Κήρυγμα την Κυριακή Ι΄ Ματθαίου 2016.

Ο πλούτος και η φτώχεια (1) - Γραπτό Κήρυγμα (Κυριακή Ι΄ Επιστολών).

)

του Πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη,

εφημέριου του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Ιούλιος 2016, αρ.φ. 180)

Κυριακή Ι΄ Επιστολών, 28-8- 2016 (Αποστολικό Ανάγνωσμα, Α΄ Κορ. δ΄ 9-16)

Ο πλούτος και η φτώχεια (1)

Μετάφραση του αποστολικού αναγνώσματος (Α΄ Κορ. δ΄ 9-16)

"9 Αλλά μου φαίνεται, ότι ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την τελευταία και πλέον ατιμωτική θέσι, σαν να είμεθα καταδικασμένοι να πεθάνωμε στο στάδιο, διότι γίναμε θέαμα στον κόσμο, και στους αγγέλους και στους ανθρώπους. 

10 Εμείς (οι απόστολοι) είμεθα μωροί εξ αιτίας του Χριστού, ενώ εσείς είσθε συνετοί χριστιανοί· Εμείς είμεθα αδύναμοι, ενώ έσεις είσθε ισχυροί· Εσείς είσθε τιμημένοι, ενώ εμείς είμεθα καταφρονημένοι· 11 Μέχρι αυτή την ώρα και πεινούμε, και διψούμε, και στερούμεθα ενδυμάτων, και δεχόμεθα άγρια και εξευτελιστικά κτυπήματα, και διωκόμεθα από τόπο σε τόπο, 12 και κοπιάζουμε για να ζήσωμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Ενώ μας υβρίζουν, απαντούμε με καλά λόγια. Ενώ διωκόμεθα, δείχνουμε ανοχή. 13 Ενώ δυσφημούμεθα, ομιλούμε ευφήμως. Καταντήσαμε σαν σκουπίδια του κόσμου, απορρίμματα όλων μέχρι τη στιγμή αυτή. 14 Δεν γράφω αυτά για να σας προσβάλω και να σας ταπεινώσω, αλλά για να σας συνετίσω ως τέκνα μου αγαπητά. 15 Και εάν έχετε μυρίους διδασκάλους ως χριστιανοί, όμως δεν έχετε πολλούς πατέρες. Διότι ως ανθρώπους του Ιησού Χριστού (ως χριστιανούς) εγώ σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. 16 Σας παρακαλώ λοιπόν να μου μοιάζετε."

Δε θα ήθελα να χάσουμε την ευκαιρία σήμερα αδελφοί μου, αλλά να δώσουμε χώρο εδώ να εκφραστεί ο ιερός Χρυσόστομος που υμνεί τη Χάρη Του Θεού καθώς επλήρωσε τον μέγα εθναπόστολο Παύλο. Ένα απόσπασμα μίας διδαχής από τη συγκεκριμένη αναφορά, είναι αρκετό να φανερώσει το μέγεθος του ύμνου που είναι εγκώμιο στον απόστολο Παύλο με τον οποίον ο ιερός Χρυσόστομος διατηρούσε στενώτατους πνευματικούς δεσμούς με θαυμαστό τρόπο. Ο λόγος αυτός περιλαμβάνει τη διδαχή ότι δεν είναι κακός ο πλούτος, αλλά η μη χρησιμοποίησή του όπως πρέπει, και ότι ως προς τούτο οι πλούσιοι είναι χειρότεροι από τους φτωχoύς, ότι οι φτωχοί λαμβάνσυν από εκείνους που θέλουν να τους δώσουν, ενώ οι πλούσιοι από εκείνους που δεν θέλουν!

Αφήνω τον λόγο του να απλωθεί, ένας λόγος απαράμιλλος, σπουδαίος, ανεπανάληπτος. Τίθεται αμέσως μετά τον ύμνο προς τον απόστολο και αποδεικνύεται ιδιαιτέρως επίκαιρος. Λόγου του μεγέθους του, θα αποτελέσει κήρυγμα δύο Κυριακών. Της παρούσης ως πρώτο μέρος και της ερχομένης Κυριακής (Κυριακής ΙΑ' Επιστολών) ως δεύτερο μέρος.

"Πού είναι τώρα οι πλούσιοι, που υπερηφανεύοντο δια τα χρήματα των; Πού είναι οι αριθμούντες τα αξιώματα και τα πολυτελή ενδύματα των; Αν συγκρίνουν τους εαυτούς των με αυτά, θα ίδουν ότι όλα τα ιδικά των είναι πηλός και βούρκος. Και διατί αναφέρω τα ενδύματα και τα χρυσά κοσμήματα, διότι, αν κάποιος μου έδιδε την εξουσίαν όλης της οικουμένης, θα εθεώρουν το νύχι και μόνον του Παύλου ισχυρότερον εκείνης της βασιλικής εξουσίας, την πενίαν του ισχυροτέραν πάσης τρυφής, την αδοξίαν του ισχυροτέραν πάσης δόξης, την γύμνωσίν του ισχυροτέραν παντός πλούτου, το ράπισμα της ιεράς εκείνης κεφαλής ισχυρότερον πάσης αφοβίας, τους λίθους τους οποίους εδέχθη ισχυροτέρους παντός διαδήματος.

Αυτόν τον στέφανον, αγαπητοί μου, ας ποθήσωμεν, και αν δεν συμβαίνη τώρα διωγμός, ας προετοιμάσωμεν εν τω μεταξύ τους εαυτούς μας· διότι αυτός δεν ανεδείχθη λαμπρός άνδρας μόνον από τους διωγμούς, καθ’ όσον μάλιστα έλεγε· «Σκληραγωγώ το σώμα μου»· τούτο δε είναι δυνατόν να κατορθωθή και χωρίς διωγμόν. Προέτρεπεν επίσης να μη φροντίζωμεν δια την σάρκα έτσι ώστε να της αυξάνωμεν τας επιθυμίας. Και πάλιν έλεγεν· «Εάν έχωμεν τροφάς και σκεπάσματα, θα αρκούμεθα εις αυτά». Δι’ αυτά δηλαδή δεν απαιτούνται διωγμοί. Και τους απόρους επίσης προσεπάθει να τους σωφρονίση λέγων· «Εκείνοι που θέλουν να πλουτίσουν πίπτουν εις πειρασμόν». Εάν λοιπόν και ημείς ασκήσωμεν έτσι τους εαυτούς μας, αφού εισέλθωμεν εις τον αγώνα, θα στεφανωθώμεν, και, ενώ δεν είναι περίοδος διωγμού, θα λάβωμεν πολλά βραβεία δια τους εαυτούς μας· εάν όμως λιπαίνωμεν το σώμα και ζώμεν βίον χοίρων, ακόμη και εις περίοδον ειρήνης θα αμαρτήσωμεν εις πολλά και θα καταισχυνθώμεν.

Δεν βλέπεις εναντίον ποίων είναι η πάλη μας; Εναντίον των ασωμάτων δυνάμεων. Πως λοιπόν θα νικήσωμεν αυτάς, ενώ είμεθα σάρκες; διότι εφ’ όσον πρέπει να τρώγη με σωφροσύνην κάποιος, εάν παλαίη με ανθρώπους, πολύ περισσσότερον, όταν παλαίη με δαίμονας. Όταν όμως εκτός της πολυσαρκίας είμεθα προσδεδεμένοι και εις τον πλούτον, πως θα νικήσσωμεν τους αντιπάλους; διότι ο πλούτος είναι δεσμά, δεσμά βαρέα δι όσους δεν γνωρίζουν να τον χρησιμοποιούν καλώς, τύραννος ωμός και απάνθρωπος, του οποίου όλα τα προστάγματα καταλήγουν εις την κοιταστροφήν των δούλων του. Αλλ’ εάν θέλωμεν, θα ρίψωμεν από τον θρόνον του τον πικρόν αυτόν τύραννον και θα τον κάμωμεν να υπακούη εις ημάς και όχι να μας διατάσση. Πως λοιπόν θα γίνη τούτο; Όταν μοιράσωμεν τον πλούτον εις όλους. Διότι, εφ’ όσον είναι μόνος εις μεμονωμένους ανθρώπους, μηχανεύεται όλα τα κακά, όπως ένας ληστής, που ευρίσκεται εις ερημικόν τόπον· όταν όμως τον φέρωμεν εις το μέσον των ανθρώπων, δεν θα μας νικά πλέον, διότι όλοι από παντού θα τον κρατούν δέσμιον.

Και τα λέγω αυτά, όχι επειδή είναι αμαρτία τα χρήματα· αμαρτία είναι το να μη διανέμη κανείς αυτά εις τους πτωχούς και το να μη κάνη καλήν χρήσιν αυτών. Ο Θεός δηλαδή δεν έκανε τίποτε κακόν, αλλά όλα τα έκαμε πολύ καλά· επομένως και τα χρήματα είναι καλά, αλλ’ εάν δεν κυβερνούν τους κατόχους των, εάν εξαφανίζουν την πενίαν των πλησίον. Δεν είναι δηλαδή φως καλόν εκείνο που δεν εξαφανίζει το σκότος, αλλά και το επιτείνει, και ούτε θα ημπορούσα να ονομάσω πλούτον αυτόν που δεν εξαφανίζει την πενίαν, αλλά την αυξάνει· διότι ο αληθώς πλούσιος δεν ζητεί να λαμβάνη από άλλους, αλλά να βοηθή άλλους· εκείνος δε που επιζητεί να λαμβάνη από άλλους, δεν είναι πλέον πλούσιος, αλλ’ ο ίδιος είναι ο πτωχός. Ώστε δεν είναι κακόν τα χρήματα, αλλά η πενιχρά διάνοια, η οποία οδηγεί τον πλούτον εις πενίαν".

(Η συνέχεια του λόγου του ιερού Χρυσοστόμου, στην ανάρτηση του κηρύγματος της επόμενης Κυριακής).

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Ι΄ Ματθαίου.

Α’ Κορ. δ’ 9 – 16 : « Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο αποστολικός λόγος φαίνεται

                                    παράδοξος και τολμηρός,

μέσα του ζούσε ο Χριστός.

                                Δεν μιλάει λοιπόν εγωιστικά

όταν λέγει «μιμηταί μου γίνεσθε».

                                                        Δεν παρασιωπά

τον Κύριον Ιησού ως αιώνιο παράδειγμα,

αλλά Τον παρουσιάζει

                               ως πρώτο αρχέτυπο, με χαρά.

Η ζωή τον Αγίων Αποστόλων από τότε

που βγήκαν στο κήρυγμα

                       και περιέρχονται πόλεις και χωριά

για να διαδώσουν την νέα πίστη,

                              είναι ζωή γεμάτη ταλαιπωρίες

και κόπους και απερίγραπτες θυσίες.

Και όμως χάριν της σωτηρίας των ανθρώπων,

τα υπομένουν και τα υφίστανται όλα

                                      χωρίς καμιά διαμαρτυρία.

Εκείνο που πρυτανεύει μέσα τους

είναι η εξάπλωση του ευαγγελικού μηνύματος,

                               του μηνύματος της σωτηρίας.

Όταν η ψυχή των αδελφών μας

είναι βυθισμένη στο σκοτάδι της άγνοιας

                                                και της αμαρτίας,

και ζουν μια ζωή χωρίς πίστη,

χωρίς Θεό, χωρίς ειρήνη,

 εμείς που γνωρίσαμε το θέλημα του Θεού,

          που δεχθήκαμε τα δώρα του Χριστού,

αισθανόμαστε την ανάγκη να τρέξουμε

να τους βοηθήσουμε να βρουν τον Θεό

      και, στο δρόμο της σωτηρίας, να μπουν.

Το σπουδαιότερο είναι ότι όλα αυτά

οι απόστολοι τα υπέμειναν

                                    με υπομονή και ανοχή.

 «Λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν» μας είπε.

Σκεφθήκατε ποτέ τι θα πει

να σε βρίζουν, να σε καταδιώκουν,

να σε συκοφαντούν και εσύ

          να τα αντιμετωπίζεις όλα με υπομονή

και να μη λες λόγο κακό για κανένα

και να μην εκδικείσαι;  Και όμως

                 τέτοιοι πρέπει να γίνουμε και εμείς.

Είναι πιθανό

                         οι άλλοι να θέλουν το κακό μας.

Να διασύρουν την υπόληψή μας.

Να δημιουργούν προσκόμματα

                                     στο έργο και στη ζωή μας

ακόμη μέσα στο ίδιο μας το σπίτι

  μπορεί να είναι τέτοιοι και οι άνθρωποί μας.

Στην αντιμετώπιση όλων αυτών

                                   των λυπηρών και οχληρών

οι πιστοί έχουμε πρότυπο

                       τον μεγάλο Απόστολο των εθνών.

Θα διαφυλάξουμε τον εαυτό μας

                                                    και το κύρος μας.

Αλλά με πραότητα και συγχωρητικότητα,

στην κακία των άλλων,

                     θα αντιτάξουμε την καλοσύνη μας.

Ποτέ δεν θα ανταποδώσουμε το κακό

                                                    με αυστηρότητα.

 Αδελφοί μου, το υπερτέλειο πρότυπο

που οφείλουμε να μιμηθούμε στη ζωή μας

                            είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Να κρατήσουμε, της πίστης και

       της ηθικής του Ευαγγελίου, τον θησαυρό,

Αξίζει όμως να μιμηθούμε

                      όχι μόνο τους αποστόλους, αλλά

και τους μάρτυρες και τους αγίους

                 και όσους ζούνε σήμερα κοντά μας,

δίπλα μας ανάμεσά μας.  

Ναι, θα πρέπει να μάθουμε κι εμείς

                 να δείχνουμε αγάπη και ανεξικακία

στα πρόσωπα με τα οποία

 καθημερινώς ερχόμαστε σε συναναστροφή

και ως εκ τούτου είναι δυνατόν,

τουλάχιστον κάποιες φορές να έρθουμε

                    σε στιγμές πίκρας και αδυναμίας.

Βεβαίως,

το να δείχνει κανείς αγάπη και φιλανθρωπία,

αυτό θα πει Χριστιανισμός,

         και μάλιστα Ορθοδοξία και Ορθοπραξία.

Αυτή είναι η Χριστιανική οδός, πλην όμως,

δεν είναι πάντοτε και τόσο εύκολο,

                 ακριβώς λόγω της ηθικής αδυναμίας.

Και εν προκειμένω έχει μεγάλη δόση αληθείας

ο λόγος που είπε κάποιος ότι

ευκολότερα πεθαίνεις για τον άλλον,

παρά συμβιώνεις ή συνεργάζεσαι μαζί του,

                                             και σε κάθε ευκαιρία

να προσπαθούμε ώστε να νικούμε την πίκρα

και την εσωτερική θλίψη που προσπαθεί

να φωλιάσει μέσα στην καρδιά μας

                                                          η μνησικακία.

Με πόσο, πράγματι, όμορφο

                                          και τρόπο συγκινητικό

εκφράζει την αλήθεια αυτή,

                              ο Αθωνίτης Όσιος Σιλουανός:

«Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη και δίνει

στην ψυχή τη δύναμη να αγαπά τους εχθρούς-

κι όποιος δεν αγαπά τους εχθρούς,

                                δεν ξέρει ακόμα τον Θεό»! (1)

Λόγια όντως συγκλονιστικά που οι Άγιοί μας

                    τα βιώνουν σε αφάνταστο βαθμό.

 28/8/2016

1, ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Μεγάλο ποσοστό επιτυχίας στις πανελλήνιες εξετάσεις, από τα σχολεία της Γλυφάδας

Με μεγάλη επιτυχία διαγωνίστηκαν στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις οι απόφοιτοι των Λυκείων της Γλυφάδας. Το ποσοστό εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση ήταν πολύ υψηλό, ξεπερνώντας το 80%. Ειδικότερα, μετά την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας, τα αποτελέσματα ανά Λύκειο έχουν ως εξής:

1ο Λύκειο: 104 υποψήφιοι, 88 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 85%)

2ο Λύκειο: 39 υποψήφιοι, 32 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 82%)

3ο Λύκειο: 90 υποψήφιοι, 61 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 68%)

4ο Λύκειο: 139 υποψήφιοι, 130 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 94%)

5ο Λύκειο: 65 υποψήφιοι, 55 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 85%)

6ο Λύκειο: 96 υποψήφιοι, 83 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 86%)

1ο ΕΠΑΛ: 50 υποψήφιοι, 25 εισακτέοι (ποσοστό επιτυχίας 50%)

Ο Δήμαρχος Γλυφάδας, Γιώργος Παπανικολάου και η Αντιδήμαρχος Παιδείας, Κοινωνικής Μέριμνας και Αλληλεγγύης, Νατάσα Αργυροπούλου, συνεχάρησαν όλους τους μαθητές που συμμετείχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις και τους ευχήθηκαν κάθε επιτυχία στη συνέχεια της ζωής τους μετά το σχολείο, ενώ ευχαρίστησαν τους καθηγητές για τη σπουδαία προσπάθεια που κατέβαλαν και για τα εξαιρετικά αποτελέσματα σε όλα τα δημόσια σχολεία της πόλης.

Σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί εντός του Σεπτεμβρίου, ο Δήμος Γλυφάδας θα τιμήσει τους επιτυχόντες αποφοίτους των σχολείων της πόλης.

Ομιλία σε Αγρυπνία για τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Ομιλία την Κυριακή Θ΄ Ματθαίου 2016.

Να προσκολληθούμε στον Χριστό - Γραπτό Κήρυγμα (Κυριακή Θ΄ Επιστολών)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Ιούλιος 2016, αρ.φ. 180)

Να προσκολληθούμε στον Χριστό

Μετάφραση του αποστολικού αναγνώσματος (Α΄ Κορ. γ΄ 9-17)

"9 Είμεθα βεβαίως συνεργάτες του Θεού (συνεργούντες ως υπηρέτες στο έργο του). Και είσθε χωράφι του Θεού, και οικοδομή του Θεού. 10 Σύμφωνα με τη χάρι του Θεού, που δόθηκε σ’ εμένα, εγώ σαν σοφός αρχιτέκτων έχω θέσει θεμέλιο λίθο, και άλλος οικοδομεί επάνω σ’ αυτόν. Αλλά καθένας ας προσέχη πως οικοδομεί.

11 ’Αλλο δε Θεμέλιο λίθο δεν δύναται κανείς να θέση παραμερίζοντας αυτόν που ήδη έχει τεθή. Και αυτός είναι ο Ιησούς Χριστός. 12 Εάν δε κανείς επάνω στον θεμέλιο αυτό λίθο οικοδομή με χρυσάφι η ασήμι η πολυτίμους λίθους, ή ξύλα ή άχυρα ή καλαμιά, 13 καθενός το έργο θα φανή. Διότι η Ημέρα (της Κρίσεως) θα το φανερώση, επειδή θα έλθη με φωτιά. Και έτσι τι είναι το έργο του καθενός θα το αποδείξη η φωτιά. 14 Εάν το έργο κάποιου, που οικοδόμησε επάνω στον θεμέλιο λίθο, ανθέξη, αυτός θα λάβη μισθό. 15 Εάν το έργο κάποιου καταστραφή από τη φωτιά, αυτός θα ζημιωθή (δεν θα λάβη μισθό), ο ίδιος όμως θα σωθή, έτσι δε, όπως σώζεται κανείς περνώντας από φωτιά (θα σωθή δηλαδή μόλις και μετά βίας). 16 Δεν ξέρετε, ότι είσθε ναός (κατοικητήριο) του Θεού, και συνεπώς το Πνεύμα του Θεού (που είναι και αυτό Θεός) κατοικεί σε σας; 17 Εάν κάποιος (με τις διαιρέσεις και άλλα βεβαίως κακά) καταστρέφη το ναό του Θεού, θα καταστρέψη αυτόν ο Θεός. Διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, και ο ναός αυτός είσθε σεις".

Στην αρχή του αποστολικού αναγνώσματος, ο απόστολος Παύλος, φροντίζει να ξεκαθαρίσει στους αναγνώστες της επιστολής, την σχέση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των μελών της Εκκλησίας μας, όλων ημών των Χριστιανών, στο θέμα της συνεργασίας στη οικοδομή της Εκκλησίας.  Είναι, κατά την ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου, σαν να μας λέγει ότι εκήρυξα τον Χριστό, σας έδωσα το θεμέλιο, προσέχετε τώρα πως συνεχίζετε την οικοδομή, μήπως με κενοδοξία αποσπάτε τους μαθητάς για να τους προσκολλήσητε σε ανθρώπους. Ας μη δίνουμε λοιπόν προσοχή στις αιρέσεις (να μην τις δίνουμε αξία)· «Κανείς άλλος δεν ημπορεί να θέση άλλο Θεμέλιον εκτός εκείνου που έχει τεθή».

Μόνο ο Χριστός παρέχει την ασφάλεια που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Γι αυτό είναι υπαρξιακή η ανάγκη να είμαστε "ένα" με τον Ιησού. Να δημιουργήσουμε τέτοιους ισχυρούς δεσμούς μαζί του ώστε τίποτε να μην μπορεί να μας χωρίσει.

Ας οικοδομούμε λοιπόν πάνω σε αυτό το θεμέλιο, και ας είμαστε προσκολλημένοι σε αυτό το θεμέλιο σαν κλήμα της αμπέλου. Ας μη υπάρχη καμιά σκια μεταξύ ημών και του Χριστού, διότι, αν υπάρξει κάτι ανάμεσά μας, αμέσως θα χαθούμε. Το κλήμα δηλαδή τρέφεται από τον χώρο στον οποίον βρίσκεται· και η οικοδομή στέκεται επειδή τα διάφορα μέρη της είναι συνδεδεμένα· μόλις υπάρξει διάσταση των μερών, χάνεται, διότι δεν έχει που να στηριχθή. Λοιπόν, να μη κρατιόμαστε απλώς από τον Χριστόν, αλλά να προσκολληθούμε σε αυτόν· διότι, αν απομακρυνθούμε, θα χαθούμε.

Έτσι, σύμφωνα με την ερμηνεία του αγίου Χρυσοστόμου, ο Χριστός είναι η κεφαλή, εμείς το σώμα· μήπως είναι δυνατόν να υπάρξει κανένα κενό διάστημα μεταξύ της κεφαλής και του σώματος; Αυτός είναι το Θεμέλιο, εμείς η οικοδομή· αυτός άμπελος, εμείς κλήματα· αυτός είναι ο νυμφίος, εμείς η νύμφη· αυτός ο ποιμήν, εμείς τα πρόβατα· εκείνος είναι η οδός, εμείς οι βαδίζοντες σε αυτήν· εμείς επίσης είμεθα ναός, αυτός είναι ο ένοικος· αυτός είναι ο πρωτότοκος, εμείς οι αδελφοί του· αυτός είναι ο κληρονόμος, εμείς οι συγκληρονόμοι· αυτός είναι η ζωή, εμείς οι ζώντες· αυτός είναι η ανάστασις, εμείς οι αναστημένοι· αυτος είναι το φως, εμείς οι φωτιζόμενοι. Όλα αυτά φανερώνουν ένωση και δεν αφήνουν να υπάρχει κανένα κενό στο μέσο, ούτε το παραμικρό· διότι όποιος απομακρύνεται λίγο, προχωρώντας θα απομακρυνθή πολύ.

Τελειώνοντας θα ήθελα να παραθέσω ένα σχετικό ποίημα του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Ωραιότατο ποίημα - προσευχή μίας μάνας που ο πόθος της είναι να μην υπάρξει τίποτα που θα χωρίσει αυτήν και το παιδί της από τον γλυκύτατο Ιησού. Ο άγιος με περίσια αγάπη το συνέταξε.

" Κάνε μου την τιμή γιέ μου να σταθείς ανδρείος για το Χριστό.

Να Τον ομολογήσεις άφοβα και χωρίς δισταγμό!

Ελπίζω μέσα στην καρδιά μου ότι σύντομα θα ανθίσει επάνω σου το στεφάνι του μαρτυρίου..

Προς τιμή μου και προς σωτηρία πολλών μη φοβηθείς τις απειλές ή τα ξίφηή τους πόνους ή τις πληγές ή την πυρά.

Τίποτα να μη σε χωρίσει από το Χριστό, αλλά να κοιτάξεις προς τον ουρανό.

Από εκεί μπορείς να περιμένεις τη μεγάλη, αιώνια και πλούσια ανταμοιβή σου από το Θεό.

Να φοβάσαι το μεγαλείο του Θεού.

Να φοβάσαι τη φρικτή κρίση Του.

Να φοβάσαι τον Παντεπόπτη Θεό, διότι όλοι εκείνοι που Τον αρνούνται θα λάβουν μισθαποδοσία φοβερή, το πυρ το άσβεστο και τον αιωνίως ακοίμητο σκώληκα.

Ας είναι η ανταμοιβή μου από εσένα, γλυκύτατο παιδί μου, για τους πόνους με τους οποίους σε ανέθρεψα και σε μόρφωσα, αυτή: “Να κληθώ μητέρα ενός μάρτυρος”.

Κήρυγμα στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Θ' Ματθαίου.

(Α´ Κορ. 3, 9-17) : Στο χέρι μας είναι να μην είμαστε ορφανοί. Στο χέρι μας είναι να έχουμε και Θεό και ανθρώπους στη δική μας ζωή.

 του π. Παναγιώτη Γκέζου

Ο απόστολος Παύλος στην Κόρινθο

                        υπενθυμίζει στους πιστούς

τον ύμνο προς την ενότητα

της Εκκλησίας ως σώματος του Χριστού.

Αυτός είναι η βάση

                       και πάνω στην βάση αυτήν

υψώνεται το οικοδόμημα,

                            δηλαδή οι ίδιοι οι πιστοί,

με κτίστες τους αγίους αποστόλους,

      να γίνονται οι ορθόδοξοι χριστιανοί.

Την ποιότητα του έργου

                                    του καθενός κτίστη,

η ημέρα της κρίσεως του Κυρίου,

                                    θα την αποκαλύψει

γιατί το έργο αυτό θα δοκιμαστεί

           μέσα από την φωτιά τη φλογερή.

Κάθε διάσπαση λοιπόν

αυτής της ενότητας στρέφεται

                    κατά των ίδιων των πιστών

ως ναού τελικώς του Θεού, αποτελεί

           συνεπώς ιεροσυλία αμαρτωλών

                και γι αυτό θα αντιμετωπίσει

την αντίθεση του ίδιου του

     Παντοδύναμου αν δεν μετανοήσει.

Ο τρόπος επιτατικός ερωτηματικός

με τον οποίο θέτει

                           ο απόστολος συνεχώς

το θέμα της ζωντανής σχέσης

 των πιστών με τον Θεό

                      και μεταξύ τους, αδελφοί:

δεν ξέρετε πως είστε ναός του Θεού

κι ότι το Πνεύμα του Θεού

                            ανάμεσά σας κατοικεί;

Πρόκειται ως γνωστόν για μία σχέση

που ανάγει την αρχή της

                              ήδη στην Δημιουργία

του ανθρώπου και χάθηκε

                                         με την αμαρτία

που διέσπασε αυτήν την θεοκοινωνία,

 αλλά τέθηκε σε ενέργεια και πάλι

                                στο απόλυτο δυνατό

από την στιγμή της ενανθρώπησης

   του Θεού στον υιό Του Ιησού Χριστό.

             Και ο Ίδιος ακριβώς μας ομιλεί

 ότι η σχέση Του με τον άνθρωπο δεν

 είναι μία εξωτερική σχέση και τυπική.

Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα.

               Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν.

Ο απόστολος Παύλος λοιπόν

δεν προβάλλει ίδια σχήματα

                               του δικού του μυαλού,

αλλά ότι ο λόγος του Θεού

αποκαλύπτει απαρχής και

μέχρι της ελεύσεως του Ιησού Χριστού.

Η Εκκλησία δηλαδή ως σώμα Χριστού

βρίσκεται αδιάκοπα ενωμένη

με Εκείνον που είναι η  κεφαλή αυτής,

στην οποία διοχετεύει

                      την χάρη Του και την ζωή.

Κανείς από μόνος του

με έναν τρόπο ατομικό

               και απομονωμένο δεν μπορεί

 να έχει, με τον Θεό

         έξω από αυτό το σώμα,

                 σχέση ζωντανή και αληθινή,

δεδομένου ότι η σωτηρία

μετά την έλευση του Κυρίου

πραγματοποιείταισυν πάσι τοις αγίοις.

Κάθε αγιότητα εκτός Εκκλησίας

τίθεται εν αμφίβολο και θεωρείται

                      ως άλλου τύπου εγωισμός,

πιο επικίνδυνος, λόγω του φωτεινού

ενδύματός του,

      από οποιονδήποτε άλλον ακριβώς.

Δεν είναι τυχαίο κατά συνέπεια

ότι πάντοτε οι άγιοι Πατέρες μας

τόνιζαν και τονίζουν ως κέντρο

             της ορθής χριστιανικής ζωής

την Ενορία: εκεί που συνάζεται

ο πιστός λαός

                       για να φάει και να πιεί

το σώμα και το αίμα του

Κυρίου Ιησού Χριστού για να σωθεί.

Η αλήθεια αυτή όμως κατανοείται

και με την ειδική έννοια

                             την εκκλησιαστική,

ότι δηλαδή ο κάθε πιστός ως

πρόσωπο κι αυτός ναό του Θεού εστί.

Διότι ακριβώς,

             μέλος του σώματος, αποτελεί.

Οι πιστοί και ως όλον και ως μέρος

                    βιώνουν την χαρισματική

αυτήν πραγματικότητα

να είναι ναός του Θεού,

        κάτι ασφαλώς που δεν αποτελεί

αντίφαση, αλλά μια συνέπεια λογική.

Ο χριστιανός έτσι αν είναι ορθόδοξος

φέρει μέσα του, λόγω της σχέσης του

                                            με τον Χριστό

και όλους τους υπόλοιπους πιστούς,

ενεργείᾳ, δύναμει

                                και μεγάλο σεβασμό.

Ο κάθε ορθόδοξος

                       είναι και γίνεται διαρκώς

ο κατεξοχήν παγκόσμιος

                               άνθρωπος αγαπητός.

Η ίδια η ψυχοσωματική ύπαρξη

                                                  του πιστού

               ζει την παρουσία του Χριστού,

γιατί ανήκει σ’ Εκείνον

                                    τον Οποίο ενδύθει

δια του αγίου βαπτίσματος και από

        τον Οποίο τρέφεται για να ζήσει.

Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε

                               Χριστόν ενεδύσασθε.

Αν ο άνθρωπος,

έστω κι ο βαπτισμένος χριστιανός,

            δεν θελήσει να σταθεί σοβαρά

 απέναντι στον Κύριο και Θεό του,

     με μαθηματική ακρίβεια σιγά σιγά

                    θα στραφεί ολοκληρωτικά

              προς τον αισθητό μόνο κόσμο

αγόμενο και φερόμενος από

τα πάθη του και τον πονηρό διάβολο,

διαγράφοντας  

               και "φονεύοντας" τον Θεό του

 με αποτέλεσμα και τον "φόνο"

                           των συνανθρώπων του!

                 Αλλά ο Θεός βεβαίως μπορεί

 να φονεύεται μέσα στον άνθρωπο,

αλλά δεν πεθαίνει! Και την ζωντάνια

  της παρουσίας Του μπορεί να την δει

και να την βιώσει καθένας,

που θα θελήσει

να ζήσει ορθά την εκκλησιαστική ζωή.

Τότε θα ανοιχτούν τα μάτια του

     και θα δει τον ζωντανό Χριστό μαζί

 με όλους τους ανθρώπους

μέσα στα όρια της δικής του ύπαρξης,

                                    γιατί θα του δοθεί

η χάρη να λειτουργεί ως ιερέας

στην δική του αγία Τράπεζα

                                      την πνευματική.

Στο χέρι μας είναι

                       να μην είμαστε ορφανοί.

Στο χέρι μας είναι να έχουμε

                         και Θεό και ανθρώπους

                                     στη δική μας ζωή.