του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες κατά καιρούς ακούμε
συχνά-πυκνά, για Μητροπολίτες Αρχιερείς, οι οποίοι λόγω προχωρημένης ηλικίας
και επιβαρυμένης υγείας, να δυσκολεύονται να εκπληρώσουν τα λειτουργικά και
ποιμαντικά τους καθήκοντα. Παράλληλα λόγω αυτής της αδυναμίας του
Επισκόπου βρίσκουν ευκαιρία κάποιοι
«αυλικοί» κληρικοί και λαϊκοί, να επηρεάζουν τα τεκταινόμενα στην Μητρόπολη ή
να εκμεταλλεύονται προς όφελός τους αυτή την κατάσταση. Γι αυτό πολλές φορές
επανέρχεται το θέμα να υπάρχει όριο ηλικίας κατά την άσκηση της Αρχιερωσύνης
και να μην είναι ισόβιος Μητροπολίτης όπως ισχύει μέχρι τώρα. Το αίτημα
ακούγεται εύλογο και λογικό, όπως είναι έτσι στην παράδοση της Εκκλησίας; Με
αφορμή τη μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους (10 Φεβρουαρίου κάθε έτος) αν και ιερεύς
και όχι Αρχιερέας μας δίνει πιστεύουμε τον δρόμο…! Ας τον γνωρίσουμε και
ακολουθήσουμε :
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Χαράλαμπος, ήταν ιερεύς
στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και έζησε επί αυτοκρατορίας του Σεπτιμίου Σεβήρου
(193 - 211 μ.Χ.). Όταν το έτος 198 μ.Χ. ο Σέβηρος εξαπέλυσε σφοδρό διωγμό κατά
των Χριστιανών, ο έπαρχος της Μαγνησίας Λουκιανός, συνέλαβε τον Άγιο σε ηλικία 113 ετών πιστεύοντας
ότι λόγω των γηρατειών του θα τον βρει ευάλωτο και εύκολο στόχο και του ζήτησε
να αρνηθεί την πίστη του. Όμως ο Άγιος όχι μόνο δεν το έκανε αυτό, αλλά
αντίθετα ομολόγησε στον έπαρχο την προσήλωσή του στον Χριστό και δήλωσε με
παρρησία ότι σε οποιοδήποτε βασανιστήριο και να υποβληθεί δεν πρόκειται να
αρνηθεί την πίστη της Εκκλησίας. Τότε η σκοτισμένη και σαρκική ψυχή του
Λουκιανού επέτεινε την οργή της και διέταξε να αρχίσουν τα φρικώδη βασανιστήρια
στο γέροντα ιερέα, πιστεύοντας ότι αν και στη φρόνηση φάνηκε ανδρείως, το γερασμένο
του κορμί όμως θα είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του και θα τον λυγίσει.
Πρώτα τον γύμνωσαν και ο ίδιος ο Λουκιανός,
παίρνοντας το ξίφος του προσπάθησε να πληγώσει το σώμα του Αγίου. Όμως
αποκόπηκαν τα χέρια του και έμειναν κρεμασμένα στο σώμα του Ιερομάρτυρα και
μόνο ύστερα από προσευχή του Αγίου συγκολλήθηκαν αυτά πάλι στο σώμα και ο
ηγεμόνας κατέστη υγιής. Βλέποντας αυτό το θαύμα του Αγίου πολλοί από τους
δημίους πίστεψαν στον αληθινό Θεό. Με το ζόφο στο νου και με τη θηριωδία στην
καρδιά, ο έπαρχος έδωσε εντολή να διαπομπεύσουν τον Άγιο και να τον σύρουν διά
μέσου της πόλεως με χαλινάρι. Τέλος, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Αγίου, ο
οποίος με το μαρτύριό του έλαβε το αμαράντινο στέφανο της δόξας, σε ηλικία το
τονίζουμε 113 ετών!
Μπορούμε να έχουμε στην Ιεραρχία μας
τέτοιους υπεραιωνόβιους «Αγίους Χαραλάμπους» και σήμερα; Μια χαρά θα είναι και
θα λειτουργεί ο θεσμός! Στην Εκκλησία μας έχουμε τον χαρακτηρισμό «Γέροντας»,
αλλά με την πνευματική έννοια και όχι με τα πόσα πολλά χρόνια ζει κανείς! Στη
Παλαιά Διαθήκη, στο Βιβλίο του Σολομώντος διαβάζουμε : «γῆρας γὰρ τίμιον οὐ τὸ πολυχρόνιον οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται· πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις
καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος.(Σοφ. Σολ.
4,8-9) Δηλαδή «Τιμημένο και ένδοξο γήρας δεν είναι το πολυχρόνιο, ούτε προσμετρείται η
αξία του ανθρώπου σύμφωνα με τον αριθμόν των ετών του. Λευκά και τιμημένα άσπρα
μαλλιά δια τον άνθρωπο είναι όχι τα πολλά έτη, αλλά η σύνεση. Και δεν είναι
καθ' εαυτή σεβαστή γεροντική ηλικία, αλλά εκείνη που έχει ως χαρακτηριστικό της
γνώρισμα τον άγιο και ακηλίδωτο βίο.
Επομένως χρειάζεται σεβασμός στα λευκασμένα
μαλλιά και τις ρυτίδες των ανθρώπων που πάλεψαν τόσα χρόνια με σώμα και ψυχή
μέσα στην Εκκλησία, είτε είναι Μητροπολίτες είτε είναι Εφημέριοι σε Ενορίες και
δεν πρέπει «εν μια νυκτί» σαν αναλώσιμους να τους πετάμε με μία υπογραφή στο
περιθώριο…! Από την άλλη όμως οφείλουμε και οι ίδιοι να έχουμε συναίσθηση ότι
δεν πρέπει τα προσωπικά μας προβλήματα υγείας και ηλικίας να γίνονται και
προβλήματα της Εκκλησίας. Όταν δούμε ότι οι δυνάμεις μας εγκαταλείπουν, ας γινόμαστε
τροχοπέδη στη ποιμαντική της Εκκλησίας να έχουμε την λεβεντιά να κάνουμε από
μόνοι μας στην άκρη για το καλό όλων…! Αμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου