"Αντιμέτωποι με τον ανθρώπινο πόνο."
Αντιμέτωπος με τον θάνατο ενός μικρού κοριτσιού και την μακροχρόνια ασθένεια μιας γυναίκας βρίσκεται ο Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, όπως ακούσαμε στην σημερινή Ευαγγελική διήγηση. Ο Ιάειρος, πατέρας του παιδιού, γονυπετής παρακαλεί τον Ιησού να θεραπεύσει το ετοιμοθάνατο παιδί του. Καθώς προχωρούσαν προς την οικία μια αιμορροούσα γυναίκα αγγίζει το ιμάτιο του Χριστού, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτό και μόνο το άγγιγμα θα ήταν αρκετό για να θεραπεύσει την αβάσταχτη ασθένειά της. Ο Χριστός αντιλαμβάνεται ότι η πίστη αυτής της γυναίκας ενεργοποίησε την Θεϊκή Του δύναμη. Κι έτσι, την θεραπεύει και την επαινεί. Εν τω μεταξύ, καταφθάνει η πληροφορία για τον θάνατο του παιδιού που βυθίζει στην οδύνη τον πατέρα. Ο Κύριος, όμως, δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους της πίστεως στην απελπισία. Φθάνει στην οικία, παρομοιάζει τον θάνατο με ύπνο και ανασταίνει το παιδί, γεμίζοντας με αισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης τους γονείς και τους οικείους του.
Ο πόνος, που με τόσο ζωντανά χρώματα παρουσιάζεται στην περικοπή, είτε ως ασθένεια, είτε ως θάνατος, κυριαρχεί στην ζωή των ανθρώπων όλες τις εποχές. Επισκέπτεται κάθε άνθρωπο, κάθε οικογένεια και θέτει σε δοκιμασία τις ανθρώπινες αντοχές. Προξενεί ποικίλα συναισθήματα, αναλόγως της πίστεως και της ελπίδας προς τον Θεό, των ανθρώπων που τον δοκιμάζουν. Στη σκέψη της Εκκλησίας μας «άνθρωπος που δεν πονάει, που δεν κλαίει, άνθρωπος που δεν σταλάζει το μάτι του, δεν είναι δυνατόν να δει τον Θεόν. Μόνον αυτός που ωδινάται βλέπει τον Θεόν. Δεν υπάρχει γέννησης χωρίς ωδίνες. Μόνον ο πόνος μπορεί να απαλλάξει τον άνθρωπο από τις ανθρώπινες επιθυμίες, από τα ανθρώπινα θέλγητρα, από τον ίδιο τον εαυτό του και να τον ενώσει με τον Θεόν».
Κατά τον ίδιο τρόπο, η ασθένεια λαμβάνει μια τεράστια άλλη διάσταση και μπορεί να θεωρηθεί από τον πιστό Χριστιανό ως ευλογία, αντίθετα από την αντίληψη της Π. Διαθήκης ότι η ασθένεια αποτελεί τιμωρία του Θεού στον αμαρτωλό.
Και μ’ αυτή την πίστη αντιμετωπίζουν τον θάνατο οι πιστεύοντας. Βλέπουν τον θάνατο όχι σαν ριγηλό εφιάλτη, που εμπνέει τον τρόμο, αλλά σαν αγγελιαφόρο, που φέρνει το μήνυμα της αιωνιότητας και ρίχνει την αυλαία της παρούσης, ανοίγοντας μπροστά μας το πανόραμα της άλλης ζωής.
« Ω ξέρω – γράφει προς τη νεκρή κόρη της μια χριστιανή μητέρα – ξέρω πως μπορούσες να χαρείς ακόμη τόσα και τόσα πράγματα σε τούτη τη ζωή. Θα χαιρόσουν: τα βιβλία, τους ζωγραφικούς πίνακες, τους καθεδρικούς ναούς, τις μουσικές συμφωνίες, τα βουνά με το βυσσινί χρώμα μέσα στην ομίχλη που την ξεσχίζει ο ήλιος, τα μεγάλα ορμητικά η ήσυχα ποτάμια μέσα στις πράσινες όχθες τους, τη θάλασσα, που δεν πρόφθασες ακόμη να δεις... Αλλά’ αν ο Θεός, αγαπητό μου παιδί, έχει στολίσει με τέτοια χρώματα τους τοίχους της φυλακής μας, τι θαύματα λοιπόν έχει φυλάξει για το παλάτι των εκλεκτών του; Χαίρω για ότι απολαμβάνεις στο αιώνιο Παλάτι της ζωής»!
Και δεν είναι τυχαίο που οι πατέρες βάζουν ταυτόχρονα αυτές τις δύο περιπτώσεις να αναγιγνώσκονται γιατί έχουν κοινή ερμηνευτική θεραπεία. Το περιβάλλον και στις δύο περιπτώσεις είναι θορυβώδης. Στην μια περίπτωση της «γυνή ούσα εν ρύσει αίματος» συνέπνιγον τον Χριστό οι όχλοι. Και πάλι στην περίπτωση του θαύματος της αναστάσεως της νεκρής υπάρχει πολύ κόσμος γύρο και μάλιστα είναι τόσο άστατος και ακατάστατος. Όταν λέει ο Χριστός να μη φοβούνται, ο κόσμος γελάει μαζί Του. Υπάρχει και δω ένας θόρυβος. Για να γίνει ένα θαύμα μη περιμένεις να υπάρχει μια ησυχία για να λειτουργήσει. Λειτουργεί πάντα η θεραπεία μέσα σ’ ένα θορυβώδη κόσμο θέλεις η δεν θέλεις δεν είναι δική μας ευθύνη. Είναι όμως ο κόσμος θορυβώδης, αυτό είναι δεδομένο. Για ν’ αρχίσει λοιπόν μια θεραπεία του νοώ μας σαν υπαρκτό γεγονός είναι ο θόρυβος. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται και στην πατρίδα μας αυτές τις ημέρες; Μέσα σ’ αυτόν τον θόρυβο, που ζούμε σήμερα, μόνο ο Χριστός μπορεί να μας οδηγήσει στην θεραπεία, αν τον πιστέψουμε, όπως θεράπευσε τη θυγατέρα του Ιαείρου και την γυνή «εν ρύσει αίματος».
«Μη κλαίετε: ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει». Πόσο παρήγοροι ακούγονται αυτοί οι λόγοι του Κυρίου σε κάθε άνθρωπο, που πενθεί για την κοίμηση κάποιου αγαπημένου του προσώπου! Πόσο διαφορετική είναι η αντιμετώπιση του θανάτου δια της πίστεως! Γι’ αυτό κάθε συνειδητός χριστιανός δεν απελπίζεται μπροστά στο θάνατο. Στηρίζει την πίστη και την ελπίδα του στον αιώνιο θριαμβευτή και Νικητή του θανάτου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, και περιμένει την ανάσταση, το πέρασμα στην αιώνια δόξα και μακαριότητα της Βασιλείας του Θεού!
π. Παναγιώτης Γκέζος
Πηγές; Αρχιμ. Ε.Ο.
π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου