ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΩΝ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ)

Απόστολος: Πράξ. κστ΄ 1,12-20 

Ευαγγέλιο: Ιω. θ΄ 1-38 21 Μαΐου 2017

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάζει σήμερα

η Ορθόδοξη Εκκλησία τη μνήμη

των θεοστέπτων βασιλέων και ισαποστόλων

Κωνσταντίνου και Ελένης.

Τιμά εκείνους που την στερέωσαν στη γη

και την βοήθησαν να ξεπεράσει

τους διωγμούς

             και τις δυσκολίες των πρώτων αιώνων.

Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου

           και της μητέρας του η Εκκλησία έδρασε

αναγνωρίζοντας τις πολλές υπηρεσίες και

     την ανεκτίμητη προσφορά τους προς αυτή.

 Οι κυριότερες

                από τις υπηρεσίες τους ήταν οι εξής:

   Κατέπαυσαν τους διωγμούς της Εκκλησίας.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος,

                   λοιπόν, κατέπαυσε τους διωγμούς,

έβγαλε την Εκκλησία από τις κατακόμβες

και επέτρεψε να κτιστούν ναοί

                     προς λατρεία του αληθινού Θεού.

Περιφρούρησαν την ορθή πίστη.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκάλεσε

           την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 325 μ.Χ.,

 στη Νίκαια της Βιθυνίας,

 η οποία καταδίκασε τον Άρειο και συνέταξε

τα επτά πρώτα άρθρα

                                του Συμβόλου της Πίστεως.

 Έτσι ο Κωνσταντίνος ανεδείχθη προστάτης

                   και υπέρμαχος της ορθής πίστεως.

 Ο Μέγας Κωνσταντίνος χρηματοδότησε

                   την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού,

στέλλοντας προς τούτο στα Ιεροσόλυμα

τη μητέρα του, η οποία με τις οδηγίες του

έκτισε πολλούς ναούς και μονές.

          Εδραίωσαν έτσι την ευσέβεια του λαού.

Με την μεταφορά της

      πρωτεύουσας του Κράτους στην Ανατολή,

και το κτίσιμο της Κωνσταντινούπολης,

ο Μέγας Κωνσταντίνος συνέβαλε τα μέγιστα

στη σύσφιξη των δεσμών

               του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό.

Η άνθηση της Ορθοδοξίας στην Ανατολή

 ήταν απόρροια εκείνης

   της μεγάλης απόφασης του Κωνσταντίνου.

Πολλοί στέκονται

    σε μερικά ελαττώματα του Κωνσταντίνου.

Ισχυρίζονται ότι ήταν βίαιος,

εξόντωσε τους αντιπάλους του,

                           ακόμα και τον ίδιο τον γιό του,

προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία.

Πέραν

          του ότι όλοι οι Άγιοι είχαν και πτώσεις,

διέπραξαν αμαρτίες και ατοπήματα,

για τον Μέγα Κωνσταντίνο

                                 έχουμε μιαν ιδιαιτερότητα.

Μετανόησε ειλικρινά

 και εβαπτίσθει στο τέλος της ζωής του.

                                   Ενώ ζούσε ως Χριστιανός

 και υπερασπιζόταν με πάθος

                                                 τον Χριστιανισμό,

 μόνο στην επιθανάτια κλίνη

μπόρεσε να βαπτισθεί.

           Είναι γνωστό, όμως, από τη δογματική

διδασκαλία της Εκκλησίας μας,

   ότι με το βάπτισμα, του οποίου προηγείται

και ειλικρινής μετάνοια, συγχωρούνται

όλα τα προηγούμενα αμαρτήματα

                                                       του ανθρώπου.

Και μόνο, λοιπόν, από αυτό το γεγονός

 ο Κωνσταντίνος  

                       επάξια αναγνωρίστηκε ως άγιος.

Για τις πολλές του υπηρεσίες η Εκκλησία

                             τον ονόμασε και Ισαπόστολο.

 Ο θείος φωτισμός τον οποίο δέχτηκε,

                                           μαζί με το υλικό φως,

ο τυφλός

          της σημερινής ευαγγελικής περικοπής

είναι φανερό ότι ενήργησε

                       και στους θεοστέπτους βασιλείς

που τιμούμε σήμερα.

Τους οδήγησε έτσι στο να αναλώσουν

τον εαυτό τους στην υπηρεσία

            της Εκκλησίας και του λαού του Θεού.