Μεγάλη Τετάρτη

profitilia-kormpivari.gr

Ἡ πορνεία εἶναι ἁμαρτία γιὰ ἀκριβῶς τοὺς ἴδιους λόγους ποὺ εἶναι ἁμαρτία ἠ ἀπληστία, ἡ φιλαργυρία, ὁ πλοῦτος.

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

    Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ  ξαναπαρουσιάζεται στὴ λειτουργικὴ πορεία πρὸς τὴ συνάντηση μὲ τὸ ἀναστημένο Χριστὸ τὸ θέμα τὴς πόρνης γυναίκας, ποὺ ἠ ἀμαρτωλότητα της δὲν τῆς ἀποκλεῖει τὴ δυνατότητα νὰ πλησιάσει τὸ Χριστὸ καὶ νὰ αἰσθανθεῖ τὴ λυτρωτική Του παρουσία στὴ ζωή της.

    Καὶ στὴς δύο περιπτώσεις ποὺ παρουσιάζεται αὐτὸ τὸ θέμα, ἡ σωζόμενη πόρνη ἀντιπαραβάλλεται μὲ τὸν φιλάργυρο, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἕνας καθὼς πρέπει ἄνθρωπος καὶ ποὺ τελικὰ κατακρίνεται.

    Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι τὸ τροπάριο αὐτὸ θεωρεῖ ξεκάθαρα τὸν πλοῦτο ἀδικία καὶ θεωρεῖ δίκαιο ἄνθρωπο ἐκεῖνον, ποὺ ἀποθέτει τοὺς θησαυρούς του στὰ χέρια τῶν πενήτων. Εἶναι ἰδιαίτρερα ἐνδιαφέρουσα ἡ χρήση τοῦ ρήματος αποθέτω, γιατὶ δίνει τὴν εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἀφήνει ἀπ’ τὰ χέρια του κάτι, ποὺ δὲν εἶναι δικό του, καὶ μάλιστα σ’ αὐτὸν στὸν ὁποῖο πραγματικὰ ἀνήκει.

    Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς διδάσκει ξεκάθαρα ὅτι τὰ ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ ἀνήκουν σ’ αύτοὺς ποὺ τὰ ἔχουν ἀνάγκη καὶ θεωρεῖ πλουτοκράτη αὐτὸν ποὺ ἔχει ἕνα δεύτερο χιτώνα. Ἄν ἡ βάση τῆς ἁμαρτίας γιὰ τὸ Χριστὸ εἶναι ἠ ἔλειψη ἀγάπης τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὸ συνάνθρωπο, ὁ πλοῦτος ( δηλαδή ὁ δεύτερος χιτώνας) δείχνει ἔλλειψη καὶ τῆς μιᾶς καὶ τῆς ἄλλης. Ὁ πλούσιος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει μεταθέσει τὸν ἔρωτά του ἀπὸ τὸν Θεὸ στοὺς θησαυρούς του, ἀπὸ τὸν κτίστη στὰ κτίσματα. «Οἱκειότητα Χριστοῦ, Ἰούδας ἀντωσάμενος χρυσοῦ», ὅπως λέει ἕνα τροπάριο τῆς ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Τρίτης, «προδίδει τὸ Διδάσκαλο». Ὁς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς μεταθέσεως τοῦ ἔρωτά του ἀπὸ τὸν κτίστη στὰ κτίσματα, ὀ πλούσιος δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα ὄχι νὰ ἀγαπήσει, ἀλλ’ οὔτε καὶ νὰ παρατηρήσει τὸ συνάνθρωπό του ὅπως συμβαίνει μὲ τὸν πλούσιο τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ Λαζάρου.

    Ἡ πορνεία εἶναι ἁμαρτία ὄχι γιατί γίνεται μὲ τὰ γεννητικὰ ὄργανα, ἀλλὰ ἀκριβῶς γιατὶ εἶναι μετάθεση τοῦ ἔρωτα τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν κτίστη στὰ κτίσματα καὶ γιατὶ ὀ ἔρωτας γιὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα τυφλώνει τὸν ἄνθρωπο, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ καὶ ἐκεῖνος οὐσιαστικὰ νὰ παρατηρήσει τὸ συνάνθρωπό του μὲ τὶς ἀγωνίες, τὶς πίκρες του, τὰ ὁράματά του. Ἡ πορνεία εἶναι ἁμαρτία γιὰ ἀκριβῶς τοὺς ἴδιους λόγους ποὺ εἶναι ἁμαρτία ἠ ἀπληστία, ἡ φιλαργυρία, ὁ πλοῦτος.

     Ἀντίθετα μὲ τὸ κλίμα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ πρόσφατα, στὴ γνήσια χριστιανικὴ παράδοση ὁ πλοῦτος ( ὑπενθυμίζεται ὁ δεύτερος χιτώνας) παρουσιάζεται σὰν πολὺ πιὸ ἀξεπέραστο ἐμπόδιο ἀπὸ τὴν πορνεία στὴν προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ συναντήσει τὸν ἀναστημένο Χριστό. Ὁ Χτιστὸς εἶπε πὼς εἶναι δυσκολότερο ὁ πλούσιος καὶ ὄχι ὀ πόρνος νὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀσχολήθηκαν πολὺ περισσότερο μὲ τὸν πλοῦτο παρὰ μὲ τὴν πορνεία, π.χ. εἶναι δύσκολο νὰ βρεῖ κανεὶς λόγο τοῦ Χρυσοστόμου στὸν ὁποῖο νὰ μὴ στηλιτεύει τὸν πλοῦτο, ἐνῶ στὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας ἀναφέρεται πολὺ σπάνια.

    Ὅσο πιὸ βαρὺ εἶναι τὸ φορτίο τῶν ὑλικῶν πραγμάτων ποὺ κουβαλᾶμε μαζί μας, τόσο πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ συμπορευθοῦμε τὸ Χριστό, ποὺ ἐλαφρὸς καθὼς εἶναι ἀπὸ κάθε ἐγωκεντρικὸ φορτίο, προχωρεῖ καὶ μᾶς ἀφήνει πίσω φορτωμένους σὰν θλιβερὰ ὑποζύγια.

   Ἡ Κασσιανή θεωρείται καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας. Ζεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη, κατά τὸν 9^ο αἰώνα, κατάγεται ἀπὸ οἱκογένεια εὐγενῶν αριστοκρατῶν τῆς ἐποχής, γεγονός ποὺ τῆς ἐπιτρέπει νὰ ἀποκτήσει ὑψηλή μόρφωση, κυρίως θεολογική καὶ φιλολογική. Σὲ νεαρή ἡλικία ἀποφασίζει νἀ μονάσει σὲ μοναστήρι τῆς περιοχῆς τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ ἐκεῖ ἀφιερώνεται ὁλοκληρωτικά στὴν ἐκκλησιαστική ποίηση καὶ ὑμνογραφία.

Ὁ ἄνθρωπος καλείται μέσα ἀπὸ τὴν ἐπαναπροσέγγιση τοῦ συνανθρώπου του καὶ τοῦ κόσμου ὡς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, νὰ νιώσει ὅτι ὁ Θεός τὸν ἀγαπᾶ, παρ’ ὅτι αὐτὸς τὸν λησμονεῖ καὶ τὸν ἀποστρέφεται λογαριάζοντας τὸν ὡς ἐμπόδιο στὶς επιθυμίες του. Αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, για τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀμέτρητη. Εἶναι τὸ κύριο χαρακτηριστικό τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχει ὡς μοναδικό του σκοπό νὰ συγχωρεῖ καὶ νὰ αγαπᾶ. Τὸ ἴδιο καλείται νὰ κάνει καὶ ἄνθρωπος, γιὰ τοὺς συνανθρώπους του. Νὰ συγχωρεῖ καὶ νὰ ἀγαπᾶ. Αὐτό ἄλλωστε εἶναι καὶ ἡ μόνη προϋπόθεση γιὰ νὰ προσέλθει κάποιος στὴ θεία Κοινωνία μὲ τὸν Χριστό.