Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 22 Νοεμβρίου 2015 (Θ΄ Λουκά- του άφρονος πλουσίου).

Οι πιστοί είναι τα μέλη της μιας Εκκλησίας

που έχει κεφαλή τον Ιησού Χριστό.

           

                            του π. Παναγιώτη Γκέζου

   Η ομόνοια, η ειρήνη, η αγάπη, η ενότητα

είναι τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα

που καθορίζουν την προσωπικότητα,

πάνω στα οποία στηρίζεται του ανθρώπου η ευτυχία,

τόσο η επίγεια όσο και η ουράνια Βασιλεία.

 Οι τέσσερις μεγάλες αρετές που αναφέραμε

 αλληλοπεριχωρούνται και αλληλοσυνδέονται.

Είναι όμως όλες τους δυσκολοκατόρθωτες

                                              και δυσκολοφύλακτες.

   Ο απόστολος Παύλος, που γνωρίζει

τη δυσκολία του πράγματος, συμβουλεύει

στην επιστολή του προς Εφεσίους (4,1-6) με ομαλότητα,

τα εξής σπουδαία· για την επίτευξη

                                                       όχι απλώς της ενότητας

αλλά της «ενότητας του Πνεύματος», την αγιότητα.

Συνεπώς δεν προβάλλω το αξίωμά μου

                                                              και τους τίτλους μου

 αλλά μόνο το μαρτύριό μου· το οποίο θεωρώ

ως μέγιστο αξίωμα, χάρισμα

                                            και έπαθλο και μόνο γι’ αυτό

 καυχώμαι, για τον κύριο Ιησού Χριστό.

Δεν σας ζητώ να μου στείλετε κάποια βοήθεια

               ούτε να ενδιαφερθείτε για να αποφυλακιστώ.

Να βαδίζετε αντάξια της κλήσεως του Θεού,

      που είναι απόλυτα αναγκαίο, μόνο αυτό σας ζητώ.

Να πολιτεύεστε με κάθε ταπεινοφροσύνη,

                                                    πραότητα και μακροθυμία.

   Οι αρετές αυτές που προβάλλει ο Παύλος

 είναι εξ ίσου δύσκολες και ανεφάρμοστες

                                                 για την ανθρώπινη φύση

και μάλιστα τη φύση του ανθρώπου μετά τη πτώση,

που είναι δηλητηριασμένη και σάπια από την αμαρτία.

 Γι’ αυτό ο άνθρωπος για να τις πετύχει

χρειάζεται τη βοήθεια του αγίου Πνεύματος.

 «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν

                                       αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία

χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22).

Το άγιο Πνεύμα το έχει

                       ο εσταυρωμένος άνθρωπος της Εκκλησίας.

Αυτός που υπομένει ή επιζητεί το σταυρό,

 το μαρτύριο, την κακοπάθεια, το διωγμό,

την πίεση, τον οποιοδήποτε εξευτελισμό και κατατρεγμό

χάριν του Χριστού και του ευαγγελίου από τον ουρανό.

Έχουμε μέσα μας την επιθυμία και την ανάγκη

                          και την απαίτηση οι άλλοι να μας αποδεχτούν.

Πως λοιπόν θα θεωρήσουμε αυτούς που μας βλάπτουν

                                              και μας εξοργίζουν και μας αδικούν

 ασυγχώρητους, όταν εμείς έχουμε την απαίτηση

                                                          οι άλλοι να μας συγχωρούν,

όταν και όποτε κι εμείς πέφτουμε στα ίδια λάθη,

                                                                                να μας αγαπούν;

Ανήκουμε στο ίδιο σώμα, έχουμε κοινή ευλογία,

αποβλέπουμε σε κοινό στόχο και κοινό έπαθλο,

ο ίδιος Θεός είναι ο δημιουργός και πατέρας μας,

μία είναι η αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες και συστήματα που μιλάνε

                                                                    για ειρήνη και ομόνοια

χωρίς να επιτυγχάνουν κανένα αποτέλεσμα ουσιαστικό

και τούτο γιατί λείπει από αυτά ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Με την έλευσή του ο Κύριος εναρμόνισε

                                    την σχέση των ανθρώπων με τον Θεό

και των ανθρώπων μεταξύ τους.

Εκείνος δίδαξε με έργα την ενότητα εκείνη του Πνεύματος

                                                                      σύμφωνα με την οποία

όλοι πρέπει να έχουμε μια πίστη, ένα φρόνημα, μια ψυχή

και να λειτουργούμε σαν ένα σώμα στην Αγία μας Εκκλησία.

   Για να φάει κανείς, πρέπει να είναι ζωντανός.

 Όποιος δεν έχει ζωή, δεν είναι δυνατό να δεχθεί τροφή.

Για να ζήσει κανείς αιώνια, πρέπει να έχει πίστη στο Χριστό,

πίστη που τρέφεται και με τα καλά έργα και με προσευχή.

  Οι πιστοί είναι τα μέλη της μιας Εκκλησίας

που έχει κεφαλή τον Ιησού Χριστό.

Στο στίχο αυτό ο Παύλος σημειώνει

ότι τα ποικίλα χαρίσματα,

τα οποία δίδονται στους πιστούς από τον Χριστό,

είναι ακόμα μία αιτία ενότητας των Χριστιανών.

Οι δωρεές του Χριστού παρέχονται

σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της Εκκλησίας,

 ο καθένας μας έχει τα δικά του χαρίσματα, τα οποία

ο Θεός του χάρισε.

Τα χαρίσματα τα παρέχει, ως δωρεά στους πιστούς, ο Χριστός

κατά την δίκαιη και αμερόληπτη κρίση του

                                   και σε καμία περίπτωση δεν δυνατό

        να αποτελούν αμοιβή για της ικανότητες των χριστιανών.

 Κατά τον ιερό Χρυσόστομο

«ουκ από της οικείας αξίας ο μεν πλέον, ο δε έλλατον έλαβεν,

                        αλλά δι ἑτέρους, ως αυτός εμέτρησεν».

22 Νοεμβρίου 2015