Η ΚΑΛΗ ΑΠΙΣΤΙΑ-Κυριακὴ τοῦ ΘΩΜΑ .

     www.profitilia-kormpivari.gr          

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

   Ἡ ζωή μας, παρὰ τὶς διακηρύξεις πίστεως ποὺ κάνουμε, δείχνει ἀδιάψευστα τὴν ἀπιστία μας. Διακηρύσσουμε τὴν πίστη μας στὴν πρόνια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ βάρος ποὺ δίνουμε στοὺς τραπεζικούς μας λογαριασμούς, στὰ χρήματα καὶ στὰ κτήματά μας, εὶναι μιὰ ἀδιάψευστη ἀπόδειξη τῆς εἰδωλολατρίας μας.

    Δὲν τολμᾶμε νὰ εξετάσουμε τὰ ἐσωτερικὰ κίνητρα τῆς ἐξωτερικης μας θρησκευτικότητας, γιατὶ συχνὰ συμμετέχουμε στὴ λατρευτικὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι γιατὶ πραγματικὰ τὸ ἐπιθυμοῦμε, ἀλλὰ γιατὶ, σὰν ἀποτέλεσμα μιᾶς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς ποὺ βασίζεται στὸν ἐκφοβισμὸ καὶ τὴν ἀπειλὴ τῆς τιμωρίας, αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν .ἔχουμε ἀλλὴ ἐκλογή. Εἴμαστε στὸ ἔλεος αὐτοῦ τοῦ οὐράνιου τύραννου, ποὺ καλὰ θὰ κάνουμε νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὸν ἐξευμενίσουμε. ἄν δὲν θέλουμε νὰ πέσει πάνω στὰ κεφάλια μας ἡ τρομερὴ όργή του. Ἔτσι ἡ πίστη μας τελικὰ εἶναι πολλὲς βαθμίδες πιὸ κάτω ἀπὸ τὴν ἀπιστία κάποιων ἄλλων, ποὺ εἶχαν καὶ τὴν τιμιότητα καὶ τὴν τόλμη ἀλλὰ καὶ ἀρκετὴ πίστη στὴν πίστη τους, ὥστε νὰ τολμήσουν νὰ τὴν ἀμφισβητήσουν.

    Ἐκεῖνοι τολμοῦν αὐτὴ τὴν πνευματικὴ περιπέτεια ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει τὸν ἄνθρωπο στὴν πραγματικὴ γνώση τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ τολμοῦν νὰ ποῦν τὸ ἡρωικό, «ἄν δὲν Τὸν δῶ ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν θὰ πιστεύσω». Καὶ λέγοντας τὸ αὐτὸ δείχνουν ὅτι ἔχουν ἀρκετὴ ἐλπίδα καὶ πίστη πὼς θὰ Τὀν δοῦν. Ένῶ ὅσοι ἀπὸ μᾶς δὲν τολμοῦμε νὰ ποῦμε «ἄν δὲν Τὸν δοῦμε δὲν θὰ πιστέψουμε», δείχνουμε ὅτι μέσα βαθιὰ μας δὲν πιστεύουμε ὅτι ὑπάρχει περίπτωση νὰ Τὸν δοῦμε καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τολμᾶμε νὰ τὸ διακινδυνεύσουμε.

    Ὁ Θωμᾶς τόλμησε νὰ ριχτεῖ σ’ αὐτὴ τὴν πάλη. Τόλμησε νὰ πεὶ «ἄν δὲν  τὸ δῶ ἐγὼ ὁ ἴδιος δὲν θὰ πιστέψω». Καὶ μ’ αὐτὴ τὴν τόλμη του ἔδειξε τὴν πραγματικὴ πίστη ποὺ βρισκόταν κάτω ἀπ’ τὴν ἐπιφανειακή του ἀπιστία, γιατὶ κανεὶς δὲν ἀποδύεται σὲ μιὰ  περιπέτεια ἀπ’ τὴν ὁποία, εἶναι βέβαιος, ὅτι θὰ βγεῖ χαμένος. Ἀλλὰ ὁ Θωμᾶς βγῆκε τόσο κερδισμένος ὅσο βγαίνει κερδισμένος καὶ ὅποιος ἄνθρωπος ζητήσει νὰ δεῖ τὸ Θεό.

   Γιατὶ ὅμως στὴ σχετικὴ εὐαγγελικὴ διήγηση ὁ Χριστὸς σχεδὸν ἐπιπλήττει τὸν Θωμᾶ: «ὅτι ἑώρακάς με πεπίστευκας μακάριοι οἱ μὴ ίδόντες καὶ πιστεύσαντες»; (Ἰωάν.20,290.

    Ὁ Χριστὸς δὲν ἐπιπλήττει  τὸ Θωμᾶ  γιατὶ ζητάει νὰ τὸν συναντήσει ὁ ἴδιος, ἀλλὰ γιατὶ διαλέγει τὸ πιὸ χαμηλὸ δυνατὸ  ἐπίπεδο συναντήσεως, δηλαδὴ ἐκεῖνο τῶν αἰσθήσεων. Οἱ ἐνέργειες τῆς Θείας Χάριτος ποὺ ὑποπίπτουν στὶς αἰσθήσεις εἶναι οἱ λιγότερο συγκλονιστικές. Ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ μὲ τρόπους πολὺ συγκλονιστικότερους ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ὐποπίπτουν στὶς αἰσθήσεις, ἀλλὰ ὁ Θωμᾶς, ὁπως κι ἐμεῖς πολλὲς φορὲς, δὲν ἀναζητάει τὶς τελευταῖες ἀλλὰ ἀρκεῖται στὶς πρῶτες. Εντυπωσιαζόμαστε πολὺ ἀπὸ μιὰ θαυματουργικὴ θεραπεία ἤ ἀπὸ μιὰ ὑπερφυσικὴ πρόβλεψη ἕνος ἁγίου ἀνθρώπου καὶ δὲν παρατηροῦμε τὸ θαῦμα τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου ἤ τοῦ ἐσωτερκοῦ μας κόσμου, ποὺ εἶναι ἀφάνταστα ἐντυπωσιακότερα ἀπὸ οἱαδήποτε θαυματουργικὴ θεραπεία ἤ ὑπερφυσικὴ πρόβλεψη. Ἄν κάποιος νεκρὸς ἀναστηνόταν ἀπὸ τὸν τάφο του θὰ προκαλοῦσε κατάπληξη ἀκόμη καὶ στοὺς πιὸ πιστοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὶς πνευματικὲς  ἀναστάσεις ποὺ συμβαίνουν καθημερινά, μόλις ποὺ τὶς παρατηροῦμε. Ποιὸς θάνατος ὅμως εἶναι φοβερότερος ὁ φυσικὸς ἤ ὁ πνευματικός; Ποιοὶ εἶναι πραγματικὰ πεθαμένοι, οἱ ἅγιοι ποὺ ἔχουν ταφεῖ πρὶν ἀπὸ αἰῶνες ἤ οἱ ἄνθρωποι ποὺ κινοῦνται πλάι μας καὶ οἱ φυσικές τους λειτουργίες εἶναι  τέλειες ἀλλὰ ποὺ ἡ καρδιά τους δὲν μπορεῖ νὰ νιώσει ἴχνος ἀγάπης οὔτε γιὰ τὸ συνάνθρωπι οὔτε γιὰ τὸν Θεο;

    Ὅμως ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίνεται στὴν ἀνάγκη τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ ἐνσαρκώνεται γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, δηλαδὴ εἶναι πρόθυμος νὰ κατεβεῖ καὶ νὰ τὸν συναντήσει στὸ ἐπίπεδο ποὺ ἐκεῖνος βρίσκεται. Ὁ Χριστὸς δέχεται νὰ δείξει τὸ πρόσωπό του στὸ Ζακχαῖο, δέχεται νὰ ἀγγίξει τὸ ἱμάτιό του ἡ Χαναναία, δέχεται νὰ πεῖ σωτήριο λόγο γιὰ τὸν ἑκατόνταρχο, δέχεται ἀκόμη καὶ νὰ φιλήσει τὰ πόδια του ἡ ἁμαρτωλή, ἀλλὰ ζητάει ἀπ’ ὅλους νὰ μὴν ἀρκεσθοῦν νὰ Τὸν συναντήσουν στὸ ἐπίπεδο τῶν αἰσθήσεων, ἀλλὰ νὰ προχωρήσουν στὴν οὐσιαστικότερη συνάντηση, ποὺ γίνεται στὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς.

    Ὁ Θωμᾶς ἀνταποκρίνεται σ’ αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ καὶ δὲν μένει στὴ συνάντηση μὲ τὸν Κύριο, τὸ Διδάσκαλο, τὸν ἀναμορφωτή, τὸν κήρυκα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἠθικῆς τάξεως ἀλλὰ προχωρεῖ  στὴ συνάντηση μὲ το Θεό.

    Ἄς ἀναζητήσουμε  τὸν ἀναστάντα Κύριο καὶ ἄς τὸν δοξολογήσουμε μὲ ὔμνους «οὐ βλεφάροις ἰδόντνες» «ἀλλὰ καρδίας πόθω πεπιστευκότες» (Κανόνας  Κυρ. Θωμᾶ, Ωδὶ θ’).

22.04.2012   Πηγὴ: Ἀρχίμ. Φ.Φ. «Πρὶν καὶ μετὰ τὸ Πάσχα»