Kυριακή του Παραλύτου- Ο Χριστός είναι ο κύριος των σωμάτων και των ψυχών.

    «διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα, διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι, καὶ λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω;» ( Δοξαστικὸ Ἑσπερινοῦ Κυριακῆς Παραλύτου).

του π. Παναγιώτη  Γκέζου

     Ο δυναμισμός του Χριστού πάνω στην ύλη

 και πάνω στο πνεύμα είναι αδιαίρετος.

 Είναι η καθαρτική δύναμη της θείας Χάριτος,

η οποία εμφανίζεται αρχικά σαν δύναμη

καθαρισμού του ανθρώπου από τη φυσική νόσο.

Σ’ αυτό το επίπεδο βρισκόταν

                                     η αναζήτηση του παραλύτου.

 Ο παράλυτος ζητάει μεν τη δύναμη

                                                 της Χάριτος του Θεού,

 που εκφραζόταν με του αγγέλου την ενέργεια,

                αλλά τη ζητάει σαν δύναμη καθαρισμού

                                     από τη σωματική αρρώστια

και ο Χριστός ανταποκρίνεται μεν

                                                         σ’ αυτό το επίπεδο,

 όπως έκανε πάντοτε, αλλά δεν μένει σ’ αυτό.

Ο Χριστός είναι ο κύριος των σωμάτων

                                                              και των ψυχών.

     Η  δυνατότητα των ανθρώπων

                                          να ανεχθούν την ατέλεια

τού συνανθρώπου τους μπορεί να έχει όρια,

αλλά του Θεού η ανοχή

                            γι’ αυτή την ανθρώπινη ατέλεια

                                                             δεν έχει όρια,

γι’ αυτό και ο Χριστός απαντάει κατά τον υμνωδό

                                                            στον παραλυτικό:

 «Διὰ σὲ ἄνθρωπος γέγονα,

                              διὰ σὲ σάρκα περιβέβλημαι

                                   καὶ λέγεις ἄνθρωπο οὐκ ἔχω;» (1)

Όπως όμως δεν είναι ανεξάρτητη η κακοδαιμονία

του ανθρώπινου σώματος

                                    από την κατάντια της ψυχής,

έτσι και η λυτρωτική παρουσία τού Χριστού στη ζωὴ

ενός ανθρώπου δεν μπορεί να περιορισθεί

       στο σώμα του αποκλείοντας την δική του ψυχή.

     Δεν μπορεί ο Χριστός να απομακρύνει

                                τα συμπτώματα της παθολογίας

       του σώματος χωρίς να απομακρύνει την αιτία,

 που είναι τα πάθη της ψυχής.

       Η γνήσια θεραπεία

                               δεν περιορίζεται στα συμπτώματα.

 Η θεραπευτική επέμβαση που περιορίζεται

                                                       στα συμπτώματα

 και που δεν περιλαμβάνει τα αίτια

   είναι είτε κομπογιαννιτισμός είτε μαγεία.

Όταν ζητούμε να δείξει ο Χριστός τη δύναμή Του

θεραπεύοντας τις αρρώστιες του σώματος μας

                    η ευλογώντας τὴν υλική μας αφθονία

       χωρὶς να κάνει την καθαρτική εμφάνισή Του

μέσα στη αμαρτωλή ψυχή μας γεμάτη λαιμαργία

ζητούμε στην πραγματικότητα ένα θαυματοποιό

                                                       η ένα μάγο και αυτό

είναι που τις περισσότερες φορές ζητάει ο άνθρωπος

                                                της σημερινής κοινωνίας.

   Όμως, οι θεραπευτές, οι μάγοι, τα χαρτιά

                                                        και τα τεχνάσματα,

 μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση μπορούν

                  να μας προσφέρουν  αυτά τα πράγματα

για να μας αφήσουν μετὰ

                                         σε περισσότερη απελπισία

                                                  από εκείνη στην οποία

          βρισκόμαστε πριν από τη δική τους θεραπεία.

     Αν ο Χριστός είχε θεραπεύσει τον παράλυτο

                                                  από την παράλυση του

 χωρὶς να βάλει το λυτρωτικό του νυστέρι

          στην αφορμισμένη πληγή της φιλαυτίας του,

                                        που απομάκρυνε από κοντά

του τους άλλους ανθρώπους,

                         αναπότρεπτα θα τον εύρισκε τελικά

 το μεγαλύτερο και το ανεπανόρθωτο κακό,

 από το οποίο θέλει να τον προφυλάξει ο Χριστός.

     Η «πνευματική ζωή για ένα χριστιανό

                                                   είναι κι η πολιτική,

 καθώς πολιτική είναι η καθημερινή μας ζωή».

    Η Εκκλησία είναι η ζωή του Χριστιανού

 δεν είναι μόνο οι δύο ώρες στην Εκκλησία

                                                         κάθε Κυριακή

 και μετά τους ποιμαίνει ο κάθε αλλοπρόσαλλος

                                                                   και εχθρός

                                          της Εκκλησίας πολιτικός.

    Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την ιδέα

ότι πρέπει να αφήσουμε

                                 τα πράγματα ανεξέλεγκτα

χωρίς αντίσταση στο κακό,

χωρίς αντίσταση

                   στην πνευματική μας υποδούλωση,

 αδιαφορώντας για το ότι με την στάση μας αυτή

 συντελούμε στο να γίνει σχεδόν αδύνατη

                                                     η πνευματική ζωή

 των ανθρώπων, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά

 ότι, με τους ρυθμούς που γκρεμίζονται τα πάντα,

 θα 'ρθει πολύ σύντομα η ημέρα

                                            που ελάχιστοι άνθρωποι

 θα έχουν πια τις ψυχικές αντιστάσεις,

                                       ώστε να ζήσουν χριστιανικά.

      Ο Ιησούς, ψυχή τε και σώματι μας υγιαίνει

 και με τη δύναμη της Αναστάσεώς Του μας

                                       σώζει και μας ανασταίνει.

 Ένα πράμα να φροντίζουμε:

τον Αναστάντα

                   και τη δύναμη της Αναστάσεώς Του

                                                           να γνωρίσουμε.

1. Δοξαστικό Εσπερινού Κυριακής Παραλύτου.