Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο
Εἶναι μέγα καὶ ἐνδιαφέρον τὸ θέμα, ποὺ ἀνοίγουν οἱ δυό αὐτὲς φράσεις τοῦ Παῦλου: «Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι παρακαλοῦμεν».Εγκρύπτει μεγαλεῖο ἀληθινὸ ἡ σκηνή, ποὺ ξεδυπλώνουν οἱ δυὸ αὐτὲς φράσεις. Ἐνῶ δὲ ὁ Οὐρανὸς ἀκούει τὶς λοιδορίες καὶ βλέπει τοὺς διωγμούς, μένει σιωπηλὸς στὶς προσευχὲς τῶν πασχόντων. Ἡ προσευχὴ δὲ αὐτή, ἡ ἀναπάντητη, ποὺ ὡς ἀνταπόκριση ἔχει τὴν παγερὴ σιωπὴ τοῦ Οὐρανοῦ, εἶναι μιὰ ἰδιαίτερη μορφὴ προσευχῆς, ποὺ ἀξίζει νὰ τὴν μελετήσουμε.
Δὲν ὑπάρχει ψύχη ποὺ νὰ μὴν ἀντιμετώπισε τὰ μεγάλα καὶ ἐπίμονα ἐρωτηματικά, ποὺ ζώνουν καὶ κλυδωνίζουν τὸν ἄνθρωπο ὅταν στὶς θερμὲς ἰκεσίες του, δέχεται τὴν παγερὴ σιωπὴ τοῦ Οὐρανοῦ. Νὰ μὴν ἀκούη τάχα ὁ Οὐρανός; Νὰ ἀδιαφορῆ; Ἡ νὰ ἀδυνατῆ
νὰ ἀπαντήση; Οἱ ζοφερὲς αὐτὲς σκέψεις πολιορκοῦν
(στενοχωροῦν) τὴν Ψυχή, ποὺ μάταια ὑψώνει τὴ δέηση της στὸν Δυνατό.
Ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ, ἀποτελεῖ πολλὲς φορὲς εὐλογία μεγαλύτερη ἀπὸ τὴν ἀπάντηση. Καὶ ἡ Χαναναία στὶς θερμές της ἰκεσίες, ἐδέχετο ἔμμονη σιωπή. Ἐκεῖνος: «οὐκ ἀπεκρίνατο αὐτῆ λόγον». Καὶ στὸ ἀμόνι τῆς σιωπῆς αὐτῆς σφυρηλατεῖται ἡ πίστη τῆς γυναικὸς καὶ γιγαντώνεται ἡ ἀφοσίωσή της πρὸς τὸ Διδάσκαλον. Ἐὰν ἔπαιρνε ἐξ ἀρχῆς τὴν ἀπάντηση στὸ αἴτημά της, θὰ ἐκέρδιζε ἀπλῶς τὴ θεραπεία τῆς κόρης της. Ἡ σιωπὴ ὅμως τοῦ Ἰησοῦ τῆς ἔδωσε κάτι πολὺ μεγαλύτερο καὶ σπουδαιότερο: Πίστη θερμὴ καὶ ἀξιοθαύμαστη, ὥστε ν’ ἀποσπάσει τὸν ἔπαινο τοὺ Διδασκάλου: «ὦ γῦναι, μεγάλη σου ἡ πίστις, γενηθήτω σοι ὡς θέλεις». Ἰδού, ὁ πρῶτος καρπὸς τῆς ἀναπάντητης προσευχῆς. Τονωμένη πίστις!
Ἀλλ’ ἐξυπηρετεῖ καὶ ἄλλους σκοποὺς ἡ σιωπὴ τοῦ Οὐρανοῦ. Εξυπηρετεὶ τὸ συμφέρον μας. Τὸ ἐπίγειο καὶ τὸ αἰώνιο. Εἶναι δύσκολο νὰ διακρίνουμε τὸ συμφέρον ἀπὸ τό εὐχαριστον καὶ ἐγείρουμε αἰτήματα πρὸς τὸ Θεό, ποὺ βλάπτουν καὶ τὸ ἐπίγειο, ἀλλὰ καὶ τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Σὰν τοὺς υἱοὺς Ζεβεδαίου, ἐγείρουμε κι’ ἐμεῖς ἀξιώσεις σφαλερὲς καὶ ἐπικίνδυνες.
«Δὸς ἡμῖν θήσωμεν εῖς ἐκ δεξιῶν καὶ εῖς ἐξ εὐωνύμων σου ἐν τῆ δόξη σου». Ζήτησαν γιὰ θρόνους, δυὸ θέσεις ποὺ ἦσαν προωρισμένες γιὰ δυὸ ληστές. Καὶ ἔβλεπαν μὲ τὴ φανταςία τους δόξες καὶ τιμὲς ἐκεῖ, ποὺ μονάχα αἴματα καὶ ὁδύνες ὑπῆρχαν.Τὸ αἴτημά τους ἔμεινε ἀνεκπλήρωτο. «Οὐκ οἵδατε τί αἰτεῖσθε» τοὺς ἀπήντησε ξερὰ κοφτὰ ὁ διδάσκαλος. Τοὺς ἦταν θλιβερή, ἀποκαρδιωτικὴ ἡ ἀπάντηση. Ἦταν ὅμως σωτήρια.
Πόσες φορὲς δὲν θὰ εἶχε τὴν ἴδια ἀπάντηση νὰ δώση ὁ Οὐρανὸς καὶ σὲ δικά μας παρόμοια αἰτήματα. «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»..., ζητᾶτε τὴν εὐτυχία ἐκεῖ, ποὺ μονάχα δυστυχία μπορεῖτε νὰ περιμένετε.Νὰ γιατὶ ὁ Θεὸς σιωπᾶ καὶ ἀφήνει ἀναπάντητα ορισμένα αἰτήματά μας. Διότι βλέπει ἀπείρως μακρύτερα ἀπ’ ὅ,τι κοιτάζουμε ἐμεῖς.
Δὲν ξέρει πράγματι κανεὶς γιὰ ποιὸ ὁφείλει μεγαλύτερη εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό. Γιὰ τὰ αἰτήματα ποὺ μᾶς ἱκανοποιεῖ ἤ γιὰ ἐκεὶνα ποὺ ἀφήνει ἀναπάντητα;
Νομίζω πὼς εἶναι μεγάλος ὁ λόγος ποὺ ἀναφέρεται σὰν κατακλείδα στὸ σημερινὸ ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς μιμηταί μου γίνεσθε» , σᾶς παρακαλῶ νὰ κάνετε, ὅτι ἐγὼ κάνω. Ὁ λόγος αὐτὸς τοῦ Παύλου, ὅσο κι ἄν ἐκ πρώτης ὅψεως φαίνεται εὔκολος ἐμφανίζει μεγάλη δυσκολία γιὰ νὰ λέγεται. Ἡ μίμηση τοῦ παραδείγματος εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Γιὰ νὰ εἶναι κάποιος ὑπόδειγμα ζωῆς τοῦ ἄλλου πρέπει νὰ ἔχει ἀνέβει πολὺ ψηλά.
Ἡ διακονία εἶναι ἐκείνη ποὺ δημιουργεὶ στοὺς πιστοὺς τὴν αἴσθηση μιμήσεως. Βλέποντας ὁ πιστὸς τότε παραδειγματίζεται, καὶ ἀποδέχεται καὶ τελικὰ μιμεῖται. Ὁ ποιμένας μέσα ἀπὸ τὴν ταπείνοσην τῆς αὐτογνωσίας φέρνει στὸ πλήρωμα τὴν ἐλεύθερη καὶ ἀβίαστη ἐκτίμηση καὶ σεβασμό. Καὶ αὐτὰ τὰ ἱερὰ αἰσθήματα δὲν τὰ «ἀποσπᾶ» κανεὶς μὲ τὴ βία καὶ τὸ θεατρινισμὸ ἤ τὶς ἐπίπλαστες μεθοδεύσεις γιὰ ἔπαινο, ἀλλὰ γενιοῦνται μέσα στὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ αὐτὰ φέρνουν τὴν ἀναγνώριση καὶ δημιουργοῦν ἀναπότρεπτα τὴ μίμηση τῆς βιοτῆς του. Τὸ πιὸ εὔκολο πρᾶγμα στὴ ζωὴ εἶναι νὰ λέει κανεὶς το «ἀπαγορεύω» ἤ τὸ «διατάσσω», ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅμως ἔλεγε «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἀδελφοὶ». Καὶ τὴν πνευματικὴ του δύναμη καὶ ἐπιβολὴ στοὺς χριστιανοὺς τὴν ἀντλοῦσε ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς πνευματικῆς του πατρότητος «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα». Καὶ ὁ Ἀπόστολος γέννησε πολλοὺς.
Ὁ Παῦλος σὰν πνευματικὸς πατέρας ὑπέφερε ὅλα ὅσα μὲ πολὺ στοργὴ
σημειώνει, γιὰ νὰ μπορεῖ σὲ κάθε περίσταση νὰ τοὺς λέει μὲ τὴν παρρησία τοῦ πνευματικοῦ πατέρα, «ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ» ὅλους ἐσᾶς ποὺ «διὰ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγέννησα».
Τὴν πνευματικὴ πατρότητα τὴν διεκδικοῦν πολλοί. Ἡ πνευματικὴ πατρότητα δὲν εἶναι διεκδίκηση εἶναι ἀπόκτηση. Καὶ τὴν καρδιὰ δὲν τὴν κατακτάει κανεὶς μέσα ἀπὸ πίεση καὶ φοβέρα, ἀλλὰ ἀπὸ εἰλικρινὴ ταπείνωση, ἀληθινή, θυσιαστικὴ ἀγάπη, μεγάλη ταπεινοφροσύνη, βαθειὰ πίστη καὶ πλούσιο καὶ χαρισματικὸ ἐσωτερικὸ κόσμο. Ἔτσι διεκδικεῖται τὸ δικαίωμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος καὶ ἄξια
καταλαμβάνεται ἀπὸ τὸν πνευματικὸ πατέρα ἡ ἀρμόζουσα θέση στὴν καρδιὰ τῶν πιστῶν.
Ὁ κόσμος σήμερα γέμισε μὲ θεωρίες καὶ φιλοσοφικὰ συστήματα. Διψᾶ ὅμως γιὰ παραδείγματα. Θυμηθεῖτε πόσοι ἔτρεχαν διψασμένοι στὰ ἐρημητήρια τῶν πατέρων Παϊσίου, Πορφυρίου, Ἰακώβου γιὰ νὰ συναντήσουν ζωντανὰ ὑποδείγματα ἁγιότητος, νὰ ξαποστάσουν πνευματικά. Πατέρες θέλουν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ νὰ τολμοῦν καὶ νὰ λένε μὲ παρρησία, «παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς , μιμηταί μου γίνεσθαι»
12/08/2012, Πηγή: Ἀρχιμ. Καλλίνικος Νικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου