Ομιλία στον Εσπερινό του Αποστόλου Ανδρέα.

Κήρυγμα τη Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά.

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΓ’ Λουκά.

Εφες. Ε’ 8-19 :Η σοφία η οποία προέρχεται από το φως του Χριστού πρέπει να αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα του κάθε πιστού.

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Έρχεται ακολούθως η κοινωνία με τους πειρασμούς της

και δημιουργεί μέσα μας μεγαλύτερη αναταραχή.

Ο διάβολος εν συνεχεία, επενεργεί ύπουλος και προκαλεί

 νέα προβλήματα και εμπόδια εις την πορεία μας την ομαλή.

Η ζωή μέσα στο φως της χάριτος του Χριστού

αποφέρει στον πιστό πνευματική καρποφορία

               που είναι η αλήθεια, η δικαιοσύνη και η αγαθοσύνη.

Αυτή η πνευματική καρποφορία

διαποτίζει όλο το είναι του ανθρώπου

                                                         και τον γεμίζει με ευφροσύνη.

            Ακολούθως τους προτρέπει να εξετάζουν

           τι αρέσει στον Κύριο και αυτό να προσπαθούν

                       να κάνουν συνεχώς στη ζωή τους, όσο μπορούν.

Η εξέταση αυτή το τη αρέσει στο Τριαδικό Θεό

πρέπει να προτάσσεται σε όλες τις αποφάσεις της ζωής μας,

έτσι ώστε να μην πέφτουμε σε καταστάσεις

                                  που μόνο κακό προκαλούν στην ψυχή μας.

Ο λόγος του Χριστού φέρνει στο φως

                                                  τα έργα που γίνονται στα κρυφά

                και που είναι ντροπή ακόμη και να μιλάμε γι’ αυτά,

έτσι ώστε να ελέγχονται και να μην συνεχίζουν

                                      να διαφθείρουν τους ανθρώπους ξανά.

 Η παράθεση στη συνέχεια ενός ύμνου, ο οποίος

    συνετάχθη υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος,

                          θέλει να μας δείξει την ανάσταση του πιστού

 από το σκότος της αμαρτίας

                                    και την είσοδο του στο φως του Χριστού.

Ο ύμνος αυτός μας λέει: «ξύπνα εσύ που κοιμάσαι,

                                                       αναστήσου από τους νεκρούς

και ο Χριστός θα σε φωτίσει».

 Η απόφαση που παίρνει ο άνθρωπος να εγκαταλείψει

                            το σκότος και να αναγεννηθεί πνευματικά

έλκει τη χάρη του Χριστού ο οποίος τον φωτίζει για να

               πορευτεί πλέον στο φως της χάριτος Του με χαρά.

        Η σοφία η οποία προέρχεται από το φως του Χριστού

πρέπει να αποτελεί

                           χαρακτηριστικό γνώρισμα του κάθε πιστού.

            Η σωστή αξιοποίηση των ημερών από τον χριστιανό,

 γίνεται με τη σωστή αξιολόγηση των διαφόρων πειρασμών

 που θα συναντήσει κατά τη διάρκεια της ημέρας,

                                          έτσι ώστε να έχει κέρδος πνευματικό.

Στις σχέσεις που έχει με τους συνανθρώπους του

                                   παίρνει όσα τον οδηγούν στην σωτηρία,

                     ενώ αποφεύγει όσα τον οδηγούν στην αμαρτία,

έχοντας υπ’ όψιν του ότι ο καιρός

                          που έχει μπροστά του είναι καιρός μετανοίας.

Ο Χριστός είναι το φως το αληθινό,

που διώχνει τα σκοτάδια της πλάνης και της ειδωλολατρίας.

 Ως εκ τούτου ο θείος Απόστολος καλεί τους Εφεσίους,

 αλλά και εμάς, να ζούμε ως τέκνα Χριστού

                                                                   στην δική του Εκκλησία.

«Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε,

                                                         μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί,

     εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισίν»:

 Χρειάζεται, κατά τον απόστολο Παύλο,

                            να μην ζούμε ως ασύνετοι, αλλά ως συνετοί.

            Οι κάτοικοι της Εφέσου ήταν (ειδωλολάτρες) εθνικοί.

Μια μεγάλη μερίδα όμως, μετά το κήρυγμα του Παύλου,

                                                                βαπτίστηκαν χριστιανοί.

Προς αυτούς λοιπόν,

             απευθύνει τις συμβουλές  της σημερινής περικοπής.

Αναμφίβολα τα λόγια του  Αποστόλου των Εθνών

                 αφορούν και εμάς σήμερα, έχουν αξία διαχρονική.

29-10-2015

6η Ομιλία Περί Προσευχής.

Ολοκληρώθηκαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις στο Ίδρυμα Κ.Α.Α.Π. Βούλας.

Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015, τελέσθηκε ο Όρθρος και η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία με την συμμετοχή του Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου του ομωνύμου Δήμου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ματθαίου Χάλαρη και του π. Αντωνίου Χρήστου, Υπευθύνου Ιερέως του Ιδρύματος, των παιδιών και εργαζομένων του Ιδρύματος, καθώς και Χριστιανών από την ευρύτερη περιοχή.

Το Θείο Λόγον κήρυξε ο π. Ματθαίος, ο οποίος   αναφέρθηκε στην σωστή ανατροφή των παιδιών, σύμφωνα με πνευματικά και όχι υλικά κριτήρια, με σκοπό την μεταμόρφωσή τους εν Χριστώ και όχι να παραμορφωθούν με τα κοσμικά κριτήρια και τις αξίες αυτού του κόσμου. Τα παιδιά είναι και ανήκουν εν δυνάμει στη Βασιλεία των Ουρανών και οφείλουμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του ίδιου του Χριστού μας, να τους μοιάσουμε για να εισέλθουμε  και εμείς στον Παράδεισο. Να κάνουμε ότι μπορούμε στα παιδιά και ως αντάλλαγμα να τους ζητήσουμε να λένε καθημερινά ένα "Κύριε Ελέησον" για εμάς, γιατί η προσευχή τους δονεί κυριολεκτικά τον Ουρανό.  

  Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο π. Αντώνιος μετέφερε τις ευλογίες και τις ευχές του  Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχη μας κ. Παύλου. Στη συνέχεια ευχαρίστησε τον π. Ματθαίο που  φροντίζει ανελλιπώς  κάθε χρόνο να έρχεται και να λειτουργεί στη μνήμη του Αγίου σε αυτό το Εκκλησάκι,  καθώς και όλους τους προσκυνητές και εθελοντές, που βοήθησαν και συνέβαλαν ο κάθε ένας με τον τρόπο του, στον ευτρεπισμό του Ναού.

         Μετά το "Δι' ευχών" ο π. Αντώνιος μετέβηκε με το Άγιο Δισκοπότηριο σε όλα τα τμήματα του Ιδρύματος, για να  κοινωνήσουν τα παιδιά τα  οποία δεν μπορούσαν να βρίσκονται στο Εκκλησάκι.

   Εκ του Ιερού Παρεκκλησίου Κ.Α.Α.Π. Βούλας.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ !!

Το Ιερό Σαρανταλείτουργο, κατά την διάρκεια της νηστείας των Χριστουγέννων, υπέρ υγείας ζώντων και υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας.

Στο υπέροχο βιβλίο «Ιωάννης της Κροστάνδης», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου), διαβάζουμε: «Στην Θεία Λειτουργία τελείται το μυστήριο τής αγάπης. Και ή αγάπη στην ουσία της είναι μεταδοτική. Ή αγάπη, ιδιαίτερα ή θεία, σπεύδει να σκορπίσει το φώς της, την χαρά της όλους… Και συμπληρώνει: ώ αγάπη τελειότατη! ώ αγάπη, πού τα πάντα αγκαλιάζεις! Ώ αγάπη ισχυρότατη! Τί να προσφέρουμε σαν ευγνωμοσύνη στον Θεό για την αγάπη Του προς εμάς; Ή αγάπη αυτή βρίσκεται στην θυσία τού Χριστού, πού προσφέρεται για την άπελευθέρωσι όλων από κάθε κακία…».

Και ό μακαριστός π. Παΐσιος, σχετικά με την ανάγκη προσευχής για τούς κεκοιμημένους, έλεγε: «…να αφήνετε μέρος τής προσευχής σας για τούς κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησία λειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.

Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθή και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ό όποιος έχει παρρησία στον Θεό, και τού ανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό.

Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ό όποιος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν τού ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνης ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται (από δίψα ). Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν πού το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.)

Για την ωφέλεια από τα Ιερά Σαρανταλείτουργα και τα μνημόσυνα, αξιομνημόνευτο είναι και το περιστατικό πού ακολουθεί από το βιβλίο «Θαύματα και αποκαλύψεις από την Θεία Λειτουργία», (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου).

«Κάποιος άρχοντας από την Νικομήδεια αρρώστησε βαριά και, βλέποντας πώς πλησιάζει στον θάνατο, κάλεσε την γυναίκα του για να τής εκφράσει τις τελευταίες του επιθυμίες: Την περιουσία μου να την μοιράσεις στους φτωχούς και τα ορφανά. Τούς δούλους να τούς ελευθερώσεις. Αλλά στους ιερείς δεν θέλω να δώσεις χρήματα για λειτουργίες. Σ’ αυτή του την μεγάλη θλίψη ό ετοιμοθάνατος επικαλέστηκε με πίστη την ευχή τού άββά Ησαΐα, ενός άγιου μοναχού πού ασκήτευε κοντά στην Νικομήδεια, και αμέσως -ώ τού θαύματος!- έγινε καλά. Σηκώθηκε λοιπόν και πασίχαρος έτρεξε στον όσιο. Εκείνος τον καλοδέχτηκε, δοξάζοντας τον Θεό για το μεγάλο θαύμα.

-Θυμάσαι, παιδί μου, τον ρώτησε, ποιά ώρα συνήλθες από την αρρώστια;

-Την ώρα πού επικαλέστηκα την ευχή σου, απάντησε εκείνος. Ό όσιος, με τον φωτισμένο του νου, γνώριζε τί είχε λεχθεί στην διάρκεια τής αρρώστιας του και ξαναρώτησε:

-Άφησες, παιδί μου, χρήματα στους ιερείς, να λειτουργούν για την σωτηρία τής ψυχής σου;

-Όχι, γέροντα. Τί θα είχα να ωφεληθώ άν άφηνα κάτι; Δεν θα πήγαινε χαμένο;

-Μην το λες αυτό.

Ό άδελφόθεος Ιάκωβος γράφει: «Ασθενεί τις έν ύμίν; προσκαλεσάσθω τούς πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν έπ’ αυτόν άλείψαντες αυτόν έλαίω έν το ονόματι του Κυρίου και ή ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα, και έγερεί αυτόν ό Κύριος· καν αμαρτίας ή πεποιηκώς, άφεθήσεται αύτώ». Να λοιπόν πού οι ευχές των ιερέων είναι αποτελεσματικές, για όποιον τις ζητάει με πίστη. Δώσε τώρα κι εσύ ένα ποσό, για λειτουργίες, και θα λάβεις από τον Θεό την πρέπουσα πληροφορία.

Έτσι κι έκανε. Έδωσε χρήματα σ’ έναν ιερέα για να του κάνει σαρανταλείτουργο, και γύρισε στον σπίτι του. Όταν συμπληρώθηκαν οι λειτουργίες, μετά από σαράντα μέρες, κι ενώ σηκωνόταν από τον ύπνο, βλέπει ξαφνικά ν’ ανοίγουν οι πόρτες του σπιτιού του και να μπαίνουν σαράντα άνδρες έφιπποι, λαμπροί και αγγελόμορφοι, είκοσι από δεξιά και είκοσι από αριστερά. -Κύριοι μου, φώναξε έκπληκτος ό άρχοντας, πώς μπήκατε σε σπίτι ανθρώπου αμαρτωλού;

-Εμείς οι σαράντα, πού βλέπεις, του απάντησαν εκείνοι, αντιπροσωπεύουμε τις λειτουργίες πού έγιναν για σένα στον φιλάνθρωπο Θεό. Μάς έστειλε Εκείνος, για να σε συνοδεύσουμε μέχρι την εκκλησίας. Πήγαινε μέσα χαρούμενος, χωρίς δισταγμό. Να, με τα πρεσβυτικά χέρια συμπληρώθηκαν οι σαράντα λειτουργίες, πού έγιναν για να ενωθεί ό Χριστός μαζί σου και να κατοικήσει στην καρδιά σου.

Ύστερα από’ αυτά, ό άρχοντας μοίρασε την περιουσία του σε ευλαβείς ιερείς, για να γίνουν λειτουργίες «υπέρ αφέσεως των αμαρτιών αυτού», διακηρύσσοντας πώς οι θείες λειτουργίες και οι αγαθοεργίες μπορούν να ανεβάσουν την ψυχή του ανθρώπου από τα καταχθόνια στα επουράνια.

Εἶναι ἡ μέγιστη καὶ πιὸ ἰσχυρὴ προσευχή καθὼς ἀποτελεῖ συμμετοχὴ στὴν προσευχὴ καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει σχετικά: «Μέγιστη ὠφέλεια πιστεύουμε ὅτι θὰ λάβουν αὐτοί, γιὰ τοὺς ὁποίους δεόμαστε κατὰ τὴν ἁγία καὶ φοβερὴ θυσία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλοί, ἀφοῦ Χριστὸν ἐσφαγιασμένον ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν ἐξιλεούμενοι ὑπὲρ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν». Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Δὲν νομοθέτησαν τυχαία οἱ Ἀπόστολοι νὰ μνημονεύουμε κατὰ τὰ φρικτὰ μυστήρια (Θεία Λειτουργία) τοὺς κεκοιμημενούς. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτούς».

Ἡ ἐμπειρία μαρτυρεῖ γιὰ τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ποὺ δὲν εἶναι «ἀτομικὴ προσευχὴ» ἀλλὰ ἡ προσευχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας.

Πηγή: www.osiaeirini.gr

Σαρανταλείτουργο « υπέρ αναπαύσεως»

Ο ΓΕΡΟ-ΔΑΝΙΗΛ ο αγιορείτης (1929), ο σοφός ησυχαστής των Κατουνακίων, έχει καταχωρισμένο ατά χειρόγραφά του και το ακόλουθο περιστατικό, πού συνέβη το 1869 στην πατρίδα του, τη Σμύρνη.

Κάποιος ενάρετος χριστιανός κάλεσε στα τελευταία της ζωής του τον πνευματικό του παπα-Δημήτρη και του είπε:

Εγώ σήμερα πεθαίνω. Πες μου, σε παρακαλώ, τι πρέπει νά κάνω την κρίσιμη τούτη ώρα;

Ό ιερέας, γνωρίζοντας την αρετή του και τη μυστηριακή προετοιμασία του, του πρότεινε το έξης:

Δώσε εντολή νά σόι κάνουν μετά το θάνατό σου τακτικό σαρανταλείτουργο σ' ένα εξωκλήσι.

'Έτσι κι έγινε. Ό κυρ-Δημήτρης - αυτό ήταν το όνομά του - άφησε εντολή στο γιο του νά κάνει μετά την κοίμησή του σαρανταλείτουργο.

Κι εκείνος, υπακούοντας στην τελευταία επιθυμία του καλού του πατέρα, ανέθεσε χωρίς καθυστέρηση την εκτέλεση της στον παπα-Δημήτρη.

Ο σεμνός λευίτης δέχτηκε νά κάνει το σαρανταλείτουργο, πού ο ίδιος είχε προτείνει στο μακαρίτη, και αποσύρθηκε για όλο αυτό το διάστημα στο εξωκλήσι των άγίων Αποστόλων.

Οι τριάντα εννέα λειτουργίες έγιναν απρόσκοπτα. Η τελευταία έπρεπε νά γίνει ήμέρα Κυριακή.

Το βράδυ όμως του Σαββάτου πιάνει τον παπά ένας δυνατός πονόδοντος και τον αναγκάζει νά επιστρέψει ατό σπίτι του.

Η πρεσβυτέρα του πρότεινε νά βγάλει το δόντι, μα εκείνος αρνήθηκε, γιατί έπρεπε την επόμενη νά τελέσει την τελευταία λειτουργία. τα μεσάνυχτα ο πόνος κορυφώθηκε, και τελικά ο παπάς αναγκάστηκε νά βγάλει το δόντι.

Επειδή όμως παρουσιάστηκε αιμορραγία, ανέβαλε την τελευταία λειτουργία για τη Δευτέρα.

Στο μεταξύ, το απόγευμα του Σαββάτου, ο Γεώργιος, ο γιος του μακαριστού Δημητρίου, ετοίμασε μερικά χρήματα για τον κόπο του ιερέα, με σκοπό νά του τα δώσει την επόμενη μέρα.

Τα μεσάνυχτα ξύπνησε για νά προσευχηθεί. 'Ανακάθισε στο κρεβάτι κι άρχισε νά φέρνει ατό νου του τις αρετές, τα χαρίσματα και τα σοφά λόγια του πατέρα του. Κάποια στιγμή πέρασε απ' το μυαλό του ή ακόλουθη σκέψη: "Άραγε ωφελούν τα σαρανταλείτουργα τις ψυχές των κεκοιμημένων, ή τα καθιέρωσε ή εκκλησία για παρηγοριά των ζώντων;"

Τότε ακριβώς τον πήρε ένας ελαφρός ύπνος, και είδε πώς βρέθηκε σε μια πεδιάδα με ομορφιά απερίγραπτη. "Ένιωθε ανάξιο τον εαυτό του νά βρίσκεται σε τέτοιον ιερό και παραδεισένιο χώρο. Μπροστά του απλωνόταν ένα απέραντο και κατάφυτο περιβόλι, πού μοσχοβολούσε με μίαν ανέκφραστη ευωδία.

Αυτός οπωσδήποτε θα είναι ο παράδεισος!", μονολόγησε. "Ω, τι μακαριότητα περιμένει όσους ζουν ενάρετα στη γη!"

Εξετάζόντας έκπληκτος τα υπερκόσμια κάλλη, είδε ένα λαμπρό ανάκτορο με έξοχη αρχιτεκτονική χάρη, ενώ οι τοίχοι του έλαμπαν απ' τα διαμάντια και το χρυσάφι. "Η αμορφία του ήταν ανέκφραστη.

Πλησιάζει πιο κοντά, και τότε - τι χαρά! - βλέπει στην πόρτα του παλατιού τον πατέρα του ολοφώτεινο και λαμπροφορεμένο.

Πώς βρέθηκες εδώ, παιδί μου; τον ρωτάει με πραότητα και στοργή. Ούτε κι εγώ ξέρω, πατέρα.

Καταλαβαίνω πώς δεν είμαι άξιος γι' αυτόν τον τόπο. 'Αλλά πες μου, πως τα περνάς εδώ; πως ήρθες;

Τίνος είναι αυτό το παλάτι;

Ή φιλανθρωπία του ΣΩΤΗΡΟΣ Χριστού με τις πρεσβείες της Παναγίας, πού της είχα ιδιαίτερη ευλάβεια, με αξίωσε νά καταταχθώ σ' αυτό το μέρος. "Ήταν μάλιστα νά μπω σήμερα μέσα στο παλάτι ο οικοδόμος όμως, πού το χτίζει, πέρασε μία ταλαιπωρία- έβγαλε απόψε το δόντι του - κι έτσι δεν τέλειωσαν οι σαράντα μέρες της οικοδομής του. Για το λόγο αυτό θα μπω αύριο.

'Ύστερα απ' αυτά ο Γεώργιος ξύπνησε δακρυσμένος και έκπληκτος, αλλά και με απορίες.

Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα αναπέμποντας αίνους και δοξολογίες ατό Θεό. το πρωί, μετά τη θεία λειτουργία, πήρε πρόσφορα, νάμα και αγνό κερί και ξεκίνησε για το εξωκλήσι των άγίων Απόστολων. ο παπα-Δημήτρης τον υποδέχθηκε με χαρά:

Τώρα μόλις τελείωσα κι εγώ τη θεία λειτουργία. 'Έτσι ολοκληρώθηκε το σαρανταλείτουργο. Αυτό το είπε για νά Μην τον λυπήσει.

Ο επισκέπτης τότε του διηγήθηκε το νυχτερινό του δράμα.

Όταν έφτασε στο σημείο πού ο πατέρας του δεν μπήκε στο παλάτι, γιατί ο οικοδόμος έβγαλε το δόντι του, ο παπα-Δημήτρης ένιωσε φρίκη, αλλά και θαυμασμό.

Εγώ είμαι, αγαπητέ μου, ο οικοδόμος πού εργάστηκε στην οικοδομή του παλατιού, είπε με χαρά.

Σήμερα δεν λειτούργησα, γιατί έβγαλα το δόντι μου. θα λειτουργήσω όμως τη Δευτέρα, κι έτσι θα ολοκληρώσω το πνευματικό παλάτι του πατέρα σου.

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

(Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής)

orthodoxfathers.com

Tελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός, προς τιμή και μνήμη του Αγίου Στυλιανού, προστάτη του Ιδρύματος Κ.Α.Α.Π. Βούλας.

   Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πανηγυρίζει με κάθε λαμπρότητα και Εκκλησιαστική τάξη το Ιερό  Παρεκκλήσιο του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Βούλας, Άγιος Στυλιανός, το οποίο ευρίσκεται εντός του ιδρύματος του Κ.Α.Α.Π. (πρώην Π.Ι.Κ.Π.Α) Βούλας.

  Την Παραμονή της Εορτής, Tετάρτη 25 Νοεμβρίου, στις 6.15 μ.μ., τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετά Αρτοκλασίας, από τον π. Αντώνιο Χρήστου, υπεύθυνο Ιερέα του Ιδρύματος, με τη συμμετοχή όσων παιδιών του Ιδρύματος μπόρεσαν να μετακινηθούν με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, του προσωπικού που εφημέρευε, αρκετών εθελοντών, καθώς και προσκυνητών από την ευρύτερη περιοχή.

  Στο τέλος του Εσπερινού έγινε η ομιλία του Υπευθύνου Ιερέα του Ιδρύματος, ο οποίος αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη αγάπη του Αγίου στα παιδιά και τα παιδιά του Ιδρύματος να μη διστάσουν να θεωρούν ότι το παιδί που κρατάει ο Άγιος στην Εικόνα του, ότι είναι ο ίδιος τους ο εαυτός τους εκεί και ο Άγιος συνεχώς δέεται στον Θεό για εκείνα και τα προστατεύει. Ολόκληρη η ομιλία βρίσκεται εδώ.

      Φέτος λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, δεν πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη λιτάνευση  Ιερά Λιτάνευση της Εικόνος του Αγίου Στυλιανού, σε όλα τα τμήματα του Ιδρύματος.

   Αύριο Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015, κορυφώνονται οι λατρευτικές πανηγυρικές εκδηλώσεις με  την τέλεση  της Ακολουθίας του Όρθρου στις 7.30 π.μ. .

Εκ του Ιερού Παρεκκλησίου Κ.Α.Α.Π. Βούλας.

Η αλλαγή του κόσμου και των άλλων αρχίζει από την προϋπόθεση της αλλαγής του εαυτού μας

Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας για την Εφημερίδα ΚΙΒΩΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Πολλές φορές ακούμε ή βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να ασκούν κριτική σε πρόσωπα και καταστάσεις με ύφος αυστηρό και γεμάτοι αγανάκτηση. Αρκετές φορές η κριτική αυτή εκφράζεται και μέσω της τηλεοράσεως ή του Διαδικτύου, με μορφή σάτιρας, σε ένα άλλο ύφος, πιο ευχάριστο στα αυτιά μας, αλλά με ίδιο σκοπό με αυτούς που μιλούν με αυστηρότητα και αγανάκτηση για να καυτηριάσουν τα κακώς κείμενα.

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, αυτή η αγανάκτηση πήρε τη μορφή οργανωμένου κινήματος. Χιλιάδες άνθρωποι κατέβηκαν στην Πλατεία Συντάγματος, έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, να διαδηλώσουν για τα κακώς κείμενα, τα οποία έφεραν τον τόπο στο καθεστώς των μνημονίων, με άμεση συνέπεια τη λιτότητα στην κοινωνία κ.ά.

Το να υψώνεις τη φωνή σου κατά της αδικίας και να μη συμβιβάζεται η ψυχή σου με το άδικο είναι πραγματικά θεάρεστο. Ας θυμηθούμε εδώ τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, που ήλεγχε τον Ηρώδη, ο οποίος είχε συνάψει σχέσεις με τη γυναίκα του αδελφού του, την Ηρωδιάδα: «Ο γαρ Ηρώδης κρατήσας τον Ιωάννην έδησεν αυτόν και έθετο εν φυλακή διά Ηρωδιάδα, την γυναίκα Φιλίππου του αδελφού αυτού. Έλεγε γαρ αυτώ ο Ιωάννης· ουκ έξεστι σοι έχειν αυτήν. Και θέλων αυτόν αποκτείναι, εφοβήθη τον όχλον, ότι ως προφήτην αυτόν είχον» (Ματθ. 14, 3-5).

Αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας υπερασπίζονταν την αλήθεια και το δίκαιο και ήλεγχαν ακόμη και αυτοκράτορες, όταν ο απλός και αδύναμος λαός αδικούνταν από τις αυθαιρεσίες των ισχυρών και από άδικους νόμους. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος δεν δίστασε να καταφερθεί ανοικτά εναντίον των πολιτικών νόμων, που τιμωρούσαν τη γυναίκα σε περίπτωση μοιχείας, ενώ τον άντρα τον άφηναν ατιμώρητο. Ο λόγος του έμεινε στην Ιστορία, αφού τόνιζε: «Ου δέχομαι ταύτην την νομοθεσίαν, ουκ επαινώ την συνήθειαν. Άνδρες ήσαν οι νομοθετούντες, διά τούτο κατά γυναικύν η νομοθεσία» (Λόγος 37, 6, PG 36,289B.)

Όμως το τέλειο, πέρα από την καταγγελία του κακού και της κοινωνικής αδικίας, είναι να στραφούμε στον εαυτό μας, να δούμε τη δική μας ευθύνη σε αυτά που καταγγέλλουμε και να προχωρήσουμε στην αλλαγή μας, σε αυτό που η Εκκλησία ονομάζει μετάνοια. Γιατί σε κάποια πράγματα μπορεί να μην έχουμε άμεση ευθύνη, αλλά, αν το εξετάσουμε σε βάθος, θα δούμε ότι έχουμε έμμεση. Για παράδειγμα, ένας νόμος είναι άδικος και ψηφίστηκε στη Βουλή, αλλά η κυβέρνηση ή οι βουλευτές που τον ψήφισαν έχουν ψηφιστεί από τον λαό - άρα δεν είμαστε αμέτοχοι της αδικίας που εκ των υστέρων καταγγέλλουμε.

 

Σε κάποια πράγματα μπορεί να μην έχουμε άμεση ευθύνη, αλλά, αν το εξετάσουμε σε βάθος, θα δούμε ότι έχουμε έμμεση

Θα κλείσω αυτό το άρθρο με μια όμορφη, ψυχωφελή ιστορία: Κάποτε ήταν ένα παιδί που είχε όραμα να αλλάξει όλο τον κόσμο! Μεγαλώνοντας, είδε ότι αυτό ήταν δύσκολο, οπότε είπε «ας αλλάξω την ήπειρο τουλάχιστον που ζω» (ζούσε στην Ευρώπη). Μετά είπε «ούτε την ήπειρο που ζω μπορώ να αλλάξω. Ας αλλάξω τουλάχιστον τη χώρα μου» (ζούσε στην Ελλάδα). Ούτε τη χώρα μπόρεσε να αλλάξει μεγαλώνοντας, οπότε είπε «ας αλλάξω τουλάχιστον τον νομό μου» (Αττικής). Ούτε αυτό μπόρεσε, οπότε είπε «ας αλλάξω τουλάχιστον τον δήμο όπου ζω» (ζούσε στην Αθήνα). Βλέποντας ότι και αυτό ήταν δύσκολο, είπε «ας αλλάξω τουλάχιστον τη γειτονιά μου». Ούτε αυτό όμως μπόρεσε μεγαλώνοντας, οπότε είπε «ας αλλάξω τουλάχιστον την πολυκατοικία όπου ζω»! Ούτε την πολυκατοικία του μπόρεσε, οπότε είπε «ας αλλάξω τουλάχιστον την οικογένειά μου». Τελικά και αυτό του φάνηκε αδύνατο, οπότε είπε «ας αλλάξω τουλάχιστον τον εαυτό μου»! Όμως και στον εαυτό του διέκρινε κάποιες κακές συνήθειες, αμαρτίες και πάθη, από τα οποία δεν μπορούσε να απαλλαγεί, και έπεσε σε απελπισία. Όμως, αγωνιζόμενος και με τη στήριξη του έμπειρου πνευματικού του, ήρθε πάλι η ελπίδα στο όνειρό του, γιατί κατάλαβε ότι, αν αλλάξει τον εαυτό του, πιθανόν με το παράδειγμά του, θα αλλάξει και η οικογένειά του και η οικογένεια θα αλλάξει την πολυκατοικία και η πολυκατοικία τη γειτονιά και η γειτονιά την πόλη και η πόλη τον νομό και ο νομός τη χώρα και η χώρα την ήπειρο και η ήπειρος τον κόσμο όλο! Ας αλλάξουμε τους εαυτούς μας λοιπόν διά της μετανοίας!

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 22 Νοεμβρίου 2015 (Θ΄ Λουκά- του άφρονος πλουσίου).

Οι πιστοί είναι τα μέλη της μιας Εκκλησίας

που έχει κεφαλή τον Ιησού Χριστό.

           

                            του π. Παναγιώτη Γκέζου

   Η ομόνοια, η ειρήνη, η αγάπη, η ενότητα

είναι τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα

που καθορίζουν την προσωπικότητα,

πάνω στα οποία στηρίζεται του ανθρώπου η ευτυχία,

τόσο η επίγεια όσο και η ουράνια Βασιλεία.

 Οι τέσσερις μεγάλες αρετές που αναφέραμε

 αλληλοπεριχωρούνται και αλληλοσυνδέονται.

Είναι όμως όλες τους δυσκολοκατόρθωτες

                                              και δυσκολοφύλακτες.

   Ο απόστολος Παύλος, που γνωρίζει

τη δυσκολία του πράγματος, συμβουλεύει

στην επιστολή του προς Εφεσίους (4,1-6) με ομαλότητα,

τα εξής σπουδαία· για την επίτευξη

                                                       όχι απλώς της ενότητας

αλλά της «ενότητας του Πνεύματος», την αγιότητα.

Συνεπώς δεν προβάλλω το αξίωμά μου

                                                              και τους τίτλους μου

 αλλά μόνο το μαρτύριό μου· το οποίο θεωρώ

ως μέγιστο αξίωμα, χάρισμα

                                            και έπαθλο και μόνο γι’ αυτό

 καυχώμαι, για τον κύριο Ιησού Χριστό.

Δεν σας ζητώ να μου στείλετε κάποια βοήθεια

               ούτε να ενδιαφερθείτε για να αποφυλακιστώ.

Να βαδίζετε αντάξια της κλήσεως του Θεού,

      που είναι απόλυτα αναγκαίο, μόνο αυτό σας ζητώ.

Να πολιτεύεστε με κάθε ταπεινοφροσύνη,

                                                    πραότητα και μακροθυμία.

   Οι αρετές αυτές που προβάλλει ο Παύλος

 είναι εξ ίσου δύσκολες και ανεφάρμοστες

                                                 για την ανθρώπινη φύση

και μάλιστα τη φύση του ανθρώπου μετά τη πτώση,

που είναι δηλητηριασμένη και σάπια από την αμαρτία.

 Γι’ αυτό ο άνθρωπος για να τις πετύχει

χρειάζεται τη βοήθεια του αγίου Πνεύματος.

 «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν

                                       αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία

χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22).

Το άγιο Πνεύμα το έχει

                       ο εσταυρωμένος άνθρωπος της Εκκλησίας.

Αυτός που υπομένει ή επιζητεί το σταυρό,

 το μαρτύριο, την κακοπάθεια, το διωγμό,

την πίεση, τον οποιοδήποτε εξευτελισμό και κατατρεγμό

χάριν του Χριστού και του ευαγγελίου από τον ουρανό.

Έχουμε μέσα μας την επιθυμία και την ανάγκη

                          και την απαίτηση οι άλλοι να μας αποδεχτούν.

Πως λοιπόν θα θεωρήσουμε αυτούς που μας βλάπτουν

                                              και μας εξοργίζουν και μας αδικούν

 ασυγχώρητους, όταν εμείς έχουμε την απαίτηση

                                                          οι άλλοι να μας συγχωρούν,

όταν και όποτε κι εμείς πέφτουμε στα ίδια λάθη,

                                                                                να μας αγαπούν;

Ανήκουμε στο ίδιο σώμα, έχουμε κοινή ευλογία,

αποβλέπουμε σε κοινό στόχο και κοινό έπαθλο,

ο ίδιος Θεός είναι ο δημιουργός και πατέρας μας,

μία είναι η αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία.

Υπάρχουν πολλές θεωρίες και συστήματα που μιλάνε

                                                                    για ειρήνη και ομόνοια

χωρίς να επιτυγχάνουν κανένα αποτέλεσμα ουσιαστικό

και τούτο γιατί λείπει από αυτά ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Με την έλευσή του ο Κύριος εναρμόνισε

                                    την σχέση των ανθρώπων με τον Θεό

και των ανθρώπων μεταξύ τους.

Εκείνος δίδαξε με έργα την ενότητα εκείνη του Πνεύματος

                                                                      σύμφωνα με την οποία

όλοι πρέπει να έχουμε μια πίστη, ένα φρόνημα, μια ψυχή

και να λειτουργούμε σαν ένα σώμα στην Αγία μας Εκκλησία.

   Για να φάει κανείς, πρέπει να είναι ζωντανός.

 Όποιος δεν έχει ζωή, δεν είναι δυνατό να δεχθεί τροφή.

Για να ζήσει κανείς αιώνια, πρέπει να έχει πίστη στο Χριστό,

πίστη που τρέφεται και με τα καλά έργα και με προσευχή.

  Οι πιστοί είναι τα μέλη της μιας Εκκλησίας

που έχει κεφαλή τον Ιησού Χριστό.

Στο στίχο αυτό ο Παύλος σημειώνει

ότι τα ποικίλα χαρίσματα,

τα οποία δίδονται στους πιστούς από τον Χριστό,

είναι ακόμα μία αιτία ενότητας των Χριστιανών.

Οι δωρεές του Χριστού παρέχονται

σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη της Εκκλησίας,

 ο καθένας μας έχει τα δικά του χαρίσματα, τα οποία

ο Θεός του χάρισε.

Τα χαρίσματα τα παρέχει, ως δωρεά στους πιστούς, ο Χριστός

κατά την δίκαιη και αμερόληπτη κρίση του

                                   και σε καμία περίπτωση δεν δυνατό

        να αποτελούν αμοιβή για της ικανότητες των χριστιανών.

 Κατά τον ιερό Χρυσόστομο

«ουκ από της οικείας αξίας ο μεν πλέον, ο δε έλλατον έλαβεν,

                        αλλά δι ἑτέρους, ως αυτός εμέτρησεν».

22 Νοεμβρίου 2015

Ομιλία Προερτίων της Εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου.

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΚΖ΄ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΝ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ.

Ἡ ΚΖ΄ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλη­σιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας, πού πραγμα­τοποιήθηκε, ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Μακαριω­τά­του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, στό Συνεδριακό Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ἀπό 2 ἕως 4.11.2015, μέ τή φιλόξενη φροντίδα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κορίνθου κ. Διονυσίου καί ὑπό τήν προεδρία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας κ. Παύλου, Μέλους τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων, μέ θέμα: «Ὄψεις τοῦ συγχρόνου Ἀποκρυφισμοῦ», μετά ἀπό ἐκτενῆ συζήτηση ἐπί τῶν εἰσηγήσεων, ἐνέκρινε ὁμοφώνως τά ἀκόλουθα Πορίσματα:
1. Ἡ Συνδιάσκεψη διαπίστωσε τή μεγάλη ἔξαρση τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ φαινομένου στήν ἐποχή μας. Ἀποκρυφισμός εἶναι ἡ πίστη σέ ἀπόκρυφες πραγματικότητες, ὀντότητες καί δυνάμεις, οἱ ὁποῖες προσεγγίζονται μέ ἀπόκρυφες τεχνικές. Πρόκειται γιά ἀρχαῖο καί διαχρονικό, πολύμορφο καί μέ ἀπόλυτα ἀνθρωποκεντρικό χαρακτήρα δαιμονοκίνητο σύστημα, τό ὁποῖο ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν πραγματικό προορισμό του, πού εἶναι ἡ κατά Χάριν θέωσή του, δίνοντάς του τήν ψευδαίσθηση τῆς αὐτοθέωσης.
2. Ὁ σύγχρονος Ἀποκρυφισμός ἐμφανίζεται μέ τίς μορφές τοῦ Νεοσατανισμοῦ, τῆς πολυειδοῦς Μαγείας, τοῦ Πνευματισμοῦ, τοῦ Channelling, τοῦ Ἐσωτερισμοῦ, τῆς Καμπάλα, τῆς Μαντικῆς (Νεκρομαντεία, Καφεμαντεία, Οἰωνοσκοπεία, Ὀνειρομαντεία, Κλυδωνισμός, Κάρτες Ταρώ), τῆς Ἀστρολογίας, τοῦ Σαμανισμοῦ, τῆς Ψευδοαγγελολογίας, τῆς Ἀγγελοθεραπείας, τοῦ Ρέϊκι, τοῦ Νεοπαγανισμοῦ, τῆς Ἀριθμοσοφίας, τοῦ κινήματος Ντάνωφ, τῆς Ψευδοπροφητείας, τῆς Οὐφολογίας καί μέ πολλές ἄλλες μορφές Ἀποκρυφισμοῦ, οἱ ὁποῖες ἐντάσσονται στό γενικώτερο ρεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς».
3. Ἡ ὕπαρξη, ἡ ταυτότητα καί οἱ τεχνικές τῶν βασικῶν μορφῶν τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι καταγεγραμμένες στήν Ἁγία Γραφή. Ἐκεῖ γίνεται σαφής διάκριση ἀνάμεσα στά γνήσια Ἁγιοπνευματικά χαρίσματα τῆς Ἐκκλησίας καί στά μή γνήσια, τά δαιμονικά, ὅπως αὐτά ἐμφανίζονται στόν διαχρονικό Ἀποκρυφισμό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦλθε στόν κόσμο γιά νά καταλύσει τό κράτος καί τά ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Στήν Ἁγία Γραφή προφητεύεται τό ἐλπιδοφόρο ἐσχατολογικό γεγονός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ὁριστικῆς κατά-λύσεως ὅλων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
4. Περισσότερο εὐάλωτοι ἀπό τήν ἐπίδραση τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι οἱ νέοι μας. Οἱ κυριότεροι λόγοι ἐπηρεασμοῦ τῶν νέων ἀπό τίς διάφορες μορφές τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι: τά ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τῆς νεανικῆς καί κυρίως τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας, ἡ ἐλλιπής Ὀρθόδοξη κατήχηση, ἡ ἀνεπάρκεια καί ἡ κρίση τῆς οἰκογένειας, ἡ λανθασμένη στόχευση καί ἀποχριστιανοποίηση τῆς παιδείας, ἡ ἀπουσία νοήματος ζωῆς καί ἡ ἀναζήτησή του σέ ἐπικίνδυνους πνευματικά χώρους, ἡ συστηματική πλύση ἐγκεφάλου ἀπό ἔντυπα, παιχνίδια καί ἠλεκτρονικά μέσα ἐνημερώσεως (τηλεόραση, διαδίκτυο κ.ἄ.) καί ἡ ἀνησυχητική ἐξάρτηση ἀπό αὐτά. Τό φαινόμενο «Χάρυ Πότερ» ἀποτελεῖ χαρακτηριστική περίπτωση διείσδυσης τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ στήν παιδική καί ἐφηβική ἡλικία.
5. Ἡ Συνδιάσκεψη ἀσχολήθηκε ἐνδελεχῶς μέ τίς πιό σημαντικές ἀπό τίς μορφές τοῦ συγχρόνου Ἀποκρυφισμοῦ. Μία εὐρύτατα διαδεδομένη μορφή Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι ἡ Ἀστρολογία, ἡ ὁποία θέλει νά προβάλλεται ὡς ἐπιστήμη καί ἀσκεῖ ἐντυπωσιακή γοητεία στόν σύγχρονο ἐκκοσμικευμένο ἄνθρωπο. Τόν ἀποκόπτει ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, τόν προσδένει σέ μοιρολατρικές ἀντιλήψεις μέ ψευδεῖς προβλέψεις, αἰχμαλωτίζοντάς τον σέ ἀπατηλές «ἀστρικές δυνάμεις», στήν πραγματικότητα δαιμονικές. Ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη τῆς Ἀστρονομίας ἔχει διαχωρίσει πλήρως τή θέση της ἀπό τήν Ἀστρολογία καί τήν θεωρεῖ ψευδοεπιστήμη.
6. Ὁ Νεοπαγανισμός εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό εὔρωστους διαύλους τοῦ νεοεποχίτικου Ἀποκρυφισμοῦ, προβάλλοντας καί ἑδραιώνοντας τίς δοξασίες του μέ τήν ὑποτιθέμενη ἐπιστροφή στό κλέος τῆς προχριστιανικῆς ἀρχαιότητας. Πρόκειται ὅμως γιά σύγχρονα θρησκευτικά σχήματα τοῦ νεοεποχίτικου ἀποκρυφιστικοῦ πλέγματος, δομημένα μέ στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας εἰδωλολατρίας.
7. Ἡ σύγχρονη Ψευδοαγγελολογία δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία περί τῶν ἁγίων Ἀγγέλων. Τόσο ὡς πρός τίς προϋποθέσεις της, ὅσο καί ὡς πρός τό περιεχόμενό της ἔχει σαφῶς ἀντιχριστιανικό, συγκρητιστικό καί ἀποκρυφιστικό περιεχόμενο. Συνδυάζει μία σειρά ἐξωχριστιανικῶν, χριστιανικῶν, ἐσωτεριστικῶν, ἰουδαϊκῶν καί ἰσλαμικῶν στοιχείων, πού σέ ἀρκετά σημεῖα θυμίζει ἔντονα χαρακτηριστικά τοῦ ἀρχαίου Γνωστικισμοῦ, μέ ἔκδηλη τήν νεοεποχίτικη σφραγίδα.
8. Χαρακτηριστική μορφή τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ εἶναι τό Channelling (Διαυλισμός), μία καθαρά νεοεποχίτικη πρακτική, ἡ ὁποία μετατρέπει τόν ἄνθρωπο πού ἀσχολεῖται μ᾿ αὐτή σέ «κανάλι», τό ὁποῑο -κατά τά λεγόμενα τῶν ἐκπροσώπων του- συντονίζεται «ἐνεργειακά» μέ πνεύματα, ὥστε νά δέχεται καί νά «διοχετεύει» μηνύματα καί ὁδηγίες ἀπό ὑποτιθέμενες «φωτεινές ὀντότητες» (ἀγγέλους, δασκάλους, ἐξωγήινους κ.ἄ.). Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται αὐτή ἡ τεχνική μᾶς βεβαιώνει ὅτι πρόκειται περί ἐπικίνδυνης ἀποκρυφιστικῆς πρακτικῆς, πού «ἀνοίγει» ἐπικοινωνία μέ ἀκάθαρτα πνεύματα. Ἄλλωστε, στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση δέν ὑπάρχουν «τεχνικές» γιά τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό, τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους Του.
9. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ ἀπόκρυφες πραγματικότητες καί δυνάμεις, στίς ὁποῖες ἀναφέρεται ὁ Ἀποκρυφισμός σέ ὅλες τίς μορφές του, εἶναι σαφῶς δαιμονικές, ὅπως καί οἱ τεχνικές του. Οἱ συνέπειες ἀπό τήν ἐνασχόληση μέ τόν Ἀποκρυφισμό εἶναι ἀπρόβλεπτες καί πολύ σοβαρές, τόσο γιά τήν ψυχική καί πνευματική ὑγεία τῶν ἐμπλεκομένων, ὅσο καί γιά τήν σωματική, καθόσον τά τελευταῖα χρόνια χρησιμοποιεῖται σέ «θεραπευτικές μεθόδους» τῶν λεγομένων «ἐναλλακτικῶν-ἐνεργειακῶν θεραπειῶν», ἀλλά καί προσπαθεῖ νά διεισδύσει σέ τομεῖς τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας. Συνεπῶς, ὅποιος σχετίζεται μέ ὁποιονδήποτε τρόπο μέ τέτοιες ἀπόκρυφες πραγματικότητες, δυνάμεις καί τεχνικές, ἀποκόπτεται ἐθελούσια ἀπό τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί ὑποδουλώνεται σέ δαιμονικές δυνάμεις.
10. Παρόμοια φαινόμενα ἀπαντῶνται δυστυχῶς καί σέ μεμονωμένα πρόσωπα καί ὁμάδες πού δραστηριοποιοῦνται στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως οἱ λεγόμενες «φωτισμένες» καί οἱ «ὁραματίστριες». Ἐπίσης ἀπαντῶνται στίς διάφορες παρατάξεις τῶν σχισματικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, πού δραστηριοποιοῦνται στήν Ἑλλάδα καί σέ ἄλλες χῶρες, πρακτικές οἱ ὁποῖες ἀποκλίνουν σοβαρά ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση.
Ὡς ἐκ τούτου, ἀπαιτεῖται ἐπαγρύπνιση καί διαφώτιση τοῦ πιστοῦ λαοῦ μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτει ἡ Ἐκκλησία, καθότι βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη μία συντονισμένη προσπάθεια νοθεύσεως τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἄλλωστε, ὅπως ἔχει ἐπισημανθεῖ, ὁ Ἀποκρυφισμός καί οἱ νεοφανεῖς αἱρέσεις δέν στοχεύουν τόσο στό νά ἐξέρχονται οἱ πιστοί ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅσο στό νά παραμένουν ἐντός Αὐτῆς μέ ἀλλοιωμένο τό Ὀρθόδοξο φρόνημα.
Ἡ Συνδιάσκεψη ἐγκρίνει ὁμοφώνως τά ὡς ἄνω Πορίσματα καί ἐξουσιοδοτεῖ τόν Πρόεδρο αὐτῆς νά τά ὑπογράψει.

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Παῦλος

Οἱ Ἐντεταλμένοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν

Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Μητροπολίτης Κυδωνίας

καί Ἀποκορώνου Δαμασκηνός

Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας Μητροπολίτης Πτολεμαΐδος Ἐμμανουήλ

Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Ἀρχιεπίσκοπος Λύδδης Δημήτριος

Πατριαρχείου Ρωσίας, Ἡγούμενος Θεοφάνης Λουκιάνωφ

Πατριαρχείου Σερβίας Ἱερομόναχος Εὐσέβιος Mεάντζια

Πατριαρχείου Ρουμανίας, Καθηγητής Κυπριανός Στρέτζα

Πατριαρχείου Βουλγαρίας Μητροπολίτης Νευροκοπίου Σεραφείμ

Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, Πρωτοπρ. Δημήτριος Κωστόπουλος

Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Πρωτοπρ. Κυριακός Τσουρός

Ἐκκλησίας Πολωνίας, Πρωτοπρ. Ἀνδρέας Λέφτσακ

Ὁ φιλοξενῶν τήν Συνδιάσκεψη

Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος

Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνδιασκέψεως

† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Παῦλος