«Άλλα θέλω και άλλο κάνω πώς να σου το πω….;»

του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί μου Αναγνώστες με τη χάρη Του Θεού φτάσαμε στο τέλος του μήνα Ιουλίου και ετοιμαζόμαστε να μπούμε στην πνευματική περίοδο του Δεκαπενταυγούστου και να εορτάσουμε το Πάσχα του Καλοκαιριού, δηλαδή την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Έχουμε όμως μέρες να μιλήσουμε για αυτό σε κάποιο επόμενο άρθρο μας. Επομένως στο σημερινό αποφασίσαμε θα ασχοληθούμε με ένα θέμα που πιστεύουμε ότι απασχολεί πολλούς, βαθειά πνευματικό και έχει να κάνει με συνδυασμό της βούλησης του ανθρώπου και την δύναμη της συνήθειας! Πράγματι είναι πολύ περίεργο ενώ γνωρίζουμε το καλό, ξέρουμε τι είναι σωστό, ξέρουμε τι μας ωφελεί και τι όχι, παρόλα αυτά στη πράξη επιλέγουμε και υιοθετούμε το λανθασμένο, το αμαρτωλό και το επιβλαβές. Γιατί συμβαίνει αυτό; Που οφείλονται αυτές θα εξηγήσουμε στις παρακάτω γραμμές, ακολουθήστε μας…!

Ο τίτλος του άρθρου μας, είναι δανεισμένος από το γνωστό τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα «Πριγκιπέσα» και είναι καίριος για το θέμα που επιλέξαμε. Φυσικά μπορεί να ερμηνευθεί ανάλογα με την οπτική του γωνία που προσεγγίζει τον στίχο κανείς, αλλά εμείς θα το πάρουμε με την πνευματική έννοια και οπτική γωνία. Είναι γεγονός ότι τόσο από την έμφυτη συνείδησή μας, όσο και από την διδασκαλία της Εκκλησίας και την προσωπική μελέτη και καλλιέργεια του κάθε ενός, ξέρουμε πιο είναι το θέλημα Του Θεού στη ζωή μας. Ο Κύριος είναι ο δημιουργός μας, αυτό σημαίνει ότι ξέρει την πραγματική φύση μας και τις οντολογικές μας προδιαγραφές και γι αυτό ότι έχει διδάξει έχει να κάνει με την πραγματική φύση μας και την πραγματική μας ωφέλεια.

Αυτό το γεγονός είναι η βασική διαφορά από οποιαδήποτε άλλη πίστη, θρησκεία, σύστημα διδασκαλιών και φιλοσοφιών του κόσμου. Η τήρηση των εντολών Του Θεού δεν έχει να κάνει βέβαια μόνο με την οντολογική μας κατασκευή και προοπτική, κυρίως έχει να κάνει με την αγάπη  που έχουμε ή θα έπρεπε να έχουμε για τον Θεό. Το λέει ο ίδιος ο Κύριος: « Ἄν μ᾽ ἀγαπᾶτε, τηρῆστε τίς ἐντολές μου» (Ἰω. 14, 15) και μάλιστα μας υποδεικνύει και τον τρόπο: «καὶ ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου. αὕτη πρώτη ἐντολή. 31 καὶ δευτέρα ὁμοία, αὕτη· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. μείζων τούτων ἄλλη ἐντολὴ οὐκ ἔστι» (Μρ. ιβ΄ 29-31).  Άρα όταν πραγματικά αγαπούμε τον Θεό το κάνουμε για να είμαστε σε κοινωνία μαζί Του και όχι για να μη πάμε στη κόλαση, ούτε να πάρουμε μισθό τον παράδεισο, ούτε για να μας χορηγεί ο Θεός μόνο αυτά που επιθυμούμε όπως υγεία και πολλά υλικά αγαθά, αλλά ακόμη και ότι επιτρέπει ο ίδιος για εμάς, άσχετα αν στη πράξη είναι δυσκολίες κατά κόσμον και δοκιμασίες.

Όμως τα πράγματα στον κόσμο, αλλά και στον ίδιο μας τον ευατό δυστυχώς δεν είναι ιδανικά. Υπάρχει η αίσθηση του καλού που ξεχωρίζεται από το κακό, αλλά δεν είναι πάντα ξεκάθαρο στη γεμάτο σύγχυση εποχή μας. Έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο μας, ότι στις μέρες το κακό δεν παρουσιάζεται ως κακό, αλλά ως καλό και σύγχρονο και ωφέλιμο και εδώ είναι το επικίνδυνό. Εδώ το καλό π.χ. τα φάρμακα αν δεν τα πάρουμε σε σωστή αναλογία ή με εντολή γιατρού μπορούν να γίνουν ακόμη και φονικά για τον άνθρωπο, πόσο μάλλον όταν υιοθετώντας το κακό έστω από εξαπάτηση και σύγχυση. Ο εκλεκτός αδελφός, φίλος και συμφοιτητής π. Ιάκωβος Κανάκης, Πρωτοσύγγελος της Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως σε ένα δικό του ανάλογο άρθρο απαντά γιατί ενώ ξέρουμε το καλό κάνουμε το κακό και το δανειστούμε για τις ανάγκες του άρθρου μας: «Όμως υπάρχουν, και τρείς παράγοντες, πού μας παρακινούν στο να κάνουμε το κακό. Αυτοί είναι «τα πάθη μας, οι δαίμονες και η κακή προαίρεση». α) Ως προς τα πάθη, είναι αυτά πού υπάρχουν μέσα μας, « κρύβονται» πίσω από πράγματα και συμπεριφορές και παρουσιάζονται ως φυσικά. Η μη εγκράτεια στις ηδονές του βίου σχετίζεται με αυτά. Η συνήθεια σε απολαύσεις δίνει στο πάθος την δυνατότητα να αποκτά δικαιώματα. Το πάθος δεν γίνεται μόνο η δεύτερη φύση, αλλά «κολλάει» δυνατά στην ύπαρξη και γίνεται η ίδια μας η φύση. Επίσης, η έντονη οργή ή η αδικαιολόγητη λύπη εναντίον αυτού πού μας πρόσβαλε ή μας ζημίωσε, οδηγεί στο κακό. Η ύπαρξη και ανάπτυξη των παθών γίνεται αιτία να « θρονιάζει» και να « βασιλεύει» το κακό, να μην « βλέπεις» καν το αγαθό και έτσι η καρδιά να γίνεται « σπήλαιο ληστών». β) Οι «εκπεσόντες άγγελοι» , οι δαίμονες δηλαδή, είναι αυτοί πού κινούν τον άνθρωπο προς το κακό, εκμεταλλευόμενοι τα προαναφερθέντα πάθη. Οι δαίμονες εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία πού δείχνουμε για την ύπαρξη των παθών μας, μας επιτίθενται ξαφνικά με μεγάλη σφοδρότητα, διεγείροντάς τα. Το έργο τους το κάνουν κρυφά και δόλια. Τέλος, γ) το τρίτο, που παρακινεί στο κακό είναι η κακή προαίρεση. Ενώ δηλαδή ξέρουμε πιο είναι το σωστό, επιλέγουμε το πονηρό. Το προτιμάμε γιατί είναι πιο αρεστό στην πεσμένη φύση μας».

Επομένως αδελφοί μου, αν όντως θέλουμε να απαλλαγούμε από το κακό, αν όντως θέλουμε να πράττουμε το καλό και το αγαθό στη ζωή μας αξίζει να πολεμήσουμε τα πάθη και τις αδυναμίες μας, τον διάβολο και την κακή μας προαίρεση μετατρέποντας σε καλή. Τέλος αξίζει να ξέρουμε ότι ζούμε ένα συνεχή αόρατο πόλεμο. Η Εκκλησία  μας προετοιμάζει και μας δίνει τα όπλα από το βάπτισμα και το χρίσμα για να τον ανταπεξέλθουμε.  Όσο είμαστε στο ασφαλές καταφύγιο της χάρης Του Θεού και της Εκκλησίας μας τα πράγματα θα είναι νικηφόρα και θα αξιωθούμε το στεφάνι της νίκης που το έχουν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Όταν όμως δεν έχουμε συνείδηση αυτού του αοράτου πολέμου ή αδιαφορούμε και δικαιολογούμε τα πάθη και τις αμαρτίες μας, τότε δυστυχώς θα έχουμε και τις συνέπειες της αμαρτίας. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος, τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν». (Ρωμ. στ΄ 23) Δηλαδή σε απλή μετάφραση: «Διότι ο μισθός που πληρώνει η αμαρτία είναι θάνατος, ενώ το δώρο του Θεού είναι ζωή αιώνιος δια του Χριστού Ἰησού τού Κυρίου μας». Ας επιλέγουμε αδελφοί το καλό και ας νικάμε την αδυναμία του ευατού μας να επιλέγει το κακό, σαν τους εθισμένους τοξικομανείς που ζητούν όλο και ισχυρότερη δόση και στο τέλος οδηγούνται στο θάνατο φθείροντας την υγεία και της ψυχής και του σώματος! Έτσι δεν είμαστε κύριοι του ευατού μας αλλά υποχείρια των επιθυμιών μας ξεκάθαρα!


Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου