Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Ε' Ματθαίου.

Γαλ. Ε' 22-Σ' 2Το κάλλος της αγιότητας άλλωστε είναι το μόνο που μπορεί να κάνει τον κόσμο να ανασάνει αληθινά. Και είναι το μόνο που νικά το χρόνο οριστικά.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο απ. Παύλος,

μας προτρέπει να δείχνουμε πραότητα.

 Από αυτό και μόνο αντιλαμβανόμαστε,

της προτροπής του, τη σπουδαιότητα.

Ο ποιμένας οφείλει να κοσμείται

                                    από την πραότητα,

η οποία περιλαμβάνεται στα χαρίσματα

του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5:23)

                                                και αποτελεί

βασικό στοιχείο της πνευματικής ζωής.

Φυσικά, αν και η Καινή Διαθήκη

             μας δίνει το μέτρο της επιλογής

 των ποιμένων, τα κριτήρια της,

                   των επτά διακόνων, εκλογής

(«ἄνδρες πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας» (Πρ. 6:3)),

 θα ήταν ίσως υπερβολικό

να απαιτήσουμε από κάποιον

να αποκτήσει πρώτα αυτά τα χαρίσματα

 και έπειτα να αναλάβει τα καθήκοντα

 του ποιμένα, αλλά νομίζω

                                       ότι είναι σημαντικό

 να μην επικροτούμε  

            μία συμπεριφορά έντονη με θυμό.

«Ο αληθινός σκοπός της χριστιανικής ζωής

είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος»,

αναφέρει ο μεγάλος Ρώσος Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ.

Και κάνει την αναφορά

                                 μέσα από την ασκητική

και πνευματική ζωή

 που εκείνος όχι απλώς επέλεξε,

αλλά και έζησε πάσας τας ημέρας

                                            της δική του ζωής.

Τον θαυμάζουμε, όπως και κάθε ασκητή,

μεταξύ των οποίων και τον άγιο Αθανάσιο

                               τον εν Άγιο Όρη ασκητή ,

που μόνασε κατ' αρχάς

επί του Κυμαίου όρους,

του εν τη Μυσία της Βιθυνίας,

και μετά  στο όρος του Άθωνας,

 συνέστησε την μεγίστη μονή,

εν η διά συντόνου προσευχής

πολλούς οδήγησε

                     στην οδό την αρετής

δια της ενάρετου αυτού πολιτείας.

                            Σάρκα, πάθη και επιθυμία,

         τρία στοιχεία της ζωής μας, τα οποία

 και μόνο η σκέψη ότι χρειάζεται

                                                     να τα δούμε

μέσα από την προοπτική της σταύρωσης

  μας κάνει να πιστεύουμε

                                       και να ομολογούμε

 ότι αυτός ο δρόμος δεν είναι για μας.

 Γιατί ο πολιτισμός,

 αλλά και η ίδια η ανθρώπινη ευημερία

στηρίζονται στην σάρκα, στα πάθη

               και τις επιθυμίες ως τα στοιχεία

εκείνα που πιστεύουμε

ότι κάνουν τη ζωή μας γεμάτη ευτυχία.

Η σάρκα είναι στοιχείο της ύπαρξής μας.

Είναι ό, τι μας υπενθυμίζει

                    την ανθρώπινη διάστασή μας.

Και ότι δεν μπορούμε

                          να προσεγγίσουμε το Θεό

 με άλλον τρόπο πλην της συνήθειας

                                    και της τυπολατρίας.

Ότι μπορούμε να είμαστε

                            υπόδουλοι της αμαρτίας

 και να τα έχουμε καλά μαζί Του,

                                διότι Εκείνος συγχωρεί.

Και δεν μπορούμε

 να προσανατολίσουμε διαφορετικά

                                             τη δική μας ζωή

γιατί τη ζωή τη ζούμε μία φορά

                                                πάνω στη γη.

Το κάλλος της αγιότητας άλλωστε

                                               είναι το μόνο

               που μπορεί να κάνει τον κόσμο

                                      να ανασάνει αληθινά.

Και είναι το μόνο

                           που νικά το χρόνο οριστικά.

 Κι ας μην κάνει το θόρυβο

                                         του πολιτισμού μας.

Κι ας μην πέφτουν επάνω του

                                    τα φώτα της ζωής μας.

Είναι όμως και θα είναι ο αληθινός σκοπός

 της ζωής και της πίστης μας, ο μοναδικός.

Λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς:  

 «Γιὰ νὰ σοῦ παρουσιάσω τὸ ὅλο σαφέστερα·

 τὸ κορύφωμα τῶν κακῶν λέγεται ἡδονὴ

καὶ ὅλο σχεδὸν τὸ πλῆθος τῶν πονηρῶν

                                         κρεμιέται ἀπὸ αὐτήν.

Διότι ἡ ἡδονὴ διαιρεῖται σὲ δύο σύμφωνα

μὲ τὰ διπλᾶ συστατικὰ μας·

 τὸ ἕνα μέρος της

                  ἔχει πάντοτε μία νοερὴ φλεγμονὴ

                                        ποὺ φαίνεται τερπνή,

                               καὶ ὀνομάζεται φιλοδοξία·

 τὸ ἄλλο μέρος, ποὺ ἐκ φύσεως

θέλγει πάντοτε κατ’αἴσθησι,

ἔχει τὴν ἐπωνυμία

ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἴδια, καλούμενο φιληδονία.…»

 (Παλαμ. Ταμεῖον, σελ.746, παρ.6&7, «Πρὸς Ἰωάννην καὶ Θεόδωρον φιλοσόφους,

 ΕΠΕ 8,440-444, Ε.Χ. 5,234-236»). 

«Νά προσέχεις καί νά προσεύχεσαι,

τά παιδιά σου νά μήν πέσουν

                                 στή σαρκική ἁμαρτία.

 Βέβαια καί μέ τόν λογισμό ἁμαρτάνει κανείς,

                                                  ἀλλά ἐλαφρότερα,

ἐνῶ μέ τή σαρκική συνεύρεση πολύ βαρύτερα,

γιατί μ’ αὐτήν γίνονται βαθιές ἀλλαγές

                                           καί ζημιές στήν ψυχή".

(Ἅγιος Πορφύριος, Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, σελ.69)       

Δεν ευσταθούν οι προφάσεις

της δήθεν ιδιαιτερότητας των χαρακτήρων

               ή των συνηθειών και της επιρροής

               του περιβάλλοντος, ούτε και αυτής

της κληρονομικότητας.

Ο Κυρίου μας, ανέπλασε

                                   και μεταμόρφωσε

             όλη τη μεταπτωτική μας διαστροφή

και μας πρόσθεσε εξουσία να πατούμε

«επί όφεων και σκορπίων

και πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. 10,19 ).

Αυτό το μαρτυρούν οι δεδικαιωμένοι

                                             δούλοι του Θεού.