Ο Όσιος Στυλιανός, ο προστάτης των παιδιών και των νηπίων.

του π. Αντωνίου  Χρήστου

Αγαπητοί μου Αναγνώστες δεν γνωρίζουμε πόσοι γνωρίζετε, ότι εκτός από την Εφημεριακή Θέση που εδώ και 2,5 χρόνια διακονούμε στον Ι. Ν. Προφήτη Ηλία Κόρμπι Βάρης (από τον Ιούνιο του 2018-2020, έχουμε περάσει επίσης κατά σειρά χρονολογική από τους Ιερούς Ναούς: α) Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας (2006-2011), β) Άγιο Νεκτάριο Βούλας (2011-2015) και Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας (2015-2018), παράλληλα από το 2007 μέχρι και τις μέρες μας διακονούμε και ως Υπεύθυνος Ιερέας στο ίδρυμα πρώην ΠΙΚΠΑ Βούλας και νυν  Παράρτημα Αποθεραπείας & Αποκατάστασης Παιδιών Με Αναπηρία Βούλας, στα Αγγελάκια όπως συνηθίζουμε να λέμε και να βιώνουμε εκεί. Μάλιστα στις αρχές του 2020 φροντίδα του νέου Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Αντωνίου, αποσπάστηκαν άλλοι 2 Πατέρες για να λειτουργούν τις Κυριακές εναλλάξ στο ίδρυμα, συν εμείς με ομάδα λαϊκών Συνεργατών να φροντίζουμε για την συστηματική Κατήχηση των παιδιών κάθε Παρασκευή.

Δυστυχώς όμως ο Κορονοϊός τόσο στην πρώτη Καραντίνα, όσο και στην δεύτερη, έχει επηρεάσει και ανατρέψει αυτή την διακονία και επαφή μας με το ίδρυμα, γιατί τα παιδιά αλλά και οι γέροντες που έχουν μεταφερθεί εκεί από την Γλυφάδα, ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και το ίδρυμα ανήκει στις κλειστές δομές, με αποτέλεσμα να μη μας επιτρέπεται η πρόσβαση εδώ και πολύ καιρό, όχι βέβαια μόνο σε όσους ασκούμε το ποιμαντικό έργο της τοπικής Εκκλησίας, αλλά και γενικότερα όλους τους εθελοντές. Στο παρελθόν είχαμε γράψει ένα άρθρο για το Εκκλησάκι που υπάρχει εκεί και τιμάται στη μνήμη του Αγίου Στυλιανού. Φέτος όμως επειδή και το τεύχος μας βγαίνει ανήμερα της μνήμης του, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε λίγο με τον βίο και την αγιότητα του Οσίου Στυλιανού. Όλοι μπορούμε να εμπνευστούμε και να παραδειγματιστούμε στην ζωή μας από τον «Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας» και «προστάτης γενόμενος καὶ φύλαξ νεογνῶν ἀπροσμάχητος», όπως ψέλνουμε στο Απολυτίκιό του. Ακολουθήστε μας …

Ο Όσιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας (εξού και Παφλαγόνας), και ήταν γόνος πλουσίων οικονομικά γονέων. Οι γονείς του όμως αν και πλούσιοι, δεν έκαναν το λάθος (που κάνουμε δυστυχώς οι περισσότεροι σύγχρονοι γονείς ακόμη και αν οικονομικά είμαστε μέτριοι ή φτωχοί), φρόντισαν να διδάξουν στο τέκνο τους από νωρίς, από την τρυφερή του ακόμη παιδική ηλικία, να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. Πραγματικά είναι η ιδανική και ορθή χρήση που μπορεί να κάνει κανείς στη διαχείριση των χρημάτων αν θέλουμε να είμαστε διαχειριστές και όχι σκλάβοι τους.

Σε ώριμη ηλικία, οι ευσεβείς γονείς του Οσίου Στυλιανού κοιμήθηκαν. Αφού ο Όσιος φρόντισε για τα απαραίτητα και αναγκαία για τα της ταφής τους, στη συνέχεια ως καλύτερο εφόδιο για την ψυχή τους και την δική του, διαμοίρασε όλη την μεγάλη και πλούσια κληρονομιά του και πήγε στην έρημο για να αγωνιστή ως ασκητής και να φορέσει το Αγγελικό Σχήμα. Όχι δηλαδή ότι και η «κοσμική» ζωή του διέφερε πολύ, αφού ήδη ζούσε ως Μοναχός στον κόσμο, γιατί ο «μοναχισμός» και ο «κόσμος» δεν είναι πάντα τόπος, κυρίως είναι τρόπος και ο Όσιος Στυλιανός σαν ώριμος καρπός όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, επέλεξε την ζωή που αγάπησε από την παιδική του ηλικία, να ζει δηλαδή ως δούλος Χριστού, αφιερωμένος ψυχή τε σώματι. 

 Όπως ήταν φυσικό, στην έρημο ο Όσιος Στυλιανός γνωρίστηκε και συνδέθηκε πνευματικά με άλλους ασκητές που τον μύησαν και τον εισήγαγαν μετά από πολυετή δοκιμασία στον μοναχικό τρόπο ζωής. Η προσευχή, η νηστεία, η εγκράτεια, η κακοπάθεια, η Αγρυπνία, οι Ακολουθίες, η Θεία Λειτουργία, η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία, ήταν η κύρια ασχολία του σχεδόν 24ώρες το 24ώρο.  Μαζί με τους άλλους κοντινούς ασκητές, που ζούσε μαζί τους και κοντά τους, τους ένωνε  αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια σε αυτά που οφείλουμε όλοι να δείχνουμε όπως είναι ο σεβασμός και η προσωπικότητα, ακόμη και οι ιδιορρυθμίες και τα σφάλματα των άλλων. 

Τόσο ο βιογράφος του Αγίου, όσο και η Ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας, λέει ότι ο Όσιος, δεν λύπησε ποτέ κανένα αδελφό ή προσκυνητή. Η μεγάλη του χαρά ήταν μάλιστα διακριτικά και αθόρυβα να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές που πολλές φορές ο πειρασμός ή κακός και μη θεραπευμένος εσωτερικός ευατός κάποιων μοναχών έφερνε την ταραχή και την ακαταστασία. Αποτέλεσμα όλων αυτών των αρετών που καλλιέργησε ο Όσιος, ήταν η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής να υπερβεί την έρημο και τα κελιά των μοναχών και να  φθάσει μέχρι τις πόλεις και τα χωριά της ευρύτερης περιοχής. Όπως τρανοί μοναχοί όπως ο Όσιος Αντώνιος, ο Όσιος Ευθύμιος, ο Όσιος Σάββας και άλλοι τέτοιου μεγέθους Οσίους Ασκητές, έτσι και για τον Όσιο Στυλιανό,  πολλοί κοσμικοί οικογενειάρχες, άντρες και γυναίκες, ακόμη και Άρχοντες και αξιωματούχοι, έτρεχαν να τον βρουν πραγματοποιώντας μεγάλη και δύσκολη διαδρομή, για να ζητήσουν  τις πνευματικές του φωτισμένες οδηγίες τόσο στα προσωπικά τους προβλήματα, όσο κυρίως στον πνευματικό τους αγώνα.

Το παράξενο και αξιοσημείωτο είναι, ότι ο Όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος και τα πρόβαλε ως παράδειγμα για να εισέλθει κάποιος στην Βασιλεία των Ουρανών. Εκτός από το έμπρακτο παράδειγμά του ο Όσιος, συχνά δίδασκε και συμβούλευε: «Ότι η ταπεινοφροσύνη σίγουρα αποτελεί θεμέλιο των αρετών, αλλά η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη και σοφότερη, απ' ότι διαθέτουν οι μεγαλύτεροι ενήλικες ακόμη και οι Φιλόσοφοι. 

΄Εκτός από την διδασκαλία του Οσίου, πολλοί τον αναζητούσαν γιατί είχε αξιωθεί της θαυματουργικής ιδιότητας κάνοντας αναρίθμητα θαύματα.  Τα περισσότερα όμως θαύματα που έκανε ο Όσιος, σχετίζονται με πολλές επεμβάσεις του είτε σε άτεκνους γονείς που ζητούσαν να αποκτήσουν παιδιά ή σε αυτούς που ήδη είχαν παιδιά αλλά είχαν σοβαρές ασθένειες και ζητούσαν την θεραπευτική κα ιαματική του χάρη του Οσίου και όντως γινόντουσαν καλά. Γι’ αυτό άλλωστε το λόγο ο Όσιος εικονίζεται και αγιογραφείται να κρατάει ένα βρέφος στην αγκαλιά του, ως πνευματικός πατέρας αλλά και ως κατεξοχήν θεραπευτής της ατεκνίας και της παιδικής σωματικής ασθένειας. Τέλος, ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε ειρηνικά, σε προχωρημένη και χρονικά αλλά κυρίως πνευματική ηλικία και κατατάχθηκε στη χωρία των Οσίων Ασκητών, στο συναξάρι των Αγίων της Εκκλησίας μας.

Κλείνοντας το άρθρο μας και την αναφορά μας στον Όσιο Στυλιανό, νομίζουμε ότι ο βίος του δικαιολογεί γιατί υπάρχουν πολλά παρεκκλήσια ιδρυμάτων παιδιών προς τιμή του Οσίου. Προσωπικά και εμείς οι μικροί και ανάξιοι, έχουμε προσπαθήσει να μεταφέρουμε στα παιδιά του Ιδρύματος που διακονούμε ότι στο πρόσωπο του παιδιού που κρατάει ο Όσιος Στυλιανός στην μεγάλη του Εικόνα που διαθέτει το Ιερό Παρεκκλησάκι μας, πρέπει να βλέπουν το δικό τους πρόσωπο και έτσι ούτε η ορφάνια, ούτε η εγκατάλειψη από το οικογενειακό περιβάλλον, ούτε ο ιδρυματισμός τους, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τα επηρεάζει αρνητικά αλλά μόνο θετικά με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό και στον φίλο του τον Όσιο Στυλιανό. Τότε εκείνα με ένα πλατύ χαμόγελο δεν το ακούνε απλά, αλλά το πιστεύουν και το ζουν έτσι γιατί πιο πολύ μας διδάσκουν παρά τα διδάσκουμε! Όσιε Στυλιανέ πρέσβευε για όλους και ιδιαίτερα τα παιδάκια και τα βρέφη που τόσο αγάπησες στην επίγεια ζωή σου! Αμήν!

Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου