του π. Αντωνίου Χρήστου
Αγαπητοί Αναγνώστες αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει πολλή ώρα που εξομολογηθήκαμε στον πνευματικό μας (Τρίτη 9 Αυγούστου), εν όψει της περιόδου του Δεκαπενταυγούστου λίγο πριν την μεγάλη Εορτή της Κοιμήσεως Θεοτόκου ή αλλιώς το «Πάσχα του Καλοκαιριού». Πρόκειται για τον π. Κωνσταντίνο Μαλτέζο όπου διακονεί σχεδόν 40 χρόνια στον Ιερό Ναό του Αγίου Παντελεήμονος στο Ασκληπιείο της Βούλας. Φεύγοντας μετά την συγχωρητική ευχή, ο π. Κωνσταντίνος μας έδωσε και μία καρτούλα με ένα τρίπτυχο, το οποίο συνοψίζει την πολυετή εμπειρία του από το πετραχήλι του πνευματικού και μάλιστα μέσα στον πόνο και την δοκιμασία. Μου άρεσε πάρα πολύ και σε αυτό το άρθρο θα το παρουσιάσουμε και θα το αναλύσουμε. Ας ξεκινήσουμε :
Α) Το πρώτο που
αναφέρει αυτό το τρίπτυχο είναι : «Στους δικούς μου να ανοίξω την αγκαλιά μου
και να κλείσω το στόμα μου». Με τον όρο «δικούς μου» εννοεί κατά
την γνώμη μας καταρχήν τους κατά σάρκα συγγενείς μας και σε δεύτερο επίπεδο
όσους γενικότερα θεωρούμε δικούς μας και ας μη δεσμευόμαστε με δεσμούς αίματος.
Το να «ανοίξω την αγκαλιά μου» παραπέμπει καταρχήν στην γνωστή
παραβολή του Ασώτου Υιού ή αλλιώς του Σπλαχνικού Πατέρα, όπου ο Θεός δεν
περίμενε το πλάσμα του στην πόρτα αλλά έφυγε από την χαρά του μπροστά να τον
προϋπαντήσει και δεν ξεκίνησε «την ανάκριση» που ήσουν, που πήγες και τι
έκανες, αλλά με πολλή στοργή και αγάπη καταφιλούσε τον υιό του και του αρκούσε
που επέστρεψε και ήταν εκεί. Εμάς βέβαια δεν είμαστε ο ίδιος ο Θεός, αλλά
μπορούμε να αποκτήσουμε και να μιμηθούμε λίγο από την ανεξικακία και
φιλευσπλαχνία Του. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος «Ἡ ἀγάπη οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς»
(Α΄ Κορ. 13,5) δεν κοιτάζει το συμφέρον, αλλά παραιτείται από το δίκιο,
από το χρέος και ένα σωρό άλλα που θα μπορούσε να επικαλεστεί για την
πραγματική και ανιδιοτελή αγάπη, που στην Εκκλησία δεν είναι συναίσθημα αλλά
πρόσωπο, ο ίδιος ο Θεός, ο Ιησούς Χριστός. Με την αγκαλιά είναι η απόλυτη πράξη
της αγάπης, όλοι αισθάνονται τη θέρμη και τη στοργή και όταν το ζεις και το
βιώνεις δεν χρειάζεται να πεις τίποτα! Αν προσπαθήσεις να το ορίσεις και να το
εξηγήσεις σε λόγια τότε το «φτωχαίνεις» και το «αλλοιώνεις». Γι αυτό συμφέρει
να «κλείσουμε το στόμα μας» σε μια εποχή δυστυχώς που έχουμε μάθει όλοι να
μιλάμε ακατάπαυστα. Μια πολυλογία που δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί στα
αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που είναι το σωστό και προσδοκούμε. Γι αυτό
συμφέρει «να κλείσουμε το στόμα μας» και όταν το κάνουμε μαθαίνουμε πρώτα να
ακούμε και να αφουγκραζόμαστε τον άλλον και ύστερα μαθαίνουμε να διδασκόμαστε
παρά να διδάσκουμε εμείς…! Άλλωστε τα ωραιότερα πράγματα και οι αποκαλύψεις Του
Θεού γίνονται από τους αποδέκτες μέσα στη «σιωπή» στο κλείσιμο του στόματος και
της γλώσσας και τότε ανοίγει πραγματικά η καρδιά!
Β) Το δεύτερο μέρος
του τρίπτυχου λέει : «Συμβουλή και παρατήρηση και παράπονο σε
κανέναν και ΠΟΤΕ». Θα πει κανείς ότι όλα αυτά χρειάζονται και οι
συμβουλές και οι παρατηρήσεις και τα παράπονα και είναι μακάριοι όσοι έλαβαν
καλές συμβουλές και δεν δέχθηκαν πολλές παρατηρήσεις και παράπονα από
διδασκάλους, προϊσταμένους ή ακόμη και από δικούς μας ανθρώπους. Αν έχουμε όμως
πραγματική ταπείνωση και αν μας διακρίνει πραγματικά το πνεύμα της μαθητείας ως
Χριστιανοί, τότε δεν θα τολμήσουμε να κάνουμε κάτι από τα τρία, δεχόμενοι ότι
είμαστε αναρμόδιοι να δίνουμε συμβουλές (αφού και εμείς δεν εφαρμόσαμε τις
συμβουλές των άλλων που άξιζαν στη ζωή μας) και δεν μας είναι ευχάριστο να
δεχόμαστε παρατηρήσεις και παράπονα παρόλο που το αξίζουμε και με το παραπάνω!
Άρα να μη κάνουμε αυτό που δεν θα θέλαμε να μας κάνουν οι άλλοι και να έχουμε
διάκριση ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο για όλα! Θέλει διάκριση και
επειδή την στερούμαστε να προτιμάμε «να μιλάμε» με το παράδειγμα και να μην
παίρνουμε την ευθύνη για την πνευματική πορεία των άλλων μην πάθουμε το «τυφλός οδηγεί τυφλό…»!
Τέλος το τρίπτυχο
τελειώνει με την εξής φράση : Γ) «Να μάθω να δικαιολογώ και να επαινώ τους
άλλους». Ακούγεται εύκολο αλλά λόγω της φιλαυτίας μας, του εγωισμού μας
και του ναρκισσισμού μας, τα θέλουμε όλα αυτά για τον ευατό μας και δύσκολα τα
παραχωρούμε στους άλλους. Μας είναι πιο εύκολο να δικαιολογήσουμε τον ευατό μας
και να κατηγορήσουμε τους άλλους, παρά να έχουμε αυτομεμψία για τις πράξεις μας
και να πούμε κάτι όμορφο για τους άλλους, όχι φυσικά απαραίτητα κολακείες, αλλά
πραγματικά όμορφες κουβέντες που θα αφυπνίσουν τους αποδέκτες τους και θα
προσπαθήσουν να γίνουν άξιοι του περιεχομένου του επαίνου που έλαβαν. Η
ευγένεια της ψυχής του ανθρώπου που πραγματικά κοινωνεί με τον Θεό, πάντα
εμπνέει ενθάρρυνση και έμπνευση στους γύρω του για αλλαγή και για μετάνοια
υλοποίησης του θελήματος Του Θεού στην ζωή τους.
Αυτά τα λίγα γι αυτό
το όμορφο τρίπτυχο νομίζουμε αρκούν! Ας τα εφαρμόσουμε στην ζωή μας και ας τα
διαδώσουμε και σε άλλους και νομίζουμε ότι δεν θα χάσουμε αλλά ίσα-ίσα μόνο
πνευματικός κέρδος μπορούμε να αποκομίσουμε. ΑΜΗΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου