του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες, είναι γεγονός ότι ζούμε σε έναν κόσμο και μια πραγματικότητα που όλα είναι ρευστά και αλλάζουν με πολύ γρήγορους, σχεδόν ξέφρενους, ρυθμούς. Κυβερνήσεις και εξουσίες αλλάζουν χέρια. Το ίδιο και στις ηγεσίες των κομμάτων, ύστερα από εσωτερικές διεργασίες αλλάζουν οι Πρόεδροι. Με την γενίκευση των πολεμικών συγκρούσεων το ίδιο ρευστή είναι η ειρήνη, η ασφάλεια και η ηρεμία, στις εμπόλεμες περιοχές. Γενικότερα υπάρχει η αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και τα πράγματα, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις, αλλάζουν από την μια στιγμή στην άλλη.
Η ρευστότητα ή μεταβλητότητα λοιπόν όσο και να ακούγεται οξύμωρο ή αντιφατικό, είναι κάτι δεδομένο στο βάθος χρόνου και όχι μόνο για τον κόσμο έξω από εμάς, αλλά και για την ίδια μας την ύπαρξη εντός εμάς. Πόσες φορές έρχονται στιγμές που αναλογιζόμαστε την πορεία της ζωής μας και συνειδητοποιούμε πόσο γρήγορα άλλαξαν τα δεδομένα και οι κοινωνικοί μας ρόλοι και οι ευθύνες στην οικογένεια και ευρύτερα κοινωνία που ζούμε! Απορούμε για το πότε ήμασταν βρέφη και νήπια, πότε γίναμε παιδιά και έφηβοι, πότε γίναμε ώριμοι πολίτες και υπεύθυνοι άνθρωποι στη Κοινωνία. Αναλογιζόμαστε παρατηρώντας και αξιολογώντας την ζωή μας σαν τρίτοι και απορούμε, πώς τελειώσαμε το νηπιαγωγείο, το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Πότε εισήλθαμε και φοιτήσαμε στο Πανεπιστήμιο. Πότε υπηρετήσαμε στο Στρατό και απολυθήκαμε κ.α.
Μέσα σε αυτή την παρατήρηση και αναζήτηση στη συνέχεια αναγκαστικά επεκτείνεται στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους που κάποτε διασταυρώθηκαν οι δρόμοι και οι ζωές μας και με κάποιους συνεχίζουμε ακόμη αλλά με άλλους χαθήκαμε ή δεν είναι υπάρχουν καν πλέον στη ζωή! Αναλογιζόμαστε για φίλους και συμμαθητές μας που ήμασταν και μεγαλώσαμε μαζί, αλλά στη συνέχεια για διάφορους λόγους χαθήκαμε! Το ίδιο συμβαίνει και για τους δασκάλους και καθηγητές, όπου μας σημάδεψαν και επηρέασαν στη πορεία της ζωής μας. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει και για πρόσωπα συγγενικά ακόμη και από το οικογενειακό περιβάλλον και αργότερα και στο επαγγελματικό για συναδέλφους κτλ.
Όλα τα παραπάνω τα περιγράφουμε για να συνειδητοποιήσουμε αυτό το ευμετάβολο που κλεισμένοι στον ευατό μας πολλές φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε ή το καταλαβαίνουμε μεν αλλά αρκετά ετεροχρονισμένα και αργοπορημένα που εκεί που νομίζουμε ότι μάθαμε και αποκτήσαμε εμπειρίες για τη ζωή, αυτή τότε μας έχει φύγει από τα χέρια μας και ως γνωστόν ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.Σε όλη αυτή την μεταβλητότητα λοιπόν όλοι λίγο πολύ αναζητούμε κάποιες σταθερές, κάποιο δεδομένο που να μην μεταβάλλεται από το χρόνο και να είναι αναλλοίωτο και αμετάβλητο. Δεν έχουμε πολλές επιλογές είναι αλήθεια και ιδιαίτερα στο χώρο του επιστητού, αυτού που μας είναι άμεσα αντιληπτό δηλαδή από τις αισθήσεις μας λόγω της κτιστότητας, φθαρτότητας και τρεπτότητας. Ιδεολογίες, κόμματα, ομάδες στον αθλητισμό, αντιλήψεις αλλάζουμε συχνά είτε εμείς οι ίδιοι με την πάροδο του χρόνου, είτε οι ίδιοι οι τομείς και κατηγορίες που αναφέραμε από μόνοι τους. Οπότε αναρωτιόμαστε από πού θα βρούμε κάτι σταθερό για να πιαστούμε; Που θα βρούμε ένα κοινό σημείο αναφοράς;
Η απάντηση και μάλιστα να είναι προϊόν εμπειρίας, αλήθειας και αξιόπιστη είναι μόνο από τον χώρο της Εκκλησίας και Θεολογίας. Έχει να κάνει με την Θεία και Ουράνια Πραγματικότητα με το άκτιστο τον ίδιο τον Θεό δηλαδή. Γιατί; Γιατί ακριβώς είναι Άκτιστος, Άφθορος, Αθάνατος, χωρίς μεταβολή και τροπή και φυσικά σταθερός. Αυτό που λέει και η Εκκλησία μας δια την γραφίδα και χείλη του Αποστόλου Παύλου για τον Χριστό : Ὁ Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας» ( Εβραίους ιγ΄, 8). Φυσικά για να το βιώσουμε και εμείς αυτό πρέπει να έχουμε σταθερά, σωστή, αληθινή και πρακτική πίστη, όχι μόνο θεωρητική με ανάλογα καλά έργα καθώς τότε γινόμαστε δεκτικοί για να μας αποκαλυφθεί ο Θεός.
Αν μελετήσει κανείς την Αγία Γραφή και την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, θα δει πως ο Θεός διαχρονικά στην ανθρώπινη ιστορία είναι πάντα αξιόπιστος, δηλαδή εφαρμόζει στο ακέραιο πάντα αυτά που λέει, συμφωνεί και κάνει. Αντίθετα ο άνθρωπος, ως Κορωνίδα της Φύσεως, είναι αυτός που συνήθως δεν τηρεί τα συμφωνηθέντα (εξού και Διαθήκη-συμφωνία) με τον Θεό, παραβιάζει υποσχέσεις, με αποτέλεσμα να αμαρτάνει, να χωρίζεται δηλαδή από τον Θεό με αποτέλεσμα Εκείνος όχι φυσικά να τον τιμωρεί, αλλά να παίρνει τη χάρη Του με συνέπεια ο άνθρωπος να αποτυγχάνει στη ζωή του, αφού ότι καταφέρνει το καταφέρει χάρις στη Χάρη Του Θεού.
Όταν ο άνθρωπος πιστεύει και εφαρμόζει ότι του αρμόζει και είναι ενωμένος με τον Θεό, δια των μυστηρίων (βάπτισμα-χρίσμα-εξομολόγηση-θεία κοινωνία), την ασκητική της Εκκλησίας κτλ, τότε τον επισκιάζει η χάρις Του και παύει η φθορά και έρχεται η αφθαρσία, παύει το ευμετάβολο και έρχεται το σταθερό. Αυτό το βλέπουμε στους βίους των Αγίων μας, οι οποίοι τα σκηνώματά τους παραμένουν άφθαρτα και ευωδιάζουν. Γενικά «Όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις» ψάλλει και διατρανώνει η Εκκλησία μας από εμπειρία και όχι θεωρητικά και λανθασμένα.
Ενώ αυτά τα μεγαλεία συμβαίνουν, ενώ έχουμε αυτές τις ορατές αλλά και αόρατες ευεργεσίες, έχουμε δυστυχώς τον άνθρωπο διαχρονικά να αμφισβητεί όχι μόνο τον Θεό και την σταθερότητα που προσφέρει αλλά να προσπαθεί να βάλει στη θέση του, είδωλα, ιδεολογίες, προσωπικές πεποιθήσεις, κτιστά πράγματα και κατορθώματα, απολυτοποιήσεις σχετικών και γι αυτό συνεχώς πελαγοδρομεί και τελικά αποτυγχάνει! Η λύση είναι μία και απλή, λέγεται μετάνοια και συνειδητοποίηση ότι έχουμε Θεό έναν και αληθινό, δεν χρειάζονται ψεύτικοί, γιατί είναι προσωρινοί όπως αναλύσαμε στο άρθρο μας. Όμως δυστυχώς ο άνθρωπος αντί να μετανοήσει, δυστυχώς μπαίνει σε νέους επικίνδυνους ατραπούς και νέα «Βαβέλ» με τον μετανθρωπισμό που ευαγγελίζεται νέα «σταθερότητα» και «αθανασία» του ανθρώπου και την τεχνητή νοημοσύνη αφήνοντας τις μηχανές να ορίσουν, σχεδιάσουν και κατευθύνουν την ζωή του, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια την ύπαρξή του και το νόημα ζωής που επιβάλλεται από αυτό…! Ο Θεός να φυλάει, ας ελπίσουμε να επικρατήσει η μοναδική σταθερά του ανθρώπου, η θεανθρώπινη ένωση, πριν καταστραφούμε ως είδος! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου