Ομιλία το Σάββατο 31/5/2014

Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου-Ὁ αποχωρισμός εἶναι αποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας.

    «Ἀδὰμ κατενήνεκται, δι’ ἀπάτης πτερνισθείς, πρὸς τὸ τοῦ Ἄδου βάραθρον ἀλλ’ ὁ φύσει Θεὸς τε καὶ συμπαθής, κατῆλθεν πρὸς ἔρευναν καὶ ἐπ’ ὤμων βαστάσας συνανέστησε» ( Ὠδὴ στ’ Κανόνος Κυριακῆς Πατέρων).

 του π. Παναγιώτη Γκέζου

    Ο αποχωρισμός είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας

που κυριαρχεί στην ανθρώπινη ζωή,

                                      είναι μια πραγματικότητα.

 Στη ζωὴ του Θεού δεν υπάρχει αποχωρισμός,

γιατί ο Θεός είναι αδιάσπαστη ενότητα.

    Ο άνθρωπος με την αμαρτία φέρνει στη ζωή του

                                                                                     το χωρισμό,

αλλά ο Θεός δίνει την δυνατότητα στον άνθρωπο αυτό

να διορθώσει τις κακές συνέπειες της αμαρτωλότητάς του

                                                                     κάνοντας το  σωστό.

Έτσι χρησιμοποιεί το θάνατο για να κάνει θνητό το κακό

και χρησιμοποιεί τον αποχωρισμό

σαν ένα τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος θα αναπτύξει

                                                  το προσωπικό του εμπλουτισμό.

    Το έμβρυο αποχωρίζεται από τη μητέρα

και έτσι γνωρίζει έναν κόσμο ασύγκριτα ευρύτερο

                                                                    και πλουσιότερο

                                             απ’ αυτόν της μητρικής γαστέρας.

Αργότερα το παιδί αποχωρίζεται εν μέρει

                                                         από τον κόσμο του σπιτιού

 για να γνωρίσει τον ασύγκριτα ευρύτερο

                                    και πλουσιότερο κόσμο του σχολειού.

Στην εφηβεία το παιδί  γεννιέται ψυχολογικά

 και αποχωρίζεται ψυχολογικά και συναισθηματικά

από τους γονείς του, για να μπει,

                                         στον κόσμο των ενηλίκων τελικά.

    Χωρίς το σχετικό ψυχολογικό αποχωρισμό

 του παιδιού απ’ τους γονείς αυτό δεν είναι δυνατό,

όπως δεν είναι δυνατό για τους αποστόλους

 να δεχθούν τον παράκλητο,

αν δεν χωριζόντουσαν με κάποιο τρόπο

                                                     από τον Ιησού Χριστό.

    Έτσι συμβαίνει με όλες μας τις σχέσεις.

Όταν επιτρέπουμε στον άλλο να αποχωρισθεί

 από μας κατά κάποιο τρόπο, για να ανταποκριθεί

 στο κάλεσμα που απευθύνει σ’ αυτόν η ζωή,

 τότε ο αποχωρισμός είναι η δυνατότητα 

για περισσότερη ανάπτυξη

                                       και ουσιαστικότερη ενότητα.

    Αντίθετα, όταν αρνούμαστε στον άλλο

                                                                    τη δυνατότητα

                                                                να απομακρυνθεί,

κατά κάποιο τρόπο, από μας για να ανταποκριθεί

 στο κάλεσμα της ζωής προς αυτόν,

 τότε, ματαιώνοντας την ανάπτυξη του,

 τον οδηγούμε στο θάνατο,

στον ουσιαστικότερο και αμετάκλητο αποχωρισμό

 και εκείνον και μας τους ιδίους και τη σχέση μ’ αυτόν.

Έπρεπε να έλθει και πρέπει να έρχεται ο Θεός

                                                                      στον άνθρωπο,

                                                           για να αποκατασταθεί

η κοινωνία μεταξύ Θεοῦ και ανθρώπου.

Γι’ αυτό η Εκκλησία με την Α’ Συνοδό την Οικουμενική

διακήρυξε με έμφαση ότι ο Ιησούς Χριστός

 δεν είναι ένας ηθικοδιδάσκαλος,

 αλλά ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός

                                                 που σαρκώνεται διαρκώς,

ζητώντας τη σχέση της τέλειας αγάπης με τον άνθρωπο.

Λέγει  ο Χριστός μας στο Θεό:

                                      Τελείωσα το έργο ο δέδωκάς μοι.

    Ο καθένας έχει στο νου του ένα έργο

                                          που έχει να κάνει σ’ αυτή τη ζωή.

    Μπορεί αυτό το έργο να μη είναι μόνο

                                                        το αυτοτελώς αμαρτωλό,

αλλά,  αν αυτό δεν εντάσσεται

 μέσα σ’ αυτήν τη φανέρωση της ενότητας του Θεού,

                                                         τότε γίνεται έργο εγωιστικό.

    Μας διδάσκει να υψώνουμε κι εμείς το βλέμμα μας

                                                                         προς τον ουρανό,

             για να αφοσιωνόμαστε ολοκληρωτικά στο Θεό.

Να ατενίζουμε προς τα άνω όχι μόνον

                                                     με τα σωματικά μας μάτια

αλλά κυρίως με τα μάτια της ψυχής μας 

                                                    να υψώνονται στον ουρανό.

    Ο Χριστός δεν ζητάει  από τον ουράνιο Πατέρα του

οι μαθητές του, τοπικός από τον κόσμο, να απομακρυνθούν.

Δεν εύχεται, από την πολεμική του κόσμου, να απαλλαγούν,

 αλλά, από την αμαρτία και την πλάνη , να προφυλαχθούν

και σταθεροί στο ιερό έργο τους να αναδειχθούν,

με την ενότητα της ορθόδοξης πίστης και της αγάπης

                                                                                       να σωθούν,

με αποτέλεσμα όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι

                                                                              να λυτρωθούν.

    Μακάρι και στις ψυχές τις δικές μας

                                             νὰ κατοικεί πάντοτε αυτή ἡ χαρά,

 αλλά και στις ψυχές που ναι στο σκοτάδι

                               να έλθει να τις βρει, να τις φωτίσει νοερά,

 και να γίνει στο τέλος ο καημός του Χριστού πράξη:

Να γίνομε όλοι ένα μαζί με τον Χριστό μας,

 τον αθάνατο Βασιλέα, μαζί με την αγία Τριάδα μας.

Ανασκόπηση της Κατηχητικής Χρονιάς στο Κ.Α.Α.Π. Βούλας 2013-2014

29 Μαΐου 1453 –Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

29/05/2014

Περιγραφή

Άρθρο της εφημερίδας Ακρίτας Ξάνθης (2007)

Ήταν ημέρα Τρίτη όταν η “Βασιλεύουσα” έπεσε στα χέρια των Αγαρηνών.
Η άλωση της Κωνσταντινούπολης απετέλεσε την συγκλονιστικότερη είδηση που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. «Η πόλις εάλω!!!» 
 Οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η λεηλασία της πόλεως κράτησε, όπως είχε υποσχεθεί ο Μωάμεθ στους στρατιώτες του, τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Ο λαός σφάχτηκε ανελέητα.   Οι εκκλησίες με πρώτη την Αγία Σοφία λεηλατήθηκαν και μολύνθηκαν. Ένας ολόκληρος πολιτισμός χάθηκε, χιλιάδες βιβλία και εικόνες κάηκαν, κομματιάστηκαν ή πουλήθηκαν στα παζάρια.!!
 Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όμως δεν πέθανε. Κανένας δεν τον αναγνώρισε νεκρό. Κανένας δεν ξέρει που είναι ο τάφος του. Ζει στα όνειρα του Έθνους. Η λειτουργία δεν τελείωσε. Η εκκλησία δεν τον ανακήρυξε Άγιο. Το Έθνος δεν τον τίμησε, όπως θα τον τιμούσε αν είχε πεθάνει.
 «Άγγελοι τον παρέλαβαν, τον έλουσαν και τις πληγές του έπλυναν με μόσχο και με μύρο του έστρωσαν να κοιμηθεί σε κλίνη από βύσο κι' Αρχάγγελοι με πύρινες ρομφαίες τον φυλάνε μέχρι νάρθει η ώρα του για να τόνε ξυπνήσουν.»

Η πόλη της Κωνσταντινούπολης χτίστηκε σε μία χερσόνησο χονδρικώς τριγωνική σε σχήμα. Τα τείχη της εκτεινόμενα από τη συνοικία των Βλαχερνών (στον Κεράτιο κόλπο), ως τη συνοικία του Στουδίου (στην Προποντίδα), είχαν μήκος περίπου τέσσερα μίλια.
Μελαγχολικά στέκονται σήμερα τα μοναδικά, όπως και η Βασιλεύουσα, αυτοκρατορικά τείχη της Κωνσταντινουπόλεως. Χτίστηκαν από το Μεγάλο Κωνσταντίνο και αντικαταστάθηκαν αργότερα από το περίφημο, με δύο έως τρεις σειρές τείχος, του Μεγάλου Θεοδοσίου. Ίσως περιμένουν το Μαρμαρωμένο Βασιλιά με το Δικέφαλο Αετό.

Γεγονότα – Χρονολογίες.
6 Απριλίου.  Οι Τούρκοι άρχισαν τον αγώνα με ισχυρό βομβαρδισμό των τειχών. Όταν όμως έπεσε η νύχτα, οι αμυνόμενοι κατόρθωσαν να κάνουν τις επιβαλλόμενες επισκευές.
11 Απριλίου.  Ο Σουλτάνος έξω από τη σκηνή του δίνει οδηγίες ώστε να τοποθετηθούν τα μεγάλα πυροβόλα απέναντι από τα τείχη και από την επόμενη ημέρα άρχισε ο βομβαρδισμός για να διαρκέσει επί έξη εβδομάδες.
18 Απριλίου.  Δύο ώρες μετά τη δύση του ήλιου, ο Μωάμεθ που είχε περισσότερες ελπίδες στην ξηρά, διέταξε έφοδο κατά του Μεσοτειχίου με ακοντιστές, τοξότες και άνδρες της φρουράς των γενιτσάρων χωρίς όμως επιτυχία, παρά τον τετράωρο αγώνα.
21 Απριλίου. Ο σουλτάνος με το επινοητικό του μυαλό, αποφάσισε να μεταφέρει πλοία από το Βόσπορο στον Κεράτιο Κόλπο, περνώντας τα από την ξηρά πάνω σε τροχοφόρα έλκηθρα, τα οποία θα ρυμουλκούσαν ομοζυγίες βοδιών και ομάδες ανθρώπων.
 Οι σημαίες των πλοίων ανέμιζαν, οι σάλπιγκες ηχούσαν, ενώ το ένα πλοίο μετά το άλλο μεταφερόταν από το Βόσπορο στον Κεράτιο Κόλπο.
 Γύρω στα εβδομήντα Τουρκικά πλοία μεταφέρθηκαν, τα οποία έβλεπαν οι Χριστιανοί φρουροί από τα τείχη.
13 Μαΐου.  Ολοκληρώθηκε η μετακίνηση των πλοίων, παρά τις αντιρρήσεις ορισμένων πληρωμάτων και η κύρια αποστολή των ναυτών ήταν να φροντίσουν για την επισκευή των τειχών.
23 Μαΐου.  Οι Τούρκοι προσπάθησαν να υπονομεύσουν και πάλι το τείχος των Βλαχερνών. Οι Χριστιανοί υπερασπιστές των τειχών περικύκλωσαν και συνέλαβαν μερικούς υπονομευτές, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν όλες τις θέσεις των Τουρκικών υπονόμων, οι οποίες καταστράφηκαν κι' έτσι οι Τούρκοι πλέον εγκατέλειψαν τις υπονομευτικές τους δραστηριότητες.
25 Μαΐου (Παρασκευή).  Ο Μωάμεθ προτείνει στον Αυτοκράτορα να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη με το Στρατό και τους αυλικούς του με αντάλλαγμα την ηγεμονία της Πελοποννήσου.

Η απάντηση του Αυτοκράτορα ήταν ένα νέο «Μόλων Λαβε». 27 Μαΐου (Κυριακή).  Οι βομβαρδισμοί με τα τουρκικά πυροβόλα συγκεντρώνονται εναντίον του φράγματος στοεσωτερικό του Μεσοτειχίου. Ο Σουλτάνος περιέτρεξε καβάλα στο άλογο όλο το στράτευμα για να αναγγείλει ότι σύντομα θα γίνει η μεγάλη έφοδος.
28 Μαΐου (Δευτέρα).  Ολοκληρώνονται οι προπαρασκευές των Τούρκων για την τελική εξόρμηση.

Ο ιστορικός Κριτόβουλος αναφέρει ότι ο Σουλτάνος κάλεσε το απόγευμα στη σκηνή του τους υπουργούς και στρατηγούς του και υπενθύμισε τα πλούτη που περιείχε η Πόλη και τα λάφυρα που σε λίγο θα ήταν δικά τους. Τόνισε ότι επί αιώνες είχαν ιερό πόθο να κυριέψουν την Πόλη, ότι οι Χριστιανοί ήταν λίγοι και εξαντλημένοι χωρίς εξωτερική βοήθεια.
 Μεγάλη λειτουργία τη νύχτα στην Αγία Σοφία. Οι υπερασπιστές της Πόλης και ο Αυτοκράτορας μεταλαμβάνουν των αχράντων μυστήριων.
 Έπειτα ο Παλαιολόγος καβάλα στην αραβική φοράδα του γύρισε στο παλάτι στις Βλαχέρνες, ζήτησε συγχώρεση από τους ανθρώπους του και συνοδευόμενος από τον πιστό του Φραντζή περιήλθε τα χερσαία τείχη και διαπίστωσε ότι οι πύλες του εσωτερικού τείχους ήταν κλειστές. Κατόπιν ο Αυτοκράτορας είπε στον Φραντζή να φύγει και δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Η μάχη άρχισε.
29 Μαίου (Τρίτη).  Κατά τη μια και μισή το πρωί ο Σουλτάνος έκρινε ότι όλα ήταν έτοιμα και έδωσε τη διαταγή της εφόδου. Ο ξαφνικός θόρυβος ήταν τρομακτικός. Σε όλη τη γραμμή των τειχών οι Τούρκοι όρμησαν με κραυγές, τύμπανα και σάλπιγγες.
 Οι Χριστιανοί υπερασπιστές της Βασιλεύουσας περίμεναν στις θέσεις τους και όταν δόθηκε το σύνθημα του συναγερμού, άρχισαν να κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών, ενώ έσπευδαν γυναίκες μεταξύ αυτών και καλόγριες στα τείχη να βοηθήσουν στη μεταφορά υλικών για την ενίσχυση των οχυρωμάτων.
 Οι γέροντες και τα παιδιά συνέρεαν στις εκκλησίες, πιστεύοντας στην προστασία των Αγίων και αγγέλων. Πλήθη πιστών, παραμερίζοντας την πίκρα από την ασέβεια στο ναό των Λατίνων και των εζωμοτών, εισήρχοντο στην Αγία Σοφία. Ιερείς που θεωρούσαν την ένωση με τη Ρώμη ως θανάσιμο αμάρτημα, προσήλθαν στο ιερό για να λειτουργήσουν μαζί με τους Ενετούς. Ο καρδινάλιος ήταν εκεί και πλάι του επίσκοποι που δεν είχαν αναγνωρίσει ποτέ την εξουσία του.
 Όλες τις σκοτεινές ώρες πριν από την αυγή τα εκκλησιάσματα περίμεναν και προσεύχονταν στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία.

Η επίθεση των Βαζιβουζούκων εκδηλώθηκε σε όλο το μέτωπο με ισχυρότερη πίεση στην κοιλάδα του Λύκου, ύστερο από δίωρο όμως αγώνα ο σουλτάνος διέταξε να αποσυρθούν αφού κούρασαν τους Χριστιανούς υπερασπιστές των τειχών.
Μόλις πρόλαβαν να ανασυγκροτήσουν οι Χριστιανοί τις γραμμές τους δέχονται επίθεση από συντάγματα Τούρκων της Μικράς Ασίας, καλά οπλισμένους και πειθαρχημένους που ρίχτηκαν με ορμή πάνω στο φράχτη, ανεβαίνοντας ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου για να στηρίξουν τις σκάλες και να ανοίξουν το δρόμο για την κατάληψη της Πόλης.
Μια ώρα περίπου πριν την αυγή, ένα βλήμα από το πυροβόλο του Ουρβανού γκρέμισε μέρος του φράχτη και μια ομάδα από τριακόσιους Ανατολίτες ρίχτηκε μέσα από το ρήγμα, φωνάζοντας ότι η Πόλη ήταν δική τους. Οι Χριστιανοί, με επικεφαλής τον Αυτοκράτορα τους περικύκλωσαν, σκότωσαν αρκετούς και τους υπόλοιπους τους απώθησαν προς την τάφρο.

Η επίθεση ανακόπηκε και τα στρατεύματα γύρισαν πίσω αποθαρρύνοντας τον Ισάκ πασά.
 Ο Σουλτάνος, ανήσυχος μήπως διαψευσθούν οι ελπίδες τους, έδωσε διαταγή να επιτεθούν γρήγορα τα στρατεύματα των γενιτσάρων, πριν προλάβουν οι Χριστιανοί να πάρουν αναπνοή και κάνουν πρόχειρες επισκευές στο φράχτη,
 Ο αγώνας στο φράχτη ήταν τώρα σώμα προς σώμα. Εττί μια ώρα οι σκληροί γενίτσαροι προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο απέναντι στους ολιγάριθμους εξασθενισμένους Χριστιανούς.

Στη γωνία του τείχους των Βλαχερνών, ακριβώς πριν ενωθεί με το διπλό Θεοδοσιακό τείχος, υπήρχε μια μικρή πύλη εξόδου, γνωστή με το όνομα Κερκόπορτα. Κατά τον αγώνα οι Μποκκιάρντι και οι άνδρες τους τη χρησιμοποίησαν αποτελεσματικά εναντίον των ανδρών του Καρατζά πασά. Τώρα όμως, κάποιος, επιστρέφοντας από μία έξοδο, ξέχασε να την αμπαρώσει και μέσα στη σύγχυση μερικοί Τούρκοι πέρασαν μέσα από αυτή στην αυλή που ήταν πίσω της και άρχισαν να ανεβαίνουν μια σκάλα που οδηγούσε στην κορυφή των τειχών. 
 Ο Σουλτάνος αντιλήφθηκε τον πανικό και φωνάζοντας «η Πόλη είναι δική μας» διέταξε τους γενίτσαρους να επιτεθούν. Σε λίγο πολλοί γενίτσαροι έφθασαν στο εσωτερικό τείχος και πάνω από την Κερκόπορτα κυμάτιζαν Τούρκικες σημαίες. Τότε ακούστηκε η κραυγή «Η Πόλη εάλω!».
Ήταν λίγο πριν από την ανατολή του ηλίου όταν ένας πυροβολισμός βρήκε στο στήθος του Τζιουστινιάνι ο οποίος παρακάλεσε να το μεταφέρουν μέσα στην Πόλη και από εκεί σε ένα Γενουατικό πλοίο. Μαζί του υποχώρησαν και οι στρατιώτες του και ο Αυτοκράτορας απέμεινε με λίγους Έλληνες στο πεδίο της μάχης μόνος και αβοήθητος.
 Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κάλπασε προς τα ρήγματα του φράχτη με το δον Φραντζίσκο ντε Τολέντο, το Θεόφιλο Παλαιολόγο και τον Ιωάννη Δαλμέση, πέταξε τα Αυτοκρατορικά εμβλήματα και δεν το ξανάδε κανείς.
Η τελευταία μικρή εστία αντίστασης ήταν οι Κρήτες ναύτες στους τρεις πύργους στην είσοδο του Κερατίου, οι οποίοι νωρίς το απόγευμα παραδόθηκαν με δυσφορία υπό τον όρο να μη θανατωθούν.

Οι σφαγές, οι λεηλασίες και οι καταστροφές στην Πόλη κράτησαν, σύμφωνα με την υπόσχεση του σουλτάνου, τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

Διαπιστώσεις – Συμπεράσματα.
α.  Στις 29 Μαΐου 1453 ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα.
β.  Για έντεκα αιώνες η Κωνσταντινούπολη απετέλεσε το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Έγινε όμως έδρα θηριωδίας, αμάθειας και μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας.
γ.  Η Βασιλεύουσα έπεσε στα χέρα των Αγαρηνών, αλλά έπεσε σαν θρυλική ηρωίδα πολεμώντας ηρωικά ως το τέλος τους απίστους, εγκαταλειμμένη από τους Δυτικούς συμμάχους της.
δ.  Οι πραγματικοί Έλληνες θεωρούν τη μαύρη Τρίτη «αποφράδα» και αισθάνονται ρίγη εθνικής μνήμης όταν μιλούν για τον τελευταίο Αυτοκράτορα που αβοήθητος πάλεψε με τις ορδές των βαρβάρων.
ε.  Η ήττα αυτή της Κωνσταντινούπολης, τόσον αθλία όσο και αξιοθρήνητη, υπήρξε μία μεγάλη νίκη των Τούρκων, μια τρομερή καταστροφή των Ελλήνων, ένα αίσχος των Λατίνων.
στ.  Η Κερκόπορτα, ένας κόκκος άμμου, έκρινε την ιστορία του κόσμου

19η Ανάλυση (τελευταία) της Θ. Λειτουργίας

Ομιλία στην Αγρυπνία για την απόδοση του Πάσχα 2014

Πραγματοποιήθηκε η Μουσικολογική Eκδήλωση, για τη συμπλήρωση των δέκα χρόνων λειτουργίας της Σχολής Βυζαντινής και Εκκλησιαστικής Σχολής, της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης

Την Κυριακή 26  Μαΐου 2014 πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Τρύφωνος Τερψιθέας Γλυφάδας η 7η Μουσικολογική Εκδήλωση, για τη συμπλήρωση δέκα χρόνων λειτουργίας της Σχολής Βυζαντινής και Εκκλησιαστικής Σχολής της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης, παρουσία του Ποιμενάρχου της κ. Παύλου,  των Κληρικών και του νέου Δημάρχου Γλυφάδας κ. Παπανικολάου.

Η Εκδήλωση ξεκίνησε σε έναν κατάμεστο Ιερό Ναό με δύο ύμνους : α) το «Χριστός Ανέστη» και β) το Δοξαστικό «Αναστάσεως ημέρα» – και τα δύο σε Ήχο Πλ. Α΄, από τη χορωδία της Ιεράς Μητροπόλεως. 

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο  Σταυροφόρος Οικονόμος π. Γεώργιος Γαντζός, Προϊστάμενος του Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Γλυφάδας και  υπεύθυνος της Σχολής Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής, ο οποίος είχε και το συντονισμό της Εκδηλώσεως. Ο π. Γεώργιος είπε λίγα εισαγωγικά για το πρόγραμμα της Εκδηλώσεως και έδωσε το λόγο στον Διευθυντή της Σχολής Πρωτοψάλτη κ. Διονύσιο Ηλιόπουλο. Ο Διευθυντής της Σχολής έκανε  μία σύντομη ανασκόπηση της ιστορίας της Σχολής, η οποία φέτος συμπληρώνει τα 10 χρόνια της επίσημης λειτουργίας της, χάρη στην αγάπη και το ενδιαφέρον του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας, αλλά και  όλων των καθηγητών και σπουδαστών της Σχολής.

Κατόπιν, με την ευκαιρία της επετείου συμπληρώσεως 200 χρόνων (1814-2014) από την καθιέρωση της νέας μεθόδου βυζαντινής Μουσικής, ο Διευθυντής της Σχολής κάλεσε στο βήμα  τον κ. Ιωάννη Πλεμμένο, Ερευνητή του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών και Διδάκτορα Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου του Gambridge. Ο κ. Πλεμμένος ανέπτυξε το θέμα :  «Γρηγόριος Πρωτοψάλτης (1778-1821) – Ο Μελοποιός, Εξηγητής και Ερευνητής. Ένας εκ των τριών Διδασκάλων της καθιερωμένης Μεθόδου Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής». Ο ομιλητής  ανέπτυξε το θέμα με την προβολή σχετικών διαφανειών και αναφέρθηκε στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής που έζησε ο Γρηγόριος, στο βίο του, τα πρώτα του μαθήματα και τα έργα τα οποία εξέδωσε. (Δείτε το σχετικό Βίντεο)

Μετά το τέλος της ομιλίας, ο πολυπληθής χορός της Σχολής Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, απέδωσε μέλη του Γρηγορίου Πρωτοψάλτη, υπό τη Διεύθυνση του Διευθυντού της Σχολής  κ. Διονυσίου Ηλιοπούλου.  Το προλόγισμα  των ύμνων, με σαφείς λειτουργικές,  υμνολογικές και μουσικολογικές αναφορές, έκανε ο π. Γεώργιος Γαντζός.

Οι ύμνοι που αποδόθηκαν μελωδικά από τη χορωδία ήταν οι εξής:

1. «Άξιον εστίν…»  ( Ήχος Β΄)

2. «Αργή Δοξολογία»   (Ήχος πλ. Δ΄)

3. «Χερουβικόν…» (Ήχος Γ΄)

4. «Δούλοι Κύριον …» (Ήχος Γ΄)

Ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιώς απέδωσε τα κάτωθι τρία κοσμικά μέλη, επίσης  του Γρηγορίου Πρωτοψάλτου.  

1. «Έλπιζα και πάλι ελπίζω…» ( Ήχος πλ. Α΄)

2. «Άνοδος λαμπρού φωστήρος…» ( Ήχος πλ. Δ΄) (Ωδή εις τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄)

3. Δεύτε Έλληνες γενναίοι…» ( Ήχος πλ. Β΄ ) (Παιάνας)

Στο τέλος του Μουσικού μέρους της Εκδηλώσεως, ο Διευθυντής της Σχολής κ. Ηλιόπουλος παρέδωσε στον Σεβασμιώτατο μία αναμνηστική τιμητική διάκριση, ως ελάχιστο δείγμα υιικής αγάπης και ευγνωμοσύνης για ό,τι έχει προσφέρει στη Σχολή.

Ακολούθως, ο Μητροπολίτης μας έκλεισε την εκδήλωση  ευχαριστώντας εγκαρδίως τον Διευθυντή της Σχολής κ. Ηλιόπουλο για την τιμητική διάκριση, την οποία ο Ποιμενάρχης μας με τη σειρά του προσέφερε και αφιέρωσε προς όλο το ποίμνιο, Κληρικούς και λαϊκούς της Μητροπόλεως. Ευχαρίστησε στη συνέχεια τον Τριαδικό μας Θεό για όλες τις ευεργεσίες του, αλλά και τον Διευθυντή της Σχολής, τους καθηγητές και τους σπουδαστές της για ό,τι έχουν προσφέρει στην τοπική μας Εκκλησία. Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε επίσης τον υπεύθυνο Ιερέα π. Γεώργιο Γαντζό, τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο π. Κωνσταντίνο Βαρθολομαίο στο Ναό του οποίου λειτουργεί η Σχολή, τον ομιλητή κ. Πλεμμένο, τον κ. Νταραβάνογλου για τα κοσμικά μέλη που ακούστηκαν και όλους τους παρευρισκόμενους. (η ομιλία εδώ) 

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος προσέφερε, με τη σειρά του, μία τιμητική αναμνηστική πλακέτα προς τον Διευθυντή της Σχολής κ. Διονύσιο Ηλιόπουλο για την προσφορά του στη Σχολή, αλλά και την Εκκλησιαστική Μουσική. Η χορωδία  έψαλε τη φήμη του Σεβασμιωτάτου εκτός προγράμματος  και η Εκδήλωση ολοκληρώθηκε. 

                             Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Κυριακή του Τυφλού- Η φυσική όραση δεν μας εξασφαλίζει ουσιαστικό φωτισμό.

  «  οὐχ ἱκανῶ τοῦ ἐρωτᾶν, πότε νὺξ πότε ἡμέρα. Οὐκ εὐτονοῦσί μου οἱ πόδες τὰ τῶν λίθων προσκρούσματα, οὐ γὰρ εἶδον.ἐν εἰκόνι τὸν ἐμὲ πλαστουργήσαντα» ( Στιχηρὸ Ἐσπερινoῦ Κυριακῆς Τυφλοῦ).

            του π. Παναγιώτη Γκέζου

    Δεν επιτρέπει στον τυφλό

 η τύφλωσή του να γνωρίσει επαρκώς

                                        ούτε τον κόσμο τον υλικό,

ούτε την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο,

και ευρισκόμενος σ’ αυτή την κατάσταση

                                                      συναντά το Χριστό

                                  και του ζητάει το φωτισμό.

     Ανταποκρινόμενος ο Χριστός

                                          στο αίτημα του τυφλού

τον «ὠμμάτωσε» (τοῦ δώσε μάτια).

«θαύματα ποιῶν ὁ λυτρωτής,

ἰάσατο καὶ τυφλὸν ἐκ γενετῆς,

πηλὸν ἐπιχρίσας καὶ εἰπὼν

 πορεύθητι καὶ νίψαι ἐν τῶ Σιλωάμ,

 ὅπως γνώση μὲ Θεόν,

 ἐπὶ γῆς βαδίζοντα, σάρκα φορέσαντα,

 διὰ σπλάγχνα οἰκτιρμῶν» (Ωδὴ α’ Κανόνος Κυριακῆς τοῦ Τυφλοῦ).

Και ο τυφλός φωτίζεται τόσο,

 ώστε όχι μόνο να μπορεί να δει

                                      τον κόσμο τον υλικό,

αλλά να μπορεί να αναγνωρίσει

                                            τον φωτοδότη του

                        σαν του φωτός τον δημιουργό.

       Όταν γίνεται λόγος στη λειτουργικὴ ζωὴ

                                της Εκκλησίας για τελώνες,

     για φαρισαίους, για ασώτους, για πόρνες,

 για παραλύτους, για νομικούς

                                                      ή για τυφλούς

συνήθως αισθανόμαστε ότι όλα αυτά αναφέρονται

                                                         σε κάποιους άλλους

 και ότι ευτυχώς εμείς δεν συμπεριλαμβανόμαστε

                                                                           σ’ αυτούς.

    Όμως η κατάσταση η δική μας,

είναι ανάλογη και ίσως χειρότερη

                                                     εκείνης του τυφλού.

 Ο τυφλός είναι σε πλεονεκτικότερη θέση από μας,

γιατί αν και δεν βλέπει αναγνωρίζει

                                               τη θεότητα του Χριστού.

Πραγματικά, η φυσική όραση δεν μας εξασφαλίζει

                                                       ουσιαστικό φωτισμό

και με τα σωματικά μάτια ανοικτά

 μπορούμε να βρισκόμαστε και βρισκόμαστε

                                                       σε σκοτάδι φρικτό,

 σχετικά με τον εαυτό μας,

 τον κόσμο και το συνάνθρωπο μας.

    Όταν αγγίζει τον άνθρωπο

                              η χάρη του αναστημένου Χριστού

και τον φωτίσει, έτσι ώστε τον εαυτό του να δει,

όπως πραγματικά είναι, ταπεινώνεται,

                                                         γίνεται επιεικής

με τους άλλους και δεν αισθάνεται την ανάγκη

να ταπεινώσει εκείνους και αυτός να ανυψωθεί.

    Τέλος ξέρουμε ότι έχει βεβαιωθεί:

       «ὅταν πάντας ἀνθρώπους καλοὺς θεωρῆ,

 καὶ οὐ φαίνηταί τις αὐτῶ ἀκάθαρτος καὶ βέβηλος»

                                 όπως  ο Ισαὰκ ο Σύρος ομολογεί.

    Όταν ο άνθρωπος, απ’ τον αναστημένο Χριστό,

                                                                             ζητήσει

 να θεραπεύσει την τύφλωση του

                                                         και να τον φωτίσει,

 τότε βλέπει, του υλικού κόσμου,

                                                    την πραγματική φύση.

     Βλέπει τα υλικά αγαθά όχι σαν κάτι που μπορεί

                                                                        νὰ αρπάξει,

αλλά σαν κάτι που μπορεί να προσφέρει

                                                                η να το πράξει.

Βλέπει έναν όμορφο άνθρωπο όχι σαν αντικείμενο

με τον οποίο μπορεί, μιὰ δική του επιθυμία,

                                                              να ικανοποιήσει,

αλλά τον κοιτάει όλο και με πιο πολύ έκσταση

                                                                     και αναζητεί

τὸ ασύγκριτα ωραιότερο πρόσωπο Εκείνου

                                           που τον έχει δημιουργήσει.

Να, λοιπόν, γιατὶ το λειτουργικό κλίμα της Κυριακής

του Τυφλού θέλει να παρουσιάσει

 τη δική μας τύφλωση πολύ πιο σοβαρή

από εκείνη του τυφλού της ευαγγελικής περικοπής.

    Να γιατὶ λέει ο υμνωδός

«τοὺς νοερούς μου ὀφθαλμούς, πεπηρωμένους Κύριε,

 ἐκ ζοφερᾶς ἁμαρτίας,

σὺ φωταγώγησον, ἐνθείς, οἰκτίρμον τὴν ταπείνωσιν,

                                                                   καὶ τοῖς μετανοίας

καθάρας με δάκρυσιν»,

 στο Εξαποστειλάριον της Θείας Λειτουργίας.

(Ἐξαποστειλάριον Τετάρτης προ τῆς Αναλήψεως.)

    Όμως ο τυφλός ζητάει από το Χριστό

να θεραπεύσει τη σωματική του τύφλωση και ο υμνωδός

 του ζητάει να του θεραπεύσει την τύφλωση του

                                                                        την πνευματική,

γιατὶ και οι δύο βρίσκονται

                                  σ’ ένα αρκετά προχωρημένο επίπεδο,

στο οποίο ίσως εμείς δεν έχουμε ακόμη φτάσει εκεί .

    Γι’ αυτό εμείς ίσως δεν μπορούμε να ζητήσουμε

 απ’ τον αναστημένο Χριστό

να θεραπεύσει την τύφλωση μας,

 αλλά να μάς βοηθήσει να διαπιστώσουμε

                                                                 ότι είμαστε τυφλοί.

    Μακάρι, αγαπημένοι αδελφοί,

 και τα δικά μας μάτια ν’ ανοίξουν,

 τον υπέροχο Ευεργέτη μας να δούμε

                                             και όσο ζούμε

                                    λατρευτικά να Τον προσκυνούμε.