ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

     Να σου πω, να μου πεις, εγώ πιστεύω, εγώ θεωρώ, εγώ νομίζω, εγώ φαντάζομαι... Μετά τη μέθη των εντυπώσεων που προσφέρουν τα λόγια των εύκολων και αβαθών συναπαντημάτων, πάει να υψωθεί μια εγκεφαλική τέρψη και στο φινάλε τίποτα· ως συνήθως τίποτα και όπως πάντα τίποτα. Σύντομα η απογοήτευση και η αποκαρδίωση, μια βαριά θεόπικρη γείωση λεκιάζει το παρκέ της φιέστας μας. Κι επειδή όλοι μέσα μας είμαστε χορτάτοι από λόγια, βγαίνουμε αντιδραστικά στη γύρα των συντυχιών και τα κερνάμε συνέχεια προς τους άλλους και οι άλλοι σε κάποιους άλλους. Σαν το καθιερωμένο φοντάν ή το περιφερόμενο λικέρ στο σαλόνι των σιωπηλών καλεσμένων. Κι αν τα λόγια δεν στερέψουν αυτόματα, ωστόσο στεγνώνουν με μιας την καρδιά που τα απαρέσκεται. Το θέμα είναι ποιος από μας θα βγει από τη γυάλα του, από τη φιάλη της εγωπάθειας. Από το κλίμα του ενδοστρατωνισμού σιμά στο επιτελείο των λογισμών του. Οι λογισμοί μαζί με τα πάθη που αντιπροσωπεύουν δεν μας αφήνουν ελεύθερους να στραφούμε προς την πράξη, προς την ουσία των προσώπων και τον πυρήνα των πραγμάτων. Να πάψουμε να είμαστε άνευροι και αμμώδεις, υποτυπώδεις, άτονοι, υγροί και διαλυμένοι. Όλη η αρρώστια μας δεν είναι τόσο η εσωτερική εμπλοκή των νευρώνων όσο η καθίζησή μας στη γλυκιά αυταπάτη των ιδεών που τρέφουμε και κουβαλάμε. Άπρακτοι και αναποτελεσματικοί, ανίσχυροι και επιδερμικοί, τολμάμε και από πάνω να διεκδικούμε μερίδα στον πόθο, το ιδανικό και το ωραίο που γεννά και φέρνει ο κόπος. Παρά τις δηλώσεις μας και τις διαθέσεις μας δεν προσχωρούμε κανονικά στο είναι. Έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας τη συνθηκολόγηση, την ηττοπάθεια, την υποχώρηση και ολισθαίνουμε φοβερά, όποτε διαπιστώνουμε ότι είναι ανάγκη να νευρωθούμε στο έργο που δεν μπορούμε ή δεν γίνεται να αποφύγουμε, όποτε οφείλουμε να γίνουμε χαλκέντεροι στη συνέπεια. Ποτέ δεν υποψιαστήκαμε την αγάπη σαν άκαμπτη δύναμη δωρικότητας και ασφάλειας, τελείως απροσμάχητη έναντι στο κούφιο των μάταιων και φρούδων μας σκέψεων. Για το λόγο αυτό επιτελούνται τραγικές αυτοπροδοσίες και εγκαταλείψεις από τη μεριά μας, τις οποίες υποβαστάζει από τη μία η αυτολύπηση και από την άλλη η δικαιολογία. Μπροστά τάχα το όραμα και πίσω ο θλιβερός εαυτός μας: το αντίδοτό του. Κάνουμε ένα βήμα για να πείσουμε φίλους και γνωστούς ότι δήθεν προχωράμε. Προσφέρουμε ένα μισοαληθινό στίγμα συμπόρευσης για να βαυκαλίσουμε τις συνειδήσεις που δεν γνωρίζουν το βάθος μας. Και μόλις μεγαλώσει η ευθύνη, μόλις διογκωθεί το χρέος, μόλις αντικρίσουμε κατάφατσα το ενδεχόμενο της πράξης που αφορά το δικό μας προσωπικό μέρος, αίφνης κάτι παθαίνουμε και γυρίζουν τα μυαλά μας και τρέπουμε το είναι μας σε μια εξαίσια φυγή που μας βολεύει στο έπακρο. Αυτό δεν το είπαμε πουθενά, δεν το ομολογήσαμε σε κανέναν, το σκεπάσαμε με το μαστορικό μας Μπλα–Μπλα. Οι θεωρίες μας ήταν μόνιμα η ασπίδα μας και το καταφύγιό μας και στο τέλος «κύριοι»! Οι κ.Ανάξιοι και οι κ.Λίγοι. Αλλά οι σχέσεις, οι αυθεντικές σχέσεις, οι καρδιακές και οι αληθινές, δεν ζητούν από τη δίβουλη και συγχυσμένη καρδιά μας θεωρίες και φιλολογίες· ζητούν πράξη, αυταπάρνηση και γενναιότητα. Και αυτά, όσο εμείς σκεπαζόμαστε με τις λατρεμένες μας θεωρίες και όσο βουλιάζουμε μέσα στους αυτόχνωτους λογισμούς μας, δεν πρόκειται ούτε να τα βρούμε, ούτε να τα έχουμε ποτέ. Αντίθετα σε όλα τα παραπάνω, βλέπεις ο πρακτικός άνθρωπος, ακόμη και λάθος να κάνει στο διάβα του, πάντα σώζεται και σώζει, εκπλήσσει με την έμπρακτη αγάπη του: ο αγώνας του και η προσπάθειά του είναι το αδιάσειστο τεκμήριο των αισθημάτων της ακέραιης καρδιάς του. Αισθήματα και καρδιά: αυτά τα αληθινά και τα όμορφα που έχουν ανάγκη να βρουν και να έχουν όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί –ακόμη και οι εχθροί σε ένα άλλο επίπεδο–, για να συνεχίσουν απτόητοι και ρωμαλέοι όλοι μαζί μέσα σε έναν άνευρο, ποταπό και σαπισμένο κόσμο. «Κοντός ψαλμός, αλληλούια!»· όποιος φοβάται να εκτεθεί, ψαλιδίζει το μυστήριο της ζωής στη ζωή του…

π. Δαμιανός

⁜

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση

των αναρτήσεων από το «Εἰλητάριον»,

αρκεί να αναφέρεται απαραίτητα

ως πηγή προέλευσης.

⁜