Μιά ἰδιαίτερη στιγμή.

Ἡ δυσκολία νά θέλεις νά πεῖς τήν ἀλήθεια γιά τήν βραχύτητα τῆς ζωῆς, τήν ματαιότητα τῶν πραγμάτων καί νά μιλήσεις γιά τήν θέωση καί τήν σωτηρία καί τό «ἐμπόδιο» στόν σεβασμό τῆς ἐλευθερίας καί τῆς διαφορετικότητας τοῦ προσώπου κάθε ἀνθρώπου

                                                                        τοῦ ἀρχιμ. Ἰακώβου Κανάκη

           

Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα νά κάνει στή ζωή του προσωπικές ἐπιλογές. Εἶναι πρόσωπο καί ὡς πρόσωπο κατ᾽εἰκόνα καί καθ᾽ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ ἐπιθυμεῖ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό του. Τό πλᾶσμα ζητᾶ κοινωνία καί ἕνωση μέ τόν Πλάστη του. Αὐτό ὅμως δέν εἶναι ξεκάθαρο σήμερα, γιατί ὅπως λέμε, ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀμαυρώσει τό κατ᾽εἰκόνα του καί πλέον ἡ καρδιακή του πυξίδα δέν δείχνει πάντα τήν «Ἀνατολή». Ἔχει θαμπώσει τό φινιστρίνι στό προσωπικό του καράβι καί ἔτσι, κοιτώντας μέσα ἀπό αὐτό, αἰσθάνεται ὅτι, ἐνῶ ὑπάρχει ἥλιος καί τό  φῶς, ὁ ἴδιος δέν τό ἀπολαμβάνει ἤ καί κάποιες φορές τόν ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία Του. Πρόκειται γιά τήν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων πού νοιώθουν στιγμές-στιγμές ὅτι δέν μπορεῖ ὅλα νά εἶναι δίπλα τους τυχαῖα, ὅτι μέ τόν θάνατο δέν μπορεῖ νά τελειώνουν ὅλα ἤ ὅτι ὅταν πεθαίνουν μοιάζει ἀκραῖο νά μετενσαρκώνεται σέ κάτι ἄλλο. Νοιώθουν ὅτι γι᾽ ὅλα αὐτά δέν λαμβάνουν ἱκανές ἀπαντήσεις. Κάποιες φορές ψάχνουν νά βροῦν λύσεις στά τόσα διλήμματα καί ἄλλες, κουρασμένοι ἀπό τήν δύσκολη καί πεζή καθημερινότητα, πνίγουν τήν καλή ἀγωνία τους μέσα στά ἀγκάθια τους (Λκ.8,7 ).

Ἀπό τήν ἄλλη ὑπάρχουν κάποιοι πού γιά διαφορετικούς λόγους καί μέ διάφορους τρόπους μπόρεσαν νά καθαρίσουν τό ἔσωπτρό τους καί ἔτσι βλέπουν, χαίρονται καί ἀγάλλονται τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν ζωή τους. Δέν τό πέτυχαν μετά τήν θανή τους, ἀλλά στήν ἴδια πραγματικότητα μέ τούς ἄλλους ἀντιμετωπίζοντας τά ἴδια προβλήματα, ἔχοντας τίς ἴδιες δυσκολίες. Ἡ «Πρός Διόγνητον Ἐπιστολή» (ἕνα κείμενο τοῦ 2ου αἰώνα μ.Χ.) τό λέει  γλαφυρά καί μέ σαφήνεια× ὅσοι πραγματικά πιστεύουν στό Θεό δέν ζοῦν στόν παραμυθένιο καί ἐξωπραγματικό κόσμο τους. Στόν ἴδιο κόσμο μέ τούς ἄλλους βρίσκονται ἀλλά ὡς οὐράνιοι ἄνθρωποι.

 Ὅταν τώρα αὐτοί, ἤ ἔστω καί λίγο «βλέποντες», συναναστρέφονται τούς ὑπολοίπους ἀνθρώπους, ζοῦν μιά ἐντελῶς ἰδιαίτερη προσωπική καί ἐπώδυνη δοκιμασία. Ἀπό τήν μιά θέλουν νά ξεσπάσουν καί νά φωνάξουν τήν γλυκύτητα πού νοιώθουν στήν ζωή τους προκειμένου νά τούς ἀφυπνίσουν γιά νά χαροῦν καί αὐτοί τήν χαρά καί ἀπό τήν ἄλλη ξέρουν ὅτι γιά τόν καθένα ἄνθρωπο ὑπάρχει ἡ  ἄνωθεν πρόνοια καί ὁ ὀφειλόμενος σεβασμός στήν προσωπική ἐλευθερία. Αὐτό τό δίλημμα εἶναι κομβικό σημεῖο γιά τήν ζωή και τό μέλλον κάθε ἀνθρώπου. Ὁ καλύτερος τρόπος προσέγγισης εἶναι ἡ ἔμπονη προσευχή καί ἡ ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Καί φαίνεται αὐτό ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος. Ὁ Θεός βλέπουμε ὅτι δρᾶ χωρίς νά στερεῖ τήν ἐλευθερία κανενός, χωρίς νά ἰσοπεδώνει τόν ἄνθρωπο. Αὐτόν τόν ρόλο του πρέπει νά ἔχουμε πάντοτε ὑπόψη, γιατί λαμβάνουμε ρόλο σωτήρων κάποιες φορές, χωρίς νά μᾶς ἀνήκει μέ ὀλέθρια ἀποτελέσματα. Ὁ Θεός μπορεῖ ἀπό τά πάθη καί τούς καρπούς αὐτῶν, τά λάθη, νά ὁδηγήσει σέ δρόμους ἀσφαλεῖς. Εἶναι νά θαυμάζεις τήν διακριτικότητά Του καί τούς τρόπους πού χρησιμοποιεῖ γιά νά φέρει τούς ἀνθρώπους κοντά Του. Ἄς λέμε ὅτι θέλουμε στούς ἄλλους μέ τό παράδειγμά μας, χωρίς διδασκαλικό στόμφο. Ἄν τό νοιώθουμε, ἄς ρίχνουμε τόν σπόρο καί ἄς ἀναμένουμε προσευχόμενοι. Θέλει ὑπομονή ἡ σπορά (Λκ.8,15), γιατί συχνά ἄλλος εἶναι ὁ σπείρων καί ἄλλος ὁ θερίζων (Ἰω.4,37).