Η «πολυτέλεια» της απλότητος…

                                                      του π. Αντωνίου  Χρήστου

    Αγαπητοί Αναγνώστες δεν χρειάζεται κανείς να είναι Ιερέας ή μοναχός, για να μετέχει στις συχνές και πυκνές Ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και κυρίως να καταλάβει ότι το ύφος και το πνεύμα κάπως αλλάζει σε σχέση με το υπόλοιπο χρόνο! Ιδιαίτερα στον Α΄ Κατανυκτικό Εσπερινό που τελέσθηκε αυτή η αλλαγή και μετάβαση είναι εμφανής ιδιαίτερα μετά την είσοδο και την αλλαγή των αμφίων των Ιερέων ή του Επισκόπου (από λευκά και λαμπρά σε μελανά μωβ, πορφυρά ή μαύρα) αλλά και το ψάλσιμο και στις ευχές να είναι πιο ήπιο και κατανυκτικό. Το ίδιο και στα άμφια της Αγίας Τραπέζης και στη γενικότερη διακόσμηση του Ναού. Αυτά θα μας απασχολήσουν στο σημερινό άρθρο μας, εσείς για άλλη μια φορά ακολουθήστε μας :

   Πολλές φορές γίνεται σκανδαλισμός σε πολλούς «πιστούς» αλλά κυρίως «από δήθεν καλοπροαίρετους» δημοσιογράφους και μη, οι οποίοι ενοχλούνται με τον εξοπλισμό και την διακόσμηση των Ιερών Ναών και την αίσθηση της πολυτέλειας που υπάρχει μέσα σε αυτούς και ιδιαίτερα τους Καθεδρικούς-Μητροπολιτικούς κάθε Ιεράς Μητροπόλεως. Για να σταθούν οι ισχυρισμοί τους περισσότερο, το συνδυάζουν με την γενικότερη ή ειδικότερη κρίση και φτώχεια (ανάλογα την περίοδο) και καταλήγουν ότι τα χρήματα αυτά είναι σπατάλη καλύτερα να τα δίνανε σε κάποιους φτωχούς. 

   Αν ανατρέξουμε στο Ιερό Ευαγγέλιο θα δούμε την ίδια δικαιολογία στην περίπτωση της γυναίκας εκείνης που άλειψε με ακριβό μύρο τα πόδια του Χριστού στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα. Οι μαθητές του Ιησού και κυρίως ο Ιούδας θεώρησαν αυτή την πράξη σαν μεγάλη σπατάλη καθώς το μύρο ήταν ακριβό και αν το πουλούσαν θα κέρδιζαν χρήματα και θα τα έδιναν στους φτωχούς. Ο Ιησούς επέπληξε τους μαθητές του λέγοντας πως η γυναίκα του έκανε καλό με την πράξη της αφού τον ετοίμασε για την ταφή (γνωρίζοντας και προφητεύοντας ότι λόγω της αργίας του Σαββάτου του Πάσχα δεν θα προλάβαιναν να τον αλείψουν σύμφωνα με τις διατάξεις του Ιουδαϊσμού). Επιπροσθέτως είπε στην γυναίκα ότι η πράξη της θα αναφερθεί στο ευαγγέλιο που θα κηρυχτεί σε όλο τον κόσμο και αυτό θα αποτελεί ένα μνημόσυνο γι’ αυτήν και τέλος τους θύμισε ότι μπορούν να βοηθήσουν τους φτωχούς καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής τους σε αντίθεση με εκείνον που θα τον έχουν για λίγο ακόμα.

    Αυτά είναι και τα βασικά επιχειρήματα για την διακόσμηση για τον Ναό. Στον Θεό προσφέρουμε ότι μπορούμε πολυτιμότερο (τόσο στα υλικά στοιχεία όσο κυρίως τα πνευματικά την ίδια δηλαδή την ύπαρξή μας). Δεν είναι ότι έχει ανάγκη ο Θεός τους χειροποίητους Ναούς μας και τα ιερά μας αφιερώματα, αλλά εμείς έχουμε ανάγκη από το έλεος Του και από το γνήσιο της «θυσίας μας» όπως αυτή βλέπουμε στον Άβελ και όχι στον Κάιν με τη γνωστή συνέπεια…!

   Ιδιαίτερα τώρα στη περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, βλέπουμε αυτή την «πολυτέλεια» της απλότητος πιο έντονα όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου μας και περιγράψαμε στην αρχή κατά τον Εσπερινό «της Συγγνώμης».  Το μελανό στα άμφια, στη διακόσμηση γενικότερα δηλώνει αυτό το εσωτερικό πένθος για τις αμαρτίες και τα πάθη μας και το κλίμα κατανύξεως καθώς πλεονάζει περισσότερο το βιβλικό στοιχείο και όχι τα χαρμόσυνα άσματα, αλλά αυτά της «χαρμολύπης» δηλαδή που υπάρχει λύπη για την αμαρτία, την παρακοή, την φθορά και τον πνευματικό θάνατο, αλλά και χαρά για την ελπίδα, την φιλανθρωπία του Θεού και γιατί πολλοί άλλοι άνθρωποι τα κατάφεραν αγιάστηκαν και σώθηκαν! 

    Επομένως αδελφοί μου, αυτή «η απλότητα» είναι και η πολυτέλεια της Εκκλησίας και το «μεγαλείο» της. Το ίδιο πρακτικά είναι και ο τρόπος ζωής των Χριστιανών. Ας ανατρέξουμε με προθυμία στις Ιερές Ακολουθίες και ας το απολαύσουμε και ας μας φαίνεται στην αρχή κάπως καταθλιπτικό ή μονότονο ή ανιαρό. Το ίδιο ας υιοθετήσουμε και στη ζωή μας. Ας ζήσουμε με τα λίγα που όμως είναι αυτά αναγκαία και τα χρειαζόμαστε και όχι τα πολλά και εντυπωσιακά στο μάτι αλλά δεν έχουν καμιά ουσία ή αιχμαλωτίζουν τις επιθυμίες και  την ζωή μας. Τέλος ας παραδειγματιστούμε από τον άρραφο  χιτώνα του Χριστού που ήταν απλός μεν όχι τόσο ακριβός αλλά πολύτιμος και γι αυτό δεν θέλησαν να τον σκίσουν οι στρατιώτες και τον έπαιξαν στα ζάρια για να τον κερδίσουν…! Αμήν

Πηγή : Κιβωτός της Ορθοδοξίας, Αναδημοσίευση : http://euxh.gr  Συντάκτης  π.Αντώνιος Χρήστου