Άλλο η πίστη στο Θεό και το θαύμα, κι άλλο η άρνηση της πραγματικότητας!

 

του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί Αναγνώστες Χριστός Ανέστη! Έχει περάσει πάνω από 1,5 μήνα που είχαμε γράψει το άρθρο με τίτλο «Άλλο επιστήμη άλλο επιστημονισμός» που φυσικά προοριζόταν στους «χλιαρούς Χριστιανούς» και κυρίως σε αυτούς που δηλώνουν άθεοι, άθρησκοι, αγνωστικιστές κ.α.! Δεν υπολογίζαμε όμως ότι μετά από 1,5 μήνα θα αναγκαστούμε να γράψουμε το παρόν άρθρο και μάλιστα να απευθύνεται σε ανθρώπους που δηλώνουν ¨πιστοί¨ και ¨εντός της Εκκλησίας¨. Ας  ξεκινήσουμε …

Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ως ψυχοσωματική οντότητα κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν δική Του. Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος έκανε κακή χρήση της ελευθερίας του με αποτέλεσμα με την παρακοή του να χάσει την άμεση κοινωνία με τον Θεό και να πέσει στην παρά φύσιν κατάσταση. Οι συνέπειες αυτής της πτώσης-επιλογής ήταν τραγική για το ανθρώπινο γένος. Τα σοβαρότερα είναι ότι έχασε τον παράδεισο, εξορίστηκε στη γη, εισήλθε στη ζωή του η οδύνη, η φθορά, η αμαρτία, η ασθένεια, ο πόνος και ο βιολογικός αλλά και πνευματικός θάνατος. Οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ στο θέμα της ασθένειας και προσπάθησαν στην αρχή στην αναφορά τους με το Θείο, αργότερα και με τις δικές τους προσπάθειες να απαλύνει τον πόνο και να δώσει θεραπεία και ίαση στις πολλαπλές ασθένειες που παρουσιάστηκαν στην ανθρώπινη ιστορία.

Οι αρχαίοι Έλληνες μυθολογικά πίστευαν ότι ο Θεός της ιατρικής και της υγείας ήταν ο Ασκληπιός. Πέρα από την πίστη όμως οι Έλληνες  είχαν αναπτύξει την ιατρική που γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη από την εποχή του Ιπποκράτη. Καταρχάς, πρώτοι ανακάλυψαν την ανοσία που αποκτά ο οργανισμός μετά από την προσβολή του από ορισμένες λοιμώξεις. Αυτό το περιγράφει και ο Θουκυδίδης λέγοντας πως στον λοιμό στην Αθήνα το 430 π.Χ., όποιος αρρώσταινε και επιζούσε, δεν ξανακαλούσε την ασθένεια. Επίσης  χρησιμοποιούσαν διάφορα θεραπευτικά μέσα, όπως την αφαίμαξη (θα βοηθούσε ίσως στο πνευμονικό οίδημα και σε κάποιες άλλες ασθένειες όπως καρδιοπάθειες και νεφροπάθειες), τη χορήγηση φαρμάκων από βότανα, τη χορήγηση αφεψημάτων, τον καυτηριασμό στις πληγές, την κατάλληλη δίαιτα (κάτι που σήμερα συνήθως αμελείται) σε κάθε αρρώστια, τις χειρουργικές επεμβάσεις – όπου χρειαζόταν, καθώς και τα λουτρά. Με αλλά λόγια πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν την  ιατρική και έβλεπαν τον κάθε ασθενή ως ξεχωριστό, ως μοναδική προσωπικότητα. Δεν τον έβλεπαν ως νούμερο, εμπόρευμα και πελάτη όπως δυστυχώς έχει καταντήσει η σύγχρονη ιατρική που έχει υποδουλωθεί στις φαρμακευτικές εταιρίες και τα ιδιωτικά πολυιατρεία οι γιατροί δεν κάνουν λειτούργημα, αλλά μετατρέπονται σε στεγνούς επαγγελματίες! Η ανάπτυξη της ιατρικής κατάφερε οι αρχαίοι Έλληνες να πεθαίνουν συνήθως σε μεγάλη ηλικία, αν εξαιρέσουμε τους θανάτους από πολέμους και τις επιδημίες.

Στη Παλαιά Διαθήκη συναντούμε επίσης περιγραφή των ασθενειών με τρόπο βέβαια απλό και όχι επιστημονικό και συστηματικό σε σχέση με τους αρχαίους Έλληνες. Λεπτομέρειες δίνονται από τον βιβλικό συγγραφέα μόνο στις περιπτώσεις που βοηθά να αναδειχθεί η αιτία της διατάραξης των σχέσεων Θεού και ανθρώπου, αλλά και να δοθεί το μέγεθος της συμφοράς που πλήττει τον παραβάτη. Είναι γεγονός ότι, στον αρχαίο Ισραήλ υπήρχαν γιατροί, αλλά για τις σοβαρές περιπτώσεις οι Ισραηλίτες συμβουλεύονταν τους ιερείς και τους προφήτες. Οι γιατροί απέκτησαν κύρος κατά το 2ο αιώνα π.Χ. Θα πρέπει, επίσης, να τονισθεί ότι οι ανατομικές γνώσεις την εποχή εκείνη ήταν περιορισμένες, καθώς η ανατομή των νεκρών απαγορευόταν. Στα ελάχιστα γνωστά όργανα του σώματος αποδίδονταν ψυχοσωματικές λειτουργίες. Στην Παλαιά Διαθήκη έμφαση δίνεται, κυρίως, στο γεγονός ότι ο Κύριος είναι αυτός που στέλνει την αρρώστια, αλλά και τη θεραπεία. Αιτία των ασθενειών εμφανίζεται να είναι η αμαρτία. Η ανυπακοή απέναντι στο Θεό συνεπάγεται σκληρή τιμωρία. Η θεραπεία, από την άλλη, είναι σημάδι ευλογίας, όπως φαίνεται και από τους ευχαριστιακούς ψαλμούς. Ωστόσο, πέρα από την προσευχή, για τη θεραπεία των νοσημάτων χρησιμοποιούνταν και φάρμακα που προέρχονταν από το φυτικό, το ζωικό και το ορυκτό βασίλειο. Είναι γεγονός ότι, το ξηρό και σκονισμένο κλίμα της περιοχής της Παλαιστίνης ευνοούσε την ανάπτυξη πολλών ασθενειών, γι’ αυτό και επιβαλλόταν το τακτικό πλύσιμο των ποδιών, των χεριών και του προσώπου. Τα ολόσωμα λουτρά μνημονεύονται στη Βίβλο σχεδόν μόνο σε σχέση με τις θρησκευτικές τελετές, λόγω της δυσκολίας εύρεσης νερού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόταν ο λαός του Ισραήλ τη διαδικασία της σύλληψης και του τοκετού. Η απόκτηση απογόνων ήταν δώρο του Θεού και η τεκνογονία δε θεωρείτο ως κάτι δεδομένο. Η στειρότητα για τους ανθρώπους της βιβλικής εποχής είναι μέγα όνειδος. Ο Γιαχβέ είναι αυτός που ανοίγει και κλείνει τις μήτρες των γυναικών. Το αρσενικό παιδί έπρεπε να υποστεί την περιτομή, ως σημείο της διαθήκης του Θεού με το λαό του Ισραήλ. Στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αναφορά σε διάφορα νοσήματα που πλήττουν τόσο τους Ισραηλίτες, όσο και τους εχθρούς τους, τα περισσότερα από τα οποία, όμως, δε μπορούν να ταυτοποιηθούν από τη σύγχρονη Ιατρική. Ως τιμωρία ο Κύριος έστελνε επιδημίες στους ανυπάκουους και τους άπιστους, αλλά εκτός από το μεγάλο αριθμό των περιπτώσεων θανάτου, ως επί το πλείστον, δεν καταγράφονται περισσότερες ενδείξεις. Συνήθως ερμηνεύονται από τους μελετητές ως ξέσπασμα βουβωνικής πανώλης. Επίσης, ο όρος λέπρα, που απαντάται τακτικά στα βιβλικά κείμενα, περιλαμβάνει μία σειρά από μολυσματικές και δερματικές παθήσεις, όπως η ψωρίαση, η λεύκη, το έκζεμα και διάφορες φλεγμονές. Αναφορές στα χωρία γίνονται και σε νοσήματα των οφθαλμών, ψυχικά νοσήματα, ασθένειες των εσωτερικών οργάνων, αλλά και αναπηρίες. Είναι πολύ σημαντικό το ότι ενώ οι σωματικές ατέλειες εμπόδιζαν κάποιον από το ιερατικό αξίωμα, υπήρχαν νόμοι για την προστασία των αδυνάτων. Ως συμπέρασμα, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι στις πληροφορίες της Βίβλου, όπου παρουσιάζονται ιατρικά συμβάντα, απαιτείται προσοχή, ώστε να διαχωριστεί το ιατρικό γεγονός από το θεολογικό.

Ο Χριστός στη δημόσια δράση του, είδαμε ότι στα βιβλία της Καινής Διαθήκης εκτός από τη διδασκαλία και το σωτήριο πάθος του, τη σταύρωση, την ταφή και την Ανάσταση, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις ασθένειες των ανθρώπων. Με την θαυματουργική ιατρική του δύναμη απάλλαξε τον κόσμο από πληθώρα δαιμονίων και ασθενειών (τυφλότητα, λέπρα, παραλυσία κ.α.) ακόμη και αναστάσεις νεκρών και μάλιστα πολλές από αυτές ημέρα Σάββατο. Μας παρέδωσε και το μυστήριο του ευχελαίου το οποίο θεραπεύει τον άνθρωπο ψυχοσωματικά.

Ο Χριστιανισμός στον διάβα των αιώνων παρακίνησε τους πιστούς να πηγαίνουν στους ιατρούς και δέχθηκε την ιατρική ως επιστήμη και τέχνη που δόθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους για να τους απαλύνει τις δοκιμασίες και τον πόνο. Αυτό φάνηκε καθαρά μέσα στην ζωή της Εκκλησίας και των Πατέρων οι οποίοι δέχθηκαν την επιστήμη της ιατρικής, σπούδασαν, και εξάσκησαν στη ζωή τους το λειτούργημα του ιατρού, χωρίς αυτό να σημαίνει απιστία στην δύναμη του Θεού.  Μέσα στην χωρία των Αγίων, υπάρχει και μια ιδιαίτερη κατηγορία των Αγίων Αναργύρων (είναι τουλάχιστον 20 και η λίστα μεγαλώνει συνεχώς) οι οποίοι συνδύασαν την ιατρική επιστήμη με την θαυματουργική χάρη, καθώς ήταν φορείς και των δύο χώρων με ότι συνεπάγεται από αυτό το «πάντρεμα». Οι αιώνες πέρασαν έχουμε την πρόοδο της ιατρικής επιστήμης την οποία η Εκκλησία σέβεται απόλυτα και θεωρεί τις ανακαλύψεις της ως ευλογία και φώτιση Θεού στους επιστήμονες. Από την άλλη όμως στέκεται κριτικά μέχρι και είναι αντίθετη σε πρακτικές της ιατρικής που υπερβαίνουν την δεοντολογία της και υπερβαίνουν καθαρά το νόμο Του Θεού. Εκτρώσεις, ευθανασία, ακραίες επεμβάσεις αισθητικής, αλλαγή φύλου κ.α.) με την βιοηθική της προσπαθεί να θέσει ασφαλιστικές δικλείδες και θέτοντας τα αναγκαία όρια για τον σεβασμό στην «ιερότητα» τη ζωής.

Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε και τα υπενθυμίζουμε έχοντας υπόψη μας την αντίληψη πολλών σύγχρονων χριστιανών που αρνούνται συστηματικά την ύπαρξη του Κορονοϊού ή την δέχονται μεν αλλά θεωρούν την επίδρασή του στον ανθρώπινο οργανισμό πιο ήπιο. Η χρήση μάσκας και τα υπόλοιπα μέτρα τα θεωρούν υπερβολικά ή και βέβηλα για τον Ιερό Ναό. Αμφισβητούν επίσης  τα εμβόλια κατά του Κορονοϊού αφού είναι αρνητές και ασκούν κριτική στα συστατικά του μέχρι και το ίδιο το εμβόλιο κάθε αυτό. Εννοείται ότι ο  Ναός είναι ιερός, εννοείται ότι ο Θεός  είναι και φροντίζει για την ψυχοσωματική υγεία του ανθρώπου. Αναρίθμητα θαύματα έχουν συντελεστεί και συντελούνται καθημερινά μέχρι και αυτή την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραφές. Φυσικά  πάντα ο Θεός περιμένει και την συνέργεια του ανθρωπίνου παράγοντα, δεν γίνονται «μαγικά» τα πράγματα στην Εκκλησία, αλλά σίγουρα υπάρχει άμεση σχέση σωματικής ασθένειας με την αμαρτία του ανθρώπου, αλλά και οι ευχές της Εκκλησίας μπορεί να φέρουν τη χάρη  την αλήθεια και την θεραπεία του ασθενή.  

Ποτέ όμως δεν πρέπει να βάζουμε τον Θεό σε πειρασμό, αλλά να πράττουμε στο ακέραιο ότι μπορούμε ανθρώπινα. Είναι χαρακτηριστικό το συγκεκριμένο περιστατικό με τον Άγιο Πορφύριο: «Για ποιο λόγο πολλοί μοναχοί και κληρικοί δεν πηγαίνουν στον γιατρό αλλά περιμένουν πως θα τους θεραπεύσει τον πόνο τους ή την ασθένεια τους η Παναγία;» Εκείνος απάντησε το εξής: «Αυτό είναι εγωισμός, πλάνη, να νομίζουν πως ο Θεός θα κάνει αποκλειστικά σε αυτούς θαύμα, είναι εγωιστική εξαίρεση. Πρέπει να πηγαίνουμε στους γιατρούς, αλλά με την ελπίδα και την πίστη στον Θεό, αυτό φάνηκε και από την ζωή των αγίων της Εκκλησίας, και αναφέρουμε χαρακτηριστικά τον πρώτο μεγάλο Απόστολο Παύλο, ο οποίος είχε γιατρό τον μαθητή του Ευαγγελιστή Λουκά, αλλά και ένα από τους τελευταίους μεγάλους αγίους, τον Άγιο Νεκτάριο, ο οποίος κοιμήθηκε μέσα στο Αρεταίειο Νοσοκομείο αναπαυμένος από την φροντίδα των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού».

Επομένως κλείνοντας το άρθρο μας οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την ιατρική επιστήμη και να σεβόμαστε τα επιστημονικά πορίσματα και πρακτικές. Η πίστη όταν υπάρχει και είναι ισχυρή μπορεί να  μας απαλλάξει από τον πόνο και τα «της αμαρτίας επίπονα» της νόσου. Το θαύμα και η θεραπεία είναι έκτακτα και όχι μόνιμα σε ένα ασθενή και οφείλουμε όλοι να προσευχόμαστε να γίνει το θέλημά του  Κυρίου και να έχει μεγαλύτερη υπομονή και κουράγιο να αντέξει. Με τον Κορονοϊό οφείλουμε όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου μας, να έχουμε προσγείωση στη πικρή πραγματικότητα για τα πολλά κρούσματα, τους ασθενείς που νοσούν και πεθαίνουν. Να εμπιστευόμαστε τα επιστημονικά δεδομένα στις προσπάθειες του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Ταυτόχρονα να αισθανόμαστε την αμαρτωλότητά  μας και ότι το τελικό λόγο τον έχει ο Θεός. Η άρνηση όμως της πραγματικότητας και της ρεαλιστικότητας, δημιουργεί προβλήματα και κάνει μια μεγάλη μερίδα των Χριστιανών να διχάζεται, να έρχεται σε αντιπαραθέσεις και να δυσανασχετούν ο ένας έναντι του άλλου. Η ενότητα είναι το κλειδί, αλλά και η οριοθέτηση του ορθόδοξου από του κακόδοξου, του επιστημονικού από του αντιεπιστημονικού. Θέλει προσοχή και ταπείνωση, θέλει αγάπη και σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και δεν πρέπει να είμαι φορέας του ιού και να τον πολλαπλασιάζω στους άλλους.

Πηγή : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, 

Αναδημοσίευση :  http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου