Η Μεγάλη Εβδομάδα βιώνεται και δεν απλά παρακολουθείται!

 

                                          του π. Αντωνίου Χρήστου

   Αγαπητοί Αναγνώστες καθώς ολοκληρώθηκαν οι τρεις πρώτες Ακολουθίες του Νυμφίου και πλέον μπαίνουμε στην Ακολουθία του Νιπτήρος. της παραδόσεως του Μυστικού Δείπνου, της Αρχιερατικής Προσευχής, της συλλήψεως,  των Παθών, της Σταυρώσεως, της Αποκαθηλώσεως, της Ταφής και της Ανάστασης του Σωτήρος Χριστού, γεννιέται ένα μεγάλο ερώτημα το οποίο θα μας απασχολήσει στο κυρίως άρθρο μας! Ποιο είναι το ερώτημα και κυρίως και ποια η απάντηση θα δοθούν στις παρακάτω γραμμές του κυρίου άρθρου μας! Ακολουθήστε μας για άλλη μια φορά…!

    Είναι γεγονός ότι αυτές τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος οι Ναοί μας γεμίζουν ασφυκτικά με κόσμο και μάλιστα ξεχειλίζουν και μένουν πολλοί και απέξω ή στέκονται υπομονετικά να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο, τον Επιτάφιο κτλ!   Αυτό από μόνο του είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο. Ο λαός μας μπορεί πολλές φορές να αμφιταλαντεύεται και να παρασύρετε επίσης αρκετές φορές, αλλά πάντα κατά βάθος πιστεύει στο Θεό και ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες το εκφράζει και μάλιστα με το παραδοσιακό τρόπο τηρώντας έθιμα και παραδόσεις που χάνονται στα βάθη των αιώνων από την ελληνορθόδοξη παράδοση και όχι μόνο!

   Εδώ που υπάρχει η χαρά και η ελπίδα όμως γι αυτή την εικόνα, εκεί γεννιέται και το ερώτημα που η απάντηση του μπορεί και να απογοητεύσει καμιά φορά : «Που είναι αυτός ο κόσμος τις υπόλοιπες μέρες; Τι είναι αυτό που τους συγκινεί και τους κινητοποιεί τώρα και όχι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου; Γιατί μετά το Πάσχα όλος αυτός ο κόσμος θα εξαφανιστεί πάλι;» Πολλά τελικά τα ερωτήματα και πολλές οι απαντήσεις που μπορεί κανείς να δώσει! Σίγουρα όμως οι απαντήσεις μπορούν να μας απογοητεύσουν για τις δικαιολογίες που διαχρονικά βρίσκει ο άνθρωπος για να απέχει από αυτή την ζωντανή σχέση με τον Θεό τόσο μυστηριακά όσο και ουσιαστικά σε άνοιγμα στο συνάνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρο!

   Πρόσφατα διαβάσαμε ένα εύστοχο άρθρο από έναν Μητροπολίτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου και μάλιστα ποιμαίνει στην Ασία, που καυτηρίαζε αυτή τη πραγματικότητα και μιλούσε για «CEO Χριστιανούς» αυτούς που πατάνε στην Εκκλησία Χριστούγεννα και Πάσχα μόνο δηλαδή! Καλή είναι η συγκίνηση αυτών των φοβερών γεγονότων, αλλά η Εκκλησία μας τα προβάλλει τόσο ρεαλιστικά χωρίς να είναι σκοπός να συγκινήσει και μάλιστα προσωρινά και περιστασιακά! Δεν καλούμαστε άλλωστε να είμαστε απλά θεατές των παθών του Χριστού, αλλά κυρίως καλούμαστε να βιώσουμε και να «συμπαθούμε» - «συσταυρωθούμε» με τον ίδιο τον Χριστό για να έχουμε ελπίδα και «συναναστηθούμε» μαζί Του! 

   Αυτά είναι πιο βαθιά και φυσικά πιο ουσιαστικά μιας ζωντανής ουσιαστικής σχέσης παρά εκτέλεσης κάποιας τυπικής θρησκευτικής καθηκοντολογίας και της αναβιώσεως απλά μερικών εθίμων που μεταξύ αυτών είναι και η «παρακολούθηση» κάποιων θρησκευτικών δρώμενων και μέχρι εκεί! Αυτή η αποχή πάντως δείχνει ότι δεν με αφορά σε όλη μου την υπόλοιπη ζωή, είναι μόνο για την εβδομάδα και πλέον μου είναι αδιάφορα όλα αυτά και κυρίως δεν μεταμορφώνουν την ζωή μου σαν στάση ζωής υπαρξιακά και μεταμορφωτικά!  

   Η Μεγάλη Εβδομάδα και όσο κινούμαστε προς την Ανάσταση είναι μια πρόκληση να απαλλαγούμε από αυτή την εξωτερική παρακολούθηση, στο σημείο που περιεργαζόμαστε απλά ως παρατηρητές αυτές τις φοβερές εκκλησιαστικές συνάξεις με τον εορτασμό των γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδας. Σκοπός είναι η βίωση στο εδώ και τώρα όλων αυτών που έκανε και έπαθε ο Χριστός για τη δική μας σωτηρία! Για εμάς σταυρώθηκε ο Χριστός, για εμάς υπέφερε και για εμάς οδηγήθηκε στο τάφο και στον Άδη για να μας λυτρώσει και να μας δώσει την αιώνια ζωή και την προοπτική της Βασιλείας των Ουρανών! Άρα τα πρόσωπα της Μεγάλης Εβδομάδος και τα γεγονότα που θυμόμαστε, δεν είναι απλά για να τα δούμε απλά ως παρατηρητές, αλλά για να μιμηθούμε αυτούς που αξίζει να μιμηθούμε και ιδιαιτέρως τον ίδιο τον Χριστό και να αποφύγουμε την άρνηση του Πέτρου, την προδοσία του Ιούδα, την υποκρισία των Γραμματέων και Φαρισαίων, την απάθεια και αδικία του Ποντίου Πιλάτου, την αυθάδεια του αριστερού Ληστού κ.α.

Αντιθέτως καλούμαστε να μιμηθούμε τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας, ο οποίος τόλμησε να πάει στον Πιλάτο και να ζητήσει το σώμα του Χριστού! Τις Μυροφόρες που είχαν αυτή την άδολη αγάπη και στάθηκαν ανδρείες και δεν σκόρπισαν στο Χριστό! Την γυναίκα αυτή την πόρνη επίσης που έπλυνε τα πόδια του Χριστού και κέρδισε τον Παράδεισο! Τον Ευγνώμονα Ληστή που μετανόησε πάνω στο Σταυρό και έγινε ο πρώτος Οικιστής του Παραδείσου. Την μετάνοια του Πέτρου, να μιμηθούμε την στάση της Παναγίας που έμεινε μέχρι το τέλος κάτω από το Σταυρό κ.α.

   Κλείνοντας το άρθρο μας, αντιλαμβάνεται κανείς πως αν αποκτήσουμε ζωντανή σχέση με τον Χριστό, όλες οι εβδομάδες και οι μέρες «Μεγάλη Εβδομάδα και Πάσχα είναι» και όχι μόνο υπόθεση 1-2 ημερών το χρόνο. Στη λατρεία βιώνουμε με όλες μας τις αισθήσεις τα γεγονότα εκείνα στο εδώ και τώρα και δεν τα παρακολουθούμε απλά σαν κάποιους που δεν τους αφορά και βρίσκονται έξω από αυτό! Εμείς καλούμαστε να προσκυνήσουμε με όλο μας το είναι  τα πάθη του Χριστού για να μας αξιώσει να προσκυνήσουμε την Αγία Ανάσταση Του που ουσιαστικά είναι και η δική μας Ανάσταση όλου του ανθρωπίνου γένους! Αμήν! 

Πηγή :   http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου