Μια μάνα κάθε Κυριακή ζύμωνε και πήγαινε πρόσφορο σε ένα ορεινό μοναστήρι, είτε το καλοκαίρι που είχε πολλή ζέστη, είτε τον χειμώνα που το χιόνι έπεφτε πυκνό.
Μια Κυριακή με χιονοθύελλα η μάνα πήγε και πάλι το πρόσφορο στην εκκλησία και ο ηγούμενος θέλησε να λειτουργήσει με το δικό της. Καθώς τεμάχιζε το πρόσφορο η θαυμάσια μυρωδιά του, του δημιούργησε την επιθυμία να φάει, όμως συγκρατήθηκε και στο τέλος της λειτουργίας της είπε: <<Πώς φτιάχνεις το πρόσφορο και τι άλλο βάζεις εκτός από αλεύρι;>> <<Τίποτε γέροντα μόνο αλεύρι>>.
Στην επιμονή του ηγουμένου είπε: Ούτε ήξερα ούτε είχα φτιάξει ποτέ πρόσφορο, όμως από τότε που πέθανε το παιδί μου, τρία χρόνια μετά, μου παρουσιάστηκε στον ύπνο μου λέγοντας:<<Μάνα, όλα τα παιδιά λαβαίνουν ψωμί από την μανούλα τους εγώ ποτέ>>. Από τότε άρχισα να φτιάχνω πρόσφορο κάθε Κυριακή και τίποτε δεν μπορεί να με εμποδίσει να το φέρνω στο μοναστήρι. Όσο ζω θα το προσφέρω στο Θεό για το παιδί μου.
Αλήθεια πόσες μάνες μπορούν να ζουν αυτό το μυστήριο της παρηγοριάς;
Καλό φωτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου