Η αγιότητα ως σκοπός της ζωής μας!

 

του π. Αντωνίου  Χρήστου

    Αγαπητοί Αναγνώστες είναι γνωστό ότι η περίοδος του Πεντηκοσταρίου τελειώνει με την Κυριακή των Αγίων Πάντων! Η Εκκλησία μας έχει αφιερωμένη αυτή την ημέρα, μία Κυριακή μετά την Εορτή της Πεντηκοστής και εορτάζει όλους μαζί, όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και Πατριάρχες, τους Προφήτες τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους ή άγνωστους σε εμάς ακόμη Αγίους που δεν έχουν ακόμη αναδειχθεί και φανερωθεί από τον Θεό! Γιατί τα κάνει όλα αυτά; Αυτό θα εξετάσουμε στο σημερινό μας άρθρο, ας ξεκινήσουμε!

   Αν ανοίξουμε ένα λεξικό θα δούμε ότι ο όρος «Άγιος» χρησιμοποιείται για το πρόσωπο ή τα πρόσωπα εκείνα πού έχουν ξεχωριστή σχέση με τον Θεό και λόγω αυτής της σχέσης γίνονται ιεροί και σεβάσμιοι. Κατ’ αρχήν Άγια οντολογικά και από την φύση τους είναι τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα! Ο ένας αλλά από την άλλη Τριαδικός Θεός. Στην έννοια του Άγιου-Ιερού και αξιοσέβαστου υπάρχουν και «Άγιοι τόποι» όπως η «αγία πόλις» η Ιερουσαλήμ, το «Άγιο Όρος», οι Ενορίες, τα Μοναστήρια, αλλά και οι Ιεροί Κανόνες (Ιερά Παράδοση), αλλά και οι αγίες Διαθήκες δηλαδή το καταγεγραμμένο μέρος της Ιεράς Παράδοσης η Αγία Γραφή δηλαδή, γιατί έχουν άμεση σχέση με τον κατ’ εξοχήν Άγιο Θεό.

Ότι είναι ο Θεός κατά φύσιν και λόγω της αγάπης και του σχεδίου της Θείας Οικονομίας Του Θεού γίνεται και η κτίση κατά χάρη! Δηλαδή οι Άγγελοι αλλά και οι άνθρωποι (οι Απόστολοι, οι Προφήτες, οι Όσιοι κ.α.) αλλά και ιερά εικονίσματα και αντικείμενα! Στο Α΄ Πέτρου  α΄ 16 διαβάζουμε ότι  «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί»: Σύμφωνα με τον Μέγα  Φώτιο Κωνσταντινουπόλεως ερμηνεύει: «Άγιος θέλει να πει ο ανώτερος της γης και των γηΐνων. Από το στερητικό άλφα και το γης» όπως αυτό το ετυμολογεί ο σοφός Ιεράρχης. Ο δε Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει σχετικά ότι «Ανώτεροι λοιπόν της γης και των γηΐνων πρέπει να είναι οι Χριστιανοί, καθώς είναι ανώτερος και ο ουράνιος Πατέρας τους». Ο δε Κύριλλος Ιεροσολύμων επιβεβαιώνει τα προηγούμενα λέγοντας «Στ’ αλήθεια υπάρχει ένας Άγιος από τη φύση Του Άγιος, ο Θεός, και εμείς κι αν είμαστε άγιοι, δεν είμαστε από τη φύση μας, αλλά από μετοχή στην αγιότητα του Θεού, διά της ασκήσεως και της προσευχής»!

   Υπάρχει μια αντίληψη ότι Άγιος είναι ο αψεγάδιαστος, ο τέλειος, ο αναμάρτητος, ο «ηθικά άμεμπτος», ο εντελώς ξένος με την εμπειρία της αμαρτίας ! Αν μελετήσουμε όμως τα Συναξάρια της Εκκλησίας μας και τους βίους των Αγίων, θα δούμε ότι τα πράγματα σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν έτσι! Πριν αγιάσουν και μετανοήσουν πραγματικά, πολλοί Άγιοι είχαν πολλές αμαρτίες και είχαν φτάσει σε πολλές βαρείες πτώσεις σε σημείο ακόμη και να αρνηθούν το Βάπτισμά τους και να αλλαξοπιστήσουν! Όμως η χάρις Του Θεού, αλλά και ο προσωπικός τους αγώνες, δεν έμειναν στη πτώση και στην αμαρτία, αλλά όπως και ο Άσωτος και ο Τελώνης, ζήτησαν συγνώμη, εξομολογήθηκαν και επέστρεψαν κοντά στο Θεό σε τέτοιο σημείο που ανέβηκαν σε υψηλά πνευματικά επίπεδα και στην αγιότητα!

   Επομένως η Εκκλησία δεν είναι ένα κλαμπ «καθαρών ανθρώπων», αλλά ανθρώπων που αγωνίζονται και δια των πολλών εφοδίων που μας δίνει η Εκκλησία με το Βάπτισμα, το Χρίσμα, τη Θεία Κοινωνία και τα άλλα Μυστήρια και τις Ιερές Ακολουθίες μπορούν το «κατ’ εικόνα» την ελεύθερη δηλαδή βούληση να το ενεργοποιήσουν σε «καθ’ ομοίωσιν» δηλαδή την αγιότητα και φυσικά την σωτηρία! Δεν είναι τυχαίο ότι η Εκκλησία τοποθετεί τον Αγιογραφικό της Κύκλο στους Αγιογραφημένους Ναούς και στις φορητές εικόνες που βρίσκονται κρεμασμένες στους τοίχους τους, λίγο πάνω από τις θέσεις και τα καθίσματα των πιστών, για να δείξει και να διδάξει ότι και αυτοί όλοι ήταν άνθρωποι με τις ίδιες δυσκολίες και προβλήματα όπως εμείς σήμερα, αλλά δεν έμειναν σε αυτά αλλά αγωνίστηκαν και διά της Χάριτος Του Θεού αγίασαν, αφού απαρνήθηκαν τον «παλαιό άνθρωπο» και τα έργα του σκότους!

   Ο Μέγας Αντώνιος αξιώθηκε να δει τις παγίδες του Διαβόλου και πραγματικά απόρησε για το ποιος μπορεί να σωθεί, αλλά ο Χριστός είναι πιο δυνατός και εμείς είμαστε με το νικητή του Θανάτου και της αμαρτίας, ο οποίος μας χάρισε την σωτηρία πάνω στο Σταυρό, χύνοντας το αίμα του, αλλά και με την ένδοξη Ανάστασή του, την Ανάληψή του που πήγε δεξιά Του Πατέρα ενωμένος εκτός από τη (δεδομένη) θεότητα και την θεωμένη-αγιασμένη ανθρωπότητα και επομένως η σωτηρία γίνεται αντικειμενικό γεγονός και το ζητούμενο είναι για τον κάθε ένα ξεχωριστά αν θα γίνει και υποκειμενικό και  αποδεχτούμε την σωτηρία με το προσωπικό μας αγώνα αλλά και με τα έργα μετανοίας! 

Επομένως η αγιότητα δεν είναι κάτι ουτοπικό, ούτε κάτι άπιαστο, δόξα τω Θεώ και η εποχή μας είναι εποχή που αναδεικνύονται νέοι Άγιοι, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ο σκοπός της ζωής μας και η προοπτική μας ως μέλη της Εκκλησίας! ΑΜΗΝ!

ΠΗΓΗ : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου