«Πνευματικές εκπλήξεις» από εκεί που δεν το περιμένεις…!

 του π. Αντωνίου  Χρήστου

   Αγαπητοί Αναγνώστες, μας αρέσει κατά καιρούς να σας κάνουμε κοινωνούς σε διάφορα περιστατικά που συναντάμε στην ιερατική μας διαδρομή και πορεία. Αυτό το επισημάνουμε όχι γιατί θέλουμε να περιαυτολογήσουμε (άλλωστε τα περισσότερα δεν μιλούν για εμάς κάθε αυτό) αλλά για τονίσουμε ότι είναι προϊόν προσωπικής εμπειρίας και δεν μας τα μετέφερε κάποιος άλλος που υπάρχει κίνδυνος να μας τα μετέφερε κάπως διαφορετικά. Αυτά που θα περιγράψουμε τα ονομάζουμε «πνευματικές εκπλήξεις» γιατί τουλάχιστον αυτό μας προκάλεσαν εμάς όταν το βιώσαμε! Ας μην χρονοτριβούμε λοιπόν και ας ξεκινήσουμε….!

   Πρόσφατα ήμασταν καλεσμένοι σε κάτι γενέθλια ενός μικρού παιδιού το οποίο μάλιστα και βαπτίσαμε πριν ένα περίπου χρόνο. Μεταξύ των καλεσμένων ήρθε και μας συστήθηκε ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας και η γυναίκα μάλιστα ήταν και λιμενικός. Κάποια στιγμή η γυναίκα πήγε σε άλλη παρέα και ο σύζυγος της μας εκμυστηρευτεί τα εξής : «Πάτερ μου να ξέρετε ότι τώρα τελευταία μας επισκέφθηκε την οικογένειά μας περισσότερο Θεός»! – «Τι εννοείτε»; (Ρωτήσαμε με απορία)» Και μας λέει ο σύζυγος «Γιατί εδώ και λίγο καιρό διαγνώστηκε η σύζυγός μας με Σκλήρυνση κατά Πλάκας και δεν την κατέβαλε καθόλου, ίσα ίσα που λέει η ίδια τώρα αισθάνομαι ότι με αγαπά περισσότερο ο Θεός επιτρέποντας αυτή την αρρώστια και δοκιμασία…»!  Όλα αυτά τα έλεγε ο σύζυγος με ένα πλατύ χαμόγελο και όχι με κάποιο ύφος στεναχώριας και απελπισίας! Εμείς πραγματικά θαυμάσαμε και τον τρόπο αντιμετωπίσεως και κυρίως διδαχθήκαμε από την στάση και την λεβεντιά αυτού του ανδρόγυνου.

   Την ίδια μέρα αλλά χρονικά νωρίτερα από το παραπάνω περιστατικό, ήμασταν εφημερία στο Κοιμητήριο και κάποια στιγμή, όταν δεν μας είχε φωνάξει κάποιος για κάποιο τρισάγιο, ομιλήσαμε στη σκιά  με έναν γιατρό και μεταξύ σοβαρού και αστείου έλεγε ο γιατρός και συμφωνήσαμε: «Ότι οι πεθαμένοι εκεί που βρίσκονται δεν έχουν ανάγκη από κάτι όπως εμείς εδώ, όλα αυτά που ταλαιπωρούν εμάς τους ζωντανούς αυτά τα έχουν ξεπεράσει δεν τους αγγίζουν…»!  Κάποια στιγμή με φώναξε ένα ανδρόγυνο στο τάφο των γονέων του ενός από των δύο και είχαν και ένα μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι που προσπαθούσε να βοηθήσει όσο αυτοί προσπαθούσαν να ανάψουν το καρβουνάκι για το θυμιατό και να ρίξουν νερό στα δοχεία με τα λουλούδια. Λόγω του αέρα δεν έπαιρνε εύκολα το καρβουνάκι και λέω ότι μου είπε ο γιατρός «Δεν πειράζει άλλωστε οι πεθαμένοι….κτλ κτλ» ! Αφού τελείωσα την φράση μου λέει ο σύζυγος με κάπως αυστηρό ύφος : «Πάτερ μου όχι πεθαμένοι…αλλά Κεκοιμημένοι…!!!» Λέω από μέσα μου κοίτα να δεις, αντί να διδάσκεις σε διδάσκουν…! Το μόνο που είπα ναι εννοείται κεκοιμημένοι για την Εκκλησία μας πάντα…!  

   Την επόμενη μέρα το μεσημέρι, βάλαμε ένα επεισόδιο από μιά νέα δημοφιλή και κοσμική σειρά στο Neftilx  μυθοπλασίας και αφορά περιπέτειες πειρατών…! Σε αυτό το επεισόδιο που παρακολουθούσαμε είδαμε ότι κάποια στιγμή ένας πειρατής με ένα ορφανό παιδάκι που το μεγάλωνε υπό την προστασία του ναυάγησαν σε κάποιο πολύ μικρό νησί, σχεδόν βραχονησίδα, εντελώς άγονο και είχαν πολύ λίγα τρόφιμα! Λέει ο Πειρατής στο παιδάκι : «Πάρε αυτά τα τρόφιμα, να τρως λίγο για να σου φτάσουν δεν υπάρχουν άλλα και πήγαινε στην απέναντι πλευρά και μην έρθεις να με βρεις αν δεν βρεις κάποιο πλοίο για να μας σώσει….»! Το παιδί διαμαρτυρήθηκε γιατί νόμιζε ότι ο πειρατής κράτησε τα περισσότερα τρόφιμα για τον ευατό του και ότι ουσιαστικά τον αδικεί στην μοιρασιά! Ο Πειρατής του είπε : «Κρατάω τα 2/3 γιατί έχω και το τριπλό σου βάρος από εσένα…άντε πήγαινε»! Περάσανε σχεδόν 70 μέρες χωρίς να έρθει κάποιο πλοίο και οι τροφές εξαντλήθηκαν όλες του μικρού! Εξαντλημένος όπως ήταν από τον ήλιο, την πείνα και το λίγο νερό αποφάσισε να πάει να βρει τον Πειρατή να διεκδικήσει περισσότερο φαγητό και μάλιστα πήρε και το μαχαίρι μαζί του αν χρειαζόταν και αρνιόταν να τον σκοτώσει…!

   Όταν πήγε το παιδί και τον βρήκε, πάει να ανοίξει την σακούλα που νόμιζε ότι είχε τρόφιμα ο Πειρατής, αλλά αποδείχθηκε ότι δεν είχε τρόφιμα μέσα, μόνο κάποια πολύτιμα σκεύη και κοσμήματα από ληστείες που είχαν κάνει και βλέπει τον Πειρατή να κάθεται σε ένα βράχο γιατί το πόδι του ήταν κομμένο…! Τότε το παιδί κατάλαβε ότι δεν κράτησε για τον ευατό του ο Πειρατής καθόλου φαγητό και ότι για να επιβιώσει αναγκάστηκε να τρώει λίγο-λίγο από το ίδιο του πόδι και ότι έδωσε όλες τις προμήθειες στο παιδί! Στην ερώτηση «Γιατί δεν κράτησες καθόλου φαγητό για εσένα…» από το παιδάκι, ο Πειρατής απαντά «Γιατί έχεις το ίδιο όνειρο με εμένα να εξερευνήσεις και να βρεις τον θησαυρό που αναζητούν όλοι οι Πειρατές…εγώ δεν κατάφερα, ίσως τα καταφέρεις όμως εσύ»! Φυσικά θα απορείτε κάτι γιατί το αναφέρω όλο αυτό, αφού είναι προϊόν μυθοπλασίας και δεν έγινε καν στην πραγματικότητα! Όμως δεν θα μπορούσαμε να μην υπογραμμίσουμε αυτή την θυσία έστω του σεναριογράφου και κειμενογράφου και αποδίδουν σε αυτό το ρόλο, αλλά σαν σκηνή και σαν αυτοθυσία θυμίζει κάλλιστα τα βιβλικά κείμενα και τα Συναξάρια της Εκκλησίας μας, με ανάλογα περιστατικά!  Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι το ένστικτο επιβιώσεως είναι πολύ ισχυρό στον άνθρωπο και πάνω στο ένστικτο αυτό υποχωρούν καλές πράξεις και τρόπους, ισχύει «ο θάνατός σου η ζωή μου» ενώ σε αυτό το περιστατικό έγινε το αντίθετο «ο θανάτός μου η ζωή σου»!  

   Δόξα τω Θεώ, αυτές ήταν τρεις μόνο εκπλήξεις από τις πολλές που συμβαίνουν, οπότε υπάρχει ελπίδα…! 

ΠΗΓΗ :  http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου