Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Β΄ Λουκά.

Ο Χριστός είναι που ζωοποιεί  τους πιστούς.

Αυτός είναι, που μας αναγεννά.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι,

ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν

πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ

ἐν προσώπῳ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. (προς κορ. Β΄ δ΄ 6)

Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου σήμερα

              όσο ποτέ άλλοτε, είναι πολύ δυνατός,

είναι παντοδύναμος, είναι υπερφυσικός,

 είναι λόγος σωτηριώδης, λόγος δημιουργικός!

«Τω λόγω Κυρίου οι ουρανοί

εστερεώθησαν» (Ψ.33,6),  λέγει ο ψαλμωδός.

Άλλο πράγμα είναι να ζεις συνειδητά

     μέσα στη ζοφερή κόλαση της αμαρτίας

και εντελώς άλλο πράγμα να αισθάνεσαι

  μια θλίψη, ή μια κούραση, ή μια αδυναμία

όπως τη διακηρύττει και τη διασφαλίζει

                                        η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Συνεχίζοντας στο θέμα των θλίψεων

               βλέπουμε ότι τα «τέκνα του φωτός»,

θλίβονται για δύο βασικούς λόγους.

                                   Ο ένας είναι εσωτερικός

και έχει να κάνει με αυτούς τους ίδιους.

                                  Ο άλλος είναι εξωτερικός

και έχει να κάνει με τους άλλους.

Ο πιστός μέσα από τον αγώνα, αποκτά

ένα είδος σωστής και διακριτικής  ευαισθησίας

με αποτέλεσμα οι κεραίες της συνείδησής του,

   να συλλαμβάνουν τα λάθη του και την κακία,

όταν οι άλλοι δεν μπορούν να διακρίνουν απολύτως

τίποτε και όλα τα βλέπουν σωστά και με αισιοδοξία.

Δεν κάνουμε βέβαια λόγο για όσους βρίσκονται

     εγκλωβισμένοι στην δική τους υπερευαισθησία,

κάνουμε λόγο για πρόσωπα που αποφεύγουν

τα άκρα, τόσο της αναισθησίας,

       όσο και της υπερευαισθησίας-μελαγχολίας,

και βλέπουν την ζωή τους στην

  αντικειμενική διάσταση με του Θεού την ευλογία.

Οι θλίψεις, λοιπόν, οι εσωτερικές ουδέποτε οδηγούν

                      στο μαρασμό και στη φρικτή απελπισία.

Οι θλίψεις και οι ταλαιπωρίες οι εξωτερικές

           τις οποίες βιώνουν οι πιστοί στην κάθε εποχή,

έχουν να κάνουν με, το μίσος και την κακία

που δέχονται, από τους άθεους

                                 και απίστους, οι αυθεντικοί πιστοί.

Ο Χριστός είναι που ζωοποιεί  τους πιστούς.

                                      Αυτός είναι, που μας αναγεννά.

 Γι' αυτό ζούμε και υπάρχουμε, γι' Αυτόν

αγωνιζόμαστε και Αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης  

και η ατέλειωτη χαρά.

Διότι είναι αλήθεια,

ότι ο κόσμος γύρω μας Τον αναζητά. 

Κι’ αυτό είναι κάτι το οποίο δε θα πρέπει να

το λησμονούμε ποτέ και να μας απασχολεί σοβαρά.

Έχει λεχθεί, και είναι φυσικά αλήθεια μεγάλη,

ότι όσο περισσότερο κανείς αγωνίζεται

               για την αγάπη και την δόξα του Χριστού,

τόσο και περισσότερο θα δέχεται

                           τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού.

Είναι ανάγκη και μάλιστα απόλυτη, ως απόγονοι

των αγίων Αποστόλων και πάντων των αγίων,

         να γνωρίσουμε και να ζήσουμε την αυθεντική,

 ασυμβίβαστη,

              αγωνιστική Ορθοδοξία μας την ομολογιακή.  

 Β’ Κορ. δ’ 6 – 15