ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ, ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 2015 ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΟΥ ΜΑΣ

ελληνικη    δημοκρατια

ΙΕΡΑ    ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ   ΓΛΥΦΑΔΑΣ,

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ, ΒΟΥΛΑΣ, ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  ΚΑΙ  ΒΑΡΗΣ

_______________________________

ΒΑΣΙΛΕΩΣ   ΠΑΥΛΟΥ  2 – 166 73 – ΒΟΥΛΑ  Τηλ.  210-9658849   fax:  210- 9657210

Ιστοσελίδα:www.imgevvv.gr

Ἀριθμ. Πρωτ. 1429/29.12.2014

                                               

             

ΕΟΡΤΙΟΝ   ΜΗΝΥΜΑ,   ΕΠΙ   Τῌ   ΕΝΑΡΞΕΙ 

 ΤΟΥ   ΕΤΟΥΣ   2015

Ἀδελφοί  μου καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ νέα χρονιά ἀρχίζει ἤδη τήν πορεία της,                                                                                      στήν ἱστορία τοῦ κόσμου.

 Οἱ πόλεμοι, οἱ ἀδικίες, τά σκάνδαλα,

καί οἱ κοινωνικές ἀνισότητες

θά συνεχίσουν,  δυστυχῶς,

νά γράφουν τίς δικές τους σκοτεινές σελίδες.                                                                               Ἐμεῖς ἀρχίσαμε τό ἔτος  

λέγοντας μόνο εὐχές.

Μήπως αὐτή ἡ ἑορτή κατέληξε,

σέ διατύπωση πλήθους εὐχῶν,

μέ ἀνύπαρκτο οὐσιαστικό περιεχόμενο,

ὅπως τό χρῆμα τοῦ πληθωρισμοῦ;

Ὁ  Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει:

«Δέν ἀρκεῖ μία εὐχή,                                                                                                                                                     γιά νά ξεπεράσουμε τά παρόντα προβλήματα,

ἄν δέν τήν στείλουμε στόν  Θεό                                                                                                                              καί ὅπως Ἐκεῖνος θέλει».

Πῶς  Ἐκεῖνος  ἆράγε θά ἤθελε τίς εὐχές μας;

Τόν τρόπο τόν ἀναφέρει,

τό Ἀπολυτίκιο τῆς σημερινῆς  Δεσποτικῆς ἑορτῆς:                                                                   «Συγκαταβαίνων ὁ Σωτήρ, τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων,                                                                       κατεδέξατο σπαργάνων περιβολήν,                                                                                                              οὐκ ἐβδελύξατο σαρκὸς τὴν περιτομήν.»

Ὁ τρόπος εἶναι ἕνας καί μοναδικός,

ὅπως Ἐκεῖνος τόν ἔδειξε  στήν ζωή Του:

Συγκατάβαση καί ταπείνωση.

Ὁ Χριστός «Συγκαταβαίνων» ἔγινε παιδί                                                                                                               καί μᾶς ὑπέδειξε  τόν δρόμο τῆς παιδικῆς ἁπλότητος,

πού μπορεῖ νά γίνει κτῆμα καί βίωμα ζωῆς.

Ἄν δέν γίνουμε σάν τά παιδιά,

«νηπιάζοντες» στό νοῦ, στήν καρδιά καί στόν τρόπο ζωῆς,

πῶς θά ζήσουμε μέσα,

στό «νῦν» καί τό «ἀεί»τῆς λαπροφόρου Βασιλείας Του;

Τό τονίζει καί ὁ ποιητής:                                                                                                                                            «Ὅ,τι ἔχεις μέσα σου παιδιάστικο,
σάν θησαυρό νά τό φυλάξεις,
τούς λογισμούς, τούς πόθους σου ἄλλαξε,
μά αὐτό ποτέ νά μήν ἀλλάξεις» (Γ.ΔΡΟΣΙΝΗΣ).

Ὁ Μέγας Βασίλειος τό γράφει

μέ τόν βαθύ Θεολογικό Του λόγο:

«Ἡ παιδεία εἶναι ἡ μόνη ἀπό τά ἀποκτήματα, πού δέν ἀφαιρεῖται,                                                                    ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος καί ὅταν πεθάνει παραμένει».

Καί προσθέτει  πώς εἶναι:

«πολλῶν χρημάτων τιμιωτέρα».                                                                                                              

Αὐτή τήν παιδεία ἐπιθυμεῖ                                                                                                           καί ὁ μεγάλος ποιητής μας:                                                                                                                      «… Λιτὰ χτίστε τὰ σκολειὰ,                                                                                             ἁπλόχωρα, μεγάλα, γερὰ θεμελιωμένα,
ἀπὸ τῆς χώρας, ἀκάθαρτης,
πολύβοης, ἀρρωστιάρας, μακριά.
Μακριὰ τ᾿ ἀνήλιαγα σοκάκια.
Καὶ τὰ πορτοπαράθυρα τῶν τοίχων
περίσσια ἀνοῖχτε,  νἄ᾿ρχεται ὁ κὺρ Ἥλιος,
διαφεντευτής, νὰ χύνεται
κι ὁ δάσκαλος, ποιητὴς
καὶ τὰ βιβλία νὰ εἶναι σὰν τὰ κρίνα…» (Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ).                                                                                   

Αὐτή τήν παιδεία, πού καλλιεργεῖ τήν ψυχή τῶν παιδιῶν,                                                                                        ἐπιθυμεῖ καί ὁ ἄλλος ποιητικός λόγος :                                                                                         «Συντροφιά μου θέλω
τούς φτωχούς, τούς ταπεινούς,
ἐκείνους πού δέν ξέρουν,
παρά μόνο νά μοχτοῦν» (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).

Ὅταν στίς καρδιές τῶν παιδιῶν μας

χαράξουμε τήν παιδεία τῆς τοῦ Χριστοῦ συγκαταβάσεως,

τότε θά ξεπεραστεῖ ἡ κρίση, ἡ κοινωνική

καί θά εἶναι δυνατό νά λέμε:                                                                                                         «Λίγο ἀκόμα,
θά δοῦμε τίς ἀμυγδαλιές ν’ ἀνθίζουν,
τά μάρμαρα νά λάμπουν στόν ἥλιο,
τήν θάλασσα νά κυματίζει
λίγο ἀκόμα,
νά σηκωθοῦμε λίγο ψηλότερα» (Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ).

Ὁ παιδικός πολιτισμός τῆς ταπεινώσεως,

εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τό αὔριο:                                                                                                                     «Κι ἄν πέσαμε σέ πέσιμο πρωτάκουστο
καί σέ γκρεμό κατρακυλήσαμε,
πού πιό βαθύ καμιά φυλή δέν εἶδε ὡς τώρα,
εἶναι γιατί μέ τῶν καιρῶν τό πλήρωμα,

 ὅμοια βαθύ ἕνα ἀνέβασμα μᾶς μέλλεται,
πρός ὕψη οὐρανοφόρα» (Κ.ΠΑΛΑΜΑΣ).

Στήν πορεία αὐτή τοῦ πολιτισμοῦ

τῆς ταπεινώσεως καί συγκαταβάσεως,

πάντοτε θά βρίσκονται  κάποιες μυροφόρες,

γιά νά ἀλείψουν μέ μύρα τά πόδια τοῦ Χριστοῦ,

προκειμένου νά βαδίσει στούς δρόμους τῆς γῆς.                                                                            

Διερωτᾶται ὁ ποιητής:

«Χριστέ μου
τί θά ‘τανε ἡ πορεία σου,
δίχως τή σμύρνα καί τό νάρδο
στά σκονισμένα πόδια σου;»  (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).                                                                                                  

Ὁ Ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

θεωρεῖ  μεγίστη τήν τέχνη τῆς καλλιεργείας,

τῆς ἐν Χριστῶ ταπεινώσεως,

στίς καρδιές τῶν παιδιῶν, ὡς τέχνη ὑψηλή:

«Τῆς τέχνης ταύτης οὐκ ἔστιν ἄλλη μείζων.                                                                                                      Τί γάρ ἴσον τοῦ ῥυθμίσαι ψυχήν                                                                                                         καί διαπλᾶσαι νέου διάνοιαν;»

καί τονίζει:

«Ἡ ὄντως σοφία καί ἡ ὄντως παίδευσις,

 οὐδέν ἕτερόν ἐστιν, ἀλλ’ ἤ ὁ τοῦ Θεοῦ φόβος»,

προσθέτοντας:                                                                                                                                   «Ἔνθα ἀνήρ καί γυνή καί παιδία καί τοῖς τῆς ἀρετῆς                                                          συνδεδεμένοι δεσμοῖς, ἐκεῖ μέσος ὁ Χριστός».

«Ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἄνδρας, γυναίκα καί παιδιά,

πού εἶναι ἑνωμένοι μέ ἀρετή,

ἐκεῖ  ἀνάμεσά τους, ὑπάρχει ὁ Χριστός».                                                                                                  

Καί τονίζει ὁ ἴδιος Θεοφόρος πατέρας:

«Ἡ μεγάλη κληρονομιά, πού ἀφήνουν οἱ γονεῖς στά παιδιά τους, εἶναι ἡ εὐσέβεια.

…Μήν τούς ἀφήνετε, λοιπόν, πλούτη, ἀλλά παίδευση καί ἀρετή.»

Στό τέλος δέ, προσθέτει:                                                                                                                                          «Τί τό ὄφελος νά στέλνουμε τά παιδιά μας σέ διδασκάλους,                                                                     ὅπου, ἀντί γιά παιδεία, θά μάθουν τήν κακία,                                                                                                                        καί θέλοντας νά κερδίζουν τό κατώτερο,                                                                                                            θά χάσουν τό σπουδαιότερο,                                                                                                                                       τήν δύναμη τῆς ψυχῆς καί ὅλη της τήν ὑγεία;                                                                                                  Θά μοῦ πῆς, τότε, τί λοιπόν, θά γκρεμίσουμε τά σχολεῖα;                                                                              Δέν σοῦ συνιστῶ κάτι τέτοιο.                                                                                                                                        Ἀλλά νά μή γκρεμίσουμε τό οἰκοδόμημα τῆς ἀρετῆς,                                                                                         καί ἀφήσουμε νά ταφεῖ μέσα στά ἐρείπια καί ἡ ψυχή μαζί».

Αὐτή τήν παιδεία δικαιοῦται νά ἔχει τό κάθε παιδί:

« Αὐτά τά δέντρα δέν βολεύονται μέ λιγότερο οὐρανό,
αὐτές οἱ πέτρες δέν βολεύονται κάτου ἀπ’ τά ξένα βήματα,
αὐτά τά πρόσωπα δέν βολεύονται παρά μόνο στόν ἥλιο,
αὐτές οἱ καρδιές δέν βολεύονται παρά μόνο στό δίκιο» (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).                                                                                                            

«Ἄν θέλεις, νά λέγεσαι ἄνθρωπος,
δέ θά πάψεις, οὔτε στιγμή ν’ ἀγωνίζεσαι,
γιά τήν εἰρήνη καί γιά τό δίκιο.
Θά βγεῖς στούς δρόμους, θά φωνάξεις,
τά χείλη σου θά ματώσουν ἀπ’ τίς φωνές.
Τό πρόσωπό σου, θά ματώσει ἀπ’ τίς σφαῖρες,
μά δέ θά κάνεις οὔτε βῆμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου, θά ‘ναι μιά πετριά,
στά τζάμια τῶν πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θά ‘ναι,
γιά νά γκρεμίζει τήν ἀδικία.
Δέν πρέπει οὔτε στιγμή νά ὑποχωρήσεις,
οὔτε στιγμή νά ξεχαστεῖς.
Εἶναι σκληρές οἱ μέρες, πού ζοῦμε.
Μιά στιγμή ἄν ξεχαστεῖς,
αὔριο οἱ ἄνθρωποι θά χάνονται,
στή δίνη τοῦ πολέμου,
ἔτσι καί σταματήσεις,
γιά μιά στιγμή νά ὀνειρευτεῖς
ἑκατομμύρια ἀνθρώπινα ὄνειρα,
θά γίνουν στάχτη ἀπ’ τίς φωτιές.
Δέν ἔχεις καιρό, δέν ἔχεις καιρό, γιά τόν ἑαυτό σου,
ἄν θέλεις, νά λέγεσαι ἄνθρωπος.
Ἄν θέλεις νά λέγεσαι ἄνθρωπος,
μπορεῖ νά χρειαστεῖ καί νά πεθάνεις,
γιά νά ζήσουν οἱ ἄλλοι.
Θά πρέπει νά μπορεῖς νά θυσιάζεσαι
ἕνα ὁποιοδήποτε πρωϊνό.
Ἄν θέλεις νά λέγεσαι ἄνθρωπος,
θά πρέπει νά μπορεῖς νά στέκεσαι
μπρός στά ντουφέκια (πού ἀπειλοῦν)»  (Τ.ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ).                                                                                               

«Τοῦτος ὁ λαός, ἀφέντη μου, δέν ξέρει πολλά λόγια.                                                                    Καί φέγγουνε τά μάτια τους, σ’ ὅλο τό μέγα βάθος,
σάμπως Ἀνάστασης κεριά, μετά ἀπό τ’ Ἄγιο Πάθος.
Νάτος, περνάει ὁ ἀδούλωτος στρατός τῆς δικαιοσύνης
καί πάει νά σπείρει ὅλη τή γῆ, μέ στάρι κι ἄστρα εἰρήνης» (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).                                                           

Τοῦτος ὁ λαός, ἀφέντη μου, δέν ξέρει πολλά λόγια,                                                                                       ἀλλά τά λόγια  τοῦ Ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτη,                                                                              πού συμβουλεύει μιά μητέρα:                                                                                                                       « … προπάντων πρέπει νά μιλάεις γιά τά παιδιά σου στό Θεό.                                                                                            Νά λέεις : “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, φώτισε τά παιδάκια μου.                                                               Ἐγώ σ’ Ἐσένα τά ἀναθέτω …»                                                                                                               

Καί ὁ ποιητής προσθέτει:

«Ἄν ὅλα τά παιδιά τῆς γῆς,
πιάναν γερά τά χέρια,
κορίτσια, ἀγόρια στή σειρά
καί στήνανε χορό,
ὁ κύκλος θά γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος,
κι ὁλόκληρη τή Γῆ μας
θ’ ἀγκάλιαζε θαρρῶ.
Ἄν ὅλα τά παιδιά τῆς γῆς
φωνάζαν τούς μεγάλους
κι ἀφήναν τά γραφεῖα τους
καί μπαῖναν στό χορό,
ὁ κύκλος θά γινότανε,
ἀκόμα πιό μεγάλος
καί δυό φορές τή Γῆ μας
θ’ ἀγκάλιαζε θαρρῶ»  (Ι.ΡΙΤΣΟΣ).

Μήπως χωρίς παιδεία Χριστοῦ

καταλήξουμε στόν θρῆνο τοῦ ποιητοῦ;

«Βγαίνουν ἀπό τό τίποτα, στό τίποτα τελειώνουν.
Περαστικοί, χωρίς καμιά στό χῶμα ἐτοῦτο ρίζα,
ζοῦνε τό σήμερα.                                                                                                                                               Τό χτές καί τ’ αὔριο δέν ὑπάρχουν …
Ἀπ’ τό παλιό μας πέρασμα σέ γῆ καί σέ πελάγη,
τ’ ἀχνάρι δέν ἀπόμεινε μηδέ καί τ’ ὄνομά μας.
Ἐδῶ ’ναι ὁ τάφος μας κι ἐδῶ τῆς ἱστορίας ὁ τάφος!
Κι ἐδῶ ’ναι ἡ στάχτη ἑνός λαοῦ, πού ἦταν αἰώνια φλόγα» (Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ).                                   

Ὁ Μέγας Βασίλειος ὅμως ἀπαντᾶ:                                                                                                              «Πόνοι  γεννῶσι  δόξαν, κάματοι προξενοῦσι στεφάνους».

Μέ τόν Χριστό βιγλάτορα καί ἡλιάτορα

αὐτός ὁ τόπος ἔδωσε μορφή στήν παιδεία:  

«Ἔλα Χριστέ καί Κύριε λέω κι ἀπορῶ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο.
Χρόνους μᾶς ταξιδεύει δέν βουλιάξαμε,
χίλιους καπεταναίους τούς ἀλλάξαμε.
Κατακλυσμούς ποτέ δέν λογαριάσαμε,
μπήκαμε μέσ’ στά ὅλα καί περάσαμε.
Κι ἔχουμε στό κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τόν Ἥλιο τόν «Ἡλιάτορα» (Ο.EΛΥΤΗΣ).                                                                             

«Πρέπει νά ξέρεις                                                                                                                                       ν΄ἁρπάξεις τή θάλασσα, ἀπό                                                                                                                                       τή μυρωδιά, γιά νά σοῦ                                                                                                                                 δώσει τό καράβι καί τό                                                                                                                         καράβι νά σοῦ δώσει τή                                                                                                                  Γοργόνα καί ἡ Γοργόνα,                                                                                                             τόν Μεγαλέξαντρο καί ὅλα

τά πάθη τοῦ Ἑλληνισμοῦ» (Ο.EΛΥΤΗΣ).

Ὁ δέ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

ὁλοκληρώνει τό πανηγύρι τῆς ἐν Χριστῷ                                                                              

παιδείας καί παιδικότητας:                                                                                                                                    «Ἑλλάς ἐμή, νεότης τε φίλη,                                                                                                                                            κι ὅσα πέπασμαι καί δέμας, ὡς Χριστῷ εἴξατε προφρονέως»,                                                                         πού σημαίνει: Ἑλλάδα μου, ἀγαπημένη,                                                                                                ὅπου πέρασα τή νεότητά μου καί ὅσα μέ συγκροτοῦν καί σῶμα μου,                                                                     σᾶς ἀγαπῶ, διότι προθύμως δοθήκατε στόν Χριστό.                                                                                             Αὐτό εἶναι τό τελικό κριτήριο, γιά κάθε παιδευτικό ἀγαθό,                                                                               πού προσφέρει ἡ Ὀρθόδοξη παιδεία.                                                                                                                                                                   Ὁ πνευματικός προσανατολισμός μας,                                                                                                                        πρός τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό του.                                                                                     

Ἀδελφοί μου καί τέκνα μου, ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,                                                                                                                                                                           «Τέσσερις στρατηγοί κινᾶν καί πᾶν,                                                                                                                 γιά πόλεμο στό μακρινό τό Ἰράν                                                                                                                       Μά ὁ πρῶτος ἀπό πόλεμο δέν κάτεχε,                                                                                                                  ὁ δεύτερος στίς κακουχίες δέν ἄντεχε,                                                                                                                      ὁ τρίτος ἦταν ὑποκείμενο γελοῖο,                                                                                                                          κι ὁ τέταρτος φοβότανε τό κρύο.                                                                                                                               Τέσσερις στρατηγοί κινᾶν καί πᾶν,                                                                                                                     ἀλλά δέ φτάνουνε ποτέ στό Ἰράν» (Ο.ΕΛΥΤΗΣ).                                                                                                   

Εὔχομαι ὁ χρόνος αὐτός νά γίνει,                                                                                                                         γιά μᾶς καί τίς οἰκογένειές μας

καί ὅλη τήν οἰκουμένη,

σωτήριον ἔτος Χριστοῦ,

«γιά νά μή μᾶς κατηγορήσουν τά παιδιά μας,

πώς δέ φτάσαμε στό στόχο τῆς παιδείας μας.»

Ὁ  Ἐπίσκοπός Σας  καί  Ποιμενάρχης  Σας.

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

†  Ο    ΓΛΥΦΑΔΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,  ΒΟΥΛΑΣ,   ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  και  ΒΑΡΗΣ

ΠΑΥΛΟΣ  ὁ   Α΄