ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ
(1927-2006)
Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος εἶχε πεῖ τό ἑξῆς: «Ὅταν θά πολλύνει ἡ ὁμοφυλοφιλία στούς χριστιανικούς λαούς, τότε πλησιάζει τό τέλος τῆς Ἱστορίας».
(Σειράχ, ὁμιλία 253η)
Πρόλογος
Ὁ Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος μᾶς ἄφησε μία μεγάλη πνευματική κληρονομιά. Μᾶς παρέδωσε ἕναν τεράστιο ἀριθμό κατηχητικῶν ὁμιλιῶν, κατανεμημένων σέ διαφορετικές θεματικές σειρές.
Ἀκούσαμε καί συλλέξαμε ἀπό μεγάλο ἀριθμό ὁμιλιῶν, κατά τήν κρίση μας, ἐνδεικτικές ἀναφορές τοῦ πατρός Ἀθανασίου, πού μᾶς ἔκαναν ἰδιαίτερη ἐντύπωση καί πού ἀφοροῦσαν τά σαρκικά πάθη.
Τίς παρουσιάζουμε σ΄ αὐτό τό βιβλιαράκι καί εὐελπιστοῦμε νά γίνουν ἀφετηρία προβληματισμοῦ γιά κάθε νέο καί νέα, γιά κάθε γονιό, γιά κάθε ἄνθρωπο πού ἐνδιαφέρεται νά ξεκαθαρίσει κάποια θέματα πού ἀφοροῦν στά σαρκικά ἁμαρτήματα.
Στό τέλος κάθε ἀναφορᾶς ὑπάρχει ἡ παραπομπή της, προκειμένου νά μπορεῖ ὁ ἀναγνώστης νά ἀνατρέξει στή συγκεκριμένη σειρά καί ὁμιλία γιά περαιτέρω ἐμβάθυνση.
Εἴθε ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός δι΄εὐχῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου να εὐλογήσει τήν πνευματική καρποφορία στις ψυχές ὅλων μας.
Παντελῆς Γκίνης
«Ὅταν κανείς πέφτει στή μοιχεία, τά παιδιά θά δεχτοῦν τήν τιμωρία. Ἀκοῦστε τί λέγει ἡ «Σοφία Σολομῶντα», 3, 14. Τό λέω πολλές φορές αὐτό σέ ἀνθρώπους πού ἔχουν πέσει στή μοιχεία, καί λέγω: «Ἀδελφέ μου, δέ λυπᾶσαι τά παιδιά σου;». «Σάν τί μπορεῖ νά συμβεῖ μέ τά παιδιά μου;», λέει αὐτός ἔκπληκτος. Ἀκοῦστε τί μπορεῖ νά συμβεῖ: «Τέκνα μοιχῶν ἀτέλεστα («ἀτέλεστα» θά πεῖ ἀπρόκοφτα) καί ἐκ παρανόμου κοίτης σπέρμα ἀφανισθήσεται», καί ἀπό παράνομη κοίτη, δηλαδή μοιχεία, («σπέρμα» θά πεῖ ἀπόγονος), «ἀφανισθήσεται», θά πεθάνει. Συνεπῶς, ἔχουμε δύο περιπτώσεις: Τά παιδιά τῶν μοιχῶν ἤ θά πεθάνουν ἤ δέν θά προκόψουν. «Ἐάν τι γάρ μακρόβιοι γένωνται, εἰς οὐθέν λογισθήσονται (ἄν ζήσουν, δέν θά ἔχουν καμιά ὑπόληψη) καί ἄτιμον ἐπ’ ἐσχάτου τό γῆρας αὐτῶν (θά γεράσουν μέ κάποια ἀτιμία, δέν θά ἔχουν προκοπή δηλαδή)». Πόσοι ἄνθρωποι ὑποφέρουν στή ζωή, γιατί ὁ πατέρας τους, ἡ μάνα τους, ἐστάθησαν μοιχοί καί μοιχαλίδες … ».
«Φαίνεται στήν ἐποχή μας τό πνεῦμα τῆς μοιχείας πάρα πολύ διαδεδομένο. Φαίνεται, θά τό πῶ ἄλλη μία φορά, πάρα πολύ διαδεδομένο. Ἔχει φρίξει τό πνεῦμα μου γιά τό θέμα τῆς μοιχείας!».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 16η)
«Ποτέ μου δέν θά ξεχάσω, καί ἔχω τήν ἐλπίδα στό Θεό, ἐπειδή ποτέ μου δέν θά ξεχάσω ἐκεῖνο τό ὁποῖο
λέγει ὁ Ἅγιος Νεῖλος ὁ Σιναΐτης: «Μή θαρρήσῃς στό δαίμονα τῆς πορνείας, μέχρι θανάτου σου»! Εἶστε μάρτυρες πολλοί ἀπό σᾶς, πού τό λέγω κατ’ ἰδίαν αὐτό, ὅτι μπορεῖ κανείς στά γηρατειά του νά κάνει πράγματα πολύ βρώμικα καί ἁμαρτωλά, πάρα πολύ βρώμικα, γιατί πίστεψε ὅτι δέν μπορεῖ νά τά κάνει, ἄν ὅμως πιστεύεις ὅτι μπορεῖς νά πέσεις πολύ χαμηλά, αὐτό θά σοῦ δημιουργεῖ μέσα σου τό φόβο τοῦ Κυρίου καί ἔχεις ὄχι τή βεβαιότητα, ἀλλά τήν ἐλπίδα ὅτι δέν θά σέ ἀφήσει ὁ Κύριος νά φθάσεις σέ κατάντημα».
(Σειράχ, ὁμιλία 83η)
«Ἕνας ἄνθρωπος ἑκατό χρόνων θά πρέπει νά προσέχει στό δαίμονα τῆς πορνείας; Δέν εἶναι μία ὑπόθεση πού ἀφορᾶ στούς νέους; Ἀφορᾶ σέ ὅλους, σέ κάθε ἡλικία! Πρό πολλῶν ἐτῶν βρῆκα στό νοσοκομεῖο, στό δωμάτιο τῶν κρατουμένων -οἱ φυλακές εἶχαν ἐδῶ ἕνα δωμάτιο πού νοσηλεύονταν κρατούμενοι, καί τό παράθυρο εἶχε σίδερα καί ἀπ’ ἔξω ὑπῆρχε φρουρός φύλακας- βρῆκα ἕναν γέροντα ὀγδοντατεσσάρων ἐτῶν, ὁ ὁποῖος ἔκανε φόνο ἀπό μιά ὑπόθεση ἀντιζηλίας γιά μιά γυναῖκα. Ἀκοῦτε; Ὀγδοντατεσσάρων ἐτῶν! Καί βέβαια, ὄχι γιατί τό λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί οἱ Πατέρες μᾶς τό βεβαιώνουν, ἀλλά τό εἶδα καί ἐγώ! Τό εἶδα ἀπό μία ἐμπειρία. Ἄν ἔπρεπε νά σᾶς πῶ περισσότερα, θά σᾶς ἔλεγα καί ἄλλα περιστατικά. Σᾶς λέω μόνο αὐτό τό χτυπητό παράδειγμα. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά ἔχομε ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό μας, νά λέμε: «Ἐγώ μπορῶ νά ξεκινήσω κάτι, ἀλλά σέ κάποιο σημεῖο νά σταματήσω». Πρόκειται περί μιᾶς χιονοστιβάδας! Ξεκίνησε τήν πορεία της πρός τά κάτω ἡ χιονοστιβάδα; Εἶναι ἀδύνατο πλέον νά συγκρατηθεῖ! Γι’ αὐτό θέλει πάρα πολλή προσοχή, ἀπό τήν ἀρχή!».
(Πνευματική Διαθήκη Τωβίτ, ὁμιλία 11η)
«Ξέρετε πόσοι γονεῖς -γιατί μέ καίει τό θέμα, γι’ αὐτό τό λέω κάθε φορά τό ἴδιο παράδειγμα- γονεῖς, πατέρες ἤ μητέρες, νά στέλνουν τό παιδί τους νά ξεπορτίσει, δηλαδή νά πέσει στήν πορνεία, γιά νά μή γίνει τάχα, δῆθεν, ἀνώμαλο, νά μήν ἀποκτήσει κόμπλεξ! Καί ἐπιθυμοῦν, τά ἀγόρια τους τουλάχιστον, νά ἔχουν φιλενάδα; Ὦ, ταλαίπωρε πατέρα! Ὦ, ταλαίπωρη μητέρα, ἄν ἤξερες τί κάνεις τώρα! Ρίχνεις ἐσύ μέ τά χέρια σου τό παιδί σου στήν πορνεία, δηλαδή στήν κόλαση! Δέν τό ἀντιλαμβάνεσαι αὐτό; Τί λόγο θά δώσεις στό Θεό;».
(Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 4η)
«Ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὅπως καί ἡ κτηνοβασία, εἶναι ἀσέβεια. Ἡ μοιχεία εἶναι ἀδικία, γιατί ἀδικεῖς τή γυναῖκα σου, ἀδικεῖς τόν ἄντρα σου μέ τρίτο πρόσωπο. Ἡ πορνεία εἶναι ἁπλῶς ἁμάρτημα. Αὐτό τό εἶπα, γιατί ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπό αὐτό τό φοβερό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας, καί θεωρεῖται βδελυκτή μίξη, παράνομος πράξη, διάλυση κόσμου. Θέλουν νά διαλύσουν τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πάνω στή δημιουργία οἱ ὁμοφυλόφιλοι!».
(Σειράχ, ὁμιλία 168η)
«Τό φοβερό ἁμάρτημα, μέ τό ὁποῖο θά ἔρθει τό τέλος τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ ἀρσενοκοιτία, δηλαδή ἡ ὁμοφυλοφιλία. Τά Σόδομα καί τά Γόμορρα εἶναι τύπος τοῦ μέλλοντος κόσμου καί τῆς καταστροφῆς του. Λέγει ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος: «Ὅταν θά πολλύνει ἡ ἀρσενοκοιτία πάνω στή γῆ, τότε θά καταστραφεῖ ὁ κόσμος καί θά ἔρθει ὁ Χριστός ξανά στή γῆ». Καί φοβᾶμαι πώς ἡ ἁμαρτία αὐτή πλέον δέν γνωρίζει ὅρια. Καί ὅταν λέμε «ἀρσενοκοιτία», δέν ἐννοοῦμε μόνο ἄντρες μέ ἄντρες, ἀλλά εἶναι καί ὁ λεσβιασμός».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 17η)
«Ἄν πεῖτε νά ζήσουν ζωή ἐγκρατείας, βίο σώφρονα καί καθαρό, θά σᾶς κοιτάξουν μέ οἶκτο καί θά ποῦν ὅτι εἶστε διεστραμμένοι. Εἶπαν οἱ βρώμικοι τούς καθαρούς ἀκάθαρτους! Ἔτσι εἶναι. Ὅταν, ἀγαπητοί μου, πιά ἡ ἀκαθαρσία γίνεται νόμος, γίνεται ἔθος, γίνεται πράξη, οἱ ἄνθρωποι μεταξύ των δέν ντρέπονται καί θά ποῦν ἀνώμαλο τόν σώφρονα καί τόν ἠθικό καί τόν ἁγνό ἄνθρωπο! Ἐκεῖ ἔφτασε ἡ ἐποχή μας, στό νά ἔχει, ὄχι πιά διαστροφή πράξεων, ἀλλά νά ἔχει καί διαστροφή ἀντιλήψεων, δηλαδή πλέον ὁ ἄνθρωπος ἀληθινά ἔχει διαστραφεῖ!».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 17η)
«Πάρα πολύ φοβᾶμαι ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἴδια μέ τήν ἐποχή τῶν Σοδομιτῶν, γιατί μετερχόμεθα τά ἴδια ἁμαρτήματα πού μετέρχονταν καί οἱ Σοδομῖται. Τά ἴδια ἁμαρτήματα! Ναί, ναί, γιατί εἶναι τά ἴδια ἁμαρτήματα, πού δέν εἶχαν ντροπή καί ἦσαν ξεχειλισμένα στούς δρόμους ἐκείνης τῆς ἁμαρτωλῆς πόλης. Καί στήν ἐποχή μας, καί στήν Εὐρώπη καί στήν Ἀμερική καί στήν Ἑλλάδα, δυστυχῶς, ξεχειλίζουν τά ἁμαρτήματα ἐκείνης τῆς πόλης. Γιατί; Γιατί ὑπάρχει πλησμονή ἀγαθῶν, γιατί δέν στρέφουμε τό πρόσωπό μας, τά μάτια μας πρός τόν Θεό καί νά Τοῦ ποῦμε: «Τά ἀγαθά, Κύριε, Σύ μᾶς τά ἔδωσες», ἀλλά ἀλλάζουμε προσανατολισμό, δέν χρειαζόμαστε πιά τό Θεό, τά ἀγαθά Του, μόνο θέλομε … Καί ἔχοντας τά ἀγαθά Του, στό τέλος φτάνουμε νά γίνουμε ὑλισταί, νά γίνομε σαρκικοί ἄνθρωποι, καί ἔτσι νά χάσομε ἀπό τόν ὀπτικό μας ὁρίζοντα τό Θεό, μέ ἀποτέλεσμα ὅ,τι συνέβη καί στήν ἐποχή τοῦ Νῶε καί στήν ἐποχή Σοδόμων καί Γομόρρας. Σᾶς εἶπα ὅτι φοβοῦμαι, πολύ φοβοῦμαι, πάρα πολύ, μήπως καί στόν τόπο μας ἔρθει κάποια καταστροφή, νά μέ θυμᾶστε, ἐκτός ἄν μετανοήσομε. Ἀλλά πολύ τό φοβᾶμαι, ὅλος αὐτός ὁ πλεονασμός τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, πού τά πετᾶμε καί στά σκουπίδια τά ὑλικά μας ἀγαθά, πολύ μέ φοβίζει. Χωρίς νά σᾶς πῶ ὅτι μᾶς ἐμποδίζει καί ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ πού εἶπε: «Ἵνα μή τί ἀπόληται», τίποτα νά μή χάνεται, ἀλλά νά ὑπάρχει πνεῦμα οἰκονομίας. Ἀλλά ποιός κάνει οἰκονομία; Κανένας δέν κάνει οἰκονομία μόνο οἱ σώφρονες ἄνθρωποι. Φοβοῦμαι ὅμως πώς οἱ σώφρονες ἄνθρωποι εἶναι λίγοι!».
(Χριστιανική Ἀνθρωπολογία, ὁμιλία 51η)
«Ἕνας θεῖος μου ἦταν στρατιώτης στή Μ. Ἀσία. Ἡ ἐνοματία του ἦταν καμιά δεκαριά ἄντρες, πῆγαν σέ ἕνα τουρικικό πορνεῖο. Ὁ θεῖος μου δέν ἔκανε τίποτε, δηλαδή εἶχε τό φόβο τοῦ Θεοῦ, ὁ ἴδιος μοῦ τό ἔλεγε, δέν ἔκανε τίποτε, κάθησε ἥσυχα καί δέν ἐπόρνευσε. Μάλιστα ἔζησε κάπου 90 τόσα χρόνια, πῶς συνέπεσε, ὁ τελευταῖος πνευματικός -γιατί πάντα ἐξομολογεῖτο- ἐξομολογήθηκε σέ μένα ὁ θεῖος ὁ Χρῆστος! (συγκίνηση). Λοιπόν, ἀκοῦστε. Τήν ἄλλη μέρα ἔδωσαν μάχη μέ τούς Τούρκους. Ἐφονεύθησαν ὅλοι πλήν τοῦ θείου μου. Εἶχε τό σημεῖο!
Θέλετε πιό πολλά; Σᾶς παραπέμπω σέ ἐκείνη τήν πανωφέλιμη ἱστορία, διήγηση τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ ἀπό στρατιωτῶν, πού γιορτάζει στίς 24 Δεκεμβρίου. Ἀνοῖξτε τό συναξαριστή σας καί θά δεῖτε γι’ αὐτό τό στρατιώτη. Στρατιώτης ἦταν, τοῦ βυζαντινοῦ κράτους, ἐναντίον τῶν Βουλγάρων. Καί ὅμως, ἐπειδή ἀρνήθηκε νά κάνει τήν ἁμαρτία, ἦταν ὁ μόνος πού σώθηκε. Ὁ δέ ἑλληνικός στρατός, ὁ βυζαντινός στρατός, εἶχε ὑποστεῖ ἀπό τούς Βουλγάρους πανωλεθρία. Γιατί σέ ἕνα πανδοχεῖο πού εἶχε πάει, ποιός ξέρει …, οἱ ἄλλοι στρατιῶτες, σοῦ λένε: «Δέν βαριέσαι, ὅ,τι βρῶ μπροστά μου … ». Ὁ Θεός νά φυλάξει! Τό λέω πολλές φορές στά νέα παιδιά μας: «Θέλεις νά σέ φυλάξει ὁ Θεός; Πρόσεξε δύο ἁμαρτήματα, τή βλασφημία τῶν Θείων καί τήν πορνεία, εἰδικά σέ πολεμική περίοδο». Προσέξτε πολύ, εἶναι δύo ἁμαρτήματα πού δέν ἀνέχεται ὁ Θεός.
Καί ἐκεῖ ἐκστρατεύουν, σταμάτησαν σέ ἕνα χάνι, ἐκεῖ ὁ Νικόλαος ἔφαγε μέ τόν πανδοχέα καί ἦρθε ἡ κόρη τοῦ πανδοχέα νά σερβίρει, ἡ ὁποία κοίταξε τό νεαρό στρατιώτη, τῆς ἄρεσε, καί μετά, ὅταν πῆγε νά κοιμηθεῖ, πῆγε στό δωμάτιό του, τοῦ κτύπησε τήν πόρτα, γιά νά κάνει ἁμαρτία. Τότε τῆς λέει: «Κοπέλα μου, δέ λυπᾶσαι πρῶτα-πρῶτα τή δική σου παρθενία, ὕστερα δέ λυπᾶσαι ἐμένα, πού πηγαίνω στόν πόλεμο καί ὁ Θεός δέ θά μέ φυλάξει, ἄν πορνεύσω;». Πράγματι, τό κατενόησε καί ἔφυγε. Εἶχαν μείνει καί τό δεύτερο βράδυ. Καί ξαναπῆγε, γιατί νικήθηκε ἀπό τόν πονηρό. Τή δεύτερη φορά ὁ ὅσιος Νικόλαος τήν ἔδιωξε: «Φύγε ἀπό ‘δῶ!», κατά το: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ!». Τήν προηγούμενη τῆς μάχης εἶδε ἕνα περίεργο, ζωντανό ὄνειρο. Εἶδε κάποιον νά εἶναι σέ ἕνα θρόνο καί τοῦ λέει: «Νικόλαε -ἦταν ὁ Χριστός ἐπί τοῦ θρόνου-, τοῦ λέει: «Νικόλαε, τί βλέπεις;». Εἶχε τό ἕνα πόδι πάνω στό ἄλλο. Τοῦ εἶπε: «Βλέπεις αὐτό;». Μετά ἄλλαξε τά πόδια. Τοῦ λέει: «Τί βλέπεις;». «Βλέπω αὐτό». «Λοιπόν, θά νικᾶ ὁ βυζαντινός στρατός στήν ἀρχή, μετά ὅμως θά ὑπερφαλαγγιστεῖ ἀπό τούς Βουλγάρους. Γύρισε πίσω σου, νά δεῖς. Μία πεδιάδα γεμάτη ἀπό μνήματα. Τί ἄλλο βλέπεις;». «Βλέπω ἕναν τόπο ὅσο γιά ἕνα μνῆμα, ἀλλά δέν εἶναι μνῆμα». «Θά ἦταν τό μνῆμα σου, ἄν εἶχες πέσει στόν πειρασμό ἐκεῖνο στό πανδοχεῖο. Θά σωθεῖς ἐσύ, πολλοί θά φονευθοῦν». Ἔγινε ἡ μάχη ὅπως τά εἶπε ὁ Κύριος. Τόσο συνεκλονίσθη ἀπό αὐτό, ὥστε ὁ νεαρός Νικόλαος, ὁ στρατιώτης, ἔγινε μοναχός, ἔγινε ἡγούμενος, καί λέγεται ὁ ὅσιος Νικόλαος ὁ ἀπό στρατιωτῶν.
Βλέπετε πῶς σώζει ὁ Θεός ἐκείνους πού θά φύγουν μακριά ἀπό τήν πορνεία;».
(Ἰεζεκιήλ, ὁμιλία 20η)
«Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τόν Ἅγιο Νικόλαο τόν ἐκ τῶν στρατιωτῶν στίς 24 Δεκεμβρίου. Μάλιστα, ἐπειδή χρόνια εἶναι πού τό ἔχω δεῖ αὐτό, ἔχω σκεφτεῖ, θά τό πῶ σάν σκέψη μου, μακάρι νά ὑπῆρχε κι ἐδῶ κάποιος πού νά μποροῦσε νά τό κάνει αὐτό. Ὅπως ὁ Σῶτος Χονδρόπουλος κάνει διάφορες βιογραφίες, ἔτσι ὄμορφες, λογοτεχνικές, θά μποροῦσε νά γίνει σάν διήγημα λογοτεχνικό, χωρίς βέβαια νά εἶναι σέ βάρος τῆς ἱστορίας, ἀλλά μία ὄμορφη λογοτεχνική ἱστορία, νά γίνει ἕνα τευχίδιο, ἕνα βιβλιαράκι, κι αὐτό νά ἐδίδετο πάντοτε στούς στρατιῶτες, ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι βεβαίως θά ἤθελαν νά ἔχουν πνεῦμα Θεοῦ. Νά τούς δίναμε νά τό διαβάζουν καί νά τό εἶχαν πάντοτε ὑπόψη τους. Εἶναι πραγματικά πολύ ὠφέλιμο. Ἡ ἱστορία αὐτή τοῦ ὁσίου Νικολάου, μή νομίζετε ὅτι εἶναι ἡ μοναδική. Θά ἐρωτήσετε πολλούς ἀνθρώπους πού ἔλαβαν μέρος σέ πολεμικές ἐπιχειρήσεις νά σᾶς ποῦν μία ἀνάλογη ἱστορία, προσωπική τους ἤ γνωστοῦ προσώπου. Πιστέψτε με, εἶναι ἀλήθεια. Ἐγώ θά εἶχα νά σᾶς πῶ μία τέτοια ἱστορία κάποιου θείου μου, μακαρίτης τώρα αὐτός, ὁ ὁποῖος εἶχε λάβει μέρος στήν Μικρασιατική ἐκστρατεία. Μᾶς διηγεῖτο ὅτι, ὅταν ἔφτασαν ἐκεῖ, σέ ἕνα χωριό ἦσαν, ὅλοι του οἱ συνάδελφοι εἶχαν πάει σέ ἕναν οἶκο ἀνοχῆς, πού ἦταν Τουρκάλες. Πῆγε κι αὐτός, ἀλλά ἦταν μία Τουρκάλα ἀπέναντί του, τόν ἔβλεπε, τήν ἔβλεπε, δέν τῆς μίλησε, τίποτε, δέν τήν πείραξε καθόλου.
Ἦταν ἕνας θαυμάσιος ἄνθρωπος αὐτός ὁ θεῖος μου, θαυμάσιος, ὄχι μόνο ἀπό αὐτή τήν ἱστορία πού σᾶς λέω τώρα, ἀλλά καί διότι ἡ ὅλη του ζωή ἦταν θαυμάσια, ὑποδειγματική. Θά μποροῦσα νά καυχηθῶ γιά ἕναν τέτοιον συγγενῆ μου, πραγματικά σᾶς τό λέγω. Λοιπόν, δέν ἁμάρτησε ὁ θεῖος μου. Τήν ἑπόμενη ἔδωσαν μάχη. Ὅλοι του οἱ συνάδελφοι πού ἐπῆγαν στήν πορνεία ἐφονεύθησαν ἐκτός ἀπό τό θεῖο μου, πού ἔζησε καί πέρασε τά 90 του χρόνια! Ναί, αὐτό ὡς πρός τά σαρκικά ἁμαρτήματα ἐν καιρῷ πολέμου. Ἄς τό προσέξουμε αὐτό τό σημεῖο σέ ὅλη μας τή ζωή, πάντοτε, ἰδιαιτέρως δέ, σέ μιά πολεμική περίοδο. Ὄχι στή βλασφημία τοῦ Θεοῦ, ὄχι στά σαρκικά ἁμαρτήματα!».
(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 35η)
«Ἡ Ἁγία Γραφή καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέχονται ἐν ἀπολύτῳ ἐννοίᾳ παρθενίαν στόν Προφήτη Ἠλία, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστή, τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη καί τήν Παναγία. Κανένα ἄλλο πρόσωπο. Θά τρομάξομε! Ἀλλά, ἐάν ἕνας Μ. Βασίλειος, ἀσκητικότατος καί αὐστηρότατος, ἅμα διαβάζω τά ἔργα τοῦ Μ. Βασιλείου μέ πιάνει φρίκη, μέ τόν τρόπο πού ὁμιλεῖ, ἔχει φυσικά τό «φιλάνθρωπον», ἀλλά εἶναι αὐστηρός, λέγει: «Καί γυναῖκα ἀγνοῶ καί παρθένος οὐκ εἰμί!».
(Περί παθῶν, ὁμιλία 20ή)
«Διαβάστε, παρακαλῶ, τά ποιήματα τοῦ Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Ὅταν κάποτε τά διάβασα, ἕνα ποίημα μάλιστα, τρόμαξα. «Κύριε», λέει «εἶμαι πόρνος, μοιχός, ἀρσενοκοίτης … », καί ὅμως ὁ Συμεών ὁ Νέος θεολόγος ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων γνώρισε τό Χριστό καί εἶναι ἅγιος! Εἶναι ὁ τρίτος θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶχε αἴσθηση αὐτῆς του τῆς ἀνεπαρκείας. «Ναι, Κύριε, δέν ἔκανα πράξη μοιχείας, ὁμοφυλοφιλίας, ἀλλά εἶμαι ἐκεῖνο καί ἐκεῖνο καί ἐκεῖνο. Συνεπῶς, ἔχω νά κάνω πολλή δουλειά».
(Σειρά Β΄, ὁμιλία 322η, α΄)
«Εἶναι τραγικό, ὅταν ρώτησα κάποιον νέο, ἄγαμο, Βορειοηπειρώτη, μετά τή βάπτισή του [ἡ ὁμιλία ἔγινε τό 1992], μοῦ τό εἶπε ὁ ἴδιος, λίγες μέρες μετά τό βάπτισμα πῆγε στήν πορνεία! «Τί;», τοῦ λέω. «Ξέρεις τί ἐστί πορνεία; Προσβολή τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν σοῦ ἔκαναν κατήχηση; Δέν σοῦ εἶπαν ὅτι αὐτό εἶναι φοβερό ἁμάρτημα;». Μέ κοιτοῦσε σάν χαζός! Ἀγαπητοί μου, ἄν θά βαπτίσουμε κάποιον καί εἶναι μεγάλος, πρέπει νά ἔχομε προϋποθέσεις κατηχήσεων, ἐπιμένω, εἶναι βασικό, γιατί διαφορετικά θά τόν κάνομε τόν ἄνθρωπο διπλότερο γεέννης!».
(Πράξεις, ὁμιλία 174η)
«Ὦ, οἱ Ἄγγλοι, ἄχ, ἐπειδή διαιροῦν καί βασιλεύουν, τούς τιμωρεῖ, τό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στην «Α΄ πρός Ρωμαίους» ἐπιστολή, μέ πάθη ἀτιμίας, ναί, ναί. Ὅσοι εἶναι ἐκεῖνοι πού στρέφονται κατά τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, στρέφονται κατά τῶν λαῶν, κατά τῶν ἀνθρώπων, ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά πάσχουν ἀπό πάθη ἀτιμίας, εἶναι τά φοβερά σαρκικά ἁμαρτήματα».
(Ἀνώτερο Κατηχητικό Σχολεῖο, ὁμιλία 774η)
«Μοῦ ἔγραφε μία Ἑλληνίδα, Καθηγήτρια Πανεπιστημίου στήν Ἀμερική: «Πιστεύετε ὅτι διδάσκουν σεξολογία στά παιδάκια τοῦ νηπιαγωγείου;»! Ὕστερα ἀπό κάποιον καιρό ἔπεσε στά χέρια μου ἕνα ἑλληνικό βιβλίο, βοήθημα -σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ τό παράδειγμα- πού θά διδασκόταν αὐτό σέ νηπιαγωγεῖο, μάθημα σεξολογίας! Καί ἐπειδή τά μικρά παιδιά τοῦ νηπιαγωγείου δέν ξέρουν γράμματα, εἶχε εἰκόνες, γιά παράδειγμα, νά λέει ἡ Ἑλενίτσα στό Γιωργάκη: «Εἶδες τί ἔκανε ἡ μαμά καί ὁ μπαμπάς;». Ἀκοῦτε; Δηλαδή, ἕνας πανσεξουαλισμός, φοβερό πρᾶγμα! Εἶναι γνωστό ὅμως ὅτι ὅταν ὑπάρχει πανσεξουαλισμός, μιά τέτοια κοινωνία βυθίζεται στήν παρακμή, στή διαφθορά. Γιατί χάθηκαν τά Σόδομα, γιατί χάθηκε ἡ ἀρχαία Βαβυλώνα, ἡ ἀρχαία Νινευή; Γιατί εἶχαν φτάσει στό ἀποκορύφωμα τῆς διαφθορᾶς. Αὐτή ἡ διαφθορά φέρει τόν πόλεμο. Καί ἐπιτρέψατέ μου, ἐπειδή σήμερα ὁ πανσεξουαλισμός εἶναι παγκόσμιο φαινόμενο, νά μοῦ τό θυμᾶστε αὐτό, ὁ πανσεξουαλισμός θά φέρει τόν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο! Θά εἶναι προϊόν της ἀποσταστίας».
(Πρός Ρωμαίους, ὁμιλία 13η)
«Μετά τήν πορνεία ἦρθε ἡ διαστροφή. Πρῶτα ὁ γάμος, μετά ἡ πορνεία, μετά …, μετά ἦρθε ἡ διαστροφή. Αὐτή κυβερνᾶ σήμερα τόν κόσμο. Ἡ διαστροφή, καί ἄν τό θέλετε, καί προπαντός καί σέ αὐτόν, μέσα στό γάμο ὑπάρχει ἡ διαστροφή. Ἔχω φρίξει!»
(Περί παθῶν, ὁμιλία 18η)
«Σᾶς τό ἔχω ξαναπεῖ, ἀλλά δέν πειράζει νά τά ἐπαναλάβουμε, ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος εἶχε πεῖ τό ἑξῆς: «Ὅταν θά -προσέξτε αὐτό, ἐγώ τό πιστεύω- ὅταν θά πολλύνει ἡ ὁμοφυλοφιλία στούς χριστιανικούς λαούς, [ἀδιανόητο τόν καιρό πού τό εἶπε, ὅτι χριστιανοί θά κατέληγαν νά εἶναι ὁμοφυλόφιλοι], τότε, [λέει], πλησιάζει τό τέλος τῆς Ἱστορίας». Στηρίχτηκε στά Σόδομα καί τά Γόμορρα».
(Σειράχ, ὁμιλία 253η)
«Τά ἁμαρτήματα τῶν Πενταπόλεων, μέ πρωτεύουσα τά Σόδομα, ἦταν: 1) ἡ εὐημερία ἡ ἀπεριόριστη, ἡ εὐθυμία, ὁ πλοῦτος, 2) ἡ ἀσπλαχνία πρός τούς ἔχοντας ἀνάγκη, δηλαδή ἡ ἀπουσία ἐλεημοσύνης, 3) ἡ ἔσχατη ἠθική ἐξαχρείωση, μέσα στήν ὁποία κορυφαία ἦταν ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἀπό μικροῦ ἕως μεγάλου».
(Ἠσαΐας, ὁμιλία 4η)
«Εἶναι μία κουβέντα, πού τήν ἔκανα κάποτε μέ τήν ἀδελφή μου, πολύ, πολύ πρίν γίνω κληρικός, εἴκοσι χρόνων νά ἤμουνα; Κάπου ἐκεῖ. Τῆς λέω: «Ἄν ἔπρεπε νά σέ ἐμπιστευτῶ σέ κάποιον, σέ ποιόν μποροῦσα; Σέ ἕναν νέο φρόνιμο ἤ σέ ἕναν ἡλικιωμένο, γέρο ἄνθρωπο, πού δέν εἶχε ζήσει καλά στή ζωή του;». Καί τῆς εἶπα: «Στό φρόνιμο νέο, γιατί ὁ ἡλικιωμένος ἄνθρωπος πού ἔμαθε ἄσχημα, εἶναι μουρντάρης!». Καί πόσα τέτοια ἀκούω! Νά διδάσκουν παπποῦδες τά ἐγγονάκια τους ἄσχημα πράγματα. Τό θέμα τῆς ἠθικῆς, μέ τή στενή σημασία, δέν γνωρίζει ὅρια ἡλικίας».
(Σειράχ, ὁμιλία 154η)
«Αὐτός πού πορνεύει ἁμαρτάνει καί στήν ψυχή καί στό σῶμα. Καί φαίνεται αὐτή ἡ ἁμαρτία στό σῶμα, ἔχει, -προσέξτε το, χρόνια ψάχνω νά τό βρῶ αὐτό τό γιατί, χρόνια. Ἄκουσα καί ἕναν σοφό κάποτε κληρικό, πού δέν ξέρω πῶς ἔγινε κουβέντα, καί εἶπε τό ἴδιο: «Ἀγνοῶ, ψάχνω νά τό βρῶ». Καί ἐγώ ψάχνω νά τό βρῶ. Κάπου ἔχω καταλήξει, πιστεύω ὅτι εἶναι αὐτό. Φαίνεται ὅτι αὐτό τό ἁμάρτημα στό σῶμα ἔχει μία ὄχι ἁπλῶς ἠθική διάσταση, ἀλλά φαίνεται ὅτι ἔχει μία ὀντολογική διάσταση. Φαίνεται ὅτι πάνω στό ὅτι ἔχει ὀντολογική διάσταση ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἐπιτρέπει νά γίνει κάποιος κληρικός μετά τό βάπτισμα, ἐάν ἔχει πέσει σέ αὐτά τά ἁμαρτήματα, ἔστω καί ἄν ἔχει μετανοήσει καί νά γίνει καί ἅγιος! Δέν ἔχει τό δικαίωμα, γιατί εἶναι ἀμετάκλητη ἡ περίπτωση, ἀμετάκλητη, ὁριστικῶς ἀμετάκλητη! Εἶναι φοβερό! Σᾶς λέω, χρόνια ψάχνω νά τό βρῶ τό γιατί. Καί ἔχω τοῦτο πάνω-κάτω ἀνακαλύψει, φαίνεται ὀντολογική ἡ διάσταση τῆς ἁμαρτίας πάνω στό σῶμα. Τί θά πεῖ ὀντολογική; Θά πεῖ ὅτι ἀφήνει κάποια χνάρια, ἀφήνει ἕνα κάτι. Τί εἶναι αὐτό τό κάτι, μόνο στά μάτια τοῦ Θεοῦ φαίνεται».
(Πρός Θεσσαλονικεῖς Α΄, ὁμιλία 8η)
«Δέν μπορεῖτε νά συλλάβετε, ἀγαπητοί μου, πόσο εἶναι διαδεδομένο τό ἁμάρτημα τῆς αἱμομιξίας! Καί ἐγώ κάποτε δέν μποροῦσα νά τό φαντάζομαι αὐτό τό πρᾶγμα. Ἀπό τόν καιρό ὅμως πού μποροῦμε νά ξέρομε καί νά βλέπομε, σᾶς βεβαιώνω ὅτι δέν εἶναι τόσο λίγο τό ἁμάρτημα τῆς αἱμομιξίας, ὅσο τό φαντάζεστε. Κάποτε ἤμουν λαϊκός, νέος, παιδί ἤμουν, διάβαζα ἕνα λόγο τοῦ Ἁγίου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου γιά τό θέμα τῆς ἀνηθικότητας, καί ἐκεῖ ἔλεγε ὅτι πρέπει νά προσέχομε ἀκόμη καί τούς συγγενεῖς μας καί τή μητέρα μας καί τήν ἀδελφή μας. Θυμᾶμαι, αὐτό τότε μοῦ εἶχε φανεῖ σάν κάπως τραβηγμένο. Καί ἐγώ, ὅταν ἤμουν νέος, μποροῦσα νά κινοῦμαι κατά τρόπο ὄχι τόσο προφυλακτικό, ἔλεγα …, τό θεωροῦσα τραβηγμένο δηλαδή. Ὅταν ἔγινα κληρικός καί εἶδα τί θραύση γίνεται σέ τέτοια ἁμαρτήματα …, ἀγαπητοί μου, φοβήθηκε τό μάτι μου! Καί φτάνω πολλές φορές νά λέγω σέ σᾶς καί τούς γονεῖς καί συμβουλεύω: «Προσέξτε, δέν θά βάζετε τά ἀγόρια σας καί τά κορίτσια σας νά κοιμοῦνται στό ἴδιο δωμάτιο!». Κάποτε καί τά ἀγόρια φαίνεται, ὅταν κοιμοῦνται στό ἴδιο δωμάτιο, νά εἶναι ἐπικίνδυνο! Θά μοῦ πεῖτε, εἶμαι ὑπερβολικός. Σᾶς βεβαιώνω, δέν εἶμαι ὑπερβολικός, ἀπό αὐτά πού ἀκοῦμε καί βλέπομε. Μήν πάρετε ποτέ στό κρεβάτι σας οὔτε τήν κόρη σας οὔτε τό γιό σας νά κοιμηθεῖ. Τό ἀκούσατε, παρακαλῶ; Δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε καί νά συλλάβετε τί μπορεῖ νά συμβαίνουν. Οὔτε καί ἕνας πατέρας νά κοιμηθεῖ μέ τήν κόρη. Μήν τό κάνετε αὐτό, οὔτε ὁ ἀδελφός μέ τήν ἀδελφή. Καί σᾶς τό λέγω ἀλήθεια! Ἄν ἔπρεπε νά σᾶς πῶ περιστατικά, θά τρομάζατε πραγματικά!».
(Βασιλειῶν Β΄, ὁμιλία 8η)
«Ἀγαπητοί μου, γύρω ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς πορνείας, ἡ ὁποία εἶναι διάχυτη σέ ἄνδρες καί γυναῖκες, σέ νέους καί νέες, ἄν ξέρετε τί λύπη μέ πιάνει, ὅταν βλέπω τούς ἀνθρώπους μας, τά παιδιά μας, τά παιδιά σας, τά κορίτσια σας, τά ἀγόρια σας, νά σύρονται στήν πορνεία! Βέβαια, γιά νά μήν πᾶνε στήν πορνεία, πρέπει νά πιστέψουν τί εἶναι ἡ πορνεία. Δέν μποροῦν αὐτό νά τό καταλάβουν, γιατί ἁπλούστατα, δέν συνήθισαν νά βλέπουν καί νά ἑρμηνεύουν τί σημαίνει πορνεία!».
(Πρός Ρωμαίους Β΄, ὁμιλία 30ή)
«Κάποτε μοῦ ἔλεγε κάποιος ὅτι εἶχε κάποιες ὁμοφυλοφιλικές ἐμπειρίες. Τοῦ λέω: «Θά σέ βοηθήσω, σέ καταλαβαίνω». Ὅταν ἦρθε καί μοῦ εἶπε τήν προσεχῆ φορά, γιατί δέν μοῦ ἦταν σαφής τήν πρώτη, καί μοῦ εἶπε: «Νά, ξέρετε … ». «Τί;». «Μά, δέν μοῦ εἴπατε ὅτι θά δείξετε κατανόηση;». «Καί πῶς ἐννοεῖς τήν κατανόηση; Τήν ἐννοεῖς τήν κατανόηση μέ τό νά σέ ἀφήσω νά ἁμαρτάνεις; Ἡ κατανόηση εἶναι σέ τοῦτο, ὅτι ἔχομε φύση πού ρέπει στό κακό, νά σέ βοηθήσω, νά σοῦ δείξω ἕναν τρόπο νά βοηθηθεῖς, ὄχι κατανόηση νά κάνεις τήν ἁμαρτία!». Τά ἀκοῦτε; Ἔτσι μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ὁ πνευματικός ὅτι εἶναι αὐστηρός. Ὁ Θεός νά φυλάξει! Εἶναι ἐπάνω στίς γραμμές τοῦ Εὐαγγελίου καί τίποτε ἄλλο!».
(Πράξεις, ὁμιλία 161η)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου