Καθώς ανεβαίνουμε για τα άγια
Χριστούγεννα, η Εκκλησία μας προετοιμάζει κατάλληλα και σοφά για τον εορτασμό
της μεγάλης αυτής ημέρας. Και το Ευαγγέλιο μας αναφέρει την παραβολή του
Μεγάλου Δείπνου, όπου ο Θεός ετοίμασε δείπνο μεγαλοπρεπή, που είναι η Βασιλεία
του Χριστού, ο Παράδεισος και η αιώνια ζωή.
. Στην αρχή κάλεσε πολλούς άρχοντες του Ισραήλ. Έστειλε τον δούλο του
τον βαπτιστή πρώτο και μετά τον Υιό Του. Είναι πλέον όλα έτοιμα. Μας καλεί να
γευτούμε αυτόν τον Παράδεισο. Και εμείς, παρότι δεν έχουμε τις αρετές για να
συμμετάσχουμε στην αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού, λέμε: «πρέπει να
πάω στο χωράφι που αγόρασα», ο άλλος: «πάω να δοκιμάσω τα βόδια», ο άλλος:
«είμαι νιόπαντρος και θα φροντίσω την οικογένεια». Αυτές οι προφάσεις δείχνουν πόσο μας περισπούν και
μας δένουν οι φροντίδες της ζωής, η εργασία και οι οικογενειακές μας
υποχρεώσεις. Αδυνατούμε όμως να καταλάβουμε ότι είναι αδύνατο να τα καταφέρουμε
μόνοι μας, χωρίς το Χριστό, και το αποτέλεσμα είναι να ξεσηκώνεται ο κόσμος και
να καταλήγουν στην πλατεία Συντάγματος και να χτυπιούνται οι μεν με τους δε για
τα χρήματα. Και σ’ αυτήν την σύγκρουση δεν υπάρχουν νικητές. Οποιοσδήποτε θα
ανέβει στην εξουσία, επειδή χρήματα δεν υπάρχουν, δεν μπορεί να κάμει θαύματα
με λόγια όσο και ενθαρρυντικά, πατριωτικά και θερμά να είναι αυτά.
Και εδώ ερχόμαστε στην διάσταση των
εννοιών όπως την δίνει η παραβολή, αποδομόντας και αναδομώντας το νόημα των
λέξεων. Τι σημαίνει αποδόμηση; τι
σημαίνει ανάγκη; τι σημαίνει δοκιμασία; και πως το κείμενο αποδομεί (διασπάει)
ολόκληρο το ψεύτικο κοινωνικό ιστό που σήμερα ζούμε στην εποχή μας και μάλιστα
πολύ χειρότερα από τότε;
Ας δούμε πώς αποδομείται η έννοια της
λέξης ανάγκη. Τι είναι ανάγκη ερωτούν οι πατέρες; Αν δεν φας φαγητό, αν δεν πεις νερό, αν δεν
ανασαίνεις οξυγόνο θα πεθάνεις. Άρα βλέπετε πώς με μια πρώτη απλή σκέψη, η λέξη
«ανάγκη» η οποία καθημερινά μας κυνηγάει και μας έχει δέσει, μας έχει δουλώσει,
αποδομείται και αναφέρεται πλέον μόνο στα βασικά για την ζωή. Στο τέλος της
περικοπής γίνετε η αναδόμηση της λέξης «ανάγκη» με έναν τρόπο που ξαφνιάζει.
Όταν δεν μπήκαν οι καλεσμένοι στο τραπέζι λέει ο Κύριος: «ανάγκασον αυτούς», δηλαδή «να πάτε και αναγκάσετε τους
άλλους». Εδώ θα πει κάποιος: μα με το
ζόρι θέλει να μας βάλει ο Θεός στη Βασιλεία Του; Μα φυσικά όχι. Εδώ οι λέξεις
έχουν μια άλλη χρήση, είναι και το κάλος της ελληνικής γλώσσας. Δηλαδή κάνε
τους να νιώσουν την ανάγκη, που είναι η βασιλεία του Θεού και η κοινωνία με το
Θεό. Ότι χωρίς το Θεό και την κοινωνία μ’ Αυτόν δεν μπορείς να ζήσεις. Είναι
αυτό που ξεχάσαμε. Η θεία Ευχαριστία
είναι ένα κεντρικό μυστήριο της Εκκλησίας, ακριβώς επειδή δι’ αυτού οι
διασκορπισμένοι, οι αποσυνδεδεμένοι, ο διαιρεμένοι, οι αποκομμένοι και απομονωμένοι ενώνονται και γίνονται το
σώμα του Χριστού. Όταν οι άνθρωποι προσέρχωνται στη λειτουργία ανώνυμα,
άγνωστοι, ο ένας στον άλλο, και παραμένουν έτσι κατά τη διάρκεια και μετά το
πέρας της λειτουργίας, είναι προφανές ότι δεν έχουν γίνει σώμα Χριστού και ότι
επομένως το θαύμα που περίμεναν να συμβεί δεν συνέβη.
Δεν είναι απαραίτητο και δεν
είναι δυνατό να είμεθα όλοι το ίδιο πράγμα. Υπάρχει μια σοφία στη λειτουργία
του καμπαναριού της εκκλησίας , που καλεί ανθρώπους με διαφορετικές αντιλήψεις
και νοοτροπία να αφήσουν τα σπίτια τους και να συγκεντρωθούν στην εκκλησία για
να αποτελέσουν το σώμα του Χριστού.
Αυτό το κείμενο με έναν μοναδικό μυστικό
τρόπο αποδομεί αυτό που ζούμε κάθε μέρα: την ανάγκη, την δοκιμασία και τις
ψευτοκοινωνικές σχέσεις που έχουμε γύρω μας και μέσα σ’ αυτές ζούμε. Και όλα
παίρνουν μιαν άλλη τροπή, «πολλοὶ γάρ εἰσι
κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί». Αυτά που είπαμε απαιτούν μια επιλογή, μια
έξοδο, ώστε να καταφέρουμε να γίνουμε οι εκλεκτοί. Χωρίς αυτά θα μείνουμε να
διατηρούμε αυτό το σάπιο σύστημα και απλώς θα διαμαρτυρόμαστε, χωρίς να
μετέχουμε στην καταστροφή του και την άλωση του για τη Βασιλεία του Θεού.
Εμείς ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και ως
Έλληνες λεβέντες, είμαστε στην Εκκλησία του Χριστού. Μεγάλη τιμή και μεγάλο
προνόμιο και μεγάλη χαρά για μας. Στα τελευταία χρόνια γίνεται ένας αγώνας να
μας βγάλουν απ’ αυτή την ομορφιά. Ας την κρατήσομε μ’ όλη μας την ψυχή. Θα τη
χρειαστούμε κι εμείς, θα τη χρειαστούν και τα παιδιά μας, αλλά και θα τιμήσομε
τους Προπάτορες και ιδιαίτερα το Χριστό μας και Θεό μας, που μας κάλεσε στην
αγία Του Εκκλησία. Ας μην αποδειχθούμε ανάξιοι, γιατί πολλοί θα’ ναι οι
καλεσμένοι αλλά λίγοι οι εκλεκτοί. Η χάρη Του ας μας αξιώσει να είμαστε με τους
εκλεκτούς.
Από τον πατέρα
Π. Γκέζο
Πηγές: Αρχιμ Ανανίας Κουστένης
Πατήρ Κ. Στρατηγόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου