Κήρυγμα της Κυριακής μετά την Ύψωσιν

Ο σταυρός μας ελκύει δε μας απωθεί.

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Εκείνο που συνήθως βασανίζει

                         τους ανθρώπους της κάθε εποχής

είναι το αίσθημα της ανασφάλειας

και της αβεβαιότητας

και πάντοτε με κριτήρια οικονομικά

                                                              και κοινωνικά.

Αυτή η ανασφάλεια σέρνει τους ανθρώπους

 σε μια δια βίου δέσμευση

                                και δούλωση στα υλικά αγαθά.

Με αυτό τον τρόπο χάνει ο άνθρωπος

       την ψυχή του και κατά συνέπεια τη ζωή του.

Ζωή, λοιπόν, δεν υπάρχει χωρίς το Χριστό,

αλλά και ζωή δε νοείται

                                 χωρίς του Χριστού το Σταυρό.

Ύψωση και άρση του σταυρού

από τον άνθρωπο δεν είναι

                                            μιά περίοδος θρηνητική,

αλλά δοξολογική και εορτολογική.

                   Ο σταυρός μας ελκύει δε μας απωθεί.

Ο σταυρός είναι κλίμακα ανάβασης

                                                 από γης προς ουρανό,

από τη φθορά και το θάνατο

                               προς την ανάσταση και τη ζωή ,

από την ταπείνωση και εκμηδένιση

του ανθρώπου στη δόξα του

                          και στο θρίαμβό του πάνω στη γη.

.    Όλο το περιεχόμενο των ιερών κειμένων,

που ακούσαμε σήμερα,

                μετά την ύψωση μάλιστα του σταυρού

που εορτάζουμε αυτή την Κυριακή,

                      οδηγεί κι εμάς σε μια χριστολογική

και όχι σε προσέγγιση μεσσιανική.

             Οι πιστοί του Χριστού όλων των αιώνων

 δε ζουν με φαντασιώσεις

                                   και μυθεύματα μεσσιανικού

και εσχατολογικού ενθουσιασμού.

Σταυρώνονται καθημερινά,

αλλά το Χριστό και Κύριο του θανάτου

                                          και της ζωής συναντούν.

    Είναι γνωστό ότι ανάμεσα στο Θεό

                                          και το ανθρώπινο γένος

έχει συναφθεί μία Διαθήκη.

Έγινε μία συμφωνία.

                    Ο Θεός υπόσχεται στους ανθρώπους

θείες δωρεές, ευλογίες και τα αγαθά

                                             της δικής του Βασιλείας.

Ο Χριστός είναι ο Νυμφίος της Εκκλησίας.

Αυτή τη σχέση της πίστης, της αγάπης,

 της ολοκληρωτικής αφοσιώσεως

      απειλεί να διακόψει και διαλύσει ο διάβολος

με τις προκλήσεις

             της γενεάς ταύτης με τη δική του πικρία.

Η «γενεά ταύτη» του αιώνος τούτου

στους ανθρώπους ασκεί 

                                μία ψεύτικη και φτηνή γοητεία.

Στον αντίποδα αυτής της ισχυρής προκλήσεως

              στέκεται ο Χριστός και μας προειδοποιεί

ότι, όποιος Χριστιανός απιστήσει

και τον εγκαταλείψει,

        όποιος εντραπεί τις εντολές του να τηρήσει,

αυτός ως μοιχός και πόρνος θα στιγματισθεί.

Όποιος ντρέπεται να είναι χριστιανός,

                                                      να ζει χριστιανικά,

να πιστεύει στο Χριστό, να σέβεται

                  και να τηρεί τις εντολές του αυστηρά,

για να είναι φίλος των αμαρτωλών

                                         και απίστων ανθρώπων,

ας ακούσει τον Άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεον:

«…Ὑποταχθῆτε λοιπόν στόν Θεόν.

Ἀντισταθεῖτε

                   στόν διάβολον καί θά φύγει ἀπό σᾶς.

Πλησιᾶστε πρός τόν Θεόν

                           καί θά σᾶς πλησιάσει καί αὐτός.

 Καθαρίσατε τά χέρια σας, ὦ ἁμαρτωλοί,

καί ἄς εἶναι ἁγνές οἱ καρδιές σας.

                   Λυπηθεῖτε, πενθήσατε, κλαύσατε.....

Ταπεινωθεῖτε

ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καί αὐτός

θά σᾶς ὑψώσει …» (Ἰακώβου δ΄4 καί 7-

Μην ντραπείτε, μη φοβηθείτε,

                           με πίστη στο Θεό προχωρείτε.