Η Μεγάλη Εβδομάδα Του Κυρίου ως πνευματική πορεία του κάθε ανθρώπου.

                                                             

                                                                 του π. Αντωνίου   Χρήστου

   Αγαπητοί μου Αναγνώστες φτάσαμε με τη χάρη Του Θεού σε άλλη μία Μεγάλη Εβδομάδα η οποία δεν αποτελεί απλά μόνο την πιο κατανυκτική και ιερή περίοδο του εκκλησιαστικού έτους· είναι και ένας θεολογικός καθρέπτης ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής του κάθε ανθρώπου. Όπως κάθε ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας αποκαλύπτει ένα στάδιο των Σωτήριων Παθών και της Αναστάσεως Του Κυρίου, έτσι και η ζωή του ανθρώπου, από τη γέννηση έως την αιωνιότητα, αντικατοπτρίζεται στα σωτηριολογικά γεγονότα που η Εκκλησία ζει και εορτάζει σε κάθε Θεία Λειτουργία, αλλά αναλυτικά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα.

α) Η Κυριακή των Βαΐων: Το ξεκίνημα της ζωής με ελπίδα

   Η ζωή του ανθρώπου ξεκινά, όπως και η Μεγάλη Εβδομάδα, με πανηγυρική είσοδο. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα, ενώ ο λαός Τον υποδέχεται με βάϊα και δοξολογίες. Είναι η παιδική ηλικία, η περίοδος της αθωότητας και της ανεμελιάς, όπου όλα φαίνονται λαμπρά και η ελπίδα κυριαρχεί. Όμως, πίσω από τη δόξα, υπάρχει ο δρόμος του Πάθους. Όπως και στη ζωή μας, η παιδική αθωότητα σύντομα θα συναντήσει τις ευθύνες, τη δυσκολία, την προδοσία, τη δοκιμασία.

β)Μ. Δευτέρα – Μ. Τετάρτη: Η περίοδος της συνειδητοποίησης

   Οι πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας είναι αφιερωμένες σε παραδείγματα βιβλικά και Καινοδιαθηκικά εγρήγορσης και μετανοίας. Ο Κύριος κατακρίνει την υποκρισία των Γραμματέων και Φαρισαίων, παραβάλλει τη σοφία των 5 φρόνιμων παρθένων, μιλά για τη φθορά του κόσμου και το τέλος των εσχάτων. Είναι η εφηβεία και η νεότητα του ανθρώπου. Η περίοδος των πρώτων υπαρξιακών ερωτημάτων, των επιλογών, των πρώτων πτώσεων. Ο νους αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η ζωή δεν είναι μόνο πανηγύρι, αλλά και αγώνας.

   Η μορφή της πόρνης γυναίκας, που λούζει με μύρο τα πόδια του Χριστού, είναι η καρδιά του ανθρώπου που ξυπνά στη μετάνοια. Η ζωή μας χρειάζεται εκείνη τη στιγμή που αναγνωρίζουμε ότι η σωτηρία δεν έρχεται από την εξωτερική τελειότητα, αλλά από την ταπείνωση και την επιστροφή.

γ) Μ. Πέμπτη: Η ώρα της θυσίας και της ευθύνης

   Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η μέρα της παράδοσης της Θείας Ευχαριστίας, της προδοσίας, της αρχιερατικής προσευχής στη Γεθσημανή. Είναι η ώριμη ηλικία του ανθρώπου. Η περίοδος που καλείται να αγαπήσει με θυσία, να διακονήσει, να σταθεί υπεύθυνα στον γάμο, στην οικογένεια, στην εργασία, στην Εκκλησία. Είναι η φάση που ο άνθρωπος καλείται να πει το «γενηθήτω το θέλημά Σου», ακόμα κι αν αυτό σημαίνει σταυρό. Η ζωή μάς οδηγεί σταδιακά σε αυτό το ύψος: στην ευθύνη, στην προσευχή, στην πίστη όταν όλα μοιάζουν δύσκολα.

δ) Μ. Παρασκευή: Ο Σταυρός και η σιωπή

   Καθώς ο Χριστός ανεβαίνει στο Γολγοθά, ο άνθρωπος περνά τις βαθύτερες δοκιμασίες της ύπαρξής του. Είναι οι απώλειες, οι θλίψεις, η ασθένεια, ο θάνατος αγαπημένων, η αίσθηση εγκατάλειψης. Είναι η ώρα που δοκιμάζεται η πίστη. Όπως ο Ιώβ, ο άνθρωπος βρίσκεται μπροστά στο μυστήριο του πόνου και του θανάτου. Η Μεγάλη Παρασκευή είναι η κορύφωση του Πάθους και της θυσίας του Θεού για την διάσωση του ανθρωπίνου γένους. Ταυτόχρονα είναι  και το πιο καθαρό έμπρακτο σημείο του θείου έρωτα: Ο ίδιος ο Θεός πεθαίνει για το πλάσμα Του τον άνθρωπο.

ε) Μ. Σάββατο: Η ελπίδα μέσα στον θάνατο

  Το Μεγάλο Σάββατο μάς οδηγεί στο μυστήριο του τάφου. Ο Χριστός είναι τριήμερος νεκρός, αλλά ο Άδης συντρίβεται και καταλύεται για πάντα! Είναι η φάση της ζωής που μοιάζει να τελειώνει: τα γηρατειά, η μοναξιά, το τέλος των σωματικών και πνευματικών δυνάμεων. Κι όμως, μέσα στο σκοτάδι, αρχίζει να ανατέλλει το φως. Το Μεγάλο Σάββατο είναι η βεβαιότητα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι η σπορά που θα δώσει την Ανάσταση.

στ) Η Ανάσταση: Ο σκοπός και το νόημα της ζωής

   Η ζωή του ανθρώπου δεν τελειώνει με τον θάνατο· οδηγείται στην Ανάσταση. Αυτό είναι το μέγα μυστήριο και θεμέλιο της πίστεώς μας. Όλη η ζωή, όλος ο κόπος, οι πτώσεις, οι αγώνες, οι σταυροί, οδηγούν στην αιώνια χαρά. Η Ανάσταση του Χριστού είναι η υπόσχεση ότι «θάνατος ουκέτι κυριεύει». Είναι η αποκατάσταση της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Είναι το τρίτο πνευματικό στάδιο η θέωση.

   Κλείνοντας το άρθρο μας πιστεύω να συνειδητοποιήσαμε όλοι μας ότι η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο μία λειτουργική, έστω και η σημαντικότερη, περίοδος. Είναι ο βίος κάθε ανθρώπου. Αυτό είναι το νόημα όταν ο Πιλάτος έβγαλε τον Χριστό στο Υπερώο λέγοντας : ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Όλοι λίγο πολύ περνάμε από τη χαρά της γέννησης, στην αμαρτία, τη μετάνοια, τον σταυρό, τον θάνατο και την ελπίδα της αιώνιας ζωής. Είναι πρόκληση και πρόσκληση να ζήσουμε αυτή την περίοδο από κοντά και κυρίως όχι μόνο συναισθηματικά, αλλά πρωτίστως υπαρξιακά. Να δούμε τον εαυτό μας μέσα στο Πάθος του Χριστού. Να μετανοήσουμε, να αγαπήσουμε, να προσευχηθούμε, να συγχωρήσουμε, να πορευτούμε με πίστη, και τελικά, να αναστηθούμε εν Χριστώ.

   Όπως κάθε Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στην Ανάσταση, έτσι και κάθε ανθρώπινη ζωή που ενώνεται με τον Χριστό, τελειώνει με το φως της Βασιλείας Του. Αυτή είναι η οδός του ανθρώπου. Αυτή είναι η αλήθεια της ζωής. Ας την ανακαλύψουμε στον πλούτο της Ορθόδοξη Λατρείας αλλά και να την κρατήσουμε σε όλη μας τη ζωή και όχι να εξαφανιστούμε ως συνήθως μετά το Πάσχα! Αμήν!

ΠΗΓΗ : : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου