Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής της Πεντηκοστής.

Πραξ. Β’ 1-11: Αλλά, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το Άγιο Πνεύμα, εμφανίζεται με την μορφή του πυρός.

 του π. Παναγιώτη Γκέζου

 Η φράσης «Πνεύμα ο Θεός»

                                  ομιλεί αφ’ αυτής.

Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής,

οπότε οι Απόστολοι ευρίσκονται

 εγκλεισμένοι εντός οίκου,

κατέρχεται ο Θεός υπό μορφή

πνοής ανέμου μετά του σχετικού ήχου

                                  της Θείας πνοής

φερομένης εξ ουρανού και παρευθύς

οι Απόστολοι επλήσθησαν

 πνεύματος αγίου της Πεντηκοστής.

Χαρακτηριστικό είναι

το παράδειγμα της «φλεγομένης»

και μη «καιομένης» βάτου,

 την οποία αντίκρισε ο Μωυσής,

ανεβαίνοντας στο όρος Σινά.

 Οι μαθητές του Ιησού Χριστού

 έλαβαν για πρώτη φορά

το Άγιο Πνεύμα, όταν συνάντησαν

τον αναστημένο Διδάσκαλο:

«και τούτο ειπών ενεφύσησε

                                 και λέγει αυτοίς,

λάβετε Πνεύμα Άγιο,

αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, 

                   αφίενται αυτοίς...» (Ιωαν.20,22-23).

Στην πρώτη Εκκλησία η γλώσσα αυτή

ήταν αλλιώτικη από την εβραϊκή

που γνώριζαν οι μαθητές, γιατί έπρεπε

το μήνυμα του Ευαγγελίου να ακουστεί

 με έναν τρόπο πειστικό και θαυμαστό,

προκειμένου εκείνοι που γνώριζαν

                                            το Χριστό

και πίστευαν ότι ήταν κάποιος

              που δεν είχε γίνει αποδεκτός

από τους συμπατριώτες του

να καταλάβουν ότι Εκείνος ήταν

η Αλήθεια και η Ανάσταση,

                                   του Θεού ο Υιός.

Αμέσως όταν συνέβη το πρωτόγνωρο

 και συγκλονιστικό γεγονός,

είδαν να διαμοιράζονται στον κάθε

Απόστολο γλώσσες ως φλόγες πυρός

και να κάθεται στην κεφαλή τους

από μια πύρινη γλώσσα.

«Και έσται εν ταις εσχάταις ημέραις,

                                    λέγει ο Θεός...» (Ιωήλ Β' 28)

Αλλά, δεν είναι καθόλου τυχαίο

                                       το γεγονός

ότι το Άγιο Πνεύμα, εμφανίζεται

                 με την μορφή του πυρός.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας

 Που, με του Αγίου Πνεύματος,

                                   τον φωτισμό,

ερμηνεύουν τα αποκαλυπτικά

γεγονότα της σωτηρίας μας,

     επισημαίνουν ότι το πυρ αυτό,

τους δώρισε πλουσιότατο

                                  τον φωτισμό.

 Δεν είναι Γαλιλαίοι όλοι αυτοί

                            που μας ομιλούν;

 Και πως, ενώ είναι αγράμματοι,

                                          μπορούν

να διακηρύττουν στην γλώσσα

του καθενός μας τα μεγαλεία

                                        του Θεού;

Εδώ, σταματά ο κάθε λόγος

             και τα ίδια τα γεγονότα

του Ευαγγελισμού των Εθνών,

διατρανώνουν την μεγάλη

                        πραγματικότητα,

 ότι το Πυρ της Πεντηκοστής

 συνεχίζει να φλέγει το κακό

                         και την αμαρτία

και ταυτοχρόνως φωτίζει

          στην οδό της σωτηρίας.

«Αγίω πνεύματι πάσα ψυχή

Ζωούται

            και καθάρσει υψούται,

 λαμπρύνεται...», και αυτή

την ευλογία ζουν, οι Άγιοι

της Εκκλησίας μας,

                       σε κάθε εποχή.

Και αγνοεί κανείς ότι αυτός

ο αγιοπνευματικός θησαυρός,

δεν βρίσκεται, παρά μόνο εντός

της Ορθοδόξου Εκκλησίας

                             καθημερινός;

Με δύο λόγια η αυθεντική

                              Πεντηκοστή

 δεν δικαιώνει την σύγχυση

                        και την οικοδομή

του Πύργου της Βαβέλ, αλλά

την ενότητα, την χάρη του Θεού

                  και την συναύξηση

των ζωντανών μελών

            του Σώματος του Χριστού.

Η πνευματική κορυφή και έκφραση

της αμωμήτου πίστεώς μας,

 που πλην τα μαρτύρια αυτά,

 δεν είναι άλλη από τον βιωματικό

                                      ησυχασμό,

ταυτοχρόνως με την Περιστερά

που αποκαλύπτει το Πνεύμα,

                         βλέπει και τον Αμνό

που αποκαλύπτει τον Ιησού Χριστό.