Να προσέξουμε μήπως στο πρόγραμμα της ζωής μας λείπει ο Χριστός!

                                                         

                                                       του  π. Αντωνίου Χρήστου

   Αγαπητοί Αναγνώστες με το επίσημο άνοιγμα των Σχολείων (με τους Αγιασμούς την Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου) και  την επιστροφή των μαθητών στα θρανία όλων των βαθμίδων, σηματοδοτεί και την επιστροφή στην καθημερινότητα όλων στη ζωή μας. Τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα των σταθμών ξεκινούν τις νέες τους σειρές επίσης από σήμερα. Το ίδιο τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και ένα σωρό εξωσχολικών δραστηριοτήτων, μέχρι  τώρα ήταν η περίοδος των εγγραφών και πλέον ξεκινάνε δυναμικά με την διαμόρφωση των τμημάτων. Με βάση αυτό θα κινηθούμε για την ανάπτυξη  του θέματος που γράφει στο τίτλου μας, ας το προσπαθήσουμε …!

    Είναι γεγονός πως τα παιδιά μας και όχι μόνο, στη σύγχρονη και απαιτητική εποχή που ζούμε, χαρακτηρίζονται μεταξύ άλλων για την έλλειψη ελεύθερου χρόνου. Ιδιαίτερα φέτος που ξεκίνησαν τα περισσότερα Νηπιαγωγεία και Δημοτικά την λειτουργία του λεγόμενου «Ολοήμερου Σχολείου» τα παιδιά αφιερώνουν στο Σχολείο τον περισσότερο χρόνο τους από τις 8.15 π.μ. μέχρι και τις 5:30 μ.μ.! Φυσικά οι υποχρεώσεις τους και οι απασχολήσεις  τους δεν τελειώνουν εκεί αν αναλογιστούμε τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών για  τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα, τους απασχολούν για τουλάχιστον 1,5 με 2 ώρες ακόμη (χώρια η προετοιμασία που χρειάζεται). Αν σε αυτά προσθέσουμε και άλλες δραστηριότητες όπως προπονήσεις σε αθλητικούς συλλόγους ή εκμάθηση μπαλέτου ή χορού και ένα σωρό άλλα χόμπι που υπάρχουν, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του κάθε ενός, αντιλαμβάνεται κανείς ότι το 24ωρο δεν είναι αρκετό όχι μόνο για τα παιδιά μας, κυρίως και για τους γονείς τους που έχουν εκτός από την δουλειά τους για να φέρνουν τα προς το ζειν, να φροντίζουν τα παιδιά στις ανάγκες  τους και να τα πηγαινοφέρνουν στις δραστηριότητές τους με ότι αυτό συνεπάγεται!

    Προσωπικά ο γράφων αυτές τις γραμμές, μεγαλώσαμε στην επαρχία την δεκαετία του 1980. Όλα αυτά που περιγράφουμε προηγουμένως, τα ζήσαμε λίγο πολύ και εμείς, αλλά ευτυχώς με την βοήθεια των γονιών μας τα περισσότερα παιδιά δεν υποθηκεύσαμε σε τέτοιο βαθμό το παρόν της παιδικότητάς μας για ένα «καλύτερο» μέλλον. Αυτό που μας έσωσε τότε ήταν ότι λειτουργούσε ακόμη ο θεσμός της «γειτονιάς» και πάντα έμενε χρόνος να συναντηθούμε σε κάποιες από αυτές με τα άλλα παιδιά μετά τα διαβάσματά μας για να παίξουμε τα κλασικά (αλλά είδος προς εξαφάνιση σήμερα κρυφτό, κυνηγητό, τζαμί, μήλα, κλέφτες και αστυνόμοι, πόλεμο (καμάν-καμάν) ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλτες και ατέλειωτες συζητήσεις). Τα φροντιστήρια όσοι πηγαίναμε ήταν νωρίς το απόγευμα και η τηλεόραση ήταν μια απασχόληση για το βράδυ μόνο ή  το πρωί στα σαββοκύριακά το δε διαδίκτυο και οι υπολογιστές ήταν κάτι άγνωστο που το συναντήσαμε τέλη γυμνασίου αρχές λυκείου τα δε κινητά δεν υπήρχαν!

    Όλα αυτά τα αναφέρουμε για να συγκρίνουμε το τι γίνεται σήμερα, για ένα καλύτερο αύριο των παιδιών όταν θα μεγαλώσουν, τους στερούμε να είναι πραγματικά παιδιά, που σημαίνει ξεχνασιά και όχι ανάληψη βαριών ευθυνών στους αδύνατους ακόμη ώμους τους.  Δεν είπαμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουν όλα τα παραπάνω, θα μπορούσαν όμως να γίνουν πιο ομαλά, όχι τόσο απότομα και όχι τόσο υποχρεωτικά και ας είναι ως επιλογή προαιρετικά από τα ίδια τα παιδιά.

    Μέσα στις πολλές δραστηριότητες των παιδιών και μάλιστα πλέον οι περισσότερες και μέσα στο Σαββατοκύριακο, έρχεται να προστεθεί και το κάλεσμα της Εκκλησίας δια των κατηχητικών της συνάξεων, αλλά και άλλων δραστηριοτήτων ανάλογα πόσο δραστήρια είναι μια Ενορία. Πέρα από το κλίμα της γενικής αδιαφορίας που υπάρχει, πολλοί γονείς αλλά και τα ίδια τα παιδιά τους ήθελαν πραγματικά να συμμετέχουν, αλλά διαπιστώνουν ότι πλέον το καθημερινό πρόγραμμά τους είναι τόσο πιεσμένο που «δεν χωράει» και δεν βολεύει οι ώρες των κατηχητικών και των άλλων δραστηριοτήτων. Πλέον και ο ίδιος ακόμη ο Εκκλησιασμός δεν είναι εφικτός αντικειμενικά γιατί εκείνη την ώρα ή έχουν αγώνες σε αθλητικούς συλλόγους ή ταξίδι για αγώνες σε άλλη έδρα ή προπόνηση με τα σκαφάκια όσοι κάνουν ιστιοπλοΐα κτλ! Ακόμη και τίποτα να μην έχουν, ιδιαίτερα στις μεγάλες αστικές περιοχές, φροντίζουν να λείπουν οικογενειακώς στην επαρχία ή σε κάποια εξόρμηση για το σαββατοκύριακο.

    Τι διαπιστώνουμε με όλα τα παραπάνω; Ότι έχουμε κάνει έτσι το πρόγραμμά μας, που πλέον δεν χωράει ο Χριστός και η Εκκλησία Του στη ζωή μας. Όλο κάτι έχουμε να μας απασχολεί «για το καλό μας» και για ένα «καλύτερο μέλλον μας» ξεχνώντας ότι αν δεν φροντίσουμε να βάλουμε στη ζωή μας τον Χριστό, τίποτα από αυτά που θεωρούμε σπουδαία δεν έχει αξία ακόμη και όλο τον κόσμο να «κερδίσουμε» όπως λέει ο ίδιος ο Κύριος στο Ευαγγέλιό του. Τώρα που είναι νωρίς ας μη κάνουμε και φέτος αυτό το λάθος, αλλά ας αφήσουμε χρόνο στη ζωή μας και κυρίως τόπο στη καρδιά μας στον ΧΡΙΣΤΟ! Αμήν! 

Πηγή : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr  Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου