Οι ευχές μου για το νέο έτος 2014 μετά Χριστόν!

Oμιλία στην Απόδοση των Χριστουγέννων 2013

Κυριακή μετά του Χριστού Γέννηση 2013.

Ας ανοίξουμε τις καρδιές και τις ψυχές μας, για να βρεί τόπο εκεί « ο τεχθείς Βασιλεύς»

Παναγιώτη Γκέζου

πρεσβυτέρου

Μέσα απὸ τον Ἰσραήλ,

ο κόσμος υποδέχθηκε με δραματικὰ τραγικὲς συνθήκες

                                           την είσοδο του Θεού στην ιστορία.

Οι άνθρωποι δεν προσπάθησαν απλώς και μόνο

να εξοντώσουν τον Θεό,

αλλὰ να σβήσουν κυριολεκτικὰ

                                       κάθε ίχνος της δικής Του παρουσίας.

Και όμως, ο Θεὸς είναι ο κυρίαρχος της ἱστορίας.

Αυτὸ μας αποκρυπτογραφεί η χριστιανικὴ πίστη

                                                   για τον χρόνο που τελειώνει,

αλλὰ και για όλα τα χρόνια που έφυγαν

                                     και για όσα άλλα θα έρθουν άκόμη.

Η ιστορία του κόσμου και η ζωὴ του κάθε άνθρώπου

πορεύονται παράλληλα και έχουν άναλογίες

                                                      στην σχέση τους με τον Θεό.

Εδώ φαίνεται καθαρὰ ότι αυτὸ που θεωρείται ολέθριο κακὸ

ο Θεὸς το μεταβάλλει σε ευκαιρία πνευματικής ανάπτυξης,

                                                       καλλιέργειας και ωρίμανσης.

Γιατὶ Εκείνος ενεργεί πάντοτε πάνω

                         απὸ τις ανθρώπινες μικρότητες και την κακία.

Στις περιπέτειες και τα αδιέξοδα της ιστορίας

και της ζωής μας είναι παρὼν και εργάζεται σιωπηλά,

έστω και αν φαίνεται πως δεν υπάρχει πουθενά.  

Είναι μια πορεία στην εξέλιξη της οποίας συνθλίβονται

οι δαιμονικές δυνάμεις και ο άνθρωπος

                                         μπορεί να εγκολπωθεί αυθεντικά

τα αιώνια μηνύματα που εκπέμπει το Θείο Βρέφος

                                                                         της Βηθλεέμ.

Βέβαια, μπορεί να φαίνεται ότι η δύναμη του σατανά

κυριαρχεί ακόμα πάνω στην ανθρωπότητα,

                                   με όλα τα οδυνηρά συνεπακόλουθα.

Όλα δείχνουν ότι η Πρόνοια του Θεού

                  είναι εκείνη που καθοδηγεί τα πάντα στη ζωή

και δεν επιτρέπει στις δυνάμεις του κακού

                                     να μας οδηγήσουν στην καταστροφή.

Δικαιολογημένα ο Ευαγγελιστής Λουκάς με πόνο, με πικρία,

                                                 θα πει πως η Μαριάμ, η Παναγία,

γέννησε το γιο της, τον σπαργάνωσε

                                                         και τον ξάπλωσε στη φάτνη

                      «διότι, ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι».

Στη συνέχεια  μετατρέπεται σε μίσος η αδιαφορία

και καταλήγει σε διωγμό και σφαγή του Ηρώδου η βασιλία.

Ενώ, λοιπόν, γεννιέται ο Ιησούς, και καταλήγει

διωγμένος στην Αίγυπτο. Αλήθεια, τι τραγική ειρωνεία!

Σώζει το λαό του από την Αίγυπτο και τώρα

καταφεύγει ο ίδιος στην Αίγυπτο για να προφυλαχθεί!

Έτσι, η Αίγυπτος, για δεύτερη φορά,

                            θα λειτουργήσει σαν έξοδος λυτρωτική.

Μπορεί κακοί σαν τον Ηρώδη να πεθαίνουν,

το κακό όμως παραμένει και μεταξύ των «καλών» λεγομένων.

Σαν άλλη Ραχήλ η σύγχρονη μητέρα,

                                                         σε διάφορα σημεία του κόσμου,

θρηνεί τα παιδιά της που σφαγιάζονται στα πεδία των μαχών,

ακόμα και σε τόπους λατρείας και προσευχής.

Αυτό είναι το είδος του «πολιτισμού» της δικής μας εποχής.

Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε

ότι το κακό είναι μεν απρόσωπο, αλλά υλοποιείται από πρόσωπα.

Από αυτά τα πρόσωπα ας μην εξαιρέσουμε τον εαυτό μας.

Κάποια στιγμή το πρόβλημα του άλλου θα γίνει και δικό μας.

Σήμερα, την μετά Χριστόν εποχή όλα τα εγκλήματα

                                                                             γίνονται συνειδητά.

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου,

διηγείται τον πρώτο διωγμό κατά του Χριστού

                                         που συνέβη ποτέ στην ιστορία.

Ο αιμοσταγής Ηρώδης, τυφλωμένος

                                           από τη λαγνεία της εξουσίας,

δολοφονεί, εν ψυχρώ, δεκατέσσερις χιλιάδες

βρέφη της Βηθλεέμ.

                        Οι πρώτοι νεομάρτυρες της Εκκλησίας,

Η Εκκλησία μας λέει «όχι» στις αμβλώσεις,

      αρνείται να συμμετάσχει σ' αυτήν την τραγωδία.

Αυτή είναι η στάση της Εκκλησίας,

                                   που έρχεται σαν στοργική μάνα

ν’ αναχαιτίσει αυτή τη δολοφονική

                                                      και απάνθρωπη πορεία.

Και οι γυναίκες, που με τόση ευκολία

οδηγούνται στην τρομερή αυτή πράξη,

                       μπορούν να υπερνικήσουν κάθε δυσκολία,

να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα και να φέρουν

                                                          την πολυπόθητη ευτυχία.

Η Εκκλησία συνεχίζει τις μέρες αυτὲς

                                                                  μέχρι την Πρωτοχρονιὰ

                      να εορτάζει και να εκμεταλλεύεται πνευματικὰ

                                               τη μεγάλη αυτὴ Δεσποτικὴ γιορτή.

Ο νους όλων μας στρέφεται στη Βηθλεέμ.

                                                    «Ο τεχθεὶς βασιλεύς που εστιν;».

Αν όμως δεν υπάρχει χωρος για τον Χριστό,

ας του δώσουμε τις καρδιές μας,

                                        ας του χαρίσουμε τη ζωή μας.

Αν Τον αναζητήσουμε, μπορούμε

στην Εκκλησία Του, στο Ευαγγέλιό Του,

                                         στα ιερὰ μυστήρια να Τον βρούμε.

Οι άνθρωποι αυτοί

με πρωτεργάτες τους Φαρισαίους και άρχοντες των Ιουδαίων

διαστρέβλωναν την αλήθεια και έτσι αποδείχτηκαν τυφλοί.

Αυτός βέβαια ήταν και ο λόγος για τον οποίο

                                                       ο Ύψιστος φανερώθηκε στη γη.

Να μας αποδείξει  πως η πανσοφία του Θεού είναι πιο δυνατή.

Ο Χριστός γεννήθηκε, για να μας λυτρώσει απο την αμαρτία,

Για να μας δώσει χαρά, να μας χαρίσει την ειρήνη

                                                                                   και την ευτυχία.

Ας προσέξουμε να μη συναντήσει και πάλι στις καρδιές μας

                                                     την παγωνιά και την αδιαφορία.

Αγαπητοί αδελφεί,

τα γεγοντότα που μας περιγράφει

                                                 η σημερινή ευαγγελική περικοπή

δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία

ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να πορεύεται με αισιοδοξία

παρά του κακού, του μίσους και της θηριωδίας.

Όσοι Τον ζητούν, για να σωθούν

                                 είναι κερδισμίνοι και ευτυχισμένοι.

Όσοι Τον ζητούν, για να Τον φονεύσουν

                            Είναι – αλλοίμονον – καταδικασμένοι.

Εν Γλυγάδα 13/11/2013

Ομιλία το Σάββατο μετά του Χριστού Γέννηση.

Τελευταία συνάντηση της Νεανικής Συνάξεως του Ι.Ν. Aγίου Νεκταρίου Βούλας, για το έτος 2013.

Την Παρασκευή 27/12/2013 στις 8.15 μ.μ,. τελέσθηκε η Ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου Ιερό Παρεκκλήσιο του Αγίου Λουκά Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, στο Πανόραμα της Βούλας, στα πλαίσια της νεοσύστατης Νεανικής Συνάξεως που πραγματοποιείται στην Ενορία του Αγίου Νεκταρίου Βούλας.

   Στη συνέχεια, αφού συγκεντρωθήκαμε όσα μέλη της Συνάξεως μπορέσαμε να παραβρεθούμε σε μία διαφορετική-εορταστική  Σύναξη, αναχωρήσαμε για γνωστό Εστιατόριο της περιοχής Βλάχικά, στο Δίλοφο Βάρης και δειπνήσαμε.

 Κατά το δείπνο ο Υπεύθυνος της Συνάξεως π. Αντώνιος Χρήστου, ευλόγησε την τράπεζα και τα περισσεύματά της στο τέλος, αντάλλαξε ευχές για τη νέα χρονιά με όλους και γενικά συναναστραφήκαμε όλοι, σε ένα ωραίο ευχάριστο και χαλαρό κλίμα.

Στο τέλος φεύγοντας από το μαγαζί, ανανεώσαμε όλοι το ραντεβού τους, για την Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014, όπου θα ευλογηθεί και θα κοπεί  η καθιερωμένη Βασιλόπιτα.

            Εκ του Νεανικού Τομέα του Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου  Βούλας

Oμιλία στην Σύναξη της Παναγίας μας 2013

Μήνυμα Χριστουγέννων 2013 οικογένειας π. Αντωνίου Χρήστου

Oμιλία Παραμονή Χριστουγέννων 2013

Oμιλία τη Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013 του Ποιμενάρχου μας κ. Παύλου.

ελληνικη  δημοκρατια

ΙΕΡΑ   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ    ΓΛΥΦΑΔΑΣ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,  ΒΟΥΛΑΣ,  ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ & ΒΑΡΗΣ

ΒΑΣΙΛΕΩΣ  ΠΑΥΛΟΥ  2   -   16673  ΒΟΥΛΑ

Τηλ. 2109658849  fax 2109657210 www: imglyfadas.gr  e-mail: imgl@hotmail.gr

Ἀριθμ.  Πρωτ. 1360                                                Ἐν Βούλᾳ  τῇ  19^ῃ Δεκεμβρίου 2013

ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2013

Ὁ Μητροπολίτης

Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης

Πρός

τό Χριστεπώνυμο Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

       Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

                           « Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε »!

                                                           

Μέ αὐτό τό πανηγυρικό ἄγγελμα                                                              ἀρχίζει  ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος,                                        

τόν λόγο του γιά τήν ἑορτή, τονίζοντας μετά :                                                                                                                        «Καί ἐγώ θά φωνάξω μέ δύναμη                                                                  γιά  τή σημασία τῆς ἡμέρας,                                                                                             ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται,  ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός,

ὁ ἀόρατος ὁρᾶται,  ὁ  ἀναφής ψηλαφιέται,   ὁ ἄχρονος ἀρχίζει,                                                 

Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερα ὁ ἴδιος καί στούς αἰῶνες».

 Οἱ ἄνθρωποι  τῆς ἐποχῆς  μας ,                                                                 ὅποιοι  καί νά εἶναι,                                                                                μελετητές, ἐρευνητές, ἀναλυτές,                                                      καταθέτουν ἰδέες γιά ἀποκατάσταση τῶν κρίσεων.                           Ὅταν ὅμως οἱ ἰδέες  δέν σαρκώνονται,                                                       ἀντί νά δίνουν λύσεις,                                                                προκαλοῦν ἀπογοήτευση καί ἀπελπισία.      

Ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει μία ἄλλη πραγματικότητα,                                                   ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται,                                                                                   ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός,                                                                        

 καί ὁ Χριστός, πού εἶναι χθές καί σήμερα                                                             καί στούς αἰῶνες ὁ ἴδιος ,                                                                          φέρνει στήν ἱστορία  τοῦ κόσμου μία ῥιζική ἀνατροπή.                       

Ὅποιος ἔχει ἰδέες καί προτάσεις καί λύσεις,                                                   γιά τήν ἔξοδο ἀπό τήν κρίση τοῦ ἱστορικοῦ δράματος,                                 πρέπει νά ξεκινήσει ἀπό τήν πράξη τῆς προσωπικῆς του συγκαταβάσεως καί θυσιαστικῆς προσφορᾶς.      

                                       

Ἐξαντλήσαμε τά πανανθρώπινα ὁράματα                                                       σέ ἰδεολογικές φαντασιώσεις,                                                               

καί ἐξαφανίσαμε τό μέλλον μας                                                                    μέσα σέ ἰδεολογικές ἀντιπαλότητες.

Μέ τήν ἑορτή αὐτή ὁ Χριστός,  ἀλλάζει ἐκ βαθέων                                                      

τήν ἱστορία τῶν ἐπαναστατικῶν κινημάτων.

Γεννιέται χωρίς νά μιλάει,                                               

σταυρώνεται χωρίς νά ἀναλύει.                                                              Προτιμᾶ τήν ταπείνωση ἀπό τό μανιφέστο,                               

τή συγκατάβαση ἀπό τίς προγραμματικές δηλώσεις.  

      

Σέ παράλληλη  ἑορταστική τροχιά κινεῖται                                                          καί ὁ Ἅγιος Κύριλλος τῶν Ἱεροσολύμων                                    

πού ὁμοφώνως συνακολουθεῖ,                                      

προτιμώντας τήν δυναμική τῶν πράξεων ζωῆς,                                              ἀπό τίς φιλοσοφικές νοησιαρχικές ἀνακοινώσεις,  

ἠθικολογικῆς δεοντολογίας:                                                                                                                                                              «Βρέφος βλέπω καί Θεό μου γνωρίζω,                                           βρέφος πού θηλάζει καί τόν κόσμο διατρέφει,                                         βρέφος πού κλαίει καί στόν κόσμο ζωή καί χαρά χαρίζει,

βρέφος σπαργανωμένο                                                                                     καί ἀπό τά σπάργανα (τύλιγμα) τῆς ἁμαρτίας μέ λυτρώνει,

βρέφος μέσα στήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας ,                                                 μαζί μέ τό σῶμα Του ἀληθινά καί ἀνελλιπῶς πάνω στή γῆ,                                      καί τό Ἴδιο καί στούς κόλπους τοῦ Πατρός ἀληθινά                                    καί ἀνελλιπῶς στούς οὐρανούς».

Μέ τό κείμενο αὐτό δίνεται τό πλαίσιο τῆς πράξεως ζωῆς                        Ἐκείνου  καί,  κατ’ ἐπέκταση ἐκείνων,                                                              πού θά σταματήσουν τίς λεκτικές περιγραφές                                          καί θα κάνουν πράξη τή βαθιά ἀλλαγή                                                     τῶν θανατηφόρων δομῶν αὐτοῦ τοῦ αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος,  «Βρέφος καί Θεός,                                                                                  βρέφος πού θηλάζει καί τόν κόσμο διατρέφει,                                         βρέφος πού κλαίει καί στόν κόσμο  χαρά χαρίζει».                                     Τά λόγια μόνα τους εἶναι πτωχά,                                                        συγκρινόμενα μέ τήν πράξη ζωῆς .  

                                                      

Τήν συνέχεια τῆς φωταγωγικῆς αὐτῆς θεολογίας                                    τήν παραλαμβάνει καί πάλι  ὁ Θεολόγος Γρηγόριος:                                                                 «Καί ὁ πλουτίζων πτωχεύει,                                                                ἐπειδή πτωχεύει (λαμβάνοντας) τήν δική μου σάρκα,                                     γιά νά πλουτήσω ἐγώ, ἀπό τήν δική Του Θεότητα.                                               Καί ὁ πλήρης ἀδειάζει,                                                                                     ἐπειδή ἀδειάζει ἀπό τή δόξα Του  γιά λίγο,                                         

γιά νά μεταλάβω ἐγώ ἀπό τήν πληρότητά Του.

Μεταλαμβάνει τή δική μου σάρκα,                                                                       γιά νά σώσει τήν εἰκόνα                                                                            καί γιά νά ἀθανατήσει τή σάρκα.                                                                    Δεύτερη πραγματοποιεῖ κοινωνία,                                                                                   πολύ παραδοξότερη τῆς πρώτης (τῆς δημιουργίας).                                                                                 Τότε μετέδωσε τό καλύτερο (τήν εἰκόνα Του),                                            Ἐνῶ τώρα μεταλαμβάνει τό μικρότερο (τή σάρκα μου)».           

                                              

Ὅλη ἡ ἑορτή κινεῖται ἐπάνω στόν                                                             ἀξόνα «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως».                                                         Χωρίς αὐτόν τον ἄξονα,                                                                                          οἱ ἀπόπειρες γιά καθάρσεις καί κοινωνικές ἀλλαγές,                                                            μέ τόν δρόμο τῆς δημοκρατίας ἤ τῆς ἔνοπλης ἐπαναστάσεως ,             εἶναι προορισμένες γιά ἀποτυχία.         

Στό πανηγυρικό χορικό αὐτοῦ τοῦ ἄξονα ζωῆς

«συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως»,                                                                ὡς  μοναδικοῦ  δρόμου γιά τήν  ἔξοδο                                                      ἀπό τήν παρατεινόμενη παγκόσμια τραγωδία,                                    εἰσέρχεται καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:                                          «Ἀλλά τί  νά  πῶ καί τί  νά λαλήσω;                                                                             Τό θαῦμα μέ ἐκπλήττει.                                                                            

Ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν παιδί ἔγινε,                                                                                    Αὐτός πού κάθεται σέ θρόνο ὑψηλό καί ἀνυψωμένο

τοποθετεῖται σέ φάτνη,

ὁ ἀνέγγιχτος, ὁ ἀπλός καί ἀσύνθετος καί ἀσώματος,                                                  μέ ἀνθρώπινα χέρια τυλίγεται,                                                                      Αὐτός πού σπάει τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας                                                                      μέ σπάργανα ἐμπλέκεται, ἐπειδή αὐτό θέλει.

                                                                             

Ἐπειδή θέλει τήν ἀτιμία νά τήν κάνει τιμή,                                                                                τήν ἀδοξία νά τήν ἐνδύσει μέ δόξα,                                                                      τήν ὕβρη νά κάνει ἀρετή.                                                                                                          Γι' αὐτό καί λαμβάνει τό δικό μου σῶμα                                                                      γιά νά χωρέσω ἐγώ τόν δικό Του Λόγο .                                                                                            Καί ἐπειδή ἔλαβε τή δική μου σάρκα,                                                                           μοῦ δίνει τό δικό Του Πνεῦμα.                                                                                          Λαμβάνει τήν σάρκα μου γιά νά μέ ἁγιάσει,                                             μοῦ δίνει τό Πνεῦμα γιά νά μέ διασώσει».

                                             

Χωρίς τό μυστήριο τῆς                                                             «συγκαταβάσεως-ταπεινώσεως»,                                                               αὐτός ὁ κόσμος  θά συνεχίσει τήν πορεία του,                                         σέ μονοπάτια ἀφόρητης ἀπελπισίας.                                                             

Καί τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:                                    «Μυστήριο παράξενο καί παράδοξο βλέπω.                                                  Σήμερα ἡ Βηθλεέμ τόν οὐρανό μιμήθηκε.                                                            Καί μήν ἀναζητᾶς τόν τρόπο,                                                                                     ἐπειδή, ὅπου θέλει ὁ Θεός, νικᾶται ἡ τάξη τῆς φύσεως.                               Ἀφοῦ λοιπόν ὅλοι σκιρτοῦν ἀπό χαρά,                                                                       νά σκιρτήσω θέλω κι ἐγώ, νά χορεύσω ἐπιθυμῶ,                                              νά πανηγυρίσω θέλω.                                                                                                  Ἀλλά χορεύω χωρίς νά παίζω κιθάρα,                                                             χωρίς να κινῶ κλαδιά κισσοῦ,                                                                                  χωρίς νά κρατῶ αύλούς,                                                                                                     ἀλλά ἀντί γιά μουσικά ὄργανα                                                          κρατώντας τά σπάργανα τοῦ Χριστοῦ,                                                       πού εἶναι  τά φανερά σημεῖα τῆς ταπεινώσεως Του.                                                      Αὐτά εἶναι ἡ ἐλπίδα μου,                                                                         αὐτά ἡ ζωή μου, αὐτά ἡ σωτηρία μου,                                                      αὐτά ὁ αὐλός μου, αὐτά ἡ κιθάρα μου».        

                                                                     

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,                                                                                                      ὅπου θέλει ὁ Θεός, νικᾶται ἡ τάξη τῆς φύσεως,                                                   καί ὅπου ὑπάρχουν πρακτικά φανερούμενα σημεῖα                                                           ταπεινώσεως καί συγκαταβάσεως,                                                                            νικᾶται ἡ τραγωδία τῶν κρίσεων.

Εὔχομαι ἐκ βαθέων, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός

νά ὁδηγεῖ καθημερινά τίς καρδιές μας

μέσα στό φῶς τῆς ἰδικῆς Του γνώσεως

καί στό πανηγύρι τῆς ἀτελευτήτου εὐφροσύνης Του.                                                                                  

                                               

Ὁ Ἐπίσκοπος καί Ποιμενάρχης σας

+ Ὁ  Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης,

ΠΑΥΛΟΣ ὁ Α'