρ τῆς σωτηρίας καθενός πού προσφεύγει στήν ἀγάπη Της. Καί ἐπειδή «πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου», προσβλέπουμε καί ἐμεῖς μέ θάρρος στήν παρρησία Της καί στηρίζουμε σέ Αὐτήν ὅλες τίς ἐλπίδες τῆς σωτηρίας μας.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, 

Ἄς ἱκετεύουμε προσευχητικά ὅλοι μας τήν γλυκυτάτη Θεομήτορα νά λυτρώση μέ τίς μητρικές καί σωστικές πρεσβεῖές Της ἀπό τόν πνευματικό θάνατο τίς ψυχές μας καί ἄς ἐμπιστευθοῦμε σέ Ἐκείνην τήν σωτηρία μας, διότι «σώζει ἀεί τήν κληρονομίαν της». Ἀμήν

Μέ πολλές πατρικές εὐχές

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Γλυφάδας,

Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

ΑΝΤΩΝΙΟΣ

τῆς Ὑπεράγνου Μητρός ὑπέρ πάντων ὑμῶν δεόμενος