Κυριακή 30.10.2011
"Η παραβολή του Λαζάρου -Η απέραντη αγάπη."
Η πολύ γνωστή αυτή περικοπή του φτωχού Λαζάρου και του Πλουσίου μπορεί να φάνει απλός απόλυτα κατανοητή στο νου μας. Αλλά αυτό το απλό περικλείει μέσα έναν κίνδυνο, να ερμηνεύσουμε την περικοπή με έναν τρόπο νομικό, δηλαδή οι καλές πράξεις βραβεύονται, ενώ οι κακές τιμωρούνται. Ο Θεός δεν λειτουργεί πάνω μας νομικά αλλά αγαπητικά. Και θα πείτε αυτό δεν το είπε η παραβολή. Υπάρχουν κάποια κλειδιά. Μπορεί αυτό το κείμενο να το ερμηνεύσουμε χωρίς να καταλήξουμε σε κάποια νομική ερμηνεία.
Το κλειδί αυτής της περικοπής πάει πολύ παλιά. Πάει στις πρώτες σελίδες τις Αγίας Γραφής. Στις σελίδες της Γενέσεως και συγκεκριμένα στο δεύτερο Κεφάλαιο της Γενέσεως. Με το γνωστό κείμενο που ξέρετε ο Θεός εν τω Παράδεισω της τρυφής έδωσε στον άνθρωπο την ευκαιρία να γευθεί όλων των καρπών της Γής. Του έδωσε μια ελευθερία βλέπεται με έναν περιορισμό: να μη γευθεί έναν καρπό.
Αυτό το κλειδί λέει τα εξής: ότι χρησιμοποιείς, το χρησιμοποιείς ως δώρο όχι απαιτητικά, όχι κυριαρχικά, όχι με διαμαρτυρίες και ταυτόχρονα το χρησιμοποιείς εν εγκράτεια, ταπείνωση και δοξολογία.
Το προ Χριστού και το μετά Χριστόν δεν είναι απλά ένας τρόπος διαίρεσης του χρόνου, αλλά είναι ένας τρόπος να αναγνωρίζουμε ότι κάτι νέο μπήκε στην ανθρώπινη ζωή, μια νέα δυναμική που άλλαξε τη φύση της δημιουργίας. Συμμετέχουμε στην ιστορική ενσάρκωση του Ιησού Χριστού που έλαβε χώρα πριν από 2000 χρόνια με τις καθημερινές ενσαρκώσεις του Πνεύματος Του στις προσωπικές μας ζωές και εφόσον η ενσάρκωση Του σημαίνει την είσοδο του Θεού στον κόσμο, η παρουσία του Πνεύματός Του σε μας σηματοδοτεί την είσοδο του Θεού στον κόσμο, στα προβλήματά του και τις συγκρούσεις του.
Είμεθα Χριστιανοί στο μέτρο που κάνουμε αυτό που έκανε Εκείνος στον κόσμο – που ήταν να νοιάζεται και να φροντίζει για τους άλλους.
Ο ανώνυμος πλούσιος δεν φαίνεται να είχε διαπράξει κάποια άλλη από τις αμαρτίες που περιγράφει ο Νόμος, (φόνο, μοιχεία, κλοπή .......), εκτός από την μη εφαρμογή του «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», δηλαδή φαίνεται να έχει μία παντελή αδιαφορία για τον συνάνθρωπο του. Ναι λοιπόν. Αυτός είναι ό λόγος που ο Πλούσιος βρίσκετε στην Κόλαση. Όχι γιατί δεν έδινε στον Λάζαρο. Ο Ι. Χρυσόστομος λέει: « αν του ζητούσε κάτι παραπάνω ο Λάζαρος μπορεί να του δίνε». Η αμαρτία του ήταν, ότι δεν νοιαζόταν γι’ αυτόν. Δεν τον πλησίασε ν’ ακούσει τα προβλήματα του και να τον βοηθήσει να τα αντιμετωπίσει.
Ο Χριστός με την διδασκαλία του γίνεται σαφές ότι προσδοκά απο εμάς να προσπαθήσουμε να γίνουμε στην εποχή μας ότι ήταν Αυτός στην δική Του.
Αγαπητοί αδελφοί και σεις που ακούεται αυτήν την περικοπή τόσα χρόνια εφαρμόζετε στην ζωή σας το θέλημα του Χριστού μας. Είστε σεις που πλησιάζετε στα νοσοκομεία τους αρρώστους που έχουν ανάγκη την βοήθεια σας. Εσείς που χτενίζετε την ενορία μας να συναντήσετε και να βοηθήσετε τους φτωχούς. Μπορεί να πω και μερικά παραδείγματα: μία ενορίτισσα μας πλησίαζε και νοιαζόταν κάποια κυρία, εδώ κοντά στην ενορία μας, η οποία είχε προβλήματα οικονομικά και ιδιαιτέρως πρόβλημα υγείας με την όρασή της. Αυτή η ενορίτισσα μας για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα την έπαιρνε την παθούσα γυναίκα με το αυτοκίνητο της και την πήγαινε στους γιατρούς, στο Ι.Κ.Α και όπου αλλού είχε ανάγκη. Άλλη ενορίτισσα μας, ανέλαβε εξ ολοκλήρου τα έξοδα κηδείας για μια οικογένεια που αδυνατούσε οικονομικά. Και το τελευταίο ευχάριστο που έμαθα πριν λίγες μέρες. Η κυρία Γεωργία υιοθέτησε ένα μωρό δυο χρονών, το οποίο το παράτησε η μητέρα του και έφυγε στην Αλβανία. Η κυρία Γεωργία έχει τρία παιδιά, ένα δικό της και δυο του ανδρός της τα οποία τα μεγάλωσε μόνη της. Και υιοθέτησε και το μωρό, που αναφέραμε, με χαρά χωρίς να υπολογίζει την οικονομική κρίση. Αυτή είναι η απέραντη αγάπη, την οποία την έχετε κι’ εσείς αγαπητή μου αδελφοί, κάνοντας πράξη το νόημα της σημερινής περικοπής του Ευαγγελίου.
Έτσι λοιπόν η Κόλαση είναι μια δική μας επιλογή και γίνεται ακόμη πιο έντονη ώστε να μετριόμαστε με την απέραντη αγάπη προς αλλήλους.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθανόμεθα ένοχοι για την ανθρώπινη φύση μας. Αρχίζουμε να κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να είμεθα Χριστιανοί χωρίς να είμεθα άνθρωποι και αυτό σημαίνει ότι θα αισθανόμεθα και αγάπη και εχθρότητα, θα είμεθα και ενάρετοι και αμαρτωλοί, και θαρραλέοι και δειλοί. Είμεθα στον κόσμο και από τον κόσμο και συμμετέχουμε στην ανθρώπινη ύπαρξη. Αλλά μας έχει δοθεί και το Πνεύμα της δύναμης, της αγάπης και του αυτοελέγχου, όχι για να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο με συγκατάβαση ή να θέλουμε να τον χειραγωγήσουμε σαν να είναι ένα απείθαρχο παιδί, αλλά για να γίνουμε ενσαρκωτές του Θεού στις ανθρώπινες υποθέσεις, ώστε να μπορεί ο Θεός να πραγματώνει τα σχέδια Του για τον κόσμο και εφόσον το Πνεύμα Του θα είναι μέσα μας, οι άνθρωποι θα γνωρίζουν ότι έχουν δει τον Χριστό.
Ο Πλούσιος και ο Λάζαρος συμβολίζει το κυρίαρχο στην ανθρώπινη ζωή που είναι μια συνεχής διαμαρτυρία, χωρίς εγκράτεια, χωρίς δοξολογία, χωρίς ευχαριστία. Αυτό δεν χαράζει κάθε μέρα την ζωή μας; Αυτό δεν διαλύει κάθε μέρα την ζωή μας;
Η περικοπή όχι μόνο είναι επίκαιρη, είναι προς καθημερινή αντιμετώπιση. Είναι καιρός λοιπόν να μετανοήσουμε. Να εργαστούμε για την αιώνια σωτηρία μας πριν περάσουμε τα σύνορα αυτού του κόσμου γιατί τότε θα είναι πλέον πολύ αργά.
π. Παναγιώτης Γκέζος
| Πηγές: | π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος |
| | π. Φιλόθεος Φάρος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου