«ἵνα ὦσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς»-Κυριακὴ τῶν ἁγίων 318 Πατέρων, (A’ Οἱκ. Σύν.).

Ἀπὸ τον πατέρα Παναγιώτη Γκέζο-www.profitilia-kormpivari.gr

Τὴν τελευταία Κυριακὴ πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστή, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Α’ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, κυριαρχεῖ στὴ λειτουργικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς ἡμέρας τὸ θέμα τοῦ ἀποχωρισμοῦ. Ὁ Χριστὸς ἄρχισε νὰ προετοιμάζει πολὺ νωρίς τοὺς μαθητές Του γιὰ τὸν προσεχῆ ἀποχωρισμό τους. Τὸ ἀποκορύφωμα αὐτὴς τῆς συστηματικῆς προπαρασκευῆς τῶν μαθητῶν γιὰ τὸν ἀποχωρισμό τους ἀπὸ τὸ διδάσκαλο εἶναι ἡ ἀποχαιρετιστήριος ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ πρὸς αὐτοὺς ποὺ εἶναι συγκινητικότατη καὶ ἕνα τέλειο ὑπόδειγμα ἀποχωρισμοῦ.

Ὁ ἀποχαιρετισμὸς εἶναι ἀπαραίτητος γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ γίνει ἕνας ἀποχωρισμὸς. Ὁ ἀποχωρισμὸς εἶναι μιὰ πραγματικότητα ποὺ εἶναι κυρίαρχη στὴν ἀνθρώπινη ζωή. Ὁ ἀποχωρισμὸς εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας. Στὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ δὲν ὑπάρχει ἀποχωρισμός, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἀδιασπάστη ἑνότητα. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἁμαρτία φέρνει στὴ ζωή του τὸ χωρισμό, ἀλλὰ ὁ Θεὸς μὲ τὴ λυτρωτική του ἐπέμβαση στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δίνει τὴν δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ χρησιμοποιήσει ἐποικοδομητικὰ τὶς κακὲς συνέπειες τὴς ἁμαρτωλότητός του. Ἔτσι χρησιμοποιεῖ τὸ θάνατο γιὰ νὰ κάνει θνητὸ τὸ κακὸ. Καὶ ἔτσι χρησιμοποιεῖ τὸν ἀποχωρισμὸ σὰν ἕνα τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐπιτύχει τὸν ἐμπλουτισμὸ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητάς του. Τὸ ἔμβρυο ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὴ μητέρα καὶ ἔτσι γνωρίζει ἕναν κόσμο ἀσύγκριτα εὐρύτερο καὶ πλουσιότερο ἀπ’ αὐτὸν τῆς μητρικῆς γαστέρας.

Ἀργότερα τὸ παιδὶ ἀποχωρίζεται ἐν μέρει ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦ σπιτιοῦ γιὰ νὰ γνωρίσει τὸν ἀσύγκριτα εὐρύτερο καὶ πλουσιότερο κόσμο τοῦ σχολειοῦ. Στὴν εφηβεία τὸ παιδὶ  γεννιέται ψυχολογικὰ καὶ ἀποχωρίζεται ψυχολογικὰ καὶ συναισθηματικὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς, γιὰ νὰ μπεῖ τελικὰ στὸν κόσμο τῶν ἐνηλίκων.

Ἀκόμη ὁ ψυχολογικὸς ἀποχωρισμὸς τῆς ἐφηβείας δίνει τὴ δυνατότητα στοὺς γονεῖς καὶ στὸ παιδὶ νὰ ἀναπτύξουν μιὰ καινούργια καὶ πληρέστερη σχέση, ποὺ εἶναι ἡ σχέση ἐνηλίκου μὲ ἐνήλικα. Χωρὶς τὸν σχετικὸ ψυχολογικὸ ἀποχωρισμὸ τοῦ παιδιοῦ ἀπ’ τοὺς γονεῖς αὐτὸ δὲν εἶναι δυνατὸ, ὅπως δὲν εἶναι δυνατὸ γιὰ τοὺς ἀποστόλους νὰ δεχθοῦν τὸν παράκλητο ἄν δὲν χωριζόντουσαν μὲ κάποιο τρόπο ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. «Συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω, ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται» ( Ἰωάν.16,7).

Ἔτσι συμβαίνει μὲ ὅλες μας τὶς σχέσεις. Ὅταν ἐπιτρέπουμε στὸν ἄλλο νὰ ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ μᾶς κατὰ κάποιο τρόπο γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸ κάλεσμα ποὺ ἀπευθύνει σ’ αὐτὸν ἡ ζωή, τότε ὁ ἀποχωρισμὸς εἶναι ἕνα βῆμα γιὰ περισσότερη ἀνάπτυξη καὶ οὐσιαστικότερη ἑνότητα. Ἀντίθετα, ὅταν ἀρνοῦμαστε στὸν ἄλλο τὴ δυνατότητα νὰ ἀπομακρυνθεῖ, κατὰ κάποιο τρόπο, ἀπὸ ἐμᾶς γιὰ νὰ ἀνταποκριθεὶ στὸ κάλεσμα τῆς ζωῆς πρὸς αὐτὸν, τότε ματαιώνοντας τὴν ἀνάπτυξή του, τον ὁδηγοῦμε στὸ θάνατο, στὸν οὐσιαστικότερο καὶ ἀμετάκλητο ἀποχωρισμὸ καὶ ἐκεῖνον καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους καὶ τὴ σχέση μ’ αὐτόν.

Βέβαια, πολὺ συχνὰ ἡ τάση ποὺ ἔχουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ γκρεμίσουμε τὶς γέφυρες ποὺ μᾶς συνδέουν μ’ αὐτοὺς, δὲν εἶναι ἀνταπόκριση στὸ κάλεσμα τῆς ζωῆς γιὰ ἀνάπτυξη, ἀλλὰ εἶναι ὑποταγὴ στὶς ἐπιταγὲς τοῦ δαίμονα τῆς ἀποκοπῆς  καὶ τῆς  ἀποσυνδέσεως, ποὺ εἶναι ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔπρεπε νὰ ἔλθει καὶ πρέπει νὰ ἔρχεται ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ κοινωνία μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία με την Α’ Οἱκουμενική Συνοδό διακήρυξε μὲ ἔμφαση ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνας ἠθικοδιδάσκαλος, ἀλλὰ ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ποὺ σαρκώνεται διαρκῶς, ποὺ ἔρχεται διαρκῶς ζητώντας τὴ σχέση τῆς τέλειας ἀγάπης μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτὸ καθιέρωσε νὰ ἑορτάζεται ἡ μνήμη τῶν πατέρων τῆς Α’ Οἱκουμενικῆς Συνόδου ἀμέσως μετὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Ἀναλήψεως, γιὰ νὰ τονίζει ὅτι ὁ Χριστὸς ὄντας τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος, μὲ τὴν Ἀνάληψή Του μποροῦσε νὰ φέρει τὴν ἀνθρώπινη φύση στὴν κανονική της θέση, πλάι στὸ Θεὸ Πατέρα, ἔτσι ποὺ νὰ μπορεῖ  ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ οἰκειώνεται αὐτὴ τὴ θέωση τῆς φύσεώς του.

Μακάρι καὶ στὶς ψυχὲς τὶς δικές μας νὰ κατοικεῖ πάντοτε αὐτὴ ἡ χαρά, ἀλλὰ καὶ στὶς ψυχὲς ποὺ ΄ναι στὸ σκοτάδι νὰ ἔλθει νὰ τὶς βρεῖ, νὰ τὶς φωτίσει, καὶ νὰ γίνει στὸ τέλος ὁ καημὸς τοῦ Χριστοῦ πράξη. Νὰ γίνομε ὅλοι ἕνα μαζὶ μὲ τὸν Χριστό μας, τὸν ἀθάνατο Βασιλέα, μαζὶ μὲ τὴν ἁγία μας, Τριάδα.

27.05.2012,  πηγὴ : Αρχιμ. Α. Κουστένης καὶ Αρχιμ. Φ. Φάρος