Κήρυγμα της Κυριακής της Σαμαρείτιδος

Όποιος δεχθεί αυτό το ύδωρ

γίνεται ο ίδιος

                 μια ανεξάντλητη πηγή.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ἄς μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς αὐτὴ τὴ Σαμαρείτισσα

καὶ χωρὶς νὰ νιώθουμε παράλογη ἐντροπὴ γιὰ

τὰ ἁμαρτήματά μας, νὰ φοβώμαστε τὸν Θεό.

Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας

την περίοδο αυτή,

                    του αναστημένου Χριστού,

αφού μας έδειξε πώς μπορούμε

                            να Τον συναντήσουμε

σαν θεραπευτή του σώματος,

τώρα προχωρεί ψηλότερα

            και μας δείχνει πως μπορούμε

να Τον συναντήσουμε σαν της

ψυχής τον ζωοδότη (Ασώματος).

Η θεία ενέργεια που εκπορεύεται

από τον αναστημένο Χριστό

                                             πάνω στη γη,

έχει τη δύναμη να ανορθώνει

ένα παράλυτο σώμα, αλλά

 έχει ακόμη τη δύναμη να ανασταίνει

και νεκρωμένη ψυχή.

Πόσο ζωντανός είναι ο άνθρωπος,

του οποίου το στομάχι

                                    τέλεια λειτουργεί,

αλλά η καρδιά του είναι νεκρή.

  Είναι εμφανές,

                 για όποιον έχει μάτια να δει,

ότι ο πνευματικός θάνατος

                       είναι πολύ τραγικότερος

απ’ το σωματικό, όπως είναι βέβαιο

ότι ο κορεσμός της πείνας

                                       της πνευματικής

και της δίψας

της πνευματικής του ανθρώπου,

                  είναι σημαντικότερος πολύ

από τον κορεσμό της πείνας

        και της δίψας του της σωματικής.

Σαν αποτέλεσμα της

             φθοράς της εικόνας της θείας

 μέσα της η Σαμαρείτιδα

έχει χάσει κάθε συναίσθημα

                                 προσωπικής αξίας.

 Ζητώντας της κάτι ο Χριστός

             και δίνοντάς της την ευκαιρία

 να ξαναβιώσει την αγάπη,

την ανανεώνει, καὶ της δείχνει

πως σαν εικόνα του Θεού

                             έχει ανεκτίμητη αξία.

  Ο Χριστός,

την κατάντια της Σαμαρείτιδος,

                                            αναγνωρίζει

 και με τον καλύτερο

             δυνατό τρόπο την ενθαρρύνει.

Αυτός ήλθε να σώσει τον κόσμο ,

                            όχι να τον κατακρίνει.

 Αυτό είναι και σαν θέση

                                και σαν προσέγγιση

 θεμελιακό στοιχείο

του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας

που είναι επίκαιρο και

             για τη σημερινή μας κοινωνία.

Αλλά η Σαμαρείτιδα έχει και

           ένα ακόμη λόγο να αισθάνεται

καταρρακωμένο το ηθικό της,

                                   γιατί είναι εθνική.

   Ο Χριστός χρησιμοποιεί τον όρο ύδωρ

 αναφερόμενος στο Άγιο Πνεύμα

για να περιγράψει μ’ αυτό

        την ενέργειά Του την καθαρτική

και ξεκουραστική.

Όποιος δεχθεί αυτό το ύδωρ

γίνεται ο ίδιος μια ανεξάντλητη πηγή.

«ποταμοὶ ρεύσουσιν ἐκ τῆς

               κοιλίας αὐτοῦ αἰωνίου ζωῆς»

Έτσι και στην περίπτωση

της Σαμαρείτιδας γίνεται, εν αγνοία

στη φάση αυτή, το όργανο

του Θεού, για να καλέσει μέσα

      από την προσωπική της εμπειρία

και τους άλλους Σαμαρείτες.

Και επισφράγισε την όλη

                   εν Χριστώ δική της πορεία.

Οι Σαμαρείτες, λοιπόν,

πίστεψαν σε πρώτη φάση από

                το λόγο της μετέπειτα αγίας.

Προχώρησαν όμως και

στη δεύτερη φάση της πίστεως,

            στην προσωπική της εμπειρία.

Κι αν κανείς δεν φτάσει σ’ αυτό

το δεύτερο βήμα: η πίστη εξ ακοής

                                   να γίνει αυτηκοΐα,

δεν ολοκληρώνει ποτέ

τη δυναμική

                      της χριστιανικής πορείας.

Κι αυτό φαίνεται να είναι  και το δράμα

πολλών σύγχρονων Χριστιανών:

παραμένουν μόνον σ’ ό, τι άκουσαν

και έμαθαν και δεν θέλησαν

αυτήν την πρώτη πίστη πού

παρέλαβαν να την κάνουν

                             και δική τους εμπειρία

 και δικό τους βίωμα

                        για τη δική τους σωτηρία.

 Είναι κρίμα πάντως να 'ναι

      στο χέρι μας η δύναμη  και η χαρά

της προσωπικής πίστεως στον Χριστό,

κι εμείς να μένουμε στα «ξυλοκέρατα»

των πρώτων βημάτων της πίστεως

των αρχαρίων,

             μακριά από τον Τριαδικό Θεό..