Κήρυγμα την Κυριακή Α΄ Λουκά.

Η πίστη και η πείρα συναντώνται

μέσα στον ίδιο καρδιακό χώρο.

«Επὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λκ. 5,5

του π. Παναγιώτου Γκέζου

Ο άνθρωπος, που δέχεται στην καρδιά του

                                                την αγάπη του Χριστού,

ανυψώνεται στο

                   «αρχαίο κάλλος της εικόνος του Θεού».

Η εμπιστοσύνη, όμως,

                   στον Κύριο επιβάλλει άλλα πράγματα.

Και ο Πέτρος δεν υπακούει στη λογική του

                                αλλά στου Χριστού τα θαύματα.

Και τα πράγματα έδειξαν ότι, παρά την αντίθετη

πείρα και τις αρνητικές προοπτικές,

            πέτυχαν μία θαυμάσια, ιχθύων, συγκομιδή.

Στη ζωή τον τελευταίο λόγο δεν τον έχει

                                                      η ανθρώπινη λογική,

τον έχει η θεία παντοδυναμία του Θεού,

                                        που τον άνθρωπο ευεργετεί.

Με αυτή  την εμπιστοσύνη και,

                                   στο θέλημα του Θεού, υπακοή

ανοίγουν νέες προοπτικές

                                             και δυνατότητες στη ζωή.

Θα πει κανείς: μα θα παραθεωρήσουμε

την ανθρώπινη πείρα;

Όχι βέβαια. Απλώς θα την υποτάξουμε

                                στη λογική της πίστεως, τη θεία.

Η κάθε θεϊκή εντολή δεν καταργεί την εμπειρία,

αλλά την ανυψώνει σε άλλα επίπεδα,

                             την φωτίζει και την εξανθρωπίζει.

Ο Χριστός, ο αρχηγός της ανθρώπινης σωτηρίας,

έδωκε νέα πνοή στα

                     ανώτερα επαγγέλματα, στην εργασία

και οι εργαζόμενοι βρήκαν τον πολυτιμότερό τους

 συμπαραστάτη. Νόμος βασικός

                                        και πρωταρχικής σημασίας,

δια τον άνθρωπο

                     της παραδεισιακής εποχής, η εργασία

μεταβλήθηκε και αυτή,

                     ύστερα από την αμαρτία, από ευλογία

σε κατάρα,

που γέμιζε την ψυχή του εργαζόμενου

                                                                 με απελπισία.

Ο Πέτρος και οι συνάδελφοί του

«δι’ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες οὐδέν ἔλαβον».

Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας,

                                       γεμάτη μόχθο και αγρυπνία,

ήταν άκαρπη η δική τους εργασία.

Αλλά και εκείνων, που δε γνώρισαν ακόμη

τον Κύριο ή , και αν Τον γνώρισαν στον τομέα

                                                          της εργασίας τους,

Τον αγνοούν θεληματικά,

                                          έστω και αν η εργασία τους

δε γίνεται πάντοτε στο σκοτάδι της νύχτας,

                                       χωρίς φως φυσικό ή τεχνητό,

αλλά στης ημέρας την φωτοπλημμύρα,

η οποία δεν παύει, επίσης, να είναι γεμάτη

από κόπο και μόχθο κυρίως ψυχικό.

      Παρ’ όλα τα τεχνικά μέσα και το συγχρονισμό,

η ψυχή του εργαζόμενου ασφυκτιά

                                                              και «αγκομαχά»

κάτω από το βάρος της εκμεταλλεύσεως

                             και μέσα στην έλλειψη της χαράς.

Και αν κάποτε η εργασία αυτή δεν σωρεύει

πλούτο υλικών αγαθών,

                     πάντως και οπωσδήποτε θα πλουτίζει

         τον εργαζόμενο πιστό με πνευματικά αγαθά,

που συντηρούν την οικογενειακή ευτυχία

                                      και την κοινωνική ισορροπία.

Η ζωή μας χρειάζεται πίστη.

                                              Χωρίς την πίστη στο Θεό,

ο κάθε άνθρωπος τελικά μένει μόνος του

επάνω στη γη, δεν έχει ούτε πυξίδα

                          στη ζωή του, ούτε προσανατολισμό.

Και η πίστη δεν είναι μια αφηρημένη έννοια,

                  αλλά η βεβαιότητα ότι ο Ιησούς Χριστός

είναι ο Θεάνθρωπος Σωτήρας μας,

                                          ο φίλος μας και ο αδελφός.

    Χωρίς πάλι την απλότητα της καρδιάς

ούτε η πίστη μπορεί να εδραιωθεί

                ούτε το θαύμα να γίνει στη δική μας ζωή.

Αν δεν έχουμε την παιδική απλότητα

να δεχτούμε ότι για το Θεό τα πάντα είναι δυνατά,

τότε δυστυχώς και η ίδια μας η πίστη

                        θα εξασθενεί και θα χαθεί σταδιακά.

Ο Χριστός μάς καλεί όλους να γίνουμε

                  μαθητές Του, το λόγο Του να ακούσουμε

να Τον μιμηθούμε στην πορεία Του

                 μέσα στον κόσμο και το φως και τη χαρά

της Αναστάσεως μαζί Του να ζήσουμε.

Άρα η υπακοή στο θέλημα του Θεού

μπορεί να εννοηθεί μόνο, όταν γίνεται

                            με προθυμία, όχι καταναγκαστικά,

         ούτε από φόβο, αλλά με ζέση ψυχής, με χαρά,

με διάθεση αγωνιστική.

  Όλα αυτά τα στοιχεία, πίστη, απλότητα, υπακοή

                          στο θέλημα του Θεού και προθυμία,

είναι  τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή μας.

Είναι εκείνα που δεν θα μας αφήσουν μέσα

              στους πειρασμούς του κόσμου, στην κακία.

Αρκεί να θέσουμε

               ως πρώτη επιλογή στη ζωή μας το Χριστό

και να μιμηθούμε τον Πέτρο,

τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, οι οποίοι

                      «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

 Άμα μπει στην ψυχή μας

                                          η ἀγάπη στον Ιησού Χριστὸ,

«ο πολύτιμος μαργαρίτης»,

              τα αφήνουμε όλα και ακολουθούμε Αυτόν.

Και νομίζω πως κάνουμε το καλύτερο δυνατό.

Μόνο με την θαυμαστή επέμβαση του Θεού

                                                           μέσα στην ιστορία

και την προσωπική μας ζωὴ

                                             μπορεί ο κόσμος να σωθεί

και να μεταμορφωθεί

 σε μια πραγματικότητα, που ζούμε

                                             στο πρόσωπο του Χριστού

και στο έργο της Εκκλησίας. Γιατί, μακριά και έξω

από τον χαρισματικό χώρο Της, κάθε ελπίδα

                                για αληθινή αλλαγή και ευτυχία

παραμένει μια απάτη και ουτοπία.

Αυτήν ακριβώς τη σύνθεση πείρας

και πίστης  καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε.

Με τον τρόπο αυτό θα βαδίσουμε σταθερά

στη γη προχωρώντας προς

                  τη βασιλεία του Θεού να σταματήσουμε.

Ιερέας Π. Γκέζος