Η μνήμη του τιμάται την 1η Νοεμβρίου.
Ο όσιος πατήρ Δαυίδ γεννήθηκε στις αρχές του 16 ου αιώνα στο
παραθαλάσιο χωριό Γαρδινίτζα, αντίκρυ της νήσου Ευβοίας. Ο πατέρας του
ήταν ευσεβής και ενάρετος ιερέας. Μόλις τριών ετών, ο Δαυίδ είδε μια
νύκτα να του φανερώνεται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και να τον οδηγεί
στην γειτονική εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά του. Έμεινε
εκεί, όρθιος και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία,
ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου. Αναθρεμμένος από την πιο τρυφερή
του ηλικία με τις αρχές της υπακοής απέναντι στους γονείς του, της
ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής, άφησε το πατρικό του σπίτι σε
ηλικία δεκαπέντε χρονών, προς αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα. Τον
βρήκε στο πρόσωπο του ιερομονάχου Ακακίου, ονομαστού για τις αρετές
του και το ευαγγελικό κήρυγμά του στα χωριά της περιοχής.
Ο Δαυίδ ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα στη Μονή του Ακακίου, κι εκεί έδειξε
τέλεια υπακοή συνοδευόμενη από ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή.
Καθώς ο Γέροντάς του επιθυμούσε να βρει μια μονή περισσότερο
προχωρημένη στην πνευματική ζωή, τον ακολούθησε πρώτα στην Όσσα, κοντά
στον Όλυμπο, εν συνεχεία δε, αφού χειροτονήθηκε διάκονος, σε ένα
προσκύνημα στις μονές του Αγίου Όρους. Ο Ακάκιος μετέβη μόνος του στην
Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον Δαυίδ στη Μεγίστη Λαύρα. Χειροτονήθηκε
μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου από τον Πατριάρχη Ιερεμία και κάλεσε
μετά από λίγο τον Δαυίδ στην επισκοπή του για να τον βοηθήσει στα
ποιμαντικά του καθήκοντα. Αν και ζούσε εν μέσω της τύρβης του κόσμου ο
Δαυίδ δεν χαλάρωσε διόλου τις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές, τις
αναρίθμητες μετάνοιες και την απόλυτη υπακοή στον πνευματικό του
πατέρα. Έγινε σύντομα ιερέας και ορίστικε ηγούμενος της Μονής της
Θεοτόκου, της επονομαζόμενης Βαρνάκοβας, κοντά στην Ναύπακτο. Ο ζήλος
του όμως και οι πνευματικές του απαιτήσεις ήρθαν σε σύγκρουση εκεί με
τους μοναχούς αδιάφορους οι οποίοι δεν επιθυμούσαν παρά να ακολουθούν
το ίδιόν τους θέλημα. Εγκατέλειψε λοιπόν το μοναστήρι τούτο προς
αναζήτηση ενός τόπου πρόσφορου για την ησυχία. Εγκαταστάθηκε σε τόπο
έρημο, στο όρος Στείρι, κοντά στον Παρνασσό. Εκεί δέχθηκε την επίθεση
πολλών σατανικών πειρασμών.
Με την κατηγορία ότι έδωσε καταφύγιο σε ένα σκλάβο φυγά, συνελήφθη από
τους Τούρκους και υποβλήθηκε επί μακρόν σε βασανιστήρια, κατόπιν,
απελευθερώθηκε με λύτρα που μάζεψαν οι πιστοί της περιοχής και
αναχώρησε για να βρει καινούριο ησυχαστήριο στη νήσο Εύβοια. Εκεί
ξανάχτισε μια εκκλησία προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και
δεν άργησε να συγκεντρώσει γύρω τους μερικούς μαθητές που
συμμερίζονταν την πολιτεία του και την αγάπη του για την προσευχή.
Μιμούμενος τον Χριστό, ο Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους
έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν
μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα. Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της
μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και
μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την
παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα. Ταξιδεύοντας
για να μεσολαβήσει στις διχοστασίες που χώριζαν τους επισκόπους της
Πελοποννήσου, το πλοίο του ναυάγησε και ο Δαυίδ σώθηκε από θαύμα.
Έχοντας αξιωθεί το χάρισμα της προορατικότητας, βοήθησε πλήθος ψυχών
να βρουν τη σωτηρία και προέγνωσε την ημέρα του θανάτου του. Μάζεψε
λοιπόν τους μαθητές του, τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές οδηγίες
του και εκοιμήθη εν ειρήνη τη στιγμή που εμπιστευόταν σε όσους έστεκαν
γύρω του ότι μόλις του φανερώθηκε ο Χριστός. Μετά την κοίμηση του
αγίου (εν έτει 1589 ή 1601), πλήθος θαυμάτων έλαβαν χώρα στον τάφο
του.
Μονή Οσίου Δαυίδ
Η μονή του Οσίου Δαυίδ η οποία βρίσκεται στην καρδιά πυκνόφυτης
έκτασης στα χαμηλά των βουνών «Καβαλάρης» και « Ξηρόν όρος» αντίκρυ
του χωριού Δρυμώνα και πάνω από το χωριό Καλαμούδι, είναι αφιερωμένη
στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Στον ναό του Μοναστηριού φυλάσσονται σε καλλίτεχνη λειψανοθήκη τα
ευωδιάζοντα και θαυματουργά οστά του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, το
θυμιατό και το πετραχήλι του Αγίου (ρωσικής προέλευσης) και άλλα
πολύτιμα κειμήλια.
Επίσης, τριγύρω και έξω από την μονή μπορείτε να επισκεφθείτε πολλά
εκκλησάκια στην μνήμη διαφόρων Αγίων. Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε
και το ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ, διανύοντας με τα πόδια μία μικρή
απόσταση μέχρι την σπηλιά όπου ασκήτεψε ο θαυματουργός Όσιος.
Αξίζει το πέρασμα από το υπόγειο εκκλησίδιο των Αγίων Αναργύρων στην
ΝΑ πτέρυγα των κελιών του μοναστηριού, στο οποίο σας δίνεται η
δυνατότητα να θαυμάσετε αγιογραφίες του 17ου αιώνα.
Μάλιστα στο κατακομβικό αυτό εκκλησάκι κατά την διάρκεια της
Τουρκοκρατίας λέγεται ότι λειτουργούσε «κρυφό σχολειό».
Η ιερά μονή του Οσίου Δαυίδ είναι πολύ γνωστή για τις θείες αρετές
ενός χαρισματικού γέροντα μοναχού του μακαριστού Ιάκωβου, που για
πολλά χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ο ηγούμενος της.
Όσον αφορά το έτος της πρώτης οικοδόμησης της Μονής, προϋπήρχε του
1500, καθώς ο Όσιος Δαυίδ ( έζησε γύρω στο 1550 ) δημιούργησε τη Μονή
πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού.
Γιορτάζει στις 6 Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος) όπου
πραγματοποιείται και ένα πολύ μεγάλο παζάρι στο εξωτερικά της μονής -
αλλά και την 1η Νοεμβρίου στην μνήμη του Οσίου.
Πολλοί χριστιανοί από όλη την Ελλάδα, επισκέπτονται τή Μονή γιά να
προσκυνήσουν τά Άγια λείψανα πολλών Αγίων και φυσικά του ιδρυτού της
Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος.
Ημέρες Πανηγύρεων: Μεταμορφώσεως του Κυρίου (6/8), Οσίου Δαυΐδ (1/11),
Αγίων Αναργύρων (1/7), Αγίου Χαραλάμπους (10/2), Κοιμήσεως της
Θεοτόκου (15/8) και Αγίου Γεωργίου (23/4).
Ηγούμενος: Αρχιμ. Κύριλλος Γεραντώνης (μοναχοί 17).
Τηλέφωνα: 22270.71297 και 22270.71143.
Ταχυδρομική Διεύθυνση: 340 05 Ροβιές Ευβοίας.
Η ίδρυση και ανέγερση της Μονής, περί το έτος 1540, οφείλεται στον
Όσιο Δαυΐδ. Νέος ακόμη στην ηλικία, επέτυχε την ανοικοδόμησή της σε
υψόμετρο 500 περίπου μέτρων, κάτω από την σκέπη του Τελεθρίου όρους,
ανάμεσα σε πυκνό δάσος πεύκων και ελάτων.
Ο Όσιος καταγόταν από τη Γαρδινίτζα. Νέος ακόμη έγινε μοναχός.
Διετέλεσε ηγούμενος της Μονής Βαρνακόβης, ασκήτεψε στο Στείριον όρος
και δοκιμάσθηκε από τον οθωμανό άρχοντα της Λιβαδειάς. «Θείω οδηγηθείς
Πνεύματι», πέρασε στην Εύβοια, όπου έκτισε Ναό της Μεταμορφώσεως του
Κυρίου, σε σημείο όπου προϋπήρχε παλαιότερος Ναός, κοντά στο χωριό
Ροβιές και «τελείαν συνεστήσατο Μονήν», στην οποίαν συνέρρευσαν
σύντομα πολλοί μοναχοί. Η φήμη της αγιότητός του ξαπλώθηκε γρήγορα,
έκανε πολλά θαύματα και πριν την οσιακή κοίμηση του (1 Νοεμβρίου)
πολλούς οδήγησε προς σωτηρία «μέγας φανείς εν λόγω και εργω».
Η Μονή, στα χρόνια του Βυζαντίου είχε τιμηθεί με Αυτοκρατορικούς
τίτλους, οι οποίοι δυστυχώς καταστράφηκαν κατά την πυρπόλησή της.
Ακόμη, Πατριαρχικό σιγίλιο του 1638, επί Πατριάρχου Κυρίλλου,
αναγνώριζε την Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική αξία της Μονής.
Κατά τη διάρκεια της ἑπαναστάσεως του 1821, οι Μοναχοί βοήθησαν στον
Αγώνα, με αποτέλεσμα νά προκαλέσουν την οργή των Τούρκων, οι οποίοι
κατέστερψαν ολοσχερώς το Μοναστήρι, το οποίο ανακαινίσθηκε το 1877.
Σε απόσταση χιλιομέτρου βορείως της Μονής βρίσκεται το «Αγιονέρι».
Κατά την παράδοση, ο Όσιος Δαυΐδ χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και
ανέβλησε καλό, άφθονο και ιαματικό νερό. Ακόμη, σε απόσταση 20 λεπτών
με τα πόδια στα νότια της Μονής, υπάρχει το «Ασκητήριο» του Οσίου
Δαυΐδ, ένα μικρό σπήλαιο σε βράχο, με το παρεκκλήσιο του Αγ.
Χαραλάμπους.
Ημέρες δόξης και ανάπτυξης γνώρισε η Μονή στά χρόνια της Ηγουμενίας
του μακαριστού Αρχιμ. Ιακώβου Τσαλίκη (1975-1991), ο οποίος άφησε φήμη
και μνήμη οσίου ανδρός.
Ο όσιος πατήρ Δαυίδ γεννήθηκε στις αρχές του 16 ου αιώνα στο
παραθαλάσιο χωριό Γαρδινίτζα, αντίκρυ της νήσου Ευβοίας. Ο πατέρας του
ήταν ευσεβής και ενάρετος ιερέας. Μόλις τριών ετών, ο Δαυίδ είδε μια
νύκτα να του φανερώνεται ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και να τον οδηγεί
στην γειτονική εκκλησία που ήταν αφιερωμένη στο όνομά του. Έμεινε
εκεί, όρθιος και ανυπόδητος για έξι ημέρες, βυθισμένος στη θεωρία,
ενώπιον της εικόνας του Προδρόμου. Αναθρεμμένος από την πιο τρυφερή
του ηλικία με τις αρχές της υπακοής απέναντι στους γονείς του, της
ασκήσεως και της αδιαλείπτου προσευχής, άφησε το πατρικό του σπίτι σε
ηλικία δεκαπέντε χρονών, προς αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα. Τον
βρήκε στο πρόσωπο του ιερομονάχου Ακακίου, ονομαστού για τις αρετές
του και το ευαγγελικό κήρυγμά του στα χωριά της περιοχής.
Ο Δαυίδ ενεδύθη το μοναχικό Σχήμα στη Μονή του Ακακίου, κι εκεί έδειξε
τέλεια υπακοή συνοδευόμενη από ταπείνωση και αδιάλειπτη προσευχή.
Καθώς ο Γέροντάς του επιθυμούσε να βρει μια μονή περισσότερο
προχωρημένη στην πνευματική ζωή, τον ακολούθησε πρώτα στην Όσσα, κοντά
στον Όλυμπο, εν συνεχεία δε, αφού χειροτονήθηκε διάκονος, σε ένα
προσκύνημα στις μονές του Αγίου Όρους. Ο Ακάκιος μετέβη μόνος του στην
Κωνσταντινούπολη αφήνοντας τον Δαυίδ στη Μεγίστη Λαύρα. Χειροτονήθηκε
μητροπολίτης Άρτης και Ναυπάκτου από τον Πατριάρχη Ιερεμία και κάλεσε
μετά από λίγο τον Δαυίδ στην επισκοπή του για να τον βοηθήσει στα
ποιμαντικά του καθήκοντα. Αν και ζούσε εν μέσω της τύρβης του κόσμου ο
Δαυίδ δεν χαλάρωσε διόλου τις νηστείες, τις ολονύκτιες προσευχές, τις
αναρίθμητες μετάνοιες και την απόλυτη υπακοή στον πνευματικό του
πατέρα. Έγινε σύντομα ιερέας και ορίστικε ηγούμενος της Μονής της
Θεοτόκου, της επονομαζόμενης Βαρνάκοβας, κοντά στην Ναύπακτο. Ο ζήλος
του όμως και οι πνευματικές του απαιτήσεις ήρθαν σε σύγκρουση εκεί με
τους μοναχούς αδιάφορους οι οποίοι δεν επιθυμούσαν παρά να ακολουθούν
το ίδιόν τους θέλημα. Εγκατέλειψε λοιπόν το μοναστήρι τούτο προς
αναζήτηση ενός τόπου πρόσφορου για την ησυχία. Εγκαταστάθηκε σε τόπο
έρημο, στο όρος Στείρι, κοντά στον Παρνασσό. Εκεί δέχθηκε την επίθεση
πολλών σατανικών πειρασμών.
Με την κατηγορία ότι έδωσε καταφύγιο σε ένα σκλάβο φυγά, συνελήφθη από
τους Τούρκους και υποβλήθηκε επί μακρόν σε βασανιστήρια, κατόπιν,
απελευθερώθηκε με λύτρα που μάζεψαν οι πιστοί της περιοχής και
αναχώρησε για να βρει καινούριο ησυχαστήριο στη νήσο Εύβοια. Εκεί
ξανάχτισε μια εκκλησία προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και
δεν άργησε να συγκεντρώσει γύρω τους μερικούς μαθητές που
συμμερίζονταν την πολιτεία του και την αγάπη του για την προσευχή.
Μιμούμενος τον Χριστό, ο Δαυίδ έδειχνε απεριόριστη αγάπη για όσους
έρχονταν σε αυτόν ιδιαιτέρως για τους φτωχούς, τους οποίους δεν
μπορούσε να βλέπει δίχως να χύνει δάκρυα. Μοίραζε αφειδώς τα αγαθά της
μονής σε όσους είχαν ανάγκη, άξιους και ανάξιους, χριστιανούς και
μουσουλμάνους. Πέρασε έτσι χρόνους πολλούς ανταυγάζοντας γύρω του την
παρουσία του Θεού με τις αρετές και τα πολλά του θαύματα. Ταξιδεύοντας
για να μεσολαβήσει στις διχοστασίες που χώριζαν τους επισκόπους της
Πελοποννήσου, το πλοίο του ναυάγησε και ο Δαυίδ σώθηκε από θαύμα.
Έχοντας αξιωθεί το χάρισμα της προορατικότητας, βοήθησε πλήθος ψυχών
να βρουν τη σωτηρία και προέγνωσε την ημέρα του θανάτου του. Μάζεψε
λοιπόν τους μαθητές του, τους έδωσε τις τελευταίες πνευματικές οδηγίες
του και εκοιμήθη εν ειρήνη τη στιγμή που εμπιστευόταν σε όσους έστεκαν
γύρω του ότι μόλις του φανερώθηκε ο Χριστός. Μετά την κοίμηση του
αγίου (εν έτει 1589 ή 1601), πλήθος θαυμάτων έλαβαν χώρα στον τάφο
του.
Μονή Οσίου Δαυίδ
Η μονή του Οσίου Δαυίδ η οποία βρίσκεται στην καρδιά πυκνόφυτης
έκτασης στα χαμηλά των βουνών «Καβαλάρης» και « Ξηρόν όρος» αντίκρυ
του χωριού Δρυμώνα και πάνω από το χωριό Καλαμούδι, είναι αφιερωμένη
στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
Στον ναό του Μοναστηριού φυλάσσονται σε καλλίτεχνη λειψανοθήκη τα
ευωδιάζοντα και θαυματουργά οστά του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, το
θυμιατό και το πετραχήλι του Αγίου (ρωσικής προέλευσης) και άλλα
πολύτιμα κειμήλια.
Επίσης, τριγύρω και έξω από την μονή μπορείτε να επισκεφθείτε πολλά
εκκλησάκια στην μνήμη διαφόρων Αγίων. Μην παραλείψετε να επισκεφθείτε
και το ασκητήριο του Οσίου Δαυίδ, διανύοντας με τα πόδια μία μικρή
απόσταση μέχρι την σπηλιά όπου ασκήτεψε ο θαυματουργός Όσιος.
Αξίζει το πέρασμα από το υπόγειο εκκλησίδιο των Αγίων Αναργύρων στην
ΝΑ πτέρυγα των κελιών του μοναστηριού, στο οποίο σας δίνεται η
δυνατότητα να θαυμάσετε αγιογραφίες του 17ου αιώνα.
Μάλιστα στο κατακομβικό αυτό εκκλησάκι κατά την διάρκεια της
Τουρκοκρατίας λέγεται ότι λειτουργούσε «κρυφό σχολειό».
Η ιερά μονή του Οσίου Δαυίδ είναι πολύ γνωστή για τις θείες αρετές
ενός χαρισματικού γέροντα μοναχού του μακαριστού Ιάκωβου, που για
πολλά χρόνια και μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ο ηγούμενος της.
Όσον αφορά το έτος της πρώτης οικοδόμησης της Μονής, προϋπήρχε του
1500, καθώς ο Όσιος Δαυίδ ( έζησε γύρω στο 1550 ) δημιούργησε τη Μονή
πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού.
Γιορτάζει στις 6 Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος) όπου
πραγματοποιείται και ένα πολύ μεγάλο παζάρι στο εξωτερικά της μονής -
αλλά και την 1η Νοεμβρίου στην μνήμη του Οσίου.
Πολλοί χριστιανοί από όλη την Ελλάδα, επισκέπτονται τή Μονή γιά να
προσκυνήσουν τά Άγια λείψανα πολλών Αγίων και φυσικά του ιδρυτού της
Οσίου Δαυΐδ του Γέροντος.
Ημέρες Πανηγύρεων: Μεταμορφώσεως του Κυρίου (6/8), Οσίου Δαυΐδ (1/11),
Αγίων Αναργύρων (1/7), Αγίου Χαραλάμπους (10/2), Κοιμήσεως της
Θεοτόκου (15/8) και Αγίου Γεωργίου (23/4).
Ηγούμενος: Αρχιμ. Κύριλλος Γεραντώνης (μοναχοί 17).
Τηλέφωνα: 22270.71297 και 22270.71143.
Ταχυδρομική Διεύθυνση: 340 05 Ροβιές Ευβοίας.
Η ίδρυση και ανέγερση της Μονής, περί το έτος 1540, οφείλεται στον
Όσιο Δαυΐδ. Νέος ακόμη στην ηλικία, επέτυχε την ανοικοδόμησή της σε
υψόμετρο 500 περίπου μέτρων, κάτω από την σκέπη του Τελεθρίου όρους,
ανάμεσα σε πυκνό δάσος πεύκων και ελάτων.
Ο Όσιος καταγόταν από τη Γαρδινίτζα. Νέος ακόμη έγινε μοναχός.
Διετέλεσε ηγούμενος της Μονής Βαρνακόβης, ασκήτεψε στο Στείριον όρος
και δοκιμάσθηκε από τον οθωμανό άρχοντα της Λιβαδειάς. «Θείω οδηγηθείς
Πνεύματι», πέρασε στην Εύβοια, όπου έκτισε Ναό της Μεταμορφώσεως του
Κυρίου, σε σημείο όπου προϋπήρχε παλαιότερος Ναός, κοντά στο χωριό
Ροβιές και «τελείαν συνεστήσατο Μονήν», στην οποίαν συνέρρευσαν
σύντομα πολλοί μοναχοί. Η φήμη της αγιότητός του ξαπλώθηκε γρήγορα,
έκανε πολλά θαύματα και πριν την οσιακή κοίμηση του (1 Νοεμβρίου)
πολλούς οδήγησε προς σωτηρία «μέγας φανείς εν λόγω και εργω».
Η Μονή, στα χρόνια του Βυζαντίου είχε τιμηθεί με Αυτοκρατορικούς
τίτλους, οι οποίοι δυστυχώς καταστράφηκαν κατά την πυρπόλησή της.
Ακόμη, Πατριαρχικό σιγίλιο του 1638, επί Πατριάρχου Κυρίλλου,
αναγνώριζε την Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική αξία της Μονής.
Κατά τη διάρκεια της ἑπαναστάσεως του 1821, οι Μοναχοί βοήθησαν στον
Αγώνα, με αποτέλεσμα νά προκαλέσουν την οργή των Τούρκων, οι οποίοι
κατέστερψαν ολοσχερώς το Μοναστήρι, το οποίο ανακαινίσθηκε το 1877.
Σε απόσταση χιλιομέτρου βορείως της Μονής βρίσκεται το «Αγιονέρι».
Κατά την παράδοση, ο Όσιος Δαυΐδ χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και
ανέβλησε καλό, άφθονο και ιαματικό νερό. Ακόμη, σε απόσταση 20 λεπτών
με τα πόδια στα νότια της Μονής, υπάρχει το «Ασκητήριο» του Οσίου
Δαυΐδ, ένα μικρό σπήλαιο σε βράχο, με το παρεκκλήσιο του Αγ.
Χαραλάμπους.
Ημέρες δόξης και ανάπτυξης γνώρισε η Μονή στά χρόνια της Ηγουμενίας
του μακαριστού Αρχιμ. Ιακώβου Τσαλίκη (1975-1991), ο οποίος άφησε φήμη
και μνήμη οσίου ανδρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου